JEFF MINICK

In de Onafhankelijkheidsverklaring schreef Thomas Jefferson een van de meest revolutionaire zinnen ooit geschreven: “Wij beschouwen deze waarheden als vanzelfsprekend, dat alle mensen gelijk zijn geschapen, dat zij door hun Schepper zijn begiftigd met bepaalde onvervreemdbare rechten, dat hiertoe behoren Leven, Vrijheid en het nastreven van Geluk.”

Deze woorden staan haaks op de menselijke geschiedenis, met haar sombere litanie van tirannen en keizers, meesters en slaven. Tegenwoordig beschouwen we Jeffersons uitspraak als een gegeven, als een axioma in de meetkunde, en zo formuleerde hij het ook. Maar kunnen we desgevraagd uitleggen wat hij bedoelde met “het nastreven van geluk”?

We moeten niet te hard zijn voor onszelf als we moeite hebben met die vraag. Zoek online naar “Wat bedoelde Thomas Jefferson met het nastreven van geluk?” en je vindt een dozijn verschillende gedachten en meningen.

Sommigen vertalen Jeffersons streven naar geluk bijvoorbeeld als het najagen van hedonistische genoegens, zoals kinderen die naar de toonbank van een ijswinkel rennen. Anderen zouden het kunnen interpreteren als een oproep om materiële rijkdom te zoeken, met als doel het goede leven te leiden met een huis in de Keys en een Mercedes roadster in de garage.

Gezien Jeffersons opleiding en temperament bedoelde hij echter waarschijnlijk een meer filosofische connotatie, zoals sommige van die zoekresultaten ons vertellen. Laten we uitgaan van een oud Grieks woord dat Jefferson goed kende, “eudaimonia”, en die mond vol klinkers selecteren als zijn synoniem voor geluk.

Eudaimonia betekent in wezen een goed geleefd leven. Het is een vorm van geluk, ja, maar verbonden met deugd en gevonden in ons beste zelf. Het adjectief “floreren” wordt vaak geassocieerd met eudaimonia.

En nu zijn we op de goede weg.

Terecht een leven van geluk, van eudaimonia, nastreven betekent bewustzijn van twee bijkomende omstandigheden. Ten eerste ervaren we eudaimonia zowel bij het nastreven van een doel als bij het bereiken ervan. Bedenk hoeveel oudere echtparen terugdenken aan de begindagen van hun huwelijk, toen ze in een flat woonden en leefden van bonen en rijst. “Toen waren we gelukkig,” lachen ze. Dat is eudaimonia aan het werk.

Aan de andere kant is het bereiken van een doel geen garantie voor geluk. Maar al te vaak bereikt de pelgrim het einde van een zoektocht en vindt hij teleurstelling in plaats van een heilige graal. De jonge vrouw die afstudeert aan de universiteit en de medische school en die lang begeerde M.D. behaalt, kan haar succes leeg vinden, een enorme afknapper. Ze zocht eudaimonia op het moment van haar prestatie in plaats van het te zoeken op het pad dat ze volgde om er te komen.

In zijn TED Talk, “A Recipe for Eudaimonia,” beschrijft Jay Kannaiyan een motorreis die hij maakte van de Verenigde Staten terug naar zijn geboorteland India, reizend door Mexico, Latijns-Amerika en Afrika. Onderweg bereidde hij zijn favoriete gerecht, kip curry, voor zijn gastheren. Door de vreugde en kameraadschap die deze gedeelde maaltijden teweegbrachten, vond Kannaiyan momenten van eudaimonia, een ideaal dat hij omschrijft als “je beste zelf zijn op elk moment”. Kannaiyan’s motorreis diende als zijn streven naar geluk.

Aan het eind van zijn verhaal vraagt Kannaiyan: “Hoe kun je eudaimonia vinden in je leven? Het is eigenlijk overal om je heen. Je bent omringd door dingen die waar, goed en mooi zijn. Weet gewoon dat wanneer die drie ingrediënten aanwezig zijn, je menselijke bloei ervaart, en je een staat van zijn hebt bereikt die hoger is dan alleen maar gelukkig zijn.”

Ik moedig de lezers aan Kannaiyan’s video te bekijken. Ondertussen wens ik u allen een zeer eudaimonische dag toe!

Gepubliceerd door The Epoch Times (11 mei 2023): The Pursuit of Happiness

Een klaver op het hemd of de blouse. Een beker groen bier. Traditionele Ierse muziek vermengd met gelach en blij geroep in een kroeg. Parades en optochten met Ierse steppen, kabouters en in het groen uitgedoste toeschouwers.

De viering van Saint Patrick’s Day is al lang verweven met het Amerikaanse verleden. De eerste dergelijke viering in de Nieuwe Wereld vond plaats op 17 maart 1601 in St. Augustine, Florida, mogelijk geïnspireerd door een Ierse priester die in die buitenpost van Spanje woonde. Boston hield in 1737 een St. Pat’s parade en New York volgde in 1762. Met de stroom immigranten naar Amerika als gevolg van de Ierse hongersnood in het midden van de daaropvolgende eeuw, groeiden de vieringen in omvang. Als thuisbasis voor veel van deze immigranten, vindt vandaag de dag in Savannah in het zuiden de grootste viering van deze feestdag plaats. Sinds 1962 kleurt Chicago zijn rivier groen om deze jaarlijkse gebeurtenis te vieren.

Op 17 maart wordt iedereen beschouwd als een erezoon of -dochter van Erin, en is welkom om deel te nemen aan de festiviteiten en een glas Guinness te heffen.

Wat vervolgens een vraag oproept: Weten deze feestgangers wie St. Patrick was of waarom ze de verjaardag van zijn dood vieren? Nog belangrijker, begrijpen ze de impact van deze priester en bisschop op de westerse cultuur?

Zet de muziek in de kroeg eens wat zachter, stel de feestvierders aan de bar die eerste vraag, en je hoort waarschijnlijk dat Patrick de slangen uit Ierland verdreef. Sommigen brengen misschien het klaverblad ter sprake, nu de nationale plant van Ierland, en beweren dat Patrick het gebruikte om de leer van de Drie-eenheid te onderwijzen.

Dit zijn mooie legendes, maar meer zijn het niet: legendes. De werkelijkheid is veel krachtiger en opwindender.

Slaaf en Priester

Om te beginnen was Patrick niet Iers, maar Brits. Zoals we leren uit zijn “Belijdenis“, een spirituele herinnering en verdediging van zijn werk, geschreven veel later in zijn leven, werd Patrick geboren in een rijke familie aan het eind van de vierde eeuw. Hij was 16 jaar oud toen Ierse overvallers het landgoed waar hij woonde aanvielen. Vastgebonden en samen met anderen werd hij die nacht afgevoerd, naar Ierland gebracht en tot slaaf gemaakt.

De volgende zes jaar hoedde Patrick schapen, een groot deel van de tijd was hij alleen en vaak hongerig, en hij had het vaak koud. Naarmate de tijd verstreek en dromend van zijn oude thuis, begon hij zijn geloof te hervinden. Hij bad onophoudelijk, vastte en begon te geloven dat God met hem communiceerde. Volgens zijn “Belijdenis” vertelde een stem in een droom Patrick op een nacht dat er een schip op hem wachtte en dat de tijd gekomen was om te ontsnappen.

Patrick liep dagenlang, kwam aan bij de kust, sloot zich aan bij de bemanning van een schip en keerde terug naar Brittannië. Na nog een lange tocht voegde hij zich weer bij zijn familie, die “mij smeekte om nu eindelijk, na zoveel ontberingen te hebben ondergaan, hen niet te verlaten en naar ergens anders te gaan.” Maar de gelovige geharde jongeman die naar huis was terug gekeerd, was ver verwijderd van de jongen die door de slavenhandelaars werd gegrepen, en Patrick verklaarde dat hij van plan was om het religieuze leven te volgen. En hij wilde niet alleen studeren voor het priesterschap, maar de stem in zijn dromen zei hem ook terug te keren naar Ierland en het volk tot Christus te brengen.

Er is weinig bekend over de volgende tien jaar van zijn leven. Dat hij een opleiding volgde en eerst diaken en daarna priester en bisschop werd, is een gegeven, maar zoals Philip Freeman opmerkt in zijn biografie “St. Patrick of Ireland”, weten we niet zeker waar, wat of met wie hij studeerde.

De Missie

Wat we wel weten is dat Patrick terugkeerde naar Ierland en bisschop werd met een tweeledige missie: de kleine christelijke gemeenschap in dat land bedienen en zoveel mogelijk Ieren tot het christendom brengen. Hij bracht verschillende voordelen mee in dit werk. Door zijn slavernij kon hij de taal van het volk spreken en hun gebruiken begrijpen, en hij had een gave om hun symbolen en sommige van hun gebruiken in het geloof op te nemen. Zij eerden hun goden bijvoorbeeld met vuur en dus vierde Patrick Pasen met vreugdevuren. Aan het kruis voegde hij een cirkel toe die de door de Ieren vereerde zon voorstelde, en zo ontstond het Keltische kruis.

Na zijn terugkeer in Ierland trok Patrick jarenlang met een groep helpers en volgelingen over het platteland. Hij bouwde christelijke gemeenschappen en kerken op, stichtte kloosters, wijdde priesters in, ging om met verschillende koningen en krijgsheren en predikte het evangelie. Zijn “Belijdenis” vertelt over enkele van deze ondernemingen, maar onthult vooral de diepten van zijn geestelijk leven. Zijn beroemde en prachtige “Borstplaat”-gebed versterkt deze indruk van vurige en oprechte heiligheid.

Zoals zo veel van zijn leven, is de datum en het jaar van zijn dood omstreden, hoewel 17 maart 461 na Christus door de meeste geleerden wordt aanvaard. Hij zou begraven zijn op de Hill of Down in Ierland.

Iers nalatenschap

Hoewel de gelovigen Patrick vele wonderen toeschrijven, waaronder het tot leven wekken van doden, kwamen zijn grootste wonderen in de eeuwen na zijn dood. Door zijn persoonlijke voorbeeld en onophoudelijke bediening liet hij een bloeiend religieus geloof na dat de toewijding van het Ierse volk opeiste en hen uiteindelijk zou verenigen, een einde maakte aan de oorlogen tussen stammen en koningen, en hen het vermogen gaf om gedurende vele eeuwen allerlei onderdrukkingen en oorlogen te verdragen. Bovendien werden ze zulke gepassioneerde gelovigen en geleerden dat ze niet alleen de cultuur van hun eiland veranderden, maar ook de kennis en het geloof over delen van Europa verspreidden.

Er waren vele priesters, mannen en vrouwen (die geloften aflegden en in kloosters of conventen hun intrede namen), alsook heiligen, die in Patrick4s voetsporen traden. Brigid van Kildare bijvoorbeeld legde kuisheidsgeloften af en stichtte met de hulp van een kluizenaar-priester een kerk en een klooster. Aan haar werden vele wonderen toegeschreven, ze zorgde voor armen en zieken en diende anderen waar ze maar kon. Tegenwoordig is ze de beschermheilige van Ierland.

 

Geïnspireerd door de verhalen van martelaren in Rome, maar zonder actieve vervolging van christenen, gingen andere mannen en vrouwen op zoek naar het “groene martelaarschap”, dat bestond uit praktijken van extreme boetedoening, zo goed beschreven in het boek “How the Irish Saved Civilization” van Thomas Cahill. Zij zochten afgelegen plaatsen op om als kluizenaars of in kleine gemeenschappen te leven, en leden ontberingen op aarde in de overtuiging dat dit hen zou voorbereiden op de hemel.

Brendan, een stichter van verschillende kloosters, vond een bijzondere manier om dit groene martelaarschap in praktijk te brengen. Samen met een paar volgelingen voer hij de oceaan op in een curragh, een klein bootje van hout en bedekt met ingevette en genaaide ossenhuiden. Of hij en zijn mannen werkelijk voet hebben gezet in landen zo ver weg als IJsland of New England blijft discutabel, maar in het midden van de jaren zeventig toonden Tim Severin en een bemanning van ambachtslieden en zeelieden aan dat het mogelijk was een dergelijk vaartuig te bouwen en het over de Atlantische Oceaan te varen. Tegenwoordig is Brendan de beschermheilige van de zeevaarders.

Helpen bij het behoud van de beschaving

Net als deze “groene martelaren” verlieten een aantal monniken Ierland om als missionarissen te dienen in delen van Europa, waarbij zij deze ballingschap beschouwden als hun eigen vorm van zelfopoffering. Zoals Patrick in Ierland had gedaan, verspreidden zij het geloof, de kennis en de kloosters naar verschillende delen van Europa. In zijn uitgebreide artikel “Hearts and Minds Aflame for Christ-Irish Monks: A Model For Making All Things New in the 21st Century” bespreekt Daryl McCarthy de immense waarde van het onderwijs dat deze monniken meebrachten naar plaatsen als Duitsland, Gallië en Schotland, evenals het estheticisme en de toewijding die zoveel indruk maakten op de mensen die zij ontmoetten.

Gedurende de volgende 400 jaar vormden Ierse monniken de ruggengraat van het onderwijs in Europa. “Geen enkel land zond ooit zulke gepassioneerde leraren uit,” schreef de Ierse historica Alice Green in 1911, “en Karel de Grote en zijn opvolgers stelden hen aan het hoofd van de belangrijkste scholen in heel Europa.” Deze Ierse monniken staan vandaag de dag ook bekend om de manuscripten die zij bewaarden tijdens de omwentelingen na de val van het Romeinse Rijk en om de prachtige kromlijnige kunst die sommige van deze oude geschriften siert.

Als we deze St. Patrick’s Day het glas heffen, laten we dan niet vergeten een toost uit te brengen op de man die zulke waardevolle schatten aan onze beschaving en cultuur heeft geschonken.

Gepubliceerd door The Epoch Times (12 maart 2023): The Gifts of a Slave: St. Patrick, Ireland, and Western Civilization.

In maart 1974 ging ” Het kleine huis op de prairie” in première op televisie.

Deze dramaserie, gebaseerd op de kinderboeken van Laura Ingalls Wilder, heeft negen jaar gelopen, vier Emmy’s en 16 nominaties gekregen en is nog steeds een van de meest succesvolle series in de geschiedenis van de televisie. Ondanks zijn leeftijd blijft “Het kleine huis” ook tegenwoordig nog populair bij het publiek.

