JEFF MINICK

In de editie van 1967 van “The World’s Best Fairy Tales: A Reader’s Digest Anthology,” die bij me ligt terwijl ik deze woorden schrijf, introduceert voormalig jeugdbibliothecaresse Marie Cimino de 800 pagina’s tellende verzameling op deze manier: “In de wereld van sprookjes wordt deugd altijd beloond, het kwaad gestraft, de zwakken geholpen en kan de jongste de winnaar zijn. Een sprookje biedt geruststelling, terwijl het tegelijkertijd appelleert aan de hang naar het wonderbaarlijke.”

Aan het eind van dit beknopte stuk voegt Cimino deze opmerking over sprookjes toe: “Als kinderen naar sprookjes luisteren of ze lezen, ervaren ze iets van de blijvende wijsheid van andere tijden waarin verwondering nog springlevend was.”

Veel volwassenen houden ook van sprookjes. Bezoek de plaatselijke bibliotheek of boekhandel en je zult tientallen fantasy romans vinden die gericht zijn op oudere lezers. Klassiekers variërend van Tolkiens “Lord of the Rings” tot John Hoods “Mountain Folk” uit 2021, zijn vertelling over de Amerikaanse Revolutie waarin mensen als Daniel Boone en George Washington samenspannen met dwergen en sprites.

Wijsheid

Mijn Reader’s Digest verzamelbundel bevat natuurlijk het verhaal van Assepoester. Hierin komen de twee stiefzussen aan bod die haar minachten en bespotten, de goede fee, het glazen muiltje, het bal waarop de mooie Assepoester de aandacht trekt van de knappe prins, zijn zoektocht naar haar wanneer ze verdwijnt en zijn huwelijksaanzoek wanneer hij haar vindt.

En net voordat het verhaal eindigt:

“Haar twee zussen wierpen zich aan haar voeten om vergiffenis te vragen voor alle kwellingen die zij haar hadden aangedaan. Assepoester omhelsde hen en riep dat zij hen met heel haar hart vergaf en wenste dat zij altijd van haar zouden houden.”

En de laatste zin:

“Assepoester, die net zo goed als mooi was, gaf haar twee zussen onderdak in het paleis en koppelde hen diezelfde dag nog aan twee grote heren van het hof.”

De conventionele vertolking van “Assepoester” leert ons over bescheidenheid, hoop en vrijgevigheid. Zoals Marie Cimino opmerkt, fungeren andere sprookjes zoals “Chicken Little”, “De nieuwe kleren van de keizer”, “Hans en Grietje” en zovele andere ook als grondbeginselen voor deugdzaamheid en moraal.

Een gevoel van verwondering

Bovendien verlevendigen en verruimen pratende dieren, elfen, boze heksen en stoere helden de verbeelding van jonge kinderen. Of ze nu sprookjes lezen of horen, kinderen raken in vuur en vlam door deze verhalen. Als ik mijn kleinkinderen in de kleuterklas “De drie bokken” vertel en mijn stem verander voor de trol en voor elk van de geiten, zitten ze verrukt te kijken naar de voorstelling. Een andere kleinzoon wilde onlangs dat ik hem het verhaal van “Jack en de bonenstaak” steeds opnieuw voorlas, waarbij hij zichzelf, daar ben ik zeker van, in gedachten zag als de onverschrokken Jack.

Naarmate we ouder worden, verliezen we misschien de verwondering over sprookjes, maar niet de verwondering zelf. Net als lichamelijke fitheid of intelligentie, groeit verwondering met oefening. De jonge vrouw die als kind wordt gevoed met kinderrijmpjes en sprookjes, vindt in een weiland of een menselijk gezicht grootsheid en schoonheid die anderen misschien over het hoofd zien.

Evolutie

Sprookjes veranderen door de tijd en van plaats tot plaats. Er zijn bijvoorbeeld vele versies van Assepoester vanuit de hele wereld en van de oudheid tot aan nu. Sommige zijn nogal vreemd – in een Italiaanse versie wordt Assepoester geboren in een kalebas, achtergelaten door haar moeder en geslagen en mishandeld door een prins tot ze vermomd voor hem verschijnt – en sommige zijn duistere, gruwelijke verhalen.

In haar online artikel “De populairste sprookjesverhalen aller tijden”, vertelt Ariel Zeitlin ons dat Assepoester veruit op de eerste plaats van deze lijst staat en dat er misschien wel 1500 traditionele varianten van het sprookje in de hele wereld zijn, waaronder ‘Het meisje met de rode muiltjes’ uit het oude Egypte en een Chinese versie uit de negende eeuw na Christus, die de fascinatie voor kleine voeten in het verhaal zou kunnen verklaren.

Een brug te ver?

Maar is het mogelijk om de boodschappen en zelfs de verhaallijnen van sprookjes onherkenbaar te moderniseren en te verdraaien?

In haar recensie van de nieuwste versie van Assepoester, “Waarom Camila Cabello in ‘Assepoester’ 7 veranderingen in het sprookje aanbracht”, vertelt Ashley Lee ons dat dit niet het sprookje van je moeder is.

Hier speelt Cabello een Assepoester die niet voor straf naar de kelder gaat, maar als modeontwerpster gaat werken. Haar eerste betalende klant is prins Robert, een edelman die er tegenop ziet koning te worden. Assepoesters goede fee is de niet-binaire “Fab G”, die haar wil helpen naar het koninklijk bal te gaan om een stel rijke mensen te ontmoeten die haar leven zal veranderen. Terwijl ze daar is, slaat ze het aanzoek van de prins af. “Ik heb dromen die ik moet najagen”, zegt ze. “Dus als ik mag kiezen, kies ik voor mezelf.”

In de popmusical komt geen boze stiefmoeder voor. In een interview zei Kay Cannon, de schrijver en regisseur van de film: “Ik vond dat er helemaal geen ‘boosaardigheid’ in de film voor mocht komen.” In plaats daarvan smeekt de stiefmoeder Assepoester om met de prins te trouwen om hun financiële problemen op te lossen, wat een voor de hand liggende vraag oproept: Als een man die later koning wordt, verliefd op je is, en jij op hem, waarom dan niet trouwen, koningin worden en je jurken ontwerpen en verkopen?

“Ik kies voor mezelf.” Is dat de les die we uit sprookjes willen halen?

