Commentaar
Vorige week was China’s negende nationale herdenkingsdag voor de slachtoffers van het bloedbad van 1937 in Nanjing. Als onderdeel van China hielden scholen op alle niveaus in Hongkong verschillende activiteiten om te rouwen om de slachtoffers. In 2021 werden scholen door het Education Bureau (EDB) verplicht om voor het eerst een herdenking te houden, maar dat leverde problemen op: sommige basisschoolleerlingen waren tot tranen toe geroerd door de door het EDB toegewezen documentaire over het bloedbad.
Dit jaar heeft de EDB nog steeds dezelfde film aanbevolen, maar de leraren eraan herinnerd dat dergelijk lesmateriaal onvermijdelijk een verontrustende inhoud bevat en met voorzichtigheid moet worden gebruikt.
Het onderwijsbestuur van Hongkong heeft nooit het gebruik van verontrustend materiaal op school aanbevolen. Waarom de uitzondering voor het bloedbad van Nanjing?
Waarom werd de nationale herdenkingsdag voor het bloedbad, gezien het vermeende historische belang ervan, niet onmiddellijk na de capitulatie van Japan ingesteld, maar 68 jaar later? En waarom vermeldde de inscriptie op het Monument voor de Helden van het Volk op het Plein van de Hemelse Vrede, geschreven in 1949, nooit het bloedbad en de “Oorlog van Verzet tegen Japanse Agressie”? Sinds 1949 bedankte Mao Zedong Japan juist meerdere malen voor de invasie in China.
De reden is simpel: de communisten hadden belang bij de Japanse invasie van China. In de eerste helft van de jaren dertig stonden de communisten op een laag pitje. Ze bleven vechten tegen belegeringen door de nationalistische regering, evacueerden hun basis in Jiangxi, verloren veel kracht na de Lange Mars, en pas bij het uitbreken van de Chinees-Japanse oorlog in 1937 werden ze eindelijk erkend door de nationalisten, waarbij een verenigd front werd gevormd en de communisten werden gereorganiseerd in het nationale leger.
Maar in plaats van tegen de Japanners te vechten, zoals zij beweerden, richtten de communisten zich op expansie in centraal China. Wat zij in 1937–45 deden was in overeenstemming met wat zij toen zeiden, namelijk 70 procent ontwikkeling (door uitbreiding van hun revolutionaire basis), 20 procent behandeling (conflicten met de nationalistische regering), en 10 procent strijd tegen Japan. Met andere woorden, de oorlog gaf de communisten de langverwachte kans om hun latere kracht op te bouwen.
Het is daarom niet moeilijk te begrijpen waarom de communisten nooit een spraakmakende herdenking van de oorlog en het bloedbad hebben gehouden nadat communistisch China was gevormd. Ze zagen zelfs af van het vragen van oorlogsherstel aan Japan.
De situatie veranderde echter na de Culturele Revolutie. Om haar legitimiteit te versterken, probeerden de communisten hun historische legitimiteit te consolideren door het nationalisme bij het volk te implanteren. De bevordering van de centrale rol van de Chinese Communistische Partij (CCP) in de verzetsoorlog tegen de Japanners wordt beschouwd als een onmisbare bron van legitimiteit, en de Chinezen werd gevraagd zonder twijfel te geloven dat de sleutel tot de overwinning in de oorlog de correcte ideologische en politieke lijn van de CCP was, die de heroïsche bijdrage van de communisten was aan de allereerste totale overwinning van het land in een anti-imperialistische oorlog in het moderne China, en die China’s historische ommekeer markeerde van nationale ramp naar grote verjonging.
Indoctrinatie van anti-Japanse sentimenten wordt verplicht in het onderwijs, alsof de oorlog nog steeds gaande is. De “Oorlog van Verzet tegen Japanse Agressie” is voor de CCP zo belangrijk dat zij het beginjaar ervan herzien en er 1931 van maken in plaats van 1937, zodat zij het verhaal van een langere historische periode kunnen monopoliseren en de traditionele slogan “Geen CCP, geen Nieuw China” op hun manier beter kunnen rechtvaardigen.
Voor de communisten betekent dit dat wie de zelfverklaarde rol van de CCP in de oorlog in twijfel trekt, de misdaad van het historisch nihilisme heeft begaan en de helden, leiders en mensen met een of andere bijbedoeling heeft besmeurd. In een publicatie van de academie voor sociale wetenschappen van de CCP wordt toegegeven dat de kritiek op het historisch nihilisme van belang is voor de historische rechtvaardiging en legitimiteit van het regime.
Een bijkomend voordeel van het monopoliseren van het verhaal van de oorlog is dat het helpt om hun onheil tijdens de oorlogsperiode te verdoezelen, zoals de massale teelt van opium, waarvan de inkomsten bijna 80 procent uitmaakten van het totaal van de Shaanxi-Gansu-Ningxia grensregering.
Het is duidelijk dat de herdenkingsdiensten voor het bloedbad van Nanjing en alle andere oorlogsgerelateerde incidenten niet louter bedoeld zijn om geschiedenis te leren, maar om een ideologie op te bouwen en te consolideren die de legitimiteit van het wankele Chinese communistische regime moet rechtvaardigen. Dit is zeker een soort hersenspoelonderwijs waarbij een gevoel van onbetwistbare loyaliteit aan de partij in de geest van het volk wordt ingeprent. Dit is de wanhopige laatste strijd van de CCP voor haar definitieve ondergang. Ouders en studenten moeten onthouden dat ze op school les krijgen met een politiek doel, en alles wat ze leren moet worden gecontroleerd.
De meningen in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (18 december 2022): Anger to Japan Is Key to Communist Survival