Veel van die aantrekkingskracht heeft ongetwijfeld te maken met het goede acteerwerk van Michael Landon als pa Ingalls en Karen Grassle als ma, en met Melissa Gilbert, Melissa Sue Anderson en Rachel Lindsay Greenbush die de dochters Laura, Mary en Carrie spelen. Vaak losjes gebaseerd op de romans, zijn de verhaallijn en dialoog solide, en de cinematografie en muziek aantrekkelijk.

Veel kijkers worden zeker ook aangetrokken door de deugden die in deze grensverhalen worden uitgebeeld. Zij ervaren heimwee naar een verleden dat zij nooit hebben meegemaakt, een tijd waarin het leven eenvoudiger was, of in ieder geval basaler, en de draden van een gemeenschappelijke moraal door de cultuur liepen. Ze verlangen niet per se terug naar die tijd met zijn slopende arbeid, de trage communicatie of de pre-antibiotische ziekten, maar ze zouden willen dat hun leven meer leek op dat van Charles en Caroline Ingalls, hun drie meisjes en sommige van de andere personages in deze serie.

Hier is goed nieuws voor hen: Werk en woorden kunnen sommige wensen laten uitkomen.

De serie begint: Een snelle blik

De eerste aflevering van de serie “Het kleine huis” is een volledige filmpilot en toont de familie Ingalls die net is aangekomen aan de oevers van Plum Creek en klaar is om hun huifkar uit te pakken. Charles vindt werk bij een molen in het nabijgelegen Walnut Grove in ruil voor hout om een huis te bouwen. Omdat hij geen ploeg en zaad heeft, neemt hij ook een ander baantje aan bij de vinnige meneer O’Neil. Na het breken van zijn ribben tijdens een familiepicknick is Charles niet in staat om te werken, en O’Neil komt de twee ossen ophalen die Charles had beloofd als hij de klus niet zou klaren. Enkele dorpelingen komen Charles te hulp, maken het werk af, en de familie Ingalls is nu vrij om hun gewassen te planten.

In die ene aflevering staan voorbeelden van alle geschenken – een hechte familie, een plek om zich thuis te voelen en te wonen, en een ondersteunende gemeenschap – waar zovelen tegenwoordig naar verlangen. Maar is het mogelijk dat we van “Het kleine huis” kunnen leren hoe we die dingen kunnen creëren en zo onze wensen kunnen laten uitkomen?

Laten we aan boord gaan van onze eigen huifkar, terugreizen in de tijd, en dat ontdekken.

Familie

Wanneer Charles zich realiseert dat hij door zoveel te werken zijn gezin verwaarloost en boos wordt op de kinderen, neemt hij Caroline en de meisjes mee voor een picknick. Wanneer hij uit een boom valt en zijn ribben breekt, ploegt Caroline de velden terwijl de meisjes, die al klusjes doen en op de kleine Carrie passen, het koken en de huishoudelijke taken overnemen.

Dit is een familie die samenwerkt, zorgt voor hun eigen vermaak – Pa’s viool, het lezen van de Bijbel en het vertellen van verhalen – en bijspringt als het moeilijk wordt. In de pilot aflevering zegt Charles op een gegeven moment dat hij Caroline nooit bij haar familie in Minnesota weg had moeten halen. “Mijn familie is waar jij bent,” zegt Caroline, Ruth refererend uit de Bijbel: “Waar jij gaat zal ik gaan, en waar jij blijft zal ik blijven.”

Tegenwoordig is die nadruk op het gezin verdwenen. Uit een recente enquête van het Pew Research Center blijkt dat een groot aantal ouders prioriteit geeft aan de opleiding en carrière vervulling van hun kinderen, maar dat slechts ongeveer 20 procent hun kinderen leert dat huwelijk en gezin belangrijk zijn in het leven.

Als we naar deze aflevering kijken, kunnen we ons afvragen: Hoe centraal staat familie in mijn eigen leven?

Als we geen familie bij ons hebben wonen, kunnen we ons afvragen: is er een manier waarop ik het contact met mijn familieleden kan verbeteren, of een relatie met een weggevallen familielid kan herstellen?

Thuis

Liggend in bed op de zolder die hun vader voor hen gebouwd heeft, zegt Laura: “Ik denk dat thuis het mooiste woord is dat er is.”

Laura heeft gelijk. Het woord thuis heeft magie in zich, net als een huis zelf. Voor velen van ons is thuis een geheugendoos, een verzameling schatten die ons eraan herinneren wie we zijn en waar we zijn geweest. Zo is er de secretaire met het uitschuifbare bureau van onze overgrootmoeder, het poppenhuis waar onze dochters op de kleuterschool mee speelden, de boekenkast die onze vader bouwde, het bureau dat we van onze echtgenoot kregen toen we net getrouwd waren.

In de pilot woonden de Ingalls in een plaggenhut, en in de eerste aflevering wonen ze een tijdje in een huis dat in de zijkant van een heuvel is ingegraven. Beide plaatsen waren een thuis voor hen omdat ze het zo maakten, en hetzelfde geldt voor ons. Of ons adres nu een appartement in Chicago is of een luxe huis in Newport, Rhode Island, waar we wonen is een thuis als we het vullen met liefde, dierbare voorwerpen en herinneringen.

Vrienden en de gemeenschap

Wanneer Charles met zijn gebroken ribben naar zijn werk voor meneer O’Neil strompelt om zijn contract te voltooien en zijn ossen terug te krijgen, zakt hij al snel in elkaar bij het tillen van zware zakken graan. Hoewel hij nieuw is in de stad, zijn de mensen Charles gaan respecteren als een harde werker en een eerlijk man, en sommigen van hen springen nu bij om het werk voor hem af te maken. Aan het eind van de aflevering vertelt onze vertelster Laura: “Pa zei dat hij blij was dat we aan de oevers van Plum Creek waren komen wonen, want hier oogstte hij een oogst waarvan hij niet wist dat hij die had geplant: een oogst van vrienden.”

Dat zo’n gemeenschap in die tijd gemakkelijker tot stand kwam dan nu is zeker zo. Mensen gingen met elkaar om in dezelfde winkels, vermaakten zich op dansfeesten, gingen naar dezelfde kerk en hielpen elkaar, alleen al omdat het gewoon fatsoenlijk was.

Onze taak is moeilijker. Onze moderne manieren – onze auto’s, televisies en computers, banen en drukke agenda’s en meer – plaatsen ons ver af van de kleine steden en dorpen van de jaren 1880, of zelfs van de buurten in de grote steden van toen. Wij kennen elkaar gewoon niet meer zoals zij dat deden. In mijn eigen buurt bijvoorbeeld heeft bijna elk huis een veranda, maar de meeste mensen blijven binnen of zitten op een terras met uitzicht op hun achtertuin. Als ik op mijn veranda zit, zwaai ik naar voorbijgangers in hun auto’s, maar ik ken hun namen niet en weet niets over hen.

Het is aan ons

Als we de dingen willen die we in “Het kleine huis op de prairie” zien – het hechte gezin, een huis dat in een thuis is veranderd, buren en vrienden die we kennen en vertrouwen – moeten we ervoor werken. Als we onze gezinnen willen versterken, moeten we misschien stoppen met overdreven presteren op kantoor en meer tijd doorbrengen met onze echtgenoot en kinderen. Als Caroline Ingalls de vloer van een huis met graszoden kan aanvegen, een paar kostbare spullen uit Minnesota kan neerzetten en de plek haar thuis kan noemen, dan kunnen wij er zeker voor zorgen dat onze eigen huizen die naam waardig zijn. En hoewel het creëren of vinden van een gemeenschap moeilijk is, zijn er genoeg manieren om te beginnen: lid worden van een kerk of een plaatselijke organisatie, de naam leren kennen van de bediende die onze boodschappen afrekent, en de mensen die we tegenkomen behandelen zoals we zelf behandeld willen worden.

Wij hebben luxe die onze recente voorouders zich nauwelijks hadden kunnen voorstellen: voertuigen met temperatuurregeling die Kansas in uren in plaats van dagen kunnen doorkruisen, gezondheidszorg die veel van de ziekten en sterfgevallen van die tijd voorkomt, de mogelijkheid om een apparaat in de palm van onze hand te houden en met de wereld te communiceren.

Maar zij bezaten enkele dingen die onze cultuur mist. Door hun zelfredzame houding over te nemen, kunnen wij, als we dat willen, die essentiële zaken van vroeger versterken: ons gezin, ons thuis en onze gemeenschap.

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (27 februari 2023): The Ingalls Family and Us

In de 21e eeuw is verdeeldheid zo Amerikaans geworden als mama en appeltaart.

Rode staten en blauwe staten, links en rechts, zwart en wit, man en vrouw, rijk en arm: Onze cultuur leert ons anderen te beoordelen op criteria als huidskleur, waar we naar school zijn gegaan en het werk dat we doen, en de generatie waarin we zijn geboren. In plaats van bruggen te bouwen, werken sommige van onze politici, commentatoren en academici verwoed aan het graven van ravijnen.

De kloof tussen jongeren en ouderen krijgt in de media minder aandacht dan andere kwesties, maar ook die is reëel en betreurenswaardig. Soms kan dit generatiemisverstand ook grappig zijn. Hoe vaak heb je mensen van 60 jaar en ouder niet horen zeggen: “Ik begrijp de jeugd van tegenwoordig niet”? Tegelijkertijd klagen mensen van 40 jaar en jonger: “Boomers begrijpen ons gewoon niet.”

Het is eigenlijk jammer, want met al het geknoei en gemodder van ons nationaal onbegrip missen beide groepen kansen om wijsheid, een betere gezondheid en persoonlijke groei te verwerven.

Enkele statistieken

Volgens een studie van de Columbia University voelt 1 op de 3 volwassenen boven de 50 zich eenzaam. De zorg voor een zieke echtgenoot, pensionering, het overlijden van vrienden en andere factoren kunnen ertoe leiden dat deze mannen en vrouwen zich sociaal geïsoleerd voelen. Op hun beurt kunnen ze hun gezondheid verwaarlozen, zich terugtrekken van activiteiten en de televisie aanzetten voor gezelschap in plaats van een vriend of familielid op te bellen.

Ondertussen vertonen millennials, die geboren zijn tussen 1981 en 1996, en de generatie Z die hen opvolgt, nog hogere percentages van isolatie en sociale uitsluiting. Zoek online naar “Millennial eenzaamheid” of “Generatie Z eenzaamheid” en er verschijnen artikelen, gegevens en peilingen waarin ze worden uitgeroepen tot “de eenzaamste generaties”. Sociale media hebben duidelijk niet de plaats ingenomen van persoonlijke vriendschappen.

Gezien deze cijfers en dit algemene gevoel van isolatie bij alle generaties, zou een fusie van deze eenzame harten niet wat geluk kunnen opleveren voor jong en oud?

En er is meer

Naast gezelschap kunnen senioren en hun jongere tegenhangers elkaar echt iets speciaals bijbrengen.

“Van mijn grootvader [heb ik] een goede moraal en het beheer van mijn humeur geleerd,” schreef de Romeinse keizer en filosoof Marcus Aurelius.

De meesten van ons die ouder zijn kunnen zich vinden in de dankbaarheid van de keizer. Net als hij, hebben we misschien een aantal lessen geleerd van onze ouderen, van het vertellen van de waarheid tot het koken van familiefavorieten tot het verwisselen van een autoband. We herinneren ons een leraar die ons door een moeilijke periode loodste, of een werkgever die ons inspireerde om harder te werken en te streven naar uitmuntendheid.

Voorbeelden van zulke mentoren zijn er in overvloed in de literatuur en de film. In de roman “A Soldier of the Great War” van Mark Helprin bijvoorbeeld deelt een oudere professor in de esthetica de lessen van zijn leven met een Italiaanse monteur van 20 jaar. In de film “Secondhand Lions” nemen twee chagrijnige oude avonturiers een jong neefje onder hun hoede en voeden hem op tot man.

En de jongeren? Zij betalen de ouderen terug voor hun lessen en hun vriendschap met een munt die nergens anders te krijgen is. Toen ik begin 50 was, heb ik 12 jaar voltijds les gegeven aan seminaries van thuisonderwijzers. Ik vond vreugde in het horen van de lach van mijn studenten, het kijken naar hun vriendschappen en flirten, het luisteren naar hun dromen, en hen te helpen leren en groeien. Velen van hen volgden vier of vijf jaar lang lessen bij mij, bijvoorbeeld van een schrijfcursus op de middelbare school tot een cursus Engels voor gevorderden. In die tijd raakte ik goed bekend met hen en hun gezinnen. Die jaren van werken met tieners waren de gelukkigste en spannendste van mijn werkzame leven.

Bij het leggen van deze verbanden treden jong en oud op als leraren en leerlingen. De jongeren geven les door hun onschuld en idealisme, de ouderen door hun ervaring en wijsheid. Zet ze samen, en je zou kunnen ontdekken dat je de beste klas ter wereld hebt gebouwd, zelfs als die samenkomt aan de keukentafel of in een plaatselijke koffieshop.

Samenkomen: Enkele opmerkingen voor de oudere bende

Stel, je bent op zoek naar gezelschap, of je wilt gewoon genieten van het gezelschap van jonge mensen. Een manier om te beginnen is door online te zoeken naar “programma’s die oud en jong met elkaar verbinden“, waar je sites vindt die variëren van mentorschap op lagere en middelbare scholen tot het werken met vrijwilligersorganisaties die zich richten op relaties tussen generaties.

Lokale organisaties kunnen je ook in contact brengen met jongeren. Een kennis van mij, 69 jaar, geeft zondag school voor tieners in een kleine kerk en vindt dat werk heerlijk. Een docente van middelbare leeftijd begeleidt mannen van 20 en 30 jaar, meestal via internet, bij het opbouwen van sterkere relaties met hun leeftijdsgenoten.

Natuurlijk liggen dergelijke mogelijkheden ook dichter bij huis. Tienerkleinkinderen, neven en nichten op de universiteit, die 30-jarige die je net hebt aangenomen in de boekhouding, of die nieuwe man in de bouwploeg die er een beetje verloren uitziet – vriendschap sluiten en begeleiden kan je wereld verlevendigen.

Het gaat om de relatie

Interactie met een 5-jarig kleinkind is meestal vrij eenvoudig. Je geeft ze wat lekkers, je leert ze fietsen en je zegt dat je van ze houdt. Het is lief, makkelijk en leuk.

Om tieners en jongvolwassenen aan je te binden heb je andere vaardigheden nodig. Je moet eerst hun respect verdienen, en dat kan alleen door middel van een relatie.

Stel dat je kleindochter, een studente die met vakantie thuis is, in de problemen is geraakt. Haar cijfers zijn laag, ze ziet eruit alsof ze wel wat zon kan gebruiken, en op familiebijeenkomsten zit ze meestal in een hoekje op de bank, met haar telefoon te prutsen. Je kunt haar vragen of het goed met haar gaat, maar tenzij die relatie sterk is, krijg je waarschijnlijk alleen maar een schouderophalen en een gemompelde: “Het gaat wel.”

Gooi die directe benadering overboord. Nodig in plaats daarvan die kleindochter uit in je keuken om te bakken en te koken. Neem haar mee uit winkelen of uit eten in een restaurant. Bel haar regelmatig op als ze weer naar school gaat.

Deze tactiek van het opbouwen van vertrouwen en wederzijds respect geldt over de hele linie. Als u bijvoorbeeld een leidinggevende bent en u wilt invloed hebben op een jongere werknemer, toon dan interesse in hem. Vraag naar zijn ambities en zijn leven buiten het werk. Indien mogelijk, werk samen in plaats van te dicteren.

Aanwezigheid is alles bij het opbouwen van relaties. Het vertrouwen komt later en op een natuurlijke manier.

Luisteren komt op de eerste plaats

Een vriendin van mij ontdekte dat al haar jongere collega’s vrienden hadden die in therapie waren. Nu hebben sommige van die vrienden ongetwijfeld diepgewortelde problemen, maar de meesten van hen zijn waarschijnlijk op zoek naar een luisteraar, iemand die naar hen luistert zonder oordeel of afwijzing. We leven dan wel in het grote tijdperk van de communicatie, maar gezien de hierboven genoemde omvang van de eenzaamheid hebben blijkbaar heel veel mensen, zowel oud als jong, niemand die naar hen luistert.

Dus nogmaals: Wees aanwezig. Luister. Onderbreek niet en oordeel niet. Stel vragen. Denk na voordat je spreekt.

Ons land heeft veel muren op dit moment. Senioren, millennials en de Gen Z ploeg kunnen een aantal van deze barricades neerhalen, samen leren en groeien, en plezier hebben op de koop toe.

Jeff Minick heeft vier kinderen en een groeiend peloton kleinkinderen. Twintig jaar lang gaf hij geschiedenis, literatuur en Latijn aan seminars van thuisstudie studenten in Asheville, N.C. Hij is de auteur van twee romans, “Amanda Bell” en “Dust on Their Wings”, en twee non-fictie werken, “Learning as I Go” en “Movies Make the Man”. Tegenwoordig woont en schrijft hij in Front Royal, Va.

Gepubliceerd door The Epoch Times ( 1 februari 2023): Building Bridges: Adults Young and Old Are Natural Allies

 

De online Britannica definieert een overgangsritueel als een “ceremoniële gebeurtenis, bestaand in alle historisch bekende samenlevingen, die de overgang markeert van de ene sociale of religieuze status naar een andere”.

In hetzelfde artikel geven de auteurs meer details: “Veel van de belangrijkste en meest voorkomende overgangsrituelen zijn verbonden met de biologische crises, of mijlpalen, van het leven – geboorte, volwassenheid, voortplanting en dood – die veranderingen teweegbrengen in de sociale status en dus in de sociale relaties van de betrokkenen. Andere overgangsrituelen vieren veranderingen die geheel cultureel zijn, zoals de inwijding in verenigingen van mensen met speciale belangen – bijvoorbeeld broederschappen.”

In de westerse cultuur gaan veel van deze rituelen traditioneel gepaard met een religieuze ceremonie. Eeuwenlang werd bijvoorbeeld een baby gedoopt, kregen adolescenten de eerste communie en het vormsel, trouwden een man en een vrouw in een kerk, volgden priesters en religieuze broeders en zusters een opleiding en een ceremonie ter bevestiging van hun nieuwe status, en verlieten stervenden dit leven met de laatste riten. In het Joodse geloof ondergingen jongens op ongeveer 13-jarige leeftijd hun bar mitswa, een periode van training in hun geloof, gevolgd door een ceremonie die hun volwassenheid en hun vermogen om deel te nemen aan religieuze diensten erkende.

Maar hoe zit het vandaag de dag? Is er een ceremonie of een soort test die in onze meer seculiere wereld de overgang van adolescentie naar volwassenheid markeert?

Enkele moderne inwijdingen

Een overgangsrite houdt meestal een reis in van het vertrouwde naar het nieuwe, een expeditie die gekenmerkt wordt door onderwijs of een soort beproeving of belangrijke gebeurtenis, en een transformatie van de betrokkene.

Onze samenleving kent een overvloed aan dergelijke rituelen, hoewel ze zelden die naam dragen. Een 16-jarige bestudeert de verkeersregels, slaagt voor een examen en behaalt haar rijbewijs, waarmee zij het wettelijke recht verwerft om twee ton metaal, plastic en rubber met 100 km per uur over de snelweg te rijden. Een scout wint de hoogste prestatie van zijn organisatie, de rang van Adelaar, waarbij zijn prestatie gewoonlijk wordt gevierd met fanfare en een speciale ceremonie. De samenleving beschouwt het afstuderen op de middelbare school nog steeds als een stap naar volwassenheid, waarbij de afgestudeerde naar de universiteit, het leger of de beroepsbevolking gaat. Sommige christelijke kerken reiken nog steeds de sacramenten uit aan jongeren, opnieuw met een ceremonie gevolgd door festiviteiten.

Toch ontbreekt er iets aan deze en andere stappen naar volwassenheid. Het zijn beloningen voor prestaties, wat allemaal goed en wel is, maar zelden gaan ze gepaard met een zekere verantwoordelijkheid, wat toch een van de sleutels is tot volwassenheid.

Toen en nu

Trouwen, een eerste huis kopen en een baby krijgen: Deze gebeurtenissen signaleren voor anderen traditioneel een grote stap in de wereld van de volwassene.

In de treffende woorden van de apostel Paulus: “Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, ik begreep als een kind, ik redeneerde als een kind; toen ik volwassen werd, maakte ik een einde aan de kinderlijke gewoonten.”

Een trouwring, een hypotheek en een boodschappentas met wegwerpluiers zijn uiterlijke tekenen dat de kinderlijke manieren – pizza als ontbijt, computerspelletjes van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, reizen naar de Keys voor de voorjaarsvakantie – nu herinneringen zijn die zijn opgeborgen in een zolderkamer.

Tegenwoordig zijn de dingen een beetje veranderd. In “Als je in je twintiger jaren bent en je voelt je nog niet volwassen, dit is waarom” schreef Derrick Clifton, net als vele anderen online, over de redenen waarom twintigers en zelfs dertigers zichzelf niet als volwassenen beschouwen. Veel van hen zijn ongehuwd gebleven – de gemiddelde leeftijd voor een huwelijk voor Amerikaanse vrouwen is nu 28, voor mannen 30 – weinigen hebben een huis gekocht, en velen blijven huiverig voor het ouderschap. Zevenenveertig procent van de jongeren tussen 18 en 29 jaar woont bij hun ouders of andere familieleden, betaalt studieleningen af en heeft vaak een baan die zij hun talenten onwaardig achten.

Het is waar dat huizenbezit en dergelijke tekenen van volwassenheid zijn, maar de leeftijd van 29 jaar beschouwen als het einde van de adolescentie moet voor sommige mensen zeker verontrustend zijn. George Washington verkende de bossen van Virginia toen hij 17 jaar oud was. De gemiddelde leeftijd van een infanteriesoldaat in Vietnam was 22, terwijl de gemiddelde leeftijd van nieuwe moeders 21 was in 1970. Bovendien, als we de adolescentie met nog eens tien jaar verlengen tot 30, zou dat betekenen dat je bijna 40% van je leven als kind doorbrengt.

De formule werkt gewoon niet. Ik heb bijvoorbeeld twee goede vrienden, 38 en 63 jaar oud, die nooit een huis hebben gehad, ooit als volwassenen bij hun ouders hebben gewoond, nooit zijn getrouwd en nooit kinderen hebben voortgebracht, en toch kunnen beiden volgens alle parameters als volwassenen worden beschouwd. Ik heb ook een man van ongeveer 40 gekend die echtgenoot, vader en huiseigenaar was, maar die bij velen die hem kenden overkwam als onvolwassen.

Moeten we dan niet gewoon een overgangsritueel bedenken dat tegen de ontvanger zegt: “Vandaag ben je volwassen”?

Het probleem met dat idee

Hier stuiten we nog op minstens twee problemen, waarvan het ene te maken heeft met de cultuur in het algemeen en het andere met de individuele jongere die we van de ene op de andere dag als verantwoordelijke volwassene willen uitroepen.

Ten eerste heeft onze cultuur een afkeer gekregen van allerlei rituelen. Denk bijvoorbeeld aan begrafenissen. Gedurende het grootste deel van de geschiedenis van ons land was de begrafenis van een familielid of kennis een formele aangelegenheid. Je nam een begrafenisondernemer in de arm, kocht een kist, organiseerde mogelijk een wake, hield diensten in een gebedshuis en bij het graf, en begroef de overledene met een ceremonie.

Velen passen deze rituelen nog steeds toe, maar niet iedereen. Verschillende mensen die ik ken hebben hun geliefden, meestal gecremeerd, zonder enige ceremonie in de grond gestopt. “Hier gisteren, vandaag weg,” luidt dit terloopse afscheid. Een andere vrouw heeft de as van haar man jarenlang in een kast bewaard, zonder ooit uit te leggen waarom.

De laatste jaren is onze nieuwste methode van begraven geïntroduceerd, waarbij deelnemers letterlijk de oude kerkelijke formule “stof tot stof” volgen door het lichaam van een geliefde te composteren en de resten te gebruiken als meststof voor de tuin.

Het tweede knelpunt is dat jongeren zich afvragen wanneer en hoe ze echt volwassen worden. Op hun 18e verjaardag, als ze meerderjarig zijn, zouden we daar een grootse ceremonie van kunnen maken. Een spreker zou hen kunnen verwelkomen in hun nieuwe levensfase als volwassenen, we zouden een certificaat kunnen uitreiken dat die status bevestigt, en we zouden het kunnen vieren met een groot feest achteraf. Maar dit voorstel heeft ook een groot nadeel: Tenzij onze kandidaat zich volwassen voelt, zal dit overgangsritueel en alle lofuitingen in de wereld hem niet volwassen maken.

Het enige wat echt telt

En dus een boodschap aan de lezers, jong als de lente of oud als de heuvels: Je bent pas volwassen als je jezelf zo ziet. Het maakt niet uit waar je woont, wat voor werk je doet, of je getrouwd bent, of je vier of helemaal geen kinderen hebt. Je bent volwassen als je jezelf zo ziet.

Als je als twintiger werkt en je gewicht in de schaal legt, als je voor een auto betaalt en eraan denkt de olie elke zes maanden te laten verversen, als je Minecraft opzij zet om de oprit van je bejaarde buurman te vegen, als je verantwoordelijkheid neemt als je fouten maakt, dan is de kans groot dat je volwassen bent.

De Romeinse keizer en filosoof Marcus Aurelius schreef ooit: “Verspil geen tijd meer aan discussies over wat een goed mens zou moeten zijn. Wees er een.”

Parafraserend op dat gezegde, zouden we kunnen zeggen: “Verspil geen tijd meer aan discussies over wat een volwassene zou moeten zijn. Wees er een.”

Gepubliceerd door The Epoch Times (21 februari 2023): From Adolescence to Adulthood: Responsibilities Trump Rites

Een softwareverkoper die ik ken, koestert het pendelen van zijn huis naar zijn kantoor in Noord Virginia. Als hij over de I-66 rijdt, in het drukke verkeer na Manassas, steekt hij een sigaar op, luistert naar de radio of een podcast en geniet van zijn tijd alleen, zwevend tussen de verantwoordelijkheden van familie en werk.

Verschillende moeders die ik ken, staan vroeg op voordat de kinderen wakker worden. Ze schenken zichzelf een koffie in en genieten dan van wat rust voordat de dag aanbreekt. Eén van de vrouwen gebruikt deze tijd om iets spiritueels te lezen, een paar anderen schrijven hun to-dolijst van de dag uit en weer een ander doet aan gebed en meditatie.

Lang geleden toen ik in Boston woonde, vond een kennis, een glazenwasser, zijn plaats van rust en ontspanning in de Harvard Gardens, een taverne tegenover het Massachusetts General Hospital. Daar schudde hij zijn dag af met een paar Buds, flirtte met de serveerster, die oud genoeg was om zijn moeder te zijn en bezocht hij vrienden of genoot van de avond in ontspannen afzondering.

De meesten van ons zoeken zulke plaatsen en manieren om te ontsnappen, en zien ze als een soort herstelkamer waar we onze batterij kunnen opladen of onze wonden kunnen likken, afhankelijk van onze behoeften. Of het nu gaat om gewoon naar huis gaan na het werk, een glas chardonnay drinken in de woonkamer voor het slapen gaan of een eenzame wandeling door de buurt, we zoeken naar plaatsen en omstandigheden die verfrissing bieden voor lichaam en geest en verlichting van stress.

We gebruiken de naam misschien zelden, maar we zoeken een heiligdom.

Een concept met een lange geschiedenis

Dit woord is afgeleid van het Latijnse “sanctuarium.” Sanctus betekent “heilig” of “gewijd,” en het “arium” op het einde duidt op een bergplaats, zoals in aquarium of emporium. Voor kerkgangers is een heiligdom dus een plaats waar zowel gelovigen als het heilige der heiligen – God – zijn ondergebracht. In de middeleeuwen konden voortvluchtigen van de wet of van de machtigen een kerk binnenrennen en aanspraak maken op “heiligdom”, dat wil zeggen bescherming in deze onschendbare ruimte tegen hun achtervolgers. De moord op aartsbisschop Thomas Becket, bijvoorbeeld, werd een sensatie in heel Europa, deels omdat zijn moordenaars hem doodden in de kathedraal van Canterbury.

Nog steeds bieden verschillende religieuze ordes en kerkgenootschappen speciale kapellen en accommodaties aan voor pelgrims die zich willen terugtrekken. In deze heiligdommen ondergaan de deelnemers een periode van gebed en retraite, een praktijk die niet zozeer verwijst naar het ophalen van herinneringen, maar naar het “opnieuw verzamelen” van zichzelf, aandachtiger worden op de aanwezigheid van God, en het aan elkaar lijmen van stukjes zelf die door de wereld zijn gebroken.

