JAMES HOWARD SMITH

Gebouwd in 1909 aan het einde van Amerika’s Gilded Age, siert het landgoed Nemours het zuidelijke platteland van Delaware met zijn Franse neoklassieke architectuur en formele tuin. Dit 200 hectare grote landgoed werd aangelegd in opdracht van de Franse industrieel Alfred I. duPont door de architecten John Merven Carrère en Thomas Hastings, die beiden een opleiding in klassieke architectuur volgden aan een École des Beaux-Arts (school voor schone kunsten) in Parijs. Het herenhuis geeft een knipoog naar het zomerpaleis van Lodewijk XV, het Petit Trianon van Versailles.

Het herenhuis is gebouwd op een plateau met een prachtig uitzicht en is omgeven door vijvers en een tuin met parterres, grotendeels bestaande uit ordelijke buxushagen. De hoofdgevel is gericht op een centrale travee die zich bevindt achter zes Korinthische zuilen, en het overdekte voorportaal biedt een panoramisch uitzicht over de regio.

Het landgoed is symmetrisch opgezet op een hellende as met het herenhuis aan de top. Aan de voorkant leidt een terrasvormig gazon met sokkels met daarop met bloemen gevulde Franse urnen het oog naar een grote fontein waar de familie duPont destijds ging zwemmen en varen in roeibootjes. Achter de fontein omringt een doolhof de vergulde beeldentuin, die uitkijkt op het landhuis. Een zuilengalerij bakent de rand af van het bovenste deel van de tuin.

De zuilengalerij is ontworpen met een doorgang naar het lager gelegen deel van het landgoed. Daar kunnen bezoekers de verzonken tuin verkennen, een extra vlakte met grotten, fonteinen en een meer, voordat ze bij een tuinfollie komen die zorgt voor een schilderachtige toevoeging aan het landschap.

Aan het begin van de 20e eeuw was Nemours de grootste residentie in Delaware en beïnvloedde de architectuur in de regio. Doordat de architect op meesterlijke wijze gebruik maakte van de Franse klassieke stijl is het landgoed van Nemours een tijdloze bezienswaardigheid geworden.

Gepubliceerd door The Epoch Times (1 oktober 2022): Nemours Estate: Of Royal French Inspiration

Villa Melzi d’Eril ligt prachtig aan de waterkant van het Comomeer te midden van een zeldzame tuin, op slechts 50 km van Milaan in Lombardije, Noord-Italië.

In het begin van de 19e eeuw wilde Francesco Melzi d’Eril, vice-president van de door Napoleon gestichte Italiaanse Republiek, de villa als zomerverblijf gebruiken. Bij de villa horen een familiekapel, een orangerie die dienst deed als serre, en een paviljoen aan de oever van het meer. Deze werden aangelegd in een wonderlijke tuin met zeldzame exotische planten, beeldhouwwerken en een Aziatisch toevluchtsoord, die herinneringen en verbeelding oproepen aan verre landen.

De Villa werd ontworpen door de in Zwitserland geboren architect, schilder en beeldhouwer Giocondo Albertolli, en gebouwd tussen 1808 en 1815. De neoklassieke stijl is geïnspireerd op de klassieke wortels van het oude Griekenland en heeft een eenvoudige vorm met een subtiele decoratieve expressie. De zachte, vriendelijke tinten van de witte muren met lichtgrijze boorden en blauwe vensterluiken passen bij de sfeer van het meer met de hoge wolken die vaak voorbij drijven alvorens te verdwijnen tussen de achterliggende bergen.

Aan de noordkant van het landgoed ligt een Aziatische tuin met een verscheidenheid aan soorten, waaronder Japanse esdoorns. In de Aziatische tuin slingeren paden rond een vijver, steken een brug over en gaan verder de heuvel op. Plateaus langs de heuvel geven uitzicht over de tuinen en het achterliggende meer. Vanaf het meer gezien, vormen de tuinen op de heuvel de achtergrond van de villa.

Terwijl de stad Como gevuld is met vele levendige hotels en villa’s, staat Melzi aan de rand van het water te midden van een lieflijke omgeving. Haar gracieuze aanwezigheid sluit aan bij de geest van het Comomeer en ontroert gasten en voorbijgangers al meer dan 200 jaar op tijdloze wijze.

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (3 juli 2022): Graceful Villa Melzi on Lake Como, Italy

Met de Amalfitaanse kust en Pompei als buren en het eiland Capri en Sicilië dichtbij, ligt Napels in het hart van Zuid-Italië. Historisch gezien was het de toegangspoort tot Rome en het noorden. Het was hier dat het Teatro di San Carlo (Theater van San Carlo) werd geboren en uitgroeide tot het culturele hart en het symbolische monument van de op twee na grootste stad van Italië.

Het theater was de inspiratiebron van koning Karel III van Spanje, die in de 18e eeuw heerste over Sicilië en Napels. Hij vertrouwde het ontwerp toe aan architect en Spaanse kolonel Giovanni Antonio Medrano. Het architectonische hoogstandje in neoklassieke stijl werd in 1737 voltooid en in 1816 gerestaureerd door de architect en decorontwerper van het Koninklijk Huis Antonio Niccolini, nadat een brand een groot deel ervan had verwoest. Vandaag de dag is het ‘s werelds oudste nog in gebruik zijnde operagebouw.

Het gebouw heeft een sobere voorgevel. Witte ionische zuilen met gouden ornament vormen een ritme over de bovenste delen en kondigen Apollo en de muzen van de kunsten boven aan. Op straatniveau bestaat de robuuste buitenkant uit een dramatische basis van donkere steen met gewelfde openingen die doorgang verlenen naar een contrasterende foyer van licht marmer.

De monotone foyer van wit marmer en subtiele reliëfs creëert een rustige omgeving die dient om de avondkleding van de gasten te benadrukken. Wanneer men vervolgens het theater binnenstapt, betreedt men een buitenaards rijk van verwondering.

“De eerste indruk is dat je bent meegevoerd naar het paleis van een oosterse keizer. Je ogen zijn verblind, je ziel in vervoering gebracht”, zei de Franse schrijver Stendhal in zijn “Rome, Napels en Florence.”

Op de plafondschildering verschijnt Apollo aan de hemel, die de grootste dichters ter wereld aan Minerva voorstelt. De dichters zegenen de theaterbezoekers met hun goddelijke cultuuraanbod.

Zulke schoonheid trekt je uit de gedachten van het dagelijks leven om het prachtige stralende theater te verkennen. Als je ogen dwalen over de niveaus van de sierlijke balkons, word je ondergedompeld in een levendige gloed van bladgoud, rood fluweel, en de zee van gasten al even sierlijk in hun verfijnde couture.

Als de ogen zich vestigen op het rijk versierde proscenium (de toneelopening) en de lichten doven, de gordijnen opengaan en het theater uit het zicht verdwijnt, wordt de schoonheid ervan een voorspel en is het toneel klaar voor het hoofdgebeuren.

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (7 februari 2022): The Most Majestic Theater in the World: Teatro di San Carlo

 

Koning Filips II erfde het Spaanse Rijk in 1556, met gebieden op alle continenten die de Europeanen toen kenden. Tijdens zijn bewind bereikten de Spaanse koninkrijken het hoogtepunt van hun invloed en macht.

De koning werd “Filips de Voorzichtige” genoemd vanwege zijn zorg en aandacht voor de toekomst. Hij was toegewijd aan God; hij verdedigde het katholicisme in Europa om het geloof te behouden.

In 1559 benoemde Filips Juan Bautista de Toledo tot koninklijk architect. Bautista had het grootste deel van zijn carrière gewerkt aan de Sint-Pietersbasiliek in het Vaticaan in Rome. Samen bedachten zij het ontwerp van El Escorial als de smeltkroes van het Spaanse Rijk.

Filips zag El Escorial als een centrum voor spiritueel leven en voor studies. De omgeving was bedoeld om de breedte van wijsheid, cultuur en verfijning te bevorderen. Het was zowel een klooster, een basiliek, een bibliotheek, een school en een ziekenhuis, als een Spaans koninklijk paleis.

Filips was de grootste beschermheer van de Spaanse kunst en cultuur tijdens de vroege fase van de Spaanse Gouden Eeuw, een periode waarin kunst en literatuur floreerden. Vandaar dat El Escorial ook een enorme kunstcollectie bezat.

De eerste steen van El Escorial werd gelegd op 23 april 1563. Het gebouw werd voltooid in 1584, minder dan 21 jaar later. Het gebouw zou 400 jaar lang dienen als bron voor het Spaanse Rijk en zou worden beschouwd als het heilige centrum van de katholieke wereld.

James Howard Smith, architectuurfotograaf, ontwerper en oprichter van Cartio, wil inspireren tot het waarderen van klassieke architectuur.

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (14 juni 2021): El Escorial: A Wellspring for the Spanish Empire