De pijnappelklier in het menselijk brein heeft structuren die opvallend veel lijken op die in onze ogen. Hij heeft ook opvallend vergelijkbare vermogens. Deze klier heeft cellen die fungeren als lichtreceptoren, zoals ons netvlies, en een structuur die vergelijkbaar is met het glasvocht, de gelachtige substantie tussen het netvlies en de lenzen van onze ogen. Er bestaat ook zoiets als een lens in de pijnappelklier.
Wetenschappers leren nog steeds veel over de pijnappelklier. Het staat in zowel oosterse als westerse geloofssystemen bekend als de zetel van het menselijk bewustzijn. Oosters spiritualisme stelt dat er overal in het lichaam ogen bestaan in de vorm van openingen – acupunctuurpunten. De westerse wetenschap begint ook te begrijpen dat de pijnappelklier een soort “derde oog” is.
Jarenlang zagen wetenschappers overeenkomsten tussen de pijnappelklier en onze ogen. In 1919 schreven Frederick Tilney en Luther Fiske Warren dat deze overeenkomsten bewijzen dat de pijnappelklier is gevormd om lichtgevoelig te zijn en mogelijk andere visuele vermogens heeft.
Meer recentelijk, in 1995, schreef dr. Cheryl Craft, voorzitter van de afdeling Cel- en Neurobiologie van de Universiteit van Zuid-Californië, over wat zij het “oog van de geest” noemde.
“Onder de huid in de schedel van een hagedis ligt een lichtgevoelig ‘derde oog’ dat het … equivalent is van de door het bot omgeven, hormoonproducerende pijnappelklier in de menselijke hersenen. Het menselijk pijnappelkliertje heeft geen directe toegang tot licht, maar net als het ‘derde oog’ van de hagedis laat het ‘s nachts een verhoogde afgifte zien van zijn hormoon, melatonine,” schreef ze. “De pijnappelklier is het ‘oog van de geest’.”
Een bundel zenuwvezels verbindt deze klier met de achterste commissuur (een ander onbegrepen deel van de hersenen).
In de jaren vijftig ontdekten onderzoekers het vermogen van de pijnappelklier om licht waar te nemen en melatonine te produceren in overeenstemming met de lichtniveaus die het detecteert. Het regelt dus belangrijke ritmes in het lichaam en beïnvloedt ook het voortplantings- en immuunsysteem. Eerder werd gedacht dat de pijnappelklier rudimentair was, wat wil zeggen slapend. Deze vondst onthulde dat het in feite belangrijke functies vervult.
In mei 2013 werd een andere ontdekking gedaan die ook het begrip van de pijnappelklier zou kunnen veranderen.
De pijnappelklier van een rat produceert N,N-Dimethyltryptamine (DMT), zo bleek, iets wat organismes produceren, maar wat (opnieuw) niet goed begrepen wordt. Dit is interessant omdat bekend is dat de inname van DMT psychedelische ervaringen kan opwekken die als spiritueel intens worden gekenmerkt.
Dr. Rick Strassman deed, met toestemming van de Amerikaanse regering, onderzoek aan de Universiteit van New Mexico in de jaren negentig, waarbij hij DMT injecteerde bij menselijke vrijwilligers. Het was Strassman die DMT de “geestmolecule” noemde.
De aanwezigheid van DMT in de pijnappelklieren van ratten werd bevestigd aan de Universiteit van Michigan door dr. Jimo Borjigin en aan de Louisiana State University door dr. Steven Barker. Hun onderzoek werd gedeeltelijk gefinancierd door de Cottonwood Research Foundation, geleid door dr. Strassman, die wetenschappelijk onderzoek naar de aard van het bewustzijn ondersteunt. Hun studie werd gepubliceerd in het tijdschrift Biomedical Chromatography.
Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (26 november 2022): Doctors Discover Our Pineal Gland—Our ‘Third Eye’—Is More Like Our Regular Eyes Than We Thought