In de loop van de geschiedenis hebben veel rijken en beroemdheden een wereldlijk toevluchtsoord ingericht als plaats van rust en herinnering. Romeinse keizers ontvluchtten vaak de hitte en drukte van de stad om tijd door te brengen in een landelijke retraite. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog deden Abraham Lincoln en zijn gezin hetzelfde. Zij lieten de hectiek van de politiek in het Witte Huis achter zich en woonden een deel van het jaar in een groot landhuis aan de rand van de stad. “We zijn echt blij met deze rustplek,” schreef Mary Lincoln aan een vriend. “De ritten en wandelingen hier zijn prachtig.” Sinds de tijd van Franklin Roosevelt hebben andere Amerikaanse presidenten hun rust en een verandering van tempo gevonden in Camp David, Maryland.

Hoe zit het met de rest van ons?

Deze zoektocht naar een ruimte waar we kunnen genieten van afzondering en veiligheid lijkt aangeboren in de mens. Of het nu gaat om een landgoed of een hutje in de Smokies, het woord “thuis” heeft een bijna mystieke glans. Wij zien het als een toevluchtsoord, “de plaats”, zoals Robert Frost schreef, “waar, als je erheen gaat, ze je moeten opnemen.” Dit verlangen naar een thuis, een toevluchtsoord voor comfort en veiligheid, zit bij de meesten van ons ingebakken.

Denk aan spelende kinderen. Jongeren vinden het vaak heerlijk om onder de eettafel paleizen van beddengoed op te richten of kastelen van dekbedden en stoelen in de kelder, allemaal om hun eigen ruimte te creëren. Oudere kinderen genieten van boomhutten en het bouwen van forten in het bos, terwijl tieners hun slaapkamers omtoveren tot privéverblijven versierd met posters en aandenkens en een hoofdkwartier voor hun elektronische apparaten.

Ditzelfde verlangen naar een toevluchtsoord leeft in de meeste van ons. De advocate die een timeshare aan de kust koopt, wil het gebruiken als haar vakantieverblijf. De man die een mannengrot bouwt in de hoek van zijn kelder wil een ruimte die helemaal van hem is met wat hij maar wil: een bar, een luie stoel, een plank met favoriete boeken.

Voor anderen kan een heiligdom kleiner en minder ingrijpend zijn, met niet meer dan een bank in de kamer, een tafel met een lamp en een stapel boeken en tijdschriften en een kop warme thee. Het is niet de grootte of de versiering die zo belangrijk is. Het is het gevoel van veiligheid en plezier dat die magische plek ons geeft.

Gevangenis heiligdommen

Niet alle afzonderingsplekken zijn goed voor ons.

Onlangs vertelde een huisbaas in West Virginia me dat een van zijn huurders, een vrouw van in de vijftig die van overheidssteun leeft, ‘s morgens wakker wordt en enkele uren bezig is om bijna een hele fles wodka leeg te drinken. Dan doet ze een lang middagdutje en herhaalt dit proces ‘s avonds. Haar heiligdom ligt op de bodem van een fles, en het doodt haar druppel voor druppel.

Ook de 15-jarige jongen die buiten schooltijd elk moment doorbrengt met spelletjes op een beeldscherm vergiftigt zijn geest en zijn toekomst. Hij ziet zijn schermtijd misschien als zijn toevluchtsoord, maar het is een elektronische gevangenis geworden met tralies en muren die net zo echt zijn als elke andere gevangenis.

Hetzelfde geldt voor de man die languit op de bank ligt en iedere avond urenlang televisie kijkt. Die routine werkt misschien als een buffer tegen zijn zorgen en zijn werk, maar biedt niet de herstellende krachten van een echt heiligdom.

Bouwen aan die speciale plek

Een goed heiligdom brengt ons verlichting, rust en vernieuwing. De locatie is veel minder belangrijk dan het vermogen om ons te transformeren. In mijn eigen geval woonde ik op een gegeven moment zeven jaar in een appartement in Asheville waar ik bijna elke avond, als ik binnenkwam en de deur achter me dichtdeed, dacht: “Het is goed om thuis te zijn.” Mijn werk als leraar volgde me naar binnen – proefwerken en toetsen nakijken, lessen plannen – maar in dat appartement waren deze taken beheersbaar en op hun juiste plaats, een deel van de avondroutine.

Als je al een plek hebt die je als je heiligdom en toevluchtsoord beschouwt, waardeer dan dat toevluchtsoord en je goede geluk. Als je in plaats daarvan merkt dat je een vluchteling bent en je problemen en zorgen als gewichten meedraagt zonder een plaats om ze neer te leggen, overweeg dan je eigen persoonlijke heiligdom te maken, een plaats en tijd waar je prioriteiten verschuiven, waar de buitenwereld vervaagt en vervangen wordt door meer intieme genoegens.

Zoals die voortvluchtigen van vroeger, gaan we die speciale plaats binnen en roepen: “Heiligdom!”

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (24 januari 2023): Sanctuary Is the Place We Call Our Own

 

 

Zijn aristocratische vader negeerde hem, behalve als hij klaagde over zijn gedrag. Zijn moeder genoot van dansen en mannen, maar hield ook haar zoon op afstand. Zijn leraren prezen hem om zijn intelligentie en belofte, maar bijna allemaal verweten ze hem dat hij zijn potentieel niet bereikte.

Zijn tijdgenoten hadden vaak een hekel aan deze jongen vanwege zijn zelfoverschatting, zijn weigering zich te conformeren aan de schoolregels en zijn liefde voor argumenten en debat. Met uitzondering van de studie literatuur en geschiedenis deed hij het slecht op elke school die hij bezocht, zozeer zelfs dat er geen sprake van was dat hij naar de betere universiteiten zou gaan. In plaats daarvan schreef hij zich in bij een militaire school, en zelfs daar faalde hij bijna om toegelaten te worden.

In zijn tienerjaren geloofden de meeste mensen die hem kenden, waaronder zijn vader, dat er weinig goeds van Winston Leonard Spencer Churchill (1874-1965) kon komen.

Een matige student en een rebel

Op 7-jarige leeftijd werd Churchill, zeer tegen zijn zin, naar St. George’s School bij Ascot gestuurd. Daar was hij, zoals het schoolhoofd in brieven aan Churchills moeder Jennie opmerkte, vaak “erg ondeugend” en “gaf hij veel problemen”. Deze ongehoorzaamheid leidde tot harde zweepslagen. Toen mevrouw Everest, Churchills kindermeisje en belangrijkste vertrouwelinge tijdens zijn jeugd, de striemen en snijwonden op de rug en billen van de jongen ontdekte, riep ze Jennie onmiddellijk bij zich. Woedend haalde Jennie, Winston onmiddellijk van school en schreef hem in op een kleine school van twee zussen in Brighton.

Fysieke straffen waren hier zeldzaam, en hoewel hij slecht bleef presteren in vakken als Latijn, blonk Churchill uit in literatuur en geschiedenis.

Vervolgens ging hij naar Harrow, waar hij in de laagste klas terechtkwam. Opnieuw verknoeide hij zijn opleiding: hij pakte vol goede moed de vakken aan die hij aantrekkelijk vond en negeerde de studie van Latijn, Grieks en wiskunde. Hier, zoals biograaf William Manchester ons vertelt: “Winston was een verbijsterende jongen. Hij kon of wilde de ablatieve absoluut niet leren—een kleine prestatie van het geheugen—maar hij kon twaalfhonderd regels van Macaulay opzeggen zonder een woord te missen.”

Manchester merkt vervolgens op dat een leraar van Harrow “dicht bij de waarheid kwam” toen hij over Winston rapporteerde: “Hij was geen gemakkelijke jongen om mee om te gaan. Natuurlijk had hij altijd een briljant brein, maar hij werkte alleen wanneer hij dat wilde en voor zaken die hij goedkeurde.”

Nadat hij Harrow had verlaten, zakte Churchill tweemaal voor het toelatingsexamen voor de Royal Military Academy, Sandhurst, maar hij slaagde met een tutor en slaagde bij zijn derde poging.

Dus, welke lessen met betrekking tot onderwijs kunnen we meenemen van zo’n slecht voorbeeld van een student?

We leren waarvan we houden

Gedurende zijn hele schooltijd was Churchill in feite aan het leren, hoewel de onderwerpen vaak ontbraken in het schoolprogramma. Hij was bijvoorbeeld een fervent student geschiedenis, zozeer zelfs dat hij buitengewoon hoge cijfers scoorde op dat onderdeel van het examen voor Sandhurst. Door de politieke betrokkenheid van zijn vader was hij van jongs af aan ook zeer geïnteresseerd in de zaken van zijn tijd, zowel in Groot-Brittannië als daarbuiten.

Poëzie en de Engelse taal raakten hem ook. In zijn eentje leerde hij stapels verzen uit zijn hoofd, waarvan veel hem de rest van zijn leven bijbleef. In zijn vroege tienerjaren las Churchill Thackeray en Wordsworth en ontwikkelde die grote woordenschat en de cadans van de taal die hem ooit internationale roem zouden opleveren.

Op Harrow stortte hij zich ook op timmermanslessen, hield hij een kolonie zijderupsen en bouwde hij verder aan zijn postzegelverzameling. Hoewel hij een hekel had aan teamsporten, genoot hij van zwemmen, boksen, en schermen.

Zoals Manchester schrijft: “Churchilliaanse koppigheid, die de vloek zou worden van de vijanden van Brittannië, was de wanhoop van zijn leraren. Hij weigerde te leren tenzij het hem uitkwam.”

Maar als het hem uitkwam, blonk Churchill uit.

Spel

De jongen die later het bevel zou voeren en een natie door een gruwelijke oorlog zou leiden, organiseerde zijn eigen gevechten in een speelkamer met duizenden loden soldaatjes waar, zoals een vriend opmerkte: “Alles bij elkaar was het een zeer indrukwekkende show, en er werd gespeeld met een interesse dat geen gewoon kinderspel was.”

Weg van de strenge regels en de structuur van de formele school bouwden Churchill, zijn broer Jack en enkele neven en nichten uitgebreide forten en voerden gevechten uit. Tijdens een vakantie gaf Churchill leiding aan de bouw van een fort met een gracht en een werkende ophaalbrug.

Een neef merkte later op: “We vonden hem geweldig, omdat hij ons altijd in gevaar bracht.”

Kinderen leren spelenderwijs. De jongen die zijn neven en vrienden in gevaar bracht, zou op een dag zijn land door onvoorstelbare gevaren leiden voor hen.

Negatieven kunnen positieven genereren

Dit is misschien de belangrijkste les voor studenten en docenten.

Toen Harrow Winston naar een klas Engels stuurde, gaf docent Robert Somerville zijn leerlingen uitstekend onderricht in grammatica en compositie. Vanwege zijn voortdurende weerstand tegen Latijn en Grieks, zat Churchill drie keer in Somerville’s klas. Later herinnerde Churchill zich: “Ik had er drie keer zoveel van. Ik leerde het grondig. Zo kreeg ik de essentiële structuur van de gewone Britse zin in mijn botten, wat een nobele zaak is.”

Het was niet alleen een nobel iets, maar het gaf Churchill de instrumenten om een journalist te worden, een schrijver van vele boeken, een winnaar van de Nobelprijs en een leider wiens woorden wapens waren in de oorlog.

En stel dat Churchill naar Oxford was gegaan in plaats van Sandhurst? Zou hij de premier zijn geworden die bekend staat als de “Britse Bulldog”? Zijn vader achtte hem niet intelligent genoeg om rechten te gaan studeren, een verkeerde inschatting waarvoor vrijheidsliefhebbers overal dankbaar zouden moeten zijn. Met Sandhurst begon Churchill aan een reeks avonturen die hem uiteindelijk een zetel in het Lagerhuis opleverden.

Over Churchills jaren in Harrow zegt Manchester: “Winston werd geleerd zichzelf te onderwijzen.”

Dit zou het einde van alle onderwijs moeten zijn. In Churchills geval kwam dit onderwijs tot stand ondanks de school en zijn ouders.

Positieven versterken

Net als de meesters van Churchill in Harrow, vooral degenen die tevergeefs probeerden hem Latijn en Grieks te leren, raakte ik als leraar gefrustreerd door de glansloze prestaties van sommige leerlingen. Toch herinnerde ik mezelf, en vaak ook mijn klassen, eraan dat academici weliswaar belangrijk zijn, maar dat in de echte wereld talent, ambitie, karakter, en zelfs uiterlijk meer tellen dan het lezen van de Aeneis.

En ik heb die waarheid aan het werk gezien. Dat verlegen kind dat altijd achteraan zat en middelmatig was in de literatuurles is nu een succesvol verzekeringsagent die mij tot zijn klanten rekent. Dat meisje dat moeite had met wereldgeschiedenis is nu arts. Die student die slecht presteerde in Latijn is nu het jongste lid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden.

Onze jongeren hebben op zijn minst de basisbeginselen van onderwijs nodig—wiskunde, wetenschap, geschiedenis, enzovoort—en soms moeten we hen dwingen bepaalde vakken te leren. Laten we tegelijkertijd de gaven die ze allemaal bezitten zoeken en koesteren.

Opmerking: Hoewel ik verschillende biografieën over Churchill heb gelezen, blijft mijn favoriet “The Last Lion” van William Manchester. De directe citaten in dit artikel komen uit deel I van die trilogie.

Gepubliceerd door The Epoch Times (20 oktober 2021): The Education of Winston Churchill

Veel mensen houden hun emoties redelijk in balans. Ze kunnen verdrietig worden zonder in snikken uit te barsten of boos worden zonder in woede en hysterie te vervallen. Vergeef me de gemengde metaforen van zeemanschap en metselwerk, maar zet een waterpas van een metselaar op deze mensen en je vindt ze loodrecht, met die luchtbel dansend in het glas precies waar het zou moeten zijn.

Een paar mensen die ik ken hebben triggers die sterke emoties kunnen opwekken. Praat met een vriend over politiek en de kans is groot dat je zojuist een wildvuur hebt aangestoken op een droge prairie. Alledaagse stress – werkgerelateerde problemen, misverstanden met een kind of een vriend, computerstoringen – kunnen een andere kennis in een greppel van zelfmedelijden en wilde moedeloosheid storten.

Ze klikken op hun scherm, verslinden een artikel of bericht op sociale media, en het vernisje van de beschaving, altijd al dun, wordt weggerukt. De rustige, behulpzame man op kantoor komt ‘s avonds thuis, stroopt zijn mouwen op, trekt een biertje open en wordt online een vulkaan van woede onder het pseudoniem “Morlock”. De receptioniste van de bibliotheek, die altijd klaar staat om klanten met een glimlach te begroeten, drijft op haar anonieme blog genadeloos de spot met hen en hun boekenkeuze.

Die schermen en schuilnamen brengen het slechtste in sommige gebruikers naar boven, waardoor ze hun zwaarden trekken en door het lint gaan. Hun losgeslagen emoties overweldigen hun verstand.

“Ik voel, dus ik ben” is ook in het openbare leven een gemeenplaats geworden, waardoor een cultuur van gebrek aan respect of narcisme is ontstaan. Critici die Donald Trump verachten bijvoorbeeld, beschuldigen hem terecht van onbeschofte tweets en het vernederen van zijn tegenstanders met nare bijnamen, maar vervolgens doen ze precies hetzelfde door hem te beschimpen met ad hominem beledigingen.

Het winkelend publiek in mijn plaatselijke supermarkt, velen van hen jong, geeft zich over aan terloopse obsceniteiten die ooit waren voorbehouden aan barakken of kleedkamers. Sommigen beweren dat zij tot een ander ras of een ander geslacht behoren, of voelen de drang om bepaalde voorkeuren uit te oefenen, hoe bizar ook, en verklaren hun gevoelens als vanzelfsprekendheden die anderen zonder meer moeten accepteren.

Op persoonlijk vlak kunnen gevoelens ook ons eigen gedrag gevaarlijk domineren. Zonder enige reden wordt een man op een ochtend wakker, klaar om het hoofd af te bijten van de eerste persoon die hem scheel aankijkt. Na een bijzonder slopende dag, overweldigd door de eisen van werk of kinderen, ploetert een vrouw door de schemering en valt in bed met een verdrietig en verloren gevoel, te verslagen om te zien dat vermoeidheid en niet de realiteit deze stemming heeft veroorzaakt.

De 17e en 18e eeuw worden soms het tijdperk van de rede genoemd. Met al onze psychologen en counselors, onze zelfhulpboeken en onze nadruk op subjectiviteit en het individu, zouden de afgelopen twee eeuwen op een dag bestempeld kunnen worden als het “Tijdperk van passie en sentiment”. Romantici van de 19e eeuw zijn de voorouders van ons huidige rock-and-roll festival van emoties.

Deze romantiek was een reactie op de vroegere voorstanders van rede en logica. Maar misschien is de weg vrij voor een nieuwe opstand, deze keer tegen de psychobabbels en overspannen passies van de hedendaagse cultuur.

Zoals in zo veel van het leven, is matigheid misschien het doel waar we naar zouden moeten streven, een evenwicht tussen voelen en denken – wat Aristoteles de “gulden middenweg” noemde. Emoties getemperd door rede, en vice versa, zullen niet alle problemen van deze rauwe wereld oplossen, maar het leiden van de woelende wateren van het hart met de rivieroevers van het hoofd zou ons als individu een betere kans op geluk en tevredenheid kunnen geven.

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (16 september 2022): Master Your Emotions

 

Tijdens een recente daguitstap met mijn kinderen en kleinkinderen vroeg ik mijn oudste zoon wat hem deze dagen zoal bezig hield. “De herfst,” zei hij. “De zomer is voorbij en de school begint weer.”

Voor velen van ons betekent de komst van de herfst niet veel meer dan een verandering van seizoen. De temperatuur daalt, de dagen worden korter en de bladeren veranderen van kleur. De truien worden uit de kast gehaald en het is op zich geen probleem.

Voor anderen heeft de herfst echter een andere betekenis. Scholen openen hun deuren weer, en leraren en studenten gaan terug naar de klas. Sommige studenten haasten zich met het in orde maken van hun overstap naar de universiteit. Ouders brengen hun kinderen naar school, naar voetbal en naar ballet en helpen hun kind dat in de vijfde klas zit ‘s avonds met de wiskundelessen,  of ze lezen de zoveelste e-mail van de directeur over wijzigingen van de uurroosters.

“Summertime, and the livin’ is easy,” zo klinkt een oud bekend liedje, maar de komst van september betekent dat de vakantie onherroepelijk voorbij is. De tijd is gekomen voor heel wat mensen, jong en oud, om zich terug vast te bijten in een strengere routine.

Of je nu leraar, ouder of student bent, hier zijn enkele tips die ik heb verzameld en die deze overgang hopelijk gemakkelijker zullen maken.

Stel prioriteiten: Mijn zoon en zijn vrouw hebben zeven kinderen, waarvan zes geadopteerd. Met uitzondering van één dochter die naar een openbare school gaat, voeden zij hun kinderen op door een mix van thuisonderwijs en verschillende samenwerkingsverbanden. “Dit jaar”, zei mijn schoondochter, “maak ik van onderwijs mijn topprioriteit. Ik zal ook nog steeds de andere dingen doen zoals het huishouden, koken, de kinderen naar hun medische afspraken brengen, enzovoort, maar hun onderwijs komt op de eerste plaats”.

Versla de deadlines: Moet een opstel donderdag klaar zijn? Wacht niet tot woensdagavond om te beginnen. Heeft je kind in de vierde klas maandag een toets over vermenigvuldiging? Gebruik de week ervoor om de tafels van vermenigvuldiging meerdere keren per dag met hem te herhalen.

Maak je niet druk om de kleine dingen: Dat is de titel van een boek van Richard Carlson, en er is een goede reden waarom het al 25 jaar lang herdrukt wordt en populair blijft. Zorg dat je deze woorden niet vergeet. Zo verminder je de stress en krijg je meer gemoedsrust. In de terug-naar-school drukte is het gemakkelijk om kleine foutjes en verplichtingen, zoals mijn dochter is haar lunch vergeten, mijn zoon is zijn leesboek kwijt, ik moet Carlo na school naar de tandarts brengen, maar ik moet ook Daniel om 4 uur ophalen bij de kinderopvang, te laten ontaarden in demotivatie en ontmoediging.

De meeste problemen in het leven zijn kleine problemen: Zorg dat je dit beseft, ruim ze van de baan en ga door.

Neem regelmatig pauzes: Het rustige tempo van de zomer mag dan wel voorbij zijn, je hebt nog steeds tijd nodig om even op adem te komen en je batterijen op te laden. Als je een paar minuten vóór het einde van de voetbaltraining van je kind aankomt, leg dan je telefoon opzij, sluit je ogen en doe een kort dutje of mediteer over de mooie dingen in je leven.

Blijf een langeafstandsloper: Soms lijkt de race op een korte sprint, maar dat is meestal een illusie. Leef in het moment, maar vergeet nooit dat de echte finish niet ligt in het uitgeput in bed ploffen aan het eind van de dag. Het gaat om wat je bereikt in de loop van weken, maanden en jaren.

“Blijf kalm en ga door” is tegenwoordig een cliché geworden.

Maar het is nog steeds waar.

Gepubliceerd door The Epoch Times (09 september 2022): Organizing and Prioritizing Tasks

Veel mensen, waaronder ondergetekende, mopperen tegenwoordig over de staat van onze cultuur.

Bij ons kopje koffie ‘s morgens in de keuken, in onze huiskamers en op onze veranda’s en terrassen besteden we een deel van de tijd aan het klagen over het verval van de beschaving, de omgangsvormen en de moraal in ons land. Het dagelijkse nieuws uit onze kranten en van het internet levert het meeste voer voor deze ontvlammingen en we schudden ons hoofd in ontzetting, betreuren de richting die het land en de cultuur op lijken te gaan en vragen ons af hoe hard de klap zal zijn als we op de bodem van de afgrond belanden.

Deze klaagzangen zijn niet noodzakelijkerwijs misplaatst of verkeerd. Mensen uit alle politieke hoeken kijken vaak vol verbijstering naar sommige radicale ideeën die de mainstream proberen binnen te dringen. Velen van ons, waaronder ikzelf, wijzen dan met een beschuldigende vinger naar één of andere entiteit – de regering, Hollywood, de universiteiten, de tijdgeest zelf – en houden hen verantwoordelijk voor extremistische ideeën zoals het onderwijzen van seksualiteit op openbare scholen aan zesjarigen, het vinden van klein racisme in vragen als “Waar kom je vandaan?” of het verkondigen dat we onze medeburgers moeten beoordelen naar de kleur van hun huid.

Wij klagen, maar de meesten van ons voelen ons hulpeloos om weerstand te bieden aan deze orkanen van verandering, die door hun kracht en omvang op hol geslagen zijn. Wat kunnen wij doen, vragen we ons af, wij die zo weinig middelen hebben, om de tradities en juweeltjes van onze vrijheden en onze manier van leven te verdedigen en te behouden?

Hier zijn enkele mogelijkheden.

Leef met de waarheid

Waarheid en relativisme kunnen niet naast elkaar bestaan. “Jouw waarheid is niet mijn waarheid” is een onmogelijkheid. Echte waarheid heeft maar één versie en die bestaat buiten meningen om.

“Zoek de waarheid”, luidt het oude gezegde, “en de waarheid zal u bevrijden.”

Laten we onze verdediging van de beschaving beginnen met het zoeken naar de waarheid, waar die zoektocht ons ook brengt.

Waardeer schoonheid

Schoonheid is nauw verbonden met waarheid.

“Schoonheid is waarheid, waarheid is schoonheid”, schreef de dichter John Keats. “Dat is alles wat je weet op aarde en alles wat je moet weten.”

En hij heeft gelijk. De schaterlach van mijn kleindochter Caroline bij een flauwe grap, het lieve karakter van een kleinzoon, het zien van Venus aan de hemel voor zonsopgang, het zien van de vreugde van een vriend toen Randolph-Macon het NCAA Division III basketbaltoernooi won, en de glimlach van een vrouw in de kerk die ze geeft aan de peuter die ze verzorgt: Dit zijn maar een paar van de schoonheden van de wereld die mij omringen.

Ze zijn even waar en reëel als de aprilzon die mijn tuin overspoelt terwijl ik schrijf en ze helpen mijn ziel fris te houden. In zijn boek “Geluk en Contemplatie” merkte de filosoof Josef Pieper wijselijk op: “Wie van ons heeft niet onverwachts in het gezicht van zijn kind gekeken, te midden van de kwellingen en problemen van het dagelijks leven, en op dat moment ‘gezien’ dat alles wat goed is, geliefd en beminnelijk is, geliefd door God!”

Dat is wat ik bedoel.

Pure goedheid

Je bent in een koffiebar. De barista heeft net je wisselgeld geteld voor je bestelling. Mompel je je waardering, stop je de munten in je zak, wacht je tot de koffie komt en loop je dan de winkel uit? Of kijk je de jonge dame in de ogen – en als je durft, complimenteer je haar Franse manicure – bedank je haar, gooi je een euro in de fooienpot en zeg je: “Nog een prettige dag”?

Doe het eerste en je vermindert de beschaving. Doe het tweede en je hebt bijgedragen aan het behoud ervan, gewoon door die euro in de fooienpot te gooien.

Verbonden met dit idee van goedheid is natuurlijk de persoonlijke moraal – de beginselen van goed en kwaad. Wat ook onze religieuze overtuigingen zijn, de meesten van ons kennen en aanvaarden deze principes en proberen zich eraan te houden.

Zoals de Romeinse keizer Marcus Aurelius zei: “Verspil geen tijd meer aan discussies over wat een goed mens zou moeten zijn. Wees er een.”

Wanneer we doen wat juist is – een werkgever een eerlijke dag werk geven, onze ouders eren met een wekelijks telefoontje, of in de drukte van het leven even pauzeren om een vreemdeling de weg naar een hotel te wijzen – voegen we weer een kleine steen toe aan de fundamenten van de beschaving.

Romantiseer je leven

In haar artikel “Hoe de trend ‘romantiseer je leven’ een afwijzing is van het postmodernisme”, vindt Evita Duffy enkele positieve punten in een groeiende beweging onder de leden van Gen Z die elkaar aanmoedigen om schoonheid en doel in hun leven te vinden en te erkennen dat ze spelers zijn in het drama van het leven en niet slechts betekenisloze klompjes materie.

Een stortvloed van dagelijkse verplichtingen en gebeurtenissen sleurt ons voort, maar we moeten even stilstaan bij onszelf en niet vergeten, zoals Duffy schreef: “Dat wij deel uitmaken van een groots plan – belangrijke personages in Gods levensverhaal.” Ongeacht onze positie in deze wereld, draagt ieder van ons bij aan dit allergrootste toneelstuk.

Op deze manier naar onszelf kijken geeft diepte aan ons mens-zijn en daarmee aan onze cultuur.

Zoek naar vreugde, traditie en verrukking

Een cultuur zonder plezier is helemaal geen cultuur. Denk aan de grauwe, troosteloze samenleving in George Orwell’s “1984” of in totalitaire landen wereldwijd en we zien vreugde en plezier verpletterd onder de hiel van een dictator.

Als we dus een rol willen spelen in het behoud van de beschaving, moeten we onze huizen en bedrijven omvormen tot vestingen van geluk en vrede.

Om de twee of drie maanden word ik uitgenodigd door een jong stel hier in de stad met wie ik bevriend ben geraakt – ouders van drie kleine kinderen en een vierde op komst – om te komen eten. Telkens als ik door de voordeur kom, word ik begroet door knuffels van de kinderen en mam, een handdruk van Sam, de geur van een speciaal gerecht dat uit de oven of van het fornuis komt en een gevoel dat alles goed is met de wereld. Hier is een huis dat een thuis is, een eiland van hoop en gezelligheid.

Andere gezinnen die ik ken hebben soortgelijke bolwerken van cultuur gebouwd. Sommigen hebben eens per week een filmavond, waarbij mamma, pappa en de kinderen naar oudere films kijken, zoals “Shane” of “The Wizard of Oz”. Anderen lezen elke avond een half uur hardop voor uit boeken als “Lord of the Rings” of “Little House on the Prairie”. Sommigen maken een wandeling door de buurt of bidden ‘s avonds samen.

Degenen die zich met dergelijke activiteiten bezighouden, beseffen dat zij de ontwikkeling van hun kinderen helpen en een gezinsleven opbouwen. Wat zij misschien niet zien is dat zij ook onze cultuur en beschaving versterken. Het gezin, niet de staat, is het fundament van de beschaving. Houd het gezin levend en wel en de cultuur mag dan aan de beademing liggen, maar ze zal in leven blijven.

Het langdurige spel

Mijn vriend John en ik behoren tot de voorportaalstrijders waar ik het eerder over had, die klagen over de toestand van het land en één voor één alle idiote details van het nieuws van de dag opnoemen. Deze kreun-en-klaag sessies eindigen vaak met een van ons die zijn handen in de lucht gooit en zegt: “Nou, wat ga je er aan doen?”

Er is een pasklaar antwoord op die vraag: Wees een beschermer van manieren en moraal. Hanteer de gouden regel. Maak van onze huizen oases van vreugde en comfort. Geef de schatten van onze beschaving door aan onze kinderen.

Doe die dingen, blijf hoopvol en we kunnen onze cultuur en onszelf redden.

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (12 april 2022): How to Save Western Civilization

 

 

 

 

Deze woorden doken onlangs op in enkele online publicaties:

Moeilijke tijden maken sterke mannen.

Sterke mannen maken goede tijden.

Goede tijden maken zwakke mannen.

Zwakke mannen maken moeilijke tijden.

Laten we aannemen dat we nu in moeilijke tijden zitten. Het is relatief eenvoudig om deze bewering te staven. We hebben nog steeds te maken met een pandemie na bijna twee jaar van lockdowns, mondkapjes en verminderde vrijheden. We worden geconfronteerd met torenhoge kosten in de supermarkten en aan benzinepompen. Onze federale regering geeft geld uit als een gestoorde oom die net de loterij heeft gewonnen en onze traditionele cultuur lijkt overal onder vuur te liggen. Elke dag lijkt er meer slecht nieuws te komen en de werveling van krantenkoppen laat de meesten van ons ademloos en duizelig achter, als een kind dat net een paar te veel momenten heeft doorgebracht met rondjes draaien in de achtertuin.

Laten we vervolgens, opnieuw omwille van het argument, aannemen dat we in moeilijke tijden leven omdat veel van onze leiders – en zelfs veel van hun volgelingen – zwakke mannen en vrouwen zijn. Als het bovenstaande verhaal klopt, dan brengt ons dat terug naar de eerste regel van de vergelijking: “Moeilijke tijden maken sterke mannen.” Het sentiment achter die zin is goed, maar waar vinden we voorbeelden van zulke sterke mensen? Misschien zullen onze moeilijke omstandigheden zulke leiders voortbrengen, maar zou het niet helpen als wij allen een paar van die krachtige voorbeelden zouden hebben om ons te leiden?

De Romeinen keken naar hun voorouders voor een dergelijke leiding. De ridders van de Middeleeuwen vertrouwden op balladen en verhalen over helden als Arthur en Roland om hun harten en hun wilskracht te versterken. Waar vinden wij voorbeelden die de kracht hebben om onze wilskracht en vastberadenheid aan te wakkeren?

We zouden wat kunnen leren van de helden uit onze Amerikaanse revolutie.

Principes

Het ontstaan en de oprichting van onze republiek mogen ons vandaag vanzelfsprekend lijken, maar dat was in die tijd niet het geval. De mannen en vrouwen die met zwaard of pen voor de vrijheid vochten, wisten heel goed dat zij gevangenschap, armoede en zelfs executie riskeerden als zij hun strijd voor de vrijheid zouden verliezen.

De mannen die de Onafhankelijkheidsverklaring hadden ondertekend, zoals bijvoorbeeld patriotten als Benjamin Franklin, John Adams en John Hancock, begrepen dat zij hun doodvonnis tekenden als de strijdkrachten van het Britse Rijk hen zouden verslaan. Niet alleen zouden de overwinnaars hen als verraders kunnen ophangen, maar ook het levensonderhoud en het welzijn van hun families zouden in gevaar komen. Het zoeken naar hun recht op “leven, vrijheid en het nastreven van geluk” ging gepaard met de mogelijkheid van totale ondergang.

En degene die het meest te verliezen had, in ieder geval financieel, was George Washington.

Het uiterlijk telt

Gravitas.

Het betekent “waardigheid, ernst, of plechtigheid in gedrag.”

En George Washington had gravitas in overvloed.

Washington was niet de meest intellectuele van de Amerikaanse stichters. In tegenstelling tot Jefferson of Madison, heeft hij nooit gestudeerd. Hij bekwaamde zich nooit in Latijn of Grieks en treurde zijn hele leven over zijn “gebrekkige opvoeding“. Hij was een autodidact die zich na zijn adolescentie toelegde op landmetingen en militaire dienst. Later werd hij één van de rijkste mannen van zijn tijd.

Ondanks zijn gebrek aan hogere opleiding, begreep Washington het vitale belang van decorum en uiterlijk vertoon in het openbare leven.

Al vroeg in zijn leven stelde hij zijn “Regels van beleefdheid en fatsoenlijk gedrag” op, die in wezen een uiteenzetting waren van manieren en correct gedrag. Als lange man was hij trots op zijn kleding en gedroeg hij zich altijd met waardigheid. Hij maakte indruk op zijn tijdgenoten door zijn gepastheid en terughoudendheid. Hoewel hij de opvoedkundige voordelen van zijn oudere halfbroers miste, leerde hij zichzelf de waarde van dignitas, de oude Romeinse deugd van waardigheid en trots. Deze zelfbeheersing versterkte zijn beheersing over anderen.

Zich met waardigheid gedragen is een teken van kracht.

Intelligentie en wilskracht

Net als Washington was Henry Knox uit Boston meer dan 1,80 meter lang, een indrukwekkende lengte in zijn tijd en woog hij een fikse 250 pond. Op 9-jarige leeftijd verliet hij de school om in een boekwinkel te gaan werken, waar de eigenaar hem als een zoon behandelde en hem boeken liet lenen om te lezen en te studeren. Knox opende uiteindelijk zijn eigen winkel, die populair was bij de Britse officieren en ambtenaren in de stad. Door zijn gesprekken met hen, door zijn belezenheid en door zijn deelname aan een artilleriemilitie, raakte hij goed bekend met de krijgskunst.

Zodra de Revolutie begon, ontvluchtten Knox en zijn vrouw Lucy de stad, zijn winkel achterlatend om te worden geplunderd door Loyalisten. Onder de indruk van Knox’ artillerieversterkingen boven Boston keurde Washington het plan van de jongeman goed om de kanonnen en mortieren die hij van de Britten in Fort Ticonderoga in New York had buitgemaakt naar Boston te brengen. In het midden van de winter stuurde Knox wagens, ossen en honderden mannen 480 km door het bevroren landschap en keerde uiteindelijk terug naar Boston met 56 artilleriestukken, die vervolgens werden gebruikt om de Britse troepen en schepen uit de stad te verdrijven. Het was één van de grootste prestaties van de Amerikaanse Revolutie.

Geleerde lessen van Henry Knox: Visie en vastberadenheid zijn de sleutels voor innerlijke kracht.

Helden

Dr. Joseph Warren, de generaal die als infanterist stierf bij Bunker Hill; Nathan Hale, die dapper zijn executie als spion onder ogen zag; de sluwe moerasvos Francis Marion; ” Gekke Anthony” Wayne; deze en zovele anderen waren sterke mannen in moeilijke tijden. Ze bloedden, vochten en stierven voor vrijheid.

In een ander geval nemen we als voorbeeld geen strijder of politicus, maar een moeder en echtgenote: Abigail Adams.

Abigail, de echtgenote van John Adams, een Founding Father die later de tweede president van de Verenigde Staten werd, was een vroege voorvechtster van onderwijs, rechten voor vrouwen en streefde naar afschaffing van de slavernij. Terwijl haar echtgenoot maanden achtereen weg was om allerlei taken te vervullen, voedde Abigail haar kinderen op, zorgde voor hun opvoeding en beheerde de familieboerderij. Ze was niet bang om haar mening te uiten, schreef John toen hij het Eerste Continentale Congres bijwoonde om “de dames niet te vergeten” en correspondeerde met Thomas Jefferson. Tot het einde van Johns leven bleef ze zijn belangrijkste raadsvrouw.

Abigail Adams staat symbool voor alle vrouwen die boerderijen, bedrijven en gezinnen moesten runnen terwijl hun mannen en vaders weg waren voor de oorlog.

Doorzettingsvermogen en zelfredzaamheid zijn de eigenschappen die wij van deze vrouwen kunnen leren.

Vergeleken met de beproevingen van onze geestelijke voorouders, lijken onze problemen mild. Tot nu toe zijn we niet gevraagd te kiezen tussen Patrick Henry’s “vrijheid of de dood.” De 21e eeuw heeft een aantasting van onze vrijheden met zich meegebracht maar zelfs vandaag hebben sommige gezondheidswerkers hun positie op het spel gezet en riskeren professionele veroordeling door tijdens de pandemie op te komen voor persoonlijke vrijheid en keuze. Ouders die aan schoolbesturen vragen wat hun kinderen wordt geleerd of waarom ze mondmaskers in de klas moeten dragen, worden door de autoriteiten aangevallen. Sommige ondernemers zijn in opstand gekomen tegen overheidsmandaten en -voorschriften en hebben daar de gevolgen van ondervonden.

De woorden “leven, vrijheid en het nastreven van geluk” zijn nog steeds in vele Amerikaanse harten aanwezig. En als we soms inspiratie nodig hebben of in de verleiding komen te gaan wanhopen, kunnen we teruggrijpen naar degenen die ons zijn voorgegaan in het grote experiment dat onze Republiek is en kracht putten uit hun daden en wijsheid.

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (21 december 2021): Battling Hard Times: Some Help From the Founders

In ” Literature: An Introduction to Fiction, Poetry, and Drama”, het lijvige boek dat vroeger werd gebruikt in mijn lessen Engelse literatuur voor gevorderden, opent X.J. Kennedy met een bespreking van de fabel. Natuurlijk noemt hij de beroemdste vertolker van dit genre, Aesopus (circa 620-560 v. Chr.)

Er is weinig bekend over het leven van Aesopus behalve dat hij Griek was – sommigen twijfelen aan zijn bestaan – maar veel van de 584 fabels die aan hem worden toegeschreven zijn ons tot op de dag van vandaag bekend. Kinderen lezen of horen nog steeds “De schildpad en de haas”, “De jongen die wolf riep”, “De vos en de druiven”, en “De wolf en de hond”.

Zoals Kennedy schrijft, is een fabel “een kort verhaal dat een kernachtige verklaring van de waarheid weergeeft.” De personages in fabels “kunnen sprekende dieren zijn (zoals in veel van de fabels van Aesopus), levenloze voorwerpen, of mensen en bovennatuurlijke wezens (zoals in ‘De afspraak in Samarra.’)”

Fabels zijn universeel

Deze kwaliteiten maken de fabel gemakkelijk overdraagbaar cultureel erfgoed. De verhalen van Aesopus, bijvoorbeeld, hebben lang de wereld toebehoord. Bijvoorbeeld in de 10e eeuw ontstond in Centraal-Azië een verzameling van de fabels van de Griek in de taal van de Oeigoeren. In de 16e eeuw introduceerden Portugese missionarissen Aesopus bij de Japanners.

Ook andere fabeldichters hebben buiten hun eigen land populariteit verworven. Misschien wel de belangrijkste onder hen was Jean de La Fontaine, wiens eind 17e-eeuwse verzameling fabels literaire klassiekers zijn geworden. Ze zijn niet alleen bekend bij Franse kinderen, maar hebben wereldwijde bekendheid.

Net als hun personages, spreken de morele waarheden van deze korte verhalen een breed spectrum van culturen aan. Of je nu van de oevers van de Ganges komt of uit de bergen van Colorado, je begrijpt de boodschap in een fabel als “De mier en de sprinkhaan.” De mier werkt de hele zomer hard om zijn provisiekast klaar te maken voor de koude wintermaanden, terwijl de sprinkhaan vrolijk zijn viool speelt en spottend lacht om de zwoegende mier. Wanneer het gaat stormen en sneeuwen, zoals altijd, is het de sprinkhaan die honger lijdt en bibbert van de kou. De moraal van dit verhaal is tweeledig: wees verantwoordelijk voor jezelf; er is een tijd om te werken en een tijd om te spelen.

De meeste mensen weten dat dit waar is.

Een fabel voor volwassenen

Laten we nu eens kijken naar een veel modernere fabel, Somerset Maugham’s versie van een oude Arabische legende, “De afspraak in Samarra,” die Kennedy onder “Literatuur” heeft gezet. Hier is het in zijn geheel:

De dood spreekt: Een koopman in Bagdad stuurt zijn knecht naar de markt om proviand te kopen, na een poosje komt de knecht terug, helemaal bleek en bevend, en zegt: Meester, toen ik net op de markt was, werd ik door een vrouw uit de menigte opgeschrikt, en toen ik me omdraaide zag ik dat het de Dood was die me aan het schrikken had gemaakt. Zij keek mij aan en maakte een dreigend gebaar; leen mij uw paard, dan zal ik uit deze stad wegrijden en mijn lot ontlopen. Ik zal naar Samarra gaan en daar zal de Dood mij niet vinden. De koopman leende de knecht zijn paard, die besteeg het en zette zijn sporen in de flanken van het paard en zo snel als het paard kon galopperen ging hij ervandoor. Daarna ging de koopman zelf naar de markt en hij zag mij in de menigte staan, hij kwam naar mij toe en zei: Waarom maakte je een dreigend gebaar naar mijn dienaar toen je hem vanmorgen zag? Dat was geen dreigend gebaar, zei ik, het was alleen dat ik verbaasd reageerde. Ik was verbaasd hem in Bagdad te zien, want ik heb vanavond een afspraak met hem in Samarra.

Het is duidelijk dat “De afspraak in Samarra” niet voor kinderen is bedoeld. De eerder genoemde fabels zullen misschien zelfs de kleuters aanspreken, maar Maugham’s kleine schrijfsel is te verwarrend en beangstigend voor de kleintjes.

Een nadere blik

Toch heb ik “De afspraak in Samarra” gekozen om hier te analyseren en wel om drie redenen.

Ten eerste bevat Maugham’s kleine verhaal alle klassieke elementen van een fabel. Het is kort, de taal is beknopt en zonder opsmuk, en de Dood verschijnt in menselijke gedaante, in dit geval als een vrouw. Hoewel de moraal niet direct wordt genoemd, zoals in zoveel fabels – Kennedy vraagt zijn leerling-lezers: “Hoe zou je het in je eigen woorden zeggen?”- zullen de meesten van ons concluderen dat de boodschap inhoudt, dat we niet aan ons lot kunnen ontsnappen, vooral als het om de dood gaat.

En in tegenstelling tot sommige fabels, roept “De afspraak in Samarra” een aantal belangrijke vragen op: Wat is het lot? Geloven we in het lot of in de vrije wil? “Ik ben de meester van mijn lot,” schreef de dichter William Ernest Henley, “Ik ben de kapitein van mijn ziel.” Maugham’s fabel daagt ons uit om na te denken over de waarheid van zo’n gedurfde uitspraak.

Tenslotte heb ik besloten uit te weiden over “De afspraak in Samarra” vanwege de kracht ervan. Ik heb de woorden van Maugham met talrijke klassen gelezen, het in sommige van mijn teksten vermeld, en het verhaal aan vrienden en familieleden verteld. Ondanks deze vele herhalingen, bezorgt deze fabel me nog steeds een rilling over mijn rug, elke keer als ik het lees, en verbaas ik me over de literaire precisie en de genadeslag aan het eind.

Een schat van onze cultuur

Hoewel we leven in een tijd van culturele onrust en moreel relativisme, kan de tijdloze wijsheid van fabels dienen als houvast en ankerplaats voor onze kinderen. Aesopus “De wolf en de hond“, bijvoorbeeld, leert ons het belang van vrijheid. “De leeuw en de muis” benadrukt het belang van vriendelijkheid, terwijl “De haas en de schildpad” de lezers eraan herinnert dat “de race niet altijd om de snelste gaat.”

Het kennen van enkele van deze fabels verbindt ons diepgaander met het verleden. Tientallen jaren geleden kreeg een meisje dat ik kende van haar vriendin te horen: “Ik ben de sprinkhaan, en jij bent de mier,” een opmerking die bedoeld was als een vernedering, hoewel de spreker blijkbaar vergeten was dat het de sprinkhaan is die verhongert. Maar in ieder geval waren ze beiden bekend met dit verhaal.

Wij kunnen onze kinderen gemakkelijk met deze wijsheden kennis laten maken. Onze bibliotheken en boekhandels staan er vol mee – mijn bibliotheek alleen al heeft meer dan 20 boeken met fabels van Aesopus – en veel van deze boeken zijn fraai geïllustreerd, wat hun aantrekkingskracht op de jeugd vergroot. Als de kinderen van video’s houden, kunt u online tientallen sites vinden die fabels promoten door middel van tekenfilms, maar ook als luisterboeken.

Geef dit geschenk aan onze kinderen, dan zullen ze er een leven lang plezier van hebben.

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (17 augustus 2021): The Fabulous Fable: A Gift for All Ages

In de editie van 1967 van “The World’s Best Fairy Tales: A Reader’s Digest Anthology,” die bij me ligt terwijl ik deze woorden schrijf, introduceert voormalig jeugdbibliothecaresse Marie Cimino de 800 pagina’s tellende verzameling op deze manier: “In de wereld van sprookjes wordt deugd altijd beloond, het kwaad gestraft, de zwakken geholpen en kan de jongste de winnaar zijn. Een sprookje biedt geruststelling, terwijl het tegelijkertijd appelleert aan de hang naar het wonderbaarlijke.”

Aan het eind van dit beknopte stuk voegt Cimino deze opmerking over sprookjes toe: “Als kinderen naar sprookjes luisteren of ze lezen, ervaren ze iets van de blijvende wijsheid van andere tijden waarin verwondering nog springlevend was.”

Veel volwassenen houden ook van sprookjes. Bezoek de plaatselijke bibliotheek of boekhandel en je zult tientallen fantasy romans vinden die gericht zijn op oudere lezers. Klassiekers variërend van Tolkiens “Lord of the Rings” tot John Hoods “Mountain Folk” uit 2021, zijn vertelling over de Amerikaanse Revolutie waarin mensen als Daniel Boone en George Washington samenspannen met dwergen en sprites.

Wijsheid

Mijn Reader’s Digest verzamelbundel bevat natuurlijk het verhaal van Assepoester. Hierin komen de twee stiefzussen aan bod die haar minachten en bespotten, de goede fee, het glazen muiltje, het bal waarop de mooie Assepoester de aandacht trekt van de knappe prins, zijn zoektocht naar haar wanneer ze verdwijnt en zijn huwelijksaanzoek wanneer hij haar vindt.

En net voordat het verhaal eindigt:

“Haar twee zussen wierpen zich aan haar voeten om vergiffenis te vragen voor alle kwellingen die zij haar hadden aangedaan. Assepoester omhelsde hen en riep dat zij hen met heel haar hart vergaf en wenste dat zij altijd van haar zouden houden.”

En de laatste zin:

“Assepoester, die net zo goed als mooi was, gaf haar twee zussen onderdak in het paleis en koppelde hen diezelfde dag nog aan twee grote heren van het hof.”

De conventionele vertolking van “Assepoester” leert ons over bescheidenheid, hoop en vrijgevigheid. Zoals Marie Cimino opmerkt, fungeren andere sprookjes zoals “Chicken Little”, “De nieuwe kleren van de keizer”, “Hans en Grietje” en zovele andere ook als grondbeginselen voor deugdzaamheid en moraal.

Een gevoel van verwondering

Bovendien verlevendigen en verruimen pratende dieren, elfen, boze heksen en stoere helden de verbeelding van jonge kinderen. Of ze nu sprookjes lezen of horen, kinderen raken in vuur en vlam door deze verhalen. Als ik mijn kleinkinderen in de kleuterklas “De drie bokken” vertel en mijn stem verander voor de trol en voor elk van de geiten, zitten ze verrukt te kijken naar de voorstelling. Een andere kleinzoon wilde onlangs dat ik hem het verhaal van “Jack en de bonenstaak” steeds opnieuw voorlas, waarbij hij zichzelf, daar ben ik zeker van, in gedachten zag als de onverschrokken Jack.

Naarmate we ouder worden, verliezen we misschien de verwondering over sprookjes, maar niet de verwondering zelf. Net als lichamelijke fitheid of intelligentie, groeit verwondering met oefening. De jonge vrouw die als kind wordt gevoed met kinderrijmpjes en sprookjes, vindt in een weiland of een menselijk gezicht grootsheid en schoonheid die anderen misschien over het hoofd zien.

Evolutie

Sprookjes veranderen door de tijd en van plaats tot plaats. Er zijn bijvoorbeeld vele versies van Assepoester vanuit de hele wereld en van de oudheid tot aan nu. Sommige zijn nogal vreemd – in een Italiaanse versie wordt Assepoester geboren in een kalebas, achtergelaten door haar moeder en geslagen en mishandeld door een prins tot ze vermomd voor hem verschijnt – en sommige zijn duistere, gruwelijke verhalen.

In haar online artikel “De populairste sprookjesverhalen aller tijden”, vertelt Ariel Zeitlin ons dat Assepoester veruit op de eerste plaats van deze lijst staat en dat er misschien wel 1500 traditionele varianten van het sprookje in de hele wereld zijn, waaronder ‘Het meisje met de rode muiltjes’ uit het oude Egypte en een Chinese versie uit de negende eeuw na Christus, die de fascinatie voor kleine voeten in het verhaal zou kunnen verklaren.

Een brug te ver?

Maar is het mogelijk om de boodschappen en zelfs de verhaallijnen van sprookjes onherkenbaar te moderniseren en te verdraaien?

In haar recensie van de nieuwste versie van Assepoester, “Waarom Camila Cabello in ‘Assepoester’ 7 veranderingen in het sprookje aanbracht”, vertelt Ashley Lee ons dat dit niet het sprookje van je moeder is.

Hier speelt Cabello een Assepoester die niet voor straf naar de kelder gaat, maar als modeontwerpster gaat werken. Haar eerste betalende klant is prins Robert, een edelman die er tegenop ziet koning te worden. Assepoesters goede fee is de niet-binaire “Fab G”, die haar wil helpen naar het koninklijk bal te gaan om een stel rijke mensen te ontmoeten die haar leven zal veranderen. Terwijl ze daar is, slaat ze het aanzoek van de prins af. “Ik heb dromen die ik moet najagen”, zegt ze. “Dus als ik mag kiezen, kies ik voor mezelf.”

In de popmusical komt geen boze stiefmoeder voor. In een interview zei Kay Cannon, de schrijver en regisseur van de film: “Ik vond dat er helemaal geen ‘boosaardigheid’ in de film voor mocht komen.” In plaats daarvan smeekt de stiefmoeder Assepoester om met de prins te trouwen om hun financiële problemen op te lossen, wat een voor de hand liggende vraag oproept: Als een man die later koning wordt, verliefd op je is, en jij op hem, waarom dan niet trouwen, koningin worden en je jurken ontwerpen en verkopen?

“Ik kies voor mezelf.” Is dat de les die we uit sprookjes willen halen?

Eerbetoon aan traditie

Schrijvers en filmregisseurs hebben evenzeer het recht om te doen wat ze willen wanneer ze deze dierbare verhalen opnieuw vertellen, maar ze hebben ook de verantwoordelijkheid om de wijsheid en moraal van het oorspronkelijke verhaal in ere te houden. Wanneer ze een goede fee creëren met een niet-binaire sekse, hebben ze in feite de definitie van “goede fee” veranderd. Als Assepoester een egoïst wordt die uit is op het allerbeste, heeft de schrijver de betekenis van het verhaal uitgehold.

Een vriendin vroeg me in haar kritische commentaar op de Assepoester van Kay Cannon: “Hebben filmmakers echt zo weinig feeling met hun publiek?”

Haar vraag bracht me later op de gedachte: Wat als het moderne publiek de voorkeur geeft aan een egocentrische, carrièregerichte Assepoester boven het charismatische meisje uit het traditionele verhaal? Wat zou dat over ons zeggen?

Verbindingen en een kompas

In “Wat uw kind moet weten”, een onderdeel van het Core Knowledge programma voor leerlingen in de groepen K-6, nemen de redacteuren E.D. Hirsch Jr. en John Holdren gedichten, verhalen en sprookjes op die algemeen bekend moeten zijn bij kinderen.

Het idee achter dit educatieve programma is dat alle jongeren, die op een dag volwassen zullen zijn, deze gedichten en verhalen die centraal staan in onze cultuur, met elkaar delen en zo bruggen bouwen tussen individuen en binnen gemeenschappen. Bekendheid met “Jack and Jill”, “Little Boy Blue”, “The Little Red Hen” en “The Ugly Duckling” creëert een kruispunt van gedeelde kennis en ervaring onder onze burgers.

In zijn “Voorwoord” van “Het nieuwe woordenboek van culturele geletterdheid: Wat iedere Amerikaan moet weten,” gaat Hirsch dieper op dit concept in: “Gemeenschap is opgebouwd uit gedeelde kennis en waarden – dezelfde gedeelde kennis die als vanzelfsprekend wordt beschouwd wanneer we een boek of een krant lezen en die ook als vanzelfsprekend wordt beschouwd als onderdeel van het netwerk dat ons met elkaar verbindt.”

Traditionele sprookjes maken deel uit van dat netwerk. Bovendien kunnen hun waarden en hun helden onze kinderen een kaart en kompas voor het leven geven. Zoals G.K. Chesterton schreef:

“Sprookjes geven het kind niet zijn eerste idee van de boeman. Wat sprookjes het kind geven is zijn eerste duidelijke idee van de mogelijke nederlaag van de boeman. Het kind kent de draak van dichtbij sinds het zijn eerste verbeelding had. Wat het sprookje hem geeft is een St. George om de draak te doden.”

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (21 september 2021): Wisdom and Wonder: The Magic of Fairy Tales

Sommige lezers kennen deze oude grap misschien wel. Een bezoeker van New York City die op weg is naar een concert, verdwaalt en vraagt aan een man met een vioolkoffer: “Meneer, kunt u mij vertellen hoe ik bij Carnegie Hall kom?” De man glimlacht en antwoord: “Oefenen, oefenen, oefenen.”

In “Outliers: The Story of Success,” stelde Malcolm Gladwell een andere vraag: “Hoe worden sommige mensen beroemd en rijk?” Hij vond het antwoord onder meer in hun cultuur en de omstandigheden van hun jeugd, hun passie en gedrevenheid, hun persoonlijke gewoonten en ervaringen en zelfs in de data van hun geboorte.

Gladwell wijst ook op de “10.000-uren regel” als een factor voor succes. Dit door hem populair gemaakte idee houdt in dat veel ondernemers, kunstenaars, musici en anderen die zich volledig wijden aan een doel of een ambacht, na jaren van intensieve studie en oefening, hun ambities kunnen verwezenlijken.

Professor Anders Ericsson van de Florida State University was één van de eersten om de 10.000-uren regel te hanteren. Daarnaast stelde hij ook vast dat een goede leraar of mentor enorm kan bijdragen tot het succes van een leerling. De jonge vrouw die oogarts wil worden, moet na haar opleiding tot basisarts nog vier jaar in opleiding voor de kwalificaties van oogarts. Daarmee komt ze in de buurt van Gladwells magische getal, maar als ze het geluk heeft om tijdens haar specialisatieopleiding van uitstekende leraren les te krijgen, kunnen die ook een rol spelen bij haar groei naar de top van het vakgebied.

Maar hoe zit het met de rest van ons? Gelden deze principes ook voor ons?

Alledaagse uitblinkers

Laten we zeggen dat een 36-jarige man uit Texas, Jim, al 16 jaar als vuilnisman werkt. Vijf dagen per week rijdt hij door zijn stad, soms als chauffeur, andere keren hangend aan de achterkant van de vuilniswagen, om afval te verzamelen. De 10.000-uren regel heeft niet echt invloed op zijn vaardigheden. Jim leerde alles wat hij moest weten in het eerste jaar dat hij in dienst was. Sindsdien heeft hij uitstekende prestaties geleverd, verschillende loonsverhogingen en ziektekostenvergoedingen gekregen en is hij van plan te blijven werken tot hij met pensioen kan.

Elke avond als Jim thuis komt, brengt hij wat tijd door op de veranda, waar hij tokkelt op zijn gitaar en zingt. Hij leerde gitaarspelen op de middelbare school en nam enkele jaren les bij een vrouw wiens muziek hij zeer bewonderde. Dit half uurtje op de veranda, vier of vijf avonden per week, heeft hem nog geen 10.000 uur oefening opgeleverd, maar hij is bekwaam, kent vele liedjes, waarvan hij er sommige zelf geschreven heeft en het geeft veel plezier aan zijn vrouw, zijn drie kinderen en de weduwe die naast hem woont.

Sarah, Jims vrouw, was 14 toen haar moeder stierf. De zes daaropvolgende jaren hielp ze haar vader bij de opvoeding van haar vier jongere broers en zussen, haalde haar diploma van de middelbare school en haar diploma van kleuterleidster. Ze werkte op een plaatselijke montessorischool tot haar eerste kind werd geboren en werd daarna een thuisblijfmoeder voor thuisonderwijs. Elke dag brengt ze haar jarenlange ervaring als moeder en lerares in de praktijk. Ze hoopt hiermee haar kinderen op te voeden tot goede voorbeelden voor deze wereld.

Dit echtpaar zal nooit de roem verwerven die Gladwell voor de beroemdheden in “Outliers” koos, maar toch kunnen we ons afvragen: is hun verhaal geen succesverhaal?

Relaties en ‘tijd voor kwantiteit’

“Oefenen, oefenen, oefenen” geldt ook voor onze relaties met familie en vrienden. We denken misschien niet zo over relaties, maar hoe meer tijd we doorbrengen met een vriend, een familielid of een echtgenoot, hoe groter de kans dat we die relaties kunnen verdiepen. Onze relaties kunnen natuurlijk onvolmaakt zijn, maar met genoeg “oefening” kunnen we geliefd en liefdevol zijn. Door tijd door te brengen met een ander, of het nu iemand is die we net ontmoet hebben en aantrekkelijk vinden of een vriend die we al jaren kennen, door te oefenen in verbondenheid, vormen de minuten, uren en dagen de bouwstenen van een hechte band die we samen delen.

Ook hier is de 10.000-uren regel relevant. Zoals de uitblinkers van Gladwell er tijd, energie en passie in stoppen om bekendheid te verwerven, zo kunnen wij ons ook openstellen voor degenen die ons aantrekken en gaandeweg de kunst van het liefhebben oefenen en leren.

Zo’n 20 jaar geleden benadrukte onze cultuur het belang van het doorbrengen van kwalitatieve tijd met degenen van wie we houden, vooral onze kinderen. Om vrouwen die buitenshuis werkten te helpen en te begeleiden, schreven opiniemakers en deskundigen een groot aantal artikelen over hoe we het meeste konden halen uit de uren die we met onze kinderen doorbrachten. Woon hun voetbaltrainingen en -wedstrijden bij, help en moedig hen aan met hun huiswerk voor school, ga zitten en luister naar hen en je kunt wat van die ontbrekende uren inhalen.

Kwalitatieve tijd is goed en wel, maar we moeten ook het belang van kwantitatieve tijd erkennen. Die middag die je op de veranda doorbrengt om met een vriend te praten over niets in het bijzonder, is waardevol. Je “oefent” je vriendschap. Die avond die je met je echtgenoot op de bank doorbrengt met het lezen van boeken, waarbij je misschien af en toe een passage voorleest die je wilt delen of gewoon een alledaagse kwestie bespreekt, draagt bij aan jullie huwelijk, al is het maar op een kleine en ogenschijnlijk onbelangrijke manier.

Leraren

Zoals Jim en Sarah sommige van hun vaardigheden van leraren hebben geleerd, kunnen wij dat ook doen. Dit geldt beslist ook voor de persoonlijke relaties die we aangaan met anderen. We zullen misschien niet iemand inhuren zoals we zouden doen om de grondbeginselen van het gitaarspelen te leren of we gaan misschien niet in een klaslokaal zitten om onderricht te krijgen in het kleuteronderwijs. Maar als we er aandacht aan schenken, kan de wijsheid van anderen onze kansen op succes bij het aangaan van relaties vergroten. Een pasgetrouwd stel kan bijvoorbeeld van een gesprek met een ouder echtpaar een en ander leren over het huwelijk. Zo hebben mijn vrouw en ik ooit geleerd dat respect voor elkaar het allerbelangrijkste is.

Anderen kijken naar bepaalde mannen en vrouwen uit hun omgeving aan wie zij zich kunnen spiegelen in hun eigen handelen en gedrag. Zij zien een dochter die voor haar zieke moeder zorgt, of een zoon die al het mogelijke doet voor een vader met dementie. Deze voorbeelden nemen zij tot zich en maken het zich eigen. Al denken zij er zelf misschien niet zo over, zij oefenen op die manier integriteit en worden zo sterkere mensen.

The Epoch Times is zich ervan bewust dat vooral oudere mensen wijsheid kunnen overdragen die door jongeren vaak niet wordt opgemerkt, of waar zij niet naar vragen. Daarom heeft The Epoch Times een speciale rubriek gecreëerd met de titel “Beste Next-gen“. Elke week schrijven mensen met meer levenservaring bemoedigende korte artikelen voor jongeren, waarin zij hen tips geven over veerkracht, moed, liefde en andere onderwerpen. Sommige jongere lezers hebben op deze artikelen gereageerd met persoonlijke reacties, waarin ze de schrijvers bedanken voor hun advies.

We kunnen overal leraren vinden, als we er maar open voor staan.

Oefening, Nastreven, Passie

Hoewel Gladwell “Outliers” schreef om te onderzoeken waarom sommige mensen op een uitzonderlijke manier slagen, is het een feit dat wij hetzelfde kunnen doen. Een vreemde taal leren, amateurschilder worden, een groter inlevingsvermogen in anderen ontwikkelen: dit alles vereist oefening, de wilskracht en de passie om een doel na te streven en de bereidheid om gidsen te zoeken die ons op weg kunnen helpen.

De Dalai Lama schreef ooit: “Als je wilt dat anderen gelukkig zijn, beoefen dan mededogen. Als je zelf gelukkig wilt zijn, beoefen dan mededogen.”

Daar is dat woord – oefenen – weer.

Oefening maakt ons misschien niet perfect, maar het kan helpen om onze verborgen talenten en eigenschappen te ontdekken.

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (27 juli 2021): Practice Makes Perfect: Lives Well Lived

Verdriet komt in vele verschillende vormen.

De dood van een dierbare, een routine bezoek aan de dokter die een ongeneeslijke ziekte constateert, het einde van een huwelijk, een hart dat gebroken is door verraad, een jongere die in de drugshandel verzeild is geraakt en tot de gevangenis is veroordeeld, de vroegtijdige dood van een huisdier, faillissement, een baan die je buiten je schuld kwijt bent geraakt: de lijst is eindeloos en het verdriet dat daaruit ontstaat komt in alle vormen en maten.

De manier waarop we rouwen is ook voor ieder mens uniek. Sommigen delen hun pijn met vrienden en familieleden, terwijl anderen hun verdriet stoïcijns verbergen. Een vrouw die door haar echtgenoot in de steek is gelaten, huilt dagenlang; een ander verbergt haar leed en gaat door met haar taken als bankier en moeder.

Ondertussen weten de mensen die de getroffenen proberen te troosten, vaak niet wat ze moeten zeggen of doen. Sommigen bieden onhandige of ongepaste troost, omdat zij de behoefte voelen iets te zeggen. Omgekeerd zeggen sommigen niets, omdat ze na een begrafenis of een andere tragische gebeurtenis, door gevoelens van onvermogen en angst, zich niet geroepen voelen iets te zeggen.

In mijn openbare bibliotheek vind je een aantal boeken over rouwverwerking, waaronder titels als “Healing a Child’s Pet Loss Grief: A Guide for Parents,” “A Woman’s Book of Grieving,” en “You Can Help Someone Who’s Grieving: A How-To Healing Handbook.”

Deze gidsen zijn zeker nuttig, maar hier wil ik alleen mijn eigen observaties geven over rouw en verwerking, en hoe je iemand die rouwt kunt helpen. Zoals alle mensen van mijn leeftijd – ik ben 70 – heb ik verdriet en rouw meegemaakt.

Neem de tijd om de pijn te voelen

Zes weken na de dood van mijn vrouw zaten onze kinderen met hun oma van moederskant aan de keukentafel toen zij zei: “We moeten ons er allemaal overheen zetten en nu verder gaan.”

Mijn oudste zoon, nog geen 20, zei: “Oma, we zullen verder gaan. Maar voorlopig ga ik nog even door met mama te missen.”

Dat waren wijze woorden. Mijn zoon gunde zichzelf de tijd om te rouwen en vond zijn weg er doorheen. Elke keer dat oma bij ons op bezoek kwam, vroeg ze of we naar het graf van haar dochter konden gaan, dat vlakbij was. Bij het graf duurde het meestal maar een paar minuten voordat ze in tranen uitbarstte en vroeg of ze weer naar huis mocht. Ze had de omhelzing van verdriet gemist.

Niemand van ons vindt het leuk om te lijden, maar zo’n verlies vereist dat we de pijn voelen en de grote genezer, de tijd, zijn werk laten doen. Een therapeut vertelde me eens dat verdriet om het verlies van een dierbare wel drie jaar kan duren voordat de genezing eindelijk komt.

Wees daarom geduldig met jezelf en met de mensen om je heen. Verdriet komt niet met een tijdschema.

Aanwezigheid is alles

Met aanwezigheid bedoel ik zowel de aanwezigheid van hen die direct getroffen zijn als de aanwezigheid van hen die voor hen zorgen.

Sommigen van ons die pijn hebben van een verlies of een verraad zijn geneigd om zich van hun lijden te distantiëren. Ik heb mannen en vrouwen gekend die aan het winkelen sloegen en onbedachtzaam geld uitgaven, in een poging om de pijn op afstand te houden. Anderen grijpen naar drugs of alcohol, storten zich op hun werk, gaan op zoek naar een andere echtgenoot of minnaar, of zoeken afleiding in het spelen van golf of tennis.

Weglopen voor verdriet of proberen het te verbergen, verlengt vaak het genezingsproces en kan tot meer problemen leiden. We hebben allemaal verschillende manieren om te rouwen, maar een sleutelelement in deze reis is aanwezigheid. Onze bereidheid om ons verlies en verdriet onder ogen te zien.

Degenen die vrienden en familieleden die rouwen willen helpen, moeten dit weten: je aanwezigheid betekent meer dan maaltijden, geld of woorden. Er zijn, het liefst fysiek, is het beste geschenk dat je kunt geven. Een knuffel op zo’n moment betekent meer dan je misschien denkt.

Beweging, Dieet, Routine

Als het leven je een zware tegenslag heeft bezorgd, kan die schok je fysiek ziek maken, soms zelfs misselijk. Je slaapt misschien slecht, je wilt niet eten en je zit het liefst op de bank voor je uit te staren.

Dit is het moment waarop je, ondanks alle impulsen van het tegenovergestelde, proactief moet worden en voor jezelf moet zorgen. Eet gezond voedsel. Doe je best om voldoende te slapen. Probeer wat te bewegen. Zelfs een blokje om helpt je humeur te verbeteren.

Het aanhouden van zoveel mogelijk routine kan ook helpen om je verdriet te verzachten. Ik had de gewoonte om één of twee keer per week met mijn jongste zoon naar de bibliotheek te lopen. Een paar weken nadat zijn moeder was overleden, hebben we deze routine weer opgepakt. Die bezoekjes gaven ons beiden een gevoel van continuïteit en een link naar een gelukkiger verleden.

Als je probeert een vriend of familielid te troosten die een trauma heeft meegemaakt, kun je helpen door gezonde, zelf gekookte maaltijden langs te brengen of een cadeaubon te geven voor een plaatselijke kruidenier. Als je in de buurt woont, kun je aanbieden om twee of drie avonden per week met hen te gaan wandelen, een bezigheid die zowel bevorderlijk is voor een goede gezondheid als voor een goed gesprek.

Reddingsboten

Sommige mensen kunnen niet omgaan met een verlies, zelfs niet met de steun van anderen in hun leven. Sommigen hebben geen dierbaren in de buurt of missen een netwerk van vrienden die hen door de storm heen kunnen loodsen.

In deze gevallen kan het enorm nuttig zijn om beroep te doen op een therapeut of een steungroep. Steungroepen geven ons de kans om mensen te ontmoeten die een soortgelijk trauma als dat van ons hebben meegemaakt. Deze gedeelde pijn kan vaak onze last verlichten, waardoor we ons realiseren dat we niet zo alleen zijn als we misschien denken.

Ook een therapeut kan helpen bij het verwerken van ons verdriet, door ons te begeleiden bij het uitproberen van verschillende genezingstechnieken. Verder kan het ons in staat stellen om dingen te zeggen en tranen te laten stromen die we anders misschien verborgen zouden houden, zelfs voor onze naasten.

Google maar eens op “rouwondersteuning bij mij in de buurt”, dan kun je zien welke hulp er beschikbaar is.

We zijn nooit meer dezelfde

Verdriet verandert ons.

Hier is een voorbeeld. Het mag voor sommige lezers onbeduidend lijken, maar bij mij staat het nog steeds hoog op mijn lijst van mislukkingen in mijn leven.

Op woensdag 12 mei 2004 belde ik mijn vrouw voor negen uur ‘s morgens vanuit het gebouw waar ik seminars gaf aan thuisleerlingen en vroeg haar een paar scriptievragen op te zoeken die ik vergeten was van thuis mee te nemen. Ze voelde zich niet goed, maar ze vond mijn aantekeningen en las me de informatie voor die ik nodig had. Toen we ons gesprek beëindigden, waren haar laatste woorden aan mij: “Ik hou van je.”

Mijn laatste woorden aan haar waren: “Ik moet gaan. De studenten wachten. Ik zie je om vier uur.”

Toen ik thuis kwam, lag ze op de vloer van onze slaapkamer in een coma. De maandag daarop stierf ze aan een hersenaneurysma in een ziekenhuis in Asheville, North Carolina.

Wat was er mis met mij? Waarom had ik niet gewoon gezegd, “Ik hou ook van jou?” Waarom? Waarom? Waarom?

Die vraag bleef me achtervolgen. Het achtervolgt me tot op de dag van vandaag. Sinds die dag, op één uitzondering na – een familielid dat zich ongemakkelijk lijkt te voelen bij de woorden “Ik hou van je” – zeg ik “Ik hou van je” telkens als ik een gesprek beëindig met mijn kinderen, mijn kleinkinderen en veel van mijn vrienden.

Professor Verdriet

Verlies en verdriet maken sommige mensen bitter of cynisch, waardoor ze niet meer in staat zijn het goede in hun leven en in de wereld te zien. Echter, als we alert zijn, is verdriet een geweldige leermeester. Het kan onze empathie en liefde voor anderen verdiepen, het geeft ons uiteindelijk de kracht om degenen die we verloren hebben te koesteren. Het geeft ons ook de kans iets te leren van degenen die ons onrecht hebben aangedaan – de echtgenoot die het huwelijk in de steek liet, de overleden moeder die ons kwetste, de zakenpartner die ons tot financiële ondergang bracht.

Zoals Kate McGahan, schrijfster en stervensbegeleider, ooit schreef: “Verdriet zal je niet loslaten, zolang je niet voldoet aan wat het je wilde leren.”

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (13 juli 2021): Burnt Roses: Facing Loss and Grief