Eerbetoon aan traditie

Schrijvers en filmregisseurs hebben evenzeer het recht om te doen wat ze willen wanneer ze deze dierbare verhalen opnieuw vertellen, maar ze hebben ook de verantwoordelijkheid om de wijsheid en moraal van het oorspronkelijke verhaal in ere te houden. Wanneer ze een goede fee creëren met een niet-binaire sekse, hebben ze in feite de definitie van “goede fee” veranderd. Als Assepoester een egoïst wordt die uit is op het allerbeste, heeft de schrijver de betekenis van het verhaal uitgehold.

Een vriendin vroeg me in haar kritische commentaar op de Assepoester van Kay Cannon: “Hebben filmmakers echt zo weinig feeling met hun publiek?”

Haar vraag bracht me later op de gedachte: Wat als het moderne publiek de voorkeur geeft aan een egocentrische, carrièregerichte Assepoester boven het charismatische meisje uit het traditionele verhaal? Wat zou dat over ons zeggen?

Verbindingen en een kompas

In “Wat uw kind moet weten”, een onderdeel van het Core Knowledge programma voor leerlingen in de groepen K-6, nemen de redacteuren E.D. Hirsch Jr. en John Holdren gedichten, verhalen en sprookjes op die algemeen bekend moeten zijn bij kinderen.

Het idee achter dit educatieve programma is dat alle jongeren, die op een dag volwassen zullen zijn, deze gedichten en verhalen die centraal staan in onze cultuur, met elkaar delen en zo bruggen bouwen tussen individuen en binnen gemeenschappen. Bekendheid met “Jack and Jill”, “Little Boy Blue”, “The Little Red Hen” en “The Ugly Duckling” creëert een kruispunt van gedeelde kennis en ervaring onder onze burgers.

In zijn “Voorwoord” van “Het nieuwe woordenboek van culturele geletterdheid: Wat iedere Amerikaan moet weten,” gaat Hirsch dieper op dit concept in: “Gemeenschap is opgebouwd uit gedeelde kennis en waarden – dezelfde gedeelde kennis die als vanzelfsprekend wordt beschouwd wanneer we een boek of een krant lezen en die ook als vanzelfsprekend wordt beschouwd als onderdeel van het netwerk dat ons met elkaar verbindt.”

Traditionele sprookjes maken deel uit van dat netwerk. Bovendien kunnen hun waarden en hun helden onze kinderen een kaart en kompas voor het leven geven. Zoals G.K. Chesterton schreef:

“Sprookjes geven het kind niet zijn eerste idee van de boeman. Wat sprookjes het kind geven is zijn eerste duidelijke idee van de mogelijke nederlaag van de boeman. Het kind kent de draak van dichtbij sinds het zijn eerste verbeelding had. Wat het sprookje hem geeft is een St. George om de draak te doden.”

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (21 september 2021): Wisdom and Wonder: The Magic of Fairy Tales

Sommige lezers kennen deze oude grap misschien wel. Een bezoeker van New York City die op weg is naar een concert, verdwaalt en vraagt aan een man met een vioolkoffer: “Meneer, kunt u mij vertellen hoe ik bij Carnegie Hall kom?” De man glimlacht en antwoord: “Oefenen, oefenen, oefenen.”

In “Outliers: The Story of Success,” stelde Malcolm Gladwell een andere vraag: “Hoe worden sommige mensen beroemd en rijk?” Hij vond het antwoord onder meer in hun cultuur en de omstandigheden van hun jeugd, hun passie en gedrevenheid, hun persoonlijke gewoonten en ervaringen en zelfs in de data van hun geboorte.

Gladwell wijst ook op de “10.000-uren regel” als een factor voor succes. Dit door hem populair gemaakte idee houdt in dat veel ondernemers, kunstenaars, musici en anderen die zich volledig wijden aan een doel of een ambacht, na jaren van intensieve studie en oefening, hun ambities kunnen verwezenlijken.

Professor Anders Ericsson van de Florida State University was één van de eersten om de 10.000-uren regel te hanteren. Daarnaast stelde hij ook vast dat een goede leraar of mentor enorm kan bijdragen tot het succes van een leerling. De jonge vrouw die oogarts wil worden, moet na haar opleiding tot basisarts nog vier jaar in opleiding voor de kwalificaties van oogarts. Daarmee komt ze in de buurt van Gladwells magische getal, maar als ze het geluk heeft om tijdens haar specialisatieopleiding van uitstekende leraren les te krijgen, kunnen die ook een rol spelen bij haar groei naar de top van het vakgebied.

Maar hoe zit het met de rest van ons? Gelden deze principes ook voor ons?

Alledaagse uitblinkers

Laten we zeggen dat een 36-jarige man uit Texas, Jim, al 16 jaar als vuilnisman werkt. Vijf dagen per week rijdt hij door zijn stad, soms als chauffeur, andere keren hangend aan de achterkant van de vuilniswagen, om afval te verzamelen. De 10.000-uren regel heeft niet echt invloed op zijn vaardigheden. Jim leerde alles wat hij moest weten in het eerste jaar dat hij in dienst was. Sindsdien heeft hij uitstekende prestaties geleverd, verschillende loonsverhogingen en ziektekostenvergoedingen gekregen en is hij van plan te blijven werken tot hij met pensioen kan.

Elke avond als Jim thuis komt, brengt hij wat tijd door op de veranda, waar hij tokkelt op zijn gitaar en zingt. Hij leerde gitaarspelen op de middelbare school en nam enkele jaren les bij een vrouw wiens muziek hij zeer bewonderde. Dit half uurtje op de veranda, vier of vijf avonden per week, heeft hem nog geen 10.000 uur oefening opgeleverd, maar hij is bekwaam, kent vele liedjes, waarvan hij er sommige zelf geschreven heeft en het geeft veel plezier aan zijn vrouw, zijn drie kinderen en de weduwe die naast hem woont.

Sarah, Jims vrouw, was 14 toen haar moeder stierf. De zes daaropvolgende jaren hielp ze haar vader bij de opvoeding van haar vier jongere broers en zussen, haalde haar diploma van de middelbare school en haar diploma van kleuterleidster. Ze werkte op een plaatselijke montessorischool tot haar eerste kind werd geboren en werd daarna een thuisblijfmoeder voor thuisonderwijs. Elke dag brengt ze haar jarenlange ervaring als moeder en lerares in de praktijk. Ze hoopt hiermee haar kinderen op te voeden tot goede voorbeelden voor deze wereld.

Dit echtpaar zal nooit de roem verwerven die Gladwell voor de beroemdheden in “Outliers” koos, maar toch kunnen we ons afvragen: is hun verhaal geen succesverhaal?

Relaties en ‘tijd voor kwantiteit’

“Oefenen, oefenen, oefenen” geldt ook voor onze relaties met familie en vrienden. We denken misschien niet zo over relaties, maar hoe meer tijd we doorbrengen met een vriend, een familielid of een echtgenoot, hoe groter de kans dat we die relaties kunnen verdiepen. Onze relaties kunnen natuurlijk onvolmaakt zijn, maar met genoeg “oefening” kunnen we geliefd en liefdevol zijn. Door tijd door te brengen met een ander, of het nu iemand is die we net ontmoet hebben en aantrekkelijk vinden of een vriend die we al jaren kennen, door te oefenen in verbondenheid, vormen de minuten, uren en dagen de bouwstenen van een hechte band die we samen delen.

Ook hier is de 10.000-uren regel relevant. Zoals de uitblinkers van Gladwell er tijd, energie en passie in stoppen om bekendheid te verwerven, zo kunnen wij ons ook openstellen voor degenen die ons aantrekken en gaandeweg de kunst van het liefhebben oefenen en leren.

Zo’n 20 jaar geleden benadrukte onze cultuur het belang van het doorbrengen van kwalitatieve tijd met degenen van wie we houden, vooral onze kinderen. Om vrouwen die buitenshuis werkten te helpen en te begeleiden, schreven opiniemakers en deskundigen een groot aantal artikelen over hoe we het meeste konden halen uit de uren die we met onze kinderen doorbrachten. Woon hun voetbaltrainingen en -wedstrijden bij, help en moedig hen aan met hun huiswerk voor school, ga zitten en luister naar hen en je kunt wat van die ontbrekende uren inhalen.

Kwalitatieve tijd is goed en wel, maar we moeten ook het belang van kwantitatieve tijd erkennen. Die middag die je op de veranda doorbrengt om met een vriend te praten over niets in het bijzonder, is waardevol. Je “oefent” je vriendschap. Die avond die je met je echtgenoot op de bank doorbrengt met het lezen van boeken, waarbij je misschien af en toe een passage voorleest die je wilt delen of gewoon een alledaagse kwestie bespreekt, draagt bij aan jullie huwelijk, al is het maar op een kleine en ogenschijnlijk onbelangrijke manier.

Leraren

Zoals Jim en Sarah sommige van hun vaardigheden van leraren hebben geleerd, kunnen wij dat ook doen. Dit geldt beslist ook voor de persoonlijke relaties die we aangaan met anderen. We zullen misschien niet iemand inhuren zoals we zouden doen om de grondbeginselen van het gitaarspelen te leren of we gaan misschien niet in een klaslokaal zitten om onderricht te krijgen in het kleuteronderwijs. Maar als we er aandacht aan schenken, kan de wijsheid van anderen onze kansen op succes bij het aangaan van relaties vergroten. Een pasgetrouwd stel kan bijvoorbeeld van een gesprek met een ouder echtpaar een en ander leren over het huwelijk. Zo hebben mijn vrouw en ik ooit geleerd dat respect voor elkaar het allerbelangrijkste is.

Anderen kijken naar bepaalde mannen en vrouwen uit hun omgeving aan wie zij zich kunnen spiegelen in hun eigen handelen en gedrag. Zij zien een dochter die voor haar zieke moeder zorgt, of een zoon die al het mogelijke doet voor een vader met dementie. Deze voorbeelden nemen zij tot zich en maken het zich eigen. Al denken zij er zelf misschien niet zo over, zij oefenen op die manier integriteit en worden zo sterkere mensen.

The Epoch Times is zich ervan bewust dat vooral oudere mensen wijsheid kunnen overdragen die door jongeren vaak niet wordt opgemerkt, of waar zij niet naar vragen. Daarom heeft The Epoch Times een speciale rubriek gecreëerd met de titel “Beste Next-gen“. Elke week schrijven mensen met meer levenservaring bemoedigende korte artikelen voor jongeren, waarin zij hen tips geven over veerkracht, moed, liefde en andere onderwerpen. Sommige jongere lezers hebben op deze artikelen gereageerd met persoonlijke reacties, waarin ze de schrijvers bedanken voor hun advies.

We kunnen overal leraren vinden, als we er maar open voor staan.

Oefening, Nastreven, Passie

Hoewel Gladwell “Outliers” schreef om te onderzoeken waarom sommige mensen op een uitzonderlijke manier slagen, is het een feit dat wij hetzelfde kunnen doen. Een vreemde taal leren, amateurschilder worden, een groter inlevingsvermogen in anderen ontwikkelen: dit alles vereist oefening, de wilskracht en de passie om een doel na te streven en de bereidheid om gidsen te zoeken die ons op weg kunnen helpen.

De Dalai Lama schreef ooit: “Als je wilt dat anderen gelukkig zijn, beoefen dan mededogen. Als je zelf gelukkig wilt zijn, beoefen dan mededogen.”

Daar is dat woord – oefenen – weer.

Oefening maakt ons misschien niet perfect, maar het kan helpen om onze verborgen talenten en eigenschappen te ontdekken.

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (27 juli 2021): Practice Makes Perfect: Lives Well Lived

Verdriet komt in vele verschillende vormen.

De dood van een dierbare, een routine bezoek aan de dokter die een ongeneeslijke ziekte constateert, het einde van een huwelijk, een hart dat gebroken is door verraad, een jongere die in de drugshandel verzeild is geraakt en tot de gevangenis is veroordeeld, de vroegtijdige dood van een huisdier, faillissement, een baan die je buiten je schuld kwijt bent geraakt: de lijst is eindeloos en het verdriet dat daaruit ontstaat komt in alle vormen en maten.

De manier waarop we rouwen is ook voor ieder mens uniek. Sommigen delen hun pijn met vrienden en familieleden, terwijl anderen hun verdriet stoïcijns verbergen. Een vrouw die door haar echtgenoot in de steek is gelaten, huilt dagenlang; een ander verbergt haar leed en gaat door met haar taken als bankier en moeder.

Ondertussen weten de mensen die de getroffenen proberen te troosten, vaak niet wat ze moeten zeggen of doen. Sommigen bieden onhandige of ongepaste troost, omdat zij de behoefte voelen iets te zeggen. Omgekeerd zeggen sommigen niets, omdat ze na een begrafenis of een andere tragische gebeurtenis, door gevoelens van onvermogen en angst, zich niet geroepen voelen iets te zeggen.

In mijn openbare bibliotheek vind je een aantal boeken over rouwverwerking, waaronder titels als “Healing a Child’s Pet Loss Grief: A Guide for Parents,” “A Woman’s Book of Grieving,” en “You Can Help Someone Who’s Grieving: A How-To Healing Handbook.”

Deze gidsen zijn zeker nuttig, maar hier wil ik alleen mijn eigen observaties geven over rouw en verwerking, en hoe je iemand die rouwt kunt helpen. Zoals alle mensen van mijn leeftijd – ik ben 70 – heb ik verdriet en rouw meegemaakt.

Neem de tijd om de pijn te voelen

Zes weken na de dood van mijn vrouw zaten onze kinderen met hun oma van moederskant aan de keukentafel toen zij zei: “We moeten ons er allemaal overheen zetten en nu verder gaan.”

Mijn oudste zoon, nog geen 20, zei: “Oma, we zullen verder gaan. Maar voorlopig ga ik nog even door met mama te missen.”

Dat waren wijze woorden. Mijn zoon gunde zichzelf de tijd om te rouwen en vond zijn weg er doorheen. Elke keer dat oma bij ons op bezoek kwam, vroeg ze of we naar het graf van haar dochter konden gaan, dat vlakbij was. Bij het graf duurde het meestal maar een paar minuten voordat ze in tranen uitbarstte en vroeg of ze weer naar huis mocht. Ze had de omhelzing van verdriet gemist.

Niemand van ons vindt het leuk om te lijden, maar zo’n verlies vereist dat we de pijn voelen en de grote genezer, de tijd, zijn werk laten doen. Een therapeut vertelde me eens dat verdriet om het verlies van een dierbare wel drie jaar kan duren voordat de genezing eindelijk komt.

Wees daarom geduldig met jezelf en met de mensen om je heen. Verdriet komt niet met een tijdschema.

Aanwezigheid is alles

Met aanwezigheid bedoel ik zowel de aanwezigheid van hen die direct getroffen zijn als de aanwezigheid van hen die voor hen zorgen.

Sommigen van ons die pijn hebben van een verlies of een verraad zijn geneigd om zich van hun lijden te distantiëren. Ik heb mannen en vrouwen gekend die aan het winkelen sloegen en onbedachtzaam geld uitgaven, in een poging om de pijn op afstand te houden. Anderen grijpen naar drugs of alcohol, storten zich op hun werk, gaan op zoek naar een andere echtgenoot of minnaar, of zoeken afleiding in het spelen van golf of tennis.

Weglopen voor verdriet of proberen het te verbergen, verlengt vaak het genezingsproces en kan tot meer problemen leiden. We hebben allemaal verschillende manieren om te rouwen, maar een sleutelelement in deze reis is aanwezigheid. Onze bereidheid om ons verlies en verdriet onder ogen te zien.

Degenen die vrienden en familieleden die rouwen willen helpen, moeten dit weten: je aanwezigheid betekent meer dan maaltijden, geld of woorden. Er zijn, het liefst fysiek, is het beste geschenk dat je kunt geven. Een knuffel op zo’n moment betekent meer dan je misschien denkt.

Beweging, Dieet, Routine

Als het leven je een zware tegenslag heeft bezorgd, kan die schok je fysiek ziek maken, soms zelfs misselijk. Je slaapt misschien slecht, je wilt niet eten en je zit het liefst op de bank voor je uit te staren.

Dit is het moment waarop je, ondanks alle impulsen van het tegenovergestelde, proactief moet worden en voor jezelf moet zorgen. Eet gezond voedsel. Doe je best om voldoende te slapen. Probeer wat te bewegen. Zelfs een blokje om helpt je humeur te verbeteren.

Het aanhouden van zoveel mogelijk routine kan ook helpen om je verdriet te verzachten. Ik had de gewoonte om één of twee keer per week met mijn jongste zoon naar de bibliotheek te lopen. Een paar weken nadat zijn moeder was overleden, hebben we deze routine weer opgepakt. Die bezoekjes gaven ons beiden een gevoel van continuïteit en een link naar een gelukkiger verleden.

Als je probeert een vriend of familielid te troosten die een trauma heeft meegemaakt, kun je helpen door gezonde, zelf gekookte maaltijden langs te brengen of een cadeaubon te geven voor een plaatselijke kruidenier. Als je in de buurt woont, kun je aanbieden om twee of drie avonden per week met hen te gaan wandelen, een bezigheid die zowel bevorderlijk is voor een goede gezondheid als voor een goed gesprek.

Reddingsboten

Sommige mensen kunnen niet omgaan met een verlies, zelfs niet met de steun van anderen in hun leven. Sommigen hebben geen dierbaren in de buurt of missen een netwerk van vrienden die hen door de storm heen kunnen loodsen.

In deze gevallen kan het enorm nuttig zijn om beroep te doen op een therapeut of een steungroep. Steungroepen geven ons de kans om mensen te ontmoeten die een soortgelijk trauma als dat van ons hebben meegemaakt. Deze gedeelde pijn kan vaak onze last verlichten, waardoor we ons realiseren dat we niet zo alleen zijn als we misschien denken.

Ook een therapeut kan helpen bij het verwerken van ons verdriet, door ons te begeleiden bij het uitproberen van verschillende genezingstechnieken. Verder kan het ons in staat stellen om dingen te zeggen en tranen te laten stromen die we anders misschien verborgen zouden houden, zelfs voor onze naasten.

Google maar eens op “rouwondersteuning bij mij in de buurt”, dan kun je zien welke hulp er beschikbaar is.

We zijn nooit meer dezelfde

Verdriet verandert ons.

Hier is een voorbeeld. Het mag voor sommige lezers onbeduidend lijken, maar bij mij staat het nog steeds hoog op mijn lijst van mislukkingen in mijn leven.

Op woensdag 12 mei 2004 belde ik mijn vrouw voor negen uur ‘s morgens vanuit het gebouw waar ik seminars gaf aan thuisleerlingen en vroeg haar een paar scriptievragen op te zoeken die ik vergeten was van thuis mee te nemen. Ze voelde zich niet goed, maar ze vond mijn aantekeningen en las me de informatie voor die ik nodig had. Toen we ons gesprek beëindigden, waren haar laatste woorden aan mij: “Ik hou van je.”

Mijn laatste woorden aan haar waren: “Ik moet gaan. De studenten wachten. Ik zie je om vier uur.”

Toen ik thuis kwam, lag ze op de vloer van onze slaapkamer in een coma. De maandag daarop stierf ze aan een hersenaneurysma in een ziekenhuis in Asheville, North Carolina.

Wat was er mis met mij? Waarom had ik niet gewoon gezegd, “Ik hou ook van jou?” Waarom? Waarom? Waarom?

Die vraag bleef me achtervolgen. Het achtervolgt me tot op de dag van vandaag. Sinds die dag, op één uitzondering na – een familielid dat zich ongemakkelijk lijkt te voelen bij de woorden “Ik hou van je” – zeg ik “Ik hou van je” telkens als ik een gesprek beëindig met mijn kinderen, mijn kleinkinderen en veel van mijn vrienden.

Professor Verdriet

Verlies en verdriet maken sommige mensen bitter of cynisch, waardoor ze niet meer in staat zijn het goede in hun leven en in de wereld te zien. Echter, als we alert zijn, is verdriet een geweldige leermeester. Het kan onze empathie en liefde voor anderen verdiepen, het geeft ons uiteindelijk de kracht om degenen die we verloren hebben te koesteren. Het geeft ons ook de kans iets te leren van degenen die ons onrecht hebben aangedaan – de echtgenoot die het huwelijk in de steek liet, de overleden moeder die ons kwetste, de zakenpartner die ons tot financiële ondergang bracht.

Zoals Kate McGahan, schrijfster en stervensbegeleider, ooit schreef: “Verdriet zal je niet loslaten, zolang je niet voldoet aan wat het je wilde leren.”

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (13 juli 2021): Burnt Roses: Facing Loss and Grief

Gedurende eeuwen na de stichting van Rome in 753 v. Chr. werd de mannen in Rome “virtus” bijgebracht, een woord met een rijke betekenis: mannelijkheid, moed, karakter en eigenwaarde. Gekoppeld aan “pietas”, dat respect voor de goden, hun land en hun families inhield, leidde virtus tot burgers, soldaten en leiders die de macht en invloed van Rome zouden uitbreiden van een klein dorpje aan de rivier de Tiber naar verre landen als Engeland, Egypte en Syrië.

Tussen de Romeinse helden van de monarchie (753-509 v. Chr.) en de republiek (509-27 v. Chr.) zitten bijna-mythische figuren zoals de stichter Romulus of de dappere krijger Horatius Cocles en andere historische personages zoals de grote generaal Scipio Africanus of de filosoof-staatsman Cicero. Wanneer we over hen lezen zien we deze deugden weerspiegeld in de daden van deze mannen. In zijn episch gedicht “De Aeneis” mengt Vergilius virtus en pietas, en giet dat mengsel vervolgens in zijn archetype van een Romeinse held, “Pius Aeneas,” of “Vrome Aeneas.” Hij is de strijder die de overlevende Trojanen uit hun brandende stad leidt, en samen met zijn metgezellen de Middellandse Zee afzoekt naar een nieuw vaderland.

In films als “Gladiator” en “Quo Vadis” gunnen schrijvers en regisseurs ons een blik op de mannen die ooit deze deugden beoefenden, voor wie virtus en pietas de hoekstenen waren van hun persoonlijkheid en “dignitas”.

Maar hoe zit het met de Romeinse vrouwen? Waren zij ook onderwezen in een soortgelijke code? Leefden zij ook volgens een reeks waarden die door de heersende cultuur werden gekoesterd? Hadden zij niet de touwtjes in handen bij de vorming van Rome? En kunnen wij, vooral de vrouwen, ons vandaag met hen vereenzelvigen?

Romeinse vrouwen: Een snelle blik

Hoewel het in theorie een patriarchale maatschappij was – de vader bijvoorbeeld kon beslissen over het leven en de dood van zijn vrouw en kinderen, hoewel hij dit recht zelden uitoefende – hadden de Romeinse vrouwen meer vrijheid dan hun tegenhangers in Griekenland en, wat dat betreft, in vele andere delen van de wereld.

Zoals Will Durant ons vertelt in het deel over Rome in zijn omvangrijke werk “The Story of Civilization,” kon een vrije Romeinse vrouw winkelen op de markt, was ze niet beperkt tot de vrouwenvertrekken thuis, en speelde ze een actieve rol in het beheer van de huishoudelijke bedienden en de financiën. Ze kon aan haar weefgetouw zitten weven, een beeld van respect en eerbied dat veel weg heeft van ons Amerikaanse idioom “motherhood and apple pie”, maar ze kon ook een eigen zaak hebben en geld erven.

Hoewel het de Romeinse vrouwen verboden was te stemmen, oefenden zij toch op allerlei manieren invloed uit op de regering. Durant geeft verschillende voorbeelden van deze verborgen macht in zijn “Verhaal van de Beschaving.” Cato (234-149 v. Chr.) klaagde bijvoorbeeld eens over hun groeiende macht en hang naar luxe: “Alle andere mannen heersen over vrouwen; maar wij Romeinen, die over alle mannen heersen, worden door onze vrouwen geregeerd.” Toen de vrije vrouwen van Rome het Forum bestormden en protesteerden tegen een wet die hen verbood gouden sieraden of veelkleurige jurken te dragen, bekritiseerde Cato hen en zei in een toespraak, die de historicus Livy rapporteerde, “vanaf het moment dat zij uw gelijken worden, zullen zij ook uw meesters zijn”.

Cato heeft de zaak verloren. De vrouwen dreven de spot met hem en hielden vast aan hun eisen voor luxe, en de wet werd ingetrokken.

Na verloop van tijd kregen vrouwen nog meer persoonlijke vrijheid. Zoals Durant schrijft: “Wetgeving hield vrouwen onderworpen, gewoonte maakte ze vrij.”

Vrouwelijke deugden

Ondanks deze toenemende vrijheid bleven de meeste van deze vrouwelijke burgers hun toewijding aan echtgenoot en kinderen voortzetten tot ver in de tijd van het keizerrijk. Zij sponnen hun wol, hielden toezicht op de opvoeding en opleiding van hun zonen en dochters en aanbaden de huisgoden. Durant wijst op de grafschriften op hun graven om de toewijding van echtgenoten en kinderen aan deze vrouwen te laten zien. “Aan mijn lieve vrouw,” luidt er een, “met wie ik achttien gelukkige jaren heb doorgebracht. Uit liefde voor haar heb ik gezworen nooit te hertrouwen.” Een andere inscriptie luidt, “Hier liggen de beenderen van Urbilia, vrouw van Primus. Zij was mij dierbaarder dan het leven. Ze stierf op haar drieëntwintigste, geliefd door allen. Vaarwel, mijn troost!”

Durant vertelt ons ook dat veel rijkere vrouwen zich bezighielden met sociale dienstverlening en filantropie in hun gemeenschappen, en zelfs gebouwen als tempels en theaters voor hun steden financierden.

In tijden van vervolging en burgertwisten beschermden deze moedige vrouwen onbevreesd hun echtgenoten, kinderen en vrienden. In zijn hoofdstuk “Epicurisch Rome: 30 v. Chr. – 96 n. Chr.” geeft Durant een opsomming van enkele van deze beroemde verdedigers van huis en haard in die vaak tumultueuze tijden: “Epicharis, de vrijgevochten vrouw die elke kwelling moest doorstaan in plaats van de samenzwering van Piso te verraden; de ontelbare vrouwen die hun echtgenoten verborgen en beschermden in de proscripties, met hen in ballingschap gingen, of zoals Fannia, de vrouw van Helvidius, hen verdedigden met veel risico en kosten.”

Moeders

Zoals de meeste moeders van het oude Rome vandaag naamloos blijven, zijn hun werk en daden in de nevelen van de geschiedenis verloren gegaan. Toch kan het verhaal van één Romeinse matrone misschien dienen als een maatstaf voor hun moederlijke kundigheid.

Cornelia, dochter van Scipio Africanus, was de vrouw van Tiberius Gracchus en moeder van hun 12 kinderen, van wie er slechts drie de pubertijd overleefden. Na de dood van haar echtgenoot zorgde Cornelia ervoor dat haar twee zonen, Tiberius en Gaius, die als volwassenen grondwettelijke hervormingen bepleitten en voor die pogingen vermoord werden, de beste opvoeding kregen. Ze huurde Griekse leraren in om hen te onderwijzen in oreren en politiek, en zorgde ervoor dat zij ook goed werden opgeleid in de krijgskunst en het paardrijden.

Het verhaal gaat dat een vriendin, die op bezoek was bij Cornelia, haar sieraden liet zien die ze pas had gekocht en toen vroeg: “Waar zijn jouw juwelen, Cornelia?” Cornelia riep Tiberius en Gaius bij zich, sloeg haar armen om hen heen, en zei: “Hier zijn mijn juwelen.”

We weten misschien weinig over deze vrouwen en moeders, maar zoals Durant ons vertelt “hielden hun huwelijkstrouw en moederlijke offers de hele structuur van het Romeinse leven in stand”, zelfs in die gevaarlijke en decadente dagen toen keizers als Caligula en Nero Rome regeerden. Een bewijs van deze opofferingen en van de kracht en toewijding van de Romeinse moeders zijn de zonen die zij voortbrachten en grootbrachten, die later een groot deel van de wereld veroverden en overheersten.

De vrouwen van Vergilius

In zijn “Aeneis” schept Vergilius drie vrouwen die ook als model voor vrouwelijke deugdzaamheid dienen. Terwijl ze Troje ontvluchten, raakt Creusa, de vrouw van Aeneas, gescheiden van haar man en sterft in de vuurzee. Als Aeneas terugkeert om haar te zoeken, verschijnt de geest van Creusa, die hem op nobele wijze aanspoort te vluchten en hem voorspelt dat hij een volk zal stichten en een nieuwe vrouw zal vinden.

Op zijn reis op zoek naar dit vaderland ontmoet Aeneas Dido, koningin van Carthago, de stad die later Rome’s aartsvijand zou worden. De weduwe Dido vertoont enkele van de karaktereigenschappen die Vergilius zou hebben opgemerkt bij de rijke vrouwen van zijn tijd: schoonheid, wijsheid en inzicht, passie, en de bereidheid om macht te gebruiken.

De godin Venus, beschermster en weldoenster van de Trojanen, is ook de moeder van Aeneas. Zoals alle goede Romeinse moeders waakt zij over haar zoon, tracht zij hem te beschermen tegen kwaad, vooral tegen de hatelijke koningin van de goden, Juno, en maakt zij uiteindelijk haar liefde voor haar zoon duidelijk.

Amerikaanse tegenhangers

“Het was Rome, niet Griekenland, dat het gezin in de antieke wereld tot nieuwe hoogten verhief,” schrijft Durant. We kunnen daaraan toevoegen dat Romeinse moeders en echtgenotes een vitale rol speelden bij het bereiken van die hoogten.

De erfenis van die hechte gezinnen en de onbekende toegewijde ouders die ze stichtten en onderhielden is vandaag de dag nog steeds zichtbaar. Spoel 2000 jaar vooruit in de tijd, en ondanks onze culturele verwarring blijven de moderne echtgenotes en moeders, wier namen nooit in de geschiedenisboeken zullen verschijnen, het fundament van zowel het Amerikaanse gezin als onze samenleving.

Die vermoeid ogende zwangere moeder met drie kleine kinderen in de kerkbank voor me vanmorgen in de kerk is erfgenaam en hoedster van de oude Romeinse deugden van het moederschap. Haar gebaren en gefluisterde woorden tegen haar kleintjes vertelden me dat zij, net als haar Romeinse tegenhangers, van haar kinderen hield, toezicht hield op hun gedrag en opvoeding, en hen leerde hun God te eren. Wikkel haar in een tuniek en een stola, stuur haar terug naar het Rome van Julius Caesar, en ze zou eer vinden als een deugdzame vrouw.

In 1865 schreef de nu grotendeels vergeten Amerikaanse dichter William Ross Wallace een gedicht met de regels “De hand die de wieg schommelt is de hand die de wereld regeert.”

Het was waar voor de Romeinen. Het is vandaag de dag nog steeds waar.

Jeff Minick heeft vier kinderen en een groeiend aantal kleinkinderen. Gedurende 20 jaar gaf hij geschiedenis, literatuur en Latijn aan seminars van thuisleerlingen in Asheville, N.C. Hij is de auteur van twee romans, “Amanda Bell” en “Dust On Their Wings,” en twee non-fictie werken, “Learning As I Go” en “Movies Make The Man.” Tegenwoordig woont en schrijft hij in Front Royal, Virginia. Zie JeffMinick.com om zijn blog te volgen.

Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (5 juli 2021): The Hand That Rocks the Cradle: Roman Women and Their Legacy Today

“In dreams begin responsibilities” (In dromen beginnen verantwoordelijkheden) was een epigraaf voor de dichtbundel “Responsibilities” (Verantwoordelijkheden) van de Ierse dichter W.B. Yeats, en was later de titel van Delmore Schwartz’ beroemdste kortverhaal.

Dezelfde woorden zouden ook kunnen dienen als het centrale thema van Jordan Peterson’s twee bestsellers, “12 Rules for Life: An Antidote to Chaos” en “Beyond Order: 12 More Rules For Life.”

Beide boeken van Peterson, zelfhulpgidsen die filosofie, literatuur en persoonlijke anekdotes combineren, hebben hem een enorm lezerspubliek bezorgd. Voordat hij ziek werd en bijna stierf als gevolg van het gebruik van voorgeschreven farmaceutische medicijnen, werd Peterson een enorm populaire spreker die in de Verenigde Staten en over de hele wereld collegezalen en auditoria vulde. Zijn YouTube-video’s trokken miljoenen volgers.

Dus wat, kunnen we ons afvragen, zat er achter het fenomeen Peterson? Wat was de aantrekkingskracht? Wat trok zo veel fans, vooral jonge mannen, naar deze man en zijn ideeën?

In één woord, verantwoordelijkheid.

In het voorwoord van “12 Regels” slaat Dr. Norman Doidge de spijker op de kop als hij schrijft: “Waarom noemen we dit dan geen boek met ‘richtlijnen’, een veel meer ontspannen, gebruikersvriendelijker en minder rigide klinkende term dan ‘regels’?

“Omdat dit echt regels zijn. En de belangrijkste regel is dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor je eigen leven. Punt uit.”

Precies.

Oude tijden, oude gewoontes

Na de nederlaag van Pickett’s Charge in Gettysburg, reed Robert E. Lee het veld in om zijn terugtrekkend Confederaal leger te begroeten en zei hen: “Dit is allemaal mijn schuld.”

Hoewel die uitspraak niet noodzakelijk waar is – velen hebben het falen van Generaal Longstreet, Lee’s ondergeschikte, tijdens die veldslag bekritiseerd – aanvaardde Lee niettemin de verantwoordelijkheid voor het falen van deze aanval. Om zo’n last op zich te nemen en te dragen is het kenmerk van een groot leider.

Een halve eeuw geleden, misschien iets langer, had de overgrote meerderheid van de Amerikanen nog persoonlijke verantwoordelijkheid. Ze hielden zichzelf verantwoordelijk voor de zorg van hun gezin en voor hun prestaties op het werk. De meesten van hen lieten hun kinderen klusjes opknappen in huis, moedigden de ouderen aan om in de zomer werk te zoeken en maakten hen verantwoordelijk voor hun prestaties op school. Wanneer volwassenen faalden in een taak of plicht, namen de goeden de schuld voor die mislukking op zich.

Nieuwe tijden, nieuwe gewoontes

Sindsdien lijkt dit concept van persoonlijke verantwoordelijkheid te zijn afgenomen. We zien deze transformatie dagelijks in onze krantenkoppen en in sommige gevallen, bij de mensen om ons heen. We hebben een slachtoffer-cultuur geschapen, waarin bijvoorbeeld de man die geen school diploma behaalt of geen baan kan behouden niet zichzelf de schuld geeft van deze mislukkingen, maar in plaats daarvan met een beschuldigende vinger naar anderen wijst: onwetende leraren, bijvoorbeeld, of veeleisende leidinggevenden. In sommige gevallen geeft hij ook zijn opvoeding, zijn gebrek aan middelen, of zelfs zijn etnische afkomst de schuld.

Verscheidene recente ontwikkelingen hebben bijgedragen tot deze verheffing van het slachtofferschap. De belangrijkste daarvan is onze voortdurende en steeds meer bizarre aandacht voor ras. De “kritische rassentheorie” die momenteel onze bedrijven, universiteiten, scholen en regering domineert, moedigt vrouwen en minderheden aan om zichzelf te zien als slachtoffers van een onderdrukkend systeem. Als we even stilstaan bij wat de CRT-menigte deze jonge mensen leert, moeten we ontsteld zijn. Wat heeft het voor zin om een 15-jarig meisje te vertellen dat ze een slachtoffer is? Willen we echt burgers creëren die de rest van hun leven geloven dat één of andere onomkeerbare kracht hen ervan weerhoudt iets te bereiken?

Onze regering heeft ook ons verantwoordelijkheidsgevoel verzwakt. In de afgelopen halve eeuw hebben onze politici en bureaucraten de “verzorgingsstaat” gecreëerd, programma’s die ontworpen zijn om mensen zoals armen, daklozen en alleenstaande moeders te helpen. Maar al te vaak hebben deze goede bedoelingen afhankelijkheid gecreëerd in plaats van mensen te helpen om weer op eigen benen te staan en voor zichzelf op te komen.

Onze therapeutische cultuur heeft ook sommige van onze burgers bevrijd van het gewicht van de verantwoordelijkheid. Hoewel therapie veel voordelen biedt aan hen die het nodig hebben, bestaat er een reëel gevaar dat de patiënt uit deze begeleiding komt en zijn of haar ouders de schuld geeft van tekortkomingen in plaats van die op zich te nemen en te streven naar zelfverbetering.

Tenslotte vermindert ons tijdperk van moreel relativisme het afleggen van verantwoording. Wanneer wij als individuen onszelf uitroepen tot morele scheidsrechters, wanneer we het relativisme te ver doorvoeren – “Mijn waarheid is niet jouw waarheid”, “Verschillende mannier van aanpak voor verschillende mensen”, “Ik kan doen wat ik wil zolang ik maar niemand pijn doe”, wat bijna onmogelijk is – dan zal onze cultuur zeker instorten, niet in staat om het gewicht van zoveel verschillende principes en normen te dragen.

Zoals Peterson schrijft in “12 Regels”: “Misschien, als we op de juiste manier zouden leven, zouden we bestand zijn tegen de kennis van onze eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid, zonder het gevoel van gekrenkt slachtofferschap dat eerst wrok, dan afgunst en dan het verlangen naar wraak en vernietiging produceert.”

Gidsen

Met “als we op de juiste manier leefden”, bedoelt Peterson het nemen van verantwoordelijkheid en het volgen van enkele universele basisregels om ons door de beproevingen te loodsen die normaal zijn voor de menselijke conditie.

Doorheen de hele geschiedenis hebben mannen en vrouwen gezocht naar wegen die hun geluk en hun welzijn vergroten. De Bijbel biedt de Tien Geboden; Marcus Aurelius vond het antwoord in het stoïcisme; een jonge Benjamin Franklin bedacht een lijst van 13 deugden om een goed leven te leiden. Net als Jordan Peterson hebben honderden schrijvers alleen al in de afgelopen eeuw zelfhulpboeken geschreven waarin zij de lezers filosofische en praktische manieren aan de hand deden om hun leven te verbeteren.

En bijna al deze mentoren benadrukken het belang van zelfbeheersing, van het overwinnen van onze ondeugden, wat die ook mogen zijn, en van het omarmen van het goede. Velen van hen geven dezelfde basisadviezen en -regels: ken en beoefen de deugden, help je naaste wanneer je kunt, werk om voor je gezin te zorgen, breng je eigen leven op orde voordat je probeert de wereld te veranderen en geef anderen niet de schuld als je niet aan deze normen voldoet.

Onze kinderen onderwijzen

Een van de grote geschenken die wij onze jongeren kunnen meegeven is de vaardigheid om hun leven in eigen hand te nemen. We kunnen hen deze les al op jonge leeftijd leren door hen verhalen voor te lezen als “Het kleine rode kippetje”, Mercer Mayers “Ik ben het gewoon vergeten” of Aesops “De mier en de sprinkhaan”. Als ze ouder worden, kunnen we ze kennis laten maken met de helden uit de geschiedenis die verschillende taken op zich namen, moeilijke beslissingen namen en zichzelf aansprakelijk stelden voor de resultaten. De aanvaarding van verantwoordelijkheid door grote figuren uit ons verleden, en dat zijn er heel wat, zou je kunnen samenvatten met het bordje dat vroeger op het bureau van president Harry Truman in het Witte Huis stond: “Het afschuiven van verantwoordelijkheid stopt hier.”

Karweitjes zijn een ander ideaal middel om volwassenheid bij te brengen. Net als bij de lessen uit de literatuur en de geschiedenis, kunnen we kinderen al op jonge leeftijd vertrouwd maken met het idee om in huis te helpen, hun slaapkamer netjes te houden en een groot aantal andere kleine taken uit te voeren.

Het 4-jarige meisje dat bij mij aan de overkant woont, helpt haar moeder elke avond met het dekken van de tafel en geniet van het gevoel dat ze een hulpje van haar moeder is, zozeer zelfs dat ze om extra klusjes vraagt. Oudere kinderen die ik ken scheppen routinematig sneeuw van de stoep en de oprit, maaien het gras en passen op hun jongere broertjes en zusjes. Dergelijk werk bereidt hen voor op de verantwoordelijkheden van een baan buitenshuis in hun tienerjaren, en van daaruit op het op zichzelf wonen en voor zichzelf zorgen.

School speelt ook een enorme rol in deze opleiding. Een goed geschreven opstel dat op tijd bij de leraar wordt afgeleverd, is een teken van volwassenheid. De 10-jarige die datzelfde opstel thuis vergeet, krijgt een onvoldoende omdat het te laat is. Moet de ouder het aan de school geven, of de zoon de gevolgen laten dragen en een lesje in persoonlijke verantwoordelijkheid leren?

Verantwoordelijkheid in de praktijk

Elke dag, praktisch elk uur van elke dag, biedt ons mogelijkheden om ons gevoel van plicht en verplichting op te bouwen en te versterken. Als we getrouwd zijn, hebben we de verantwoordelijkheid om onze echtgenoot lief te hebben en voor hem of haar te zorgen, zelfs op die vreselijke dagen dat alles op het werk misging of dat de peuters ons thuis gek maakten met hun gekibbel. Als we kinderen hebben, hebben we de verantwoordelijkheid om ze zo goed mogelijk op te voeden, zodat ze attent en aardig zijn, sterk in tegenspoed, niet bang om de waarheid te zeggen als de gelegenheid daarom vraagt, en nog veel meer.

In de wereld buiten het gezin komt onze grootste verantwoordelijkheid voort uit de Gulden Regel: “doe aan anderen zoals je wilt dat zij aan jou doen.” Dit oude gezegde heeft betrekking op elke situatie, van jouw baas de volledige werkdag geven waarop hij recht heeft tot het behandelen van de bediende in de buurtwinkel met beleefdheid. Het is echt zo simpel.

Door vroege training en veel oefening kunnen we verantwoordelijkheid minder zwaar op onze schouders laten drukken en meer een deel van onze natuur maken. We kunnen ons nooit helemaal bevrijden van dat juk van persoonlijke plichtsbetrachting, maar we kunnen wel sterker worden en het gemakkelijker dragen.

En hier is nog een stukje goed nieuws: Hoe meer we verantwoordelijkheid bijbrengen en uitoefenen, hoe beter we de wereld om ons heen maken.

Jeff Minick heeft vier kinderen en een groeiend peloton kleinkinderen. Gedurende 20 jaar heeft hij geschiedenis, literatuur en Latijn onderwezen aan seminars van thuisleerlingen in Asheville, N.C. Hij is de auteur van twee romans, “Amanda Bell” en “Dust on Their Wings,” en twee non-fictie werken, “Learning As I Go” en “Movies Make the Man.” Tegenwoordig woont en schrijft hij in Front Royal, Va. Zie JeffMinick.com om zijn blog te volgen.

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (22 juni 2021): Rules for Life: The Key Is Personal Responsibility