TARA MACLSAAC

De pijnappelklier in het menselijk brein heeft structuren die opvallend veel lijken op die in onze ogen. Hij heeft ook opvallend vergelijkbare vermogens. Deze klier heeft cellen die fungeren als lichtreceptoren, zoals ons netvlies, en een structuur die vergelijkbaar is met het glasvocht, de gelachtige substantie tussen het netvlies en de lenzen van onze ogen. Er bestaat ook zoiets als een lens in de pijnappelklier.

Wetenschappers leren nog steeds veel over de pijnappelklier. Het staat in zowel oosterse als westerse geloofssystemen bekend als de zetel van het menselijk bewustzijn. Oosters spiritualisme stelt dat er overal in het lichaam ogen bestaan in de vorm van openingen – acupunctuurpunten. De westerse wetenschap begint ook te begrijpen dat de pijnappelklier een soort “derde oog” is.

Jarenlang zagen wetenschappers overeenkomsten tussen de pijnappelklier en onze ogen. In 1919 schreven Frederick Tilney en Luther Fiske Warren dat deze overeenkomsten bewijzen dat de pijnappelklier is gevormd om lichtgevoelig te zijn en mogelijk andere visuele vermogens heeft.

Meer recentelijk, in 1995, schreef dr. Cheryl Craft, voorzitter van de afdeling Cel- en Neurobiologie van de Universiteit van Zuid-Californië, over wat zij het “oog van de geest” noemde.

“Onder de huid in de schedel van een hagedis ligt een lichtgevoelig ‘derde oog’ dat het … equivalent is van de door het bot omgeven, hormoonproducerende pijnappelklier in de menselijke hersenen. Het menselijk pijnappelkliertje heeft geen directe toegang tot licht, maar net als het ‘derde oog’ van de hagedis laat het ‘s nachts een verhoogde afgifte zien van zijn hormoon, melatonine,” schreef ze. “De pijnappelklier is het ‘oog van de geest’.”

Een bundel zenuwvezels verbindt deze klier met de achterste commissuur (een ander onbegrepen deel van de hersenen).

In de jaren vijftig ontdekten onderzoekers het vermogen van de pijnappelklier om licht waar te nemen en melatonine te produceren in overeenstemming met de lichtniveaus die het detecteert. Het regelt dus belangrijke ritmes in het lichaam en beïnvloedt ook het voortplantings- en immuunsysteem. Eerder werd gedacht dat de pijnappelklier rudimentair was, wat wil zeggen slapend. Deze vondst onthulde dat het in feite belangrijke functies vervult.

In mei 2013 werd een andere ontdekking gedaan die ook het begrip van de pijnappelklier zou kunnen veranderen.

De pijnappelklier van een rat produceert N,N-Dimethyltryptamine (DMT), zo bleek, iets wat organismes produceren, maar wat (opnieuw) niet goed begrepen wordt. Dit is interessant omdat bekend is dat de inname van DMT psychedelische ervaringen kan opwekken die als spiritueel intens worden gekenmerkt.

Dr. Rick Strassman deed, met toestemming van de Amerikaanse regering, onderzoek aan de Universiteit van New Mexico in de jaren negentig, waarbij hij DMT injecteerde bij menselijke vrijwilligers. Het was Strassman die DMT de “geestmolecule” noemde.

De aanwezigheid van DMT in de pijnappelklieren van ratten werd bevestigd aan de Universiteit van Michigan door dr. Jimo Borjigin en aan de Louisiana State University door dr. Steven Barker. Hun onderzoek werd gedeeltelijk gefinancierd door de Cottonwood Research Foundation, geleid door dr. Strassman, die wetenschappelijk onderzoek naar de aard van het bewustzijn ondersteunt. Hun studie werd gepubliceerd in het tijdschrift Biomedical Chromatography.

Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (26 november 2022): Doctors Discover Our Pineal Gland—Our ‘Third Eye’—Is More Like Our Regular Eyes Than We Thought

Dr. Imants Barušs bestudeert concepten die vaak als ongrijpbaar of onwetenschappelijk worden beschouwd. Men hoort praten over menselijke “energievelden”, het menselijk bewustzijn dat andere mensen beïnvloedt, en andere dergelijke fenomenen, maar bij het onderzoeken daarvan kan men zich afvragen: hoeveel daarvan is ingebeeld, en hoeveel bestaat echt?

Dr. Barušs, hoogleraar psychologie aan het King’s University College, verbonden aan de Universiteit van Western Ontario, geeft geen volledig of definitief antwoord op dergelijke vragen, maar zijn recente onderzoek brengt de zaak wel in beeld. Hij leidde het schrijven van een artikel getiteld “Alterations of Consciousness at a Self-Development Seminar: A Matrix Energetics Seminar Survey,” gepubliceerd in 2014 in het Journal of Consciousness Exploration Research.

Hij rapporteerde een paar experimenten met betrekking tot de kracht van bewustzijn.

Beïnvloeding op afstand

In twee experimenten richtte Barušs zijn gedachten op mensen van ver weg om te zien of die mensen iets konden voelen. Deze experimenten zijn beschreven in hoofdstuk drie van zijn boek “The Impossible Happens” en worden genoemd in het huidige artikel. Hij richtte zich op het effect van deze gedachten op het energieniveau van de proefpersonen—of ze zich energieker of vermoeider voelden dan normaal.

Hij testte 37 deelnemers en sprak met hen via e-mail tijdstippen af waarop hij deze sessies zou houden. De deelnemers zouden ervoor zorgen dat ze op die tijdstippen niet achter het stuur zaten, en ze zouden ook bijhouden hoe ze zich op dat moment voelden. Barušs gooide aan het begin van elke sessie een muntje op om willekeurig te bepalen of hij beïnvloeding op afstand zou uitvoeren of niets zou doen.

Hij controleerde ook zijn eigen concentratieniveau en “de diepte van zijn veranderde bewustzijnstoestand”. Als de diepte van zijn veranderde toestand groter was, hadden de deelnemers meer kans om zich vermoeid te voelen. Hij vond het waarschijnlijk dat de beïnvloeding op afstand een effect had op de deelnemers—zijn resultaat was p < .05, wat betekent dat het minder dan 5 procent waarschijnlijk is dat hun verandering in energieniveau te wijten was aan toeval en niet aan zijn invloed; met andere woorden, het is meer dan 95 procent waarschijnlijk dat hij invloed had op hun energietoestand.

De resultaten moeten worden gezien als een interessant uitgangspunt, hoewel Barušs waarschuwde dat de resultaten kunnen veranderen als er meer vergelijkingspunten worden gemaakt.

Matrix Energetics

Matrix Energetics is een praktijk waarbij een persoon een ander met intentie beïnvloedt. Barušs vatte enkele van de effecten samen zoals beschreven door een andere onderzoeker, Jos Marlowe van het Instituut voor Transpersoonlijke Psychologie: “Deelnemers ervaren soms verschillende somatische sensaties, waaronder vallen, en dat de werkelijkheid plastischer is geworden, zodat onwaarschijnlijke gebeurtenissen zich eerder voordoen, zoals de spontane remissie van ziekte.

“Al deze gebeurtenissen moeten nauwkeuriger worden onderzocht, en in deze studie proberen we daar een begin mee te maken.”

Zijn experimenten werden uitgevoerd op een Matrix Energetics conferentie in Philadelphia in 2012. Deze werden de belangrijkste focus van zijn document. Er waren verschillende deelnemers bij betrokken, van gezondheidswerkers tot ingenieurs en pompbedienden. Voor de meesten was het de eerste keer dat ze met Matrix Energetics werkten.

Barušs en zijn medeonderzoekers lieten de deelnemers enquêtes invullen vóór het seminar, direct na de ervaring en twee maanden later, om te zien welke korte- en langetermijneffecten werden gerapporteerd met betrekking tot fysieke en mentale gezondheid.

Hij gebruikte een aantal standaard psychologische tests om hun mentale en emotionele toestand te beoordelen. Hij gebruikte ook de RAND 36-Item Health Survey, een standaard maatstaf voor fysieke en emotionele gezondheid in medisch onderzoek.

Volgens de resultaten van het vervolgonderzoek verbeterde de algemene gezondheid van de deelnemers op lange termijn. Nogmaals, Barušs adviseerde voorzichtigheid bij het interpreteren van de resultaten. Hij zei dat sommige mensen wier gezondheid niet verbeterde misschien niet hebben deelgenomen aan het vervolgonderzoek, aangezien niet alle deelnemers aan het onderzoek hebben gereageerd. Het is ook mogelijk dat degenen wier gezondheid verbeterde andere maatregelen hebben genomen om gezonder te worden en dat de verbetering geen direct gevolg is van de Matrix Energetics.

“De bewustzijnsveranderingen die worden ervaren in de context van Matrix Energetics moeten verder worden onderzocht,” schreef hij. Hij merkte ook op: “In het kader van deze studie wordt geen poging gedaan om ME [Matrix Energetics] te onderscheiden van niet-specifieke factoren zoals sociale interacties met gelijkgestemde personen, suggestie, luisteren naar een charismatische spreker, enzovoort. Om die uit te pluizen zouden afzonderlijke studies nodig zijn.”

Kan het net als hypnose zijn?

Wanneer een persoon een ander op een dergelijke manier lijkt te beïnvloeden, rijst de vraag wat er op onbewust niveau gebeurt. Is dit vergelijkbaar met hypnose?

Gedragingen tijdens seminars van Matrix Energetics zijn vergelijkbaar met die tijdens hypnose, aldus Barušs. Hij zei dat het gedrag van mensen die genezing ondergaan in Pinksterdiensten in de vergelijking kan worden betrokken: “Het mechanisme is voor geen van deze bekend.”

De definitie van hypnose die onderzoekers over het algemeen gebruiken is vaag, verklaarde Barušs: “Hypnose-onderzoekers kunnen het niet eens worden over een definitie van hypnose. Ze komen het dichtst bij overeenstemming door te zeggen dat hypnose is wat er gebeurt in situaties die als hypnose zijn bestempeld.”

Mensen die zeer vatbaar zijn voor hypnose vallen in een paar categorieën: “de positief ingestelde, de fantasiegevoelige en de amnesiegevoelige.”

In het geval van Matrix Energetics of beïnvloeding op afstand kan een persoon actief besluiten om beïnvloed te blijven, in welk geval hij of zij tot de categorie “positief ingesteld” zou kunnen behoren.

Barušs zei dat het toeschrijven van deze verschijnselen aan “hypnose geen verklaring is maar een heretikettering,” en dat verder onderzoek moet worden gedaan om een verklaring te vinden.

Dit werd voorafgaand aan de studie door de onderzoekers besproken. Zij vonden in de gehele studie geen bewijs dat hypnose datgene was wat tijdens het seminar gebeurde; de studie was niet opgezet om dit vast te stellen. Het is waar: wat er gebeurt op de seminars van Matrix Energetics kan op hypnose lijken, zei Barušs. Maar er is verder onderzoek nodig om de relatie tussen de twee vast te stellen.

Gepubliceerd door The Epoch Times (12 december 2022): Open-Minded Scientist Explores People’s Power to Remotely Influence Others With Their Mind Alone

Het is vernederend om in dit informatietijdperk te beseffen dat ons menselijk brein nog steeds een raadsel is.

Terwijl wij miljoenen uitgeven aan de ontwikkeling van steeds geavanceerdere supercomputers en enorme hoeveelheden energie verbruiken om onze apparaten aan te drijven, overtreft het altijd handige, efficiënte, en betaalbare menselijke brein onze toptechnologie op een groot aantal manieren. Hier zijn er een paar.

1. Een supercomputer had 82.944 processoren en 40 minuten nodig om één seconde menselijke hersenactiviteit te simuleren.

De afgelopen jaren werd de supercomputer K gebruikt door onderzoekers van het Okinawa Institute of Technology Graduate University in Japan en het Forschungszentrum Jülich in Duitsland in een poging om één enkele seconde menselijke hersenactiviteit te simuleren.

De computer kon toen een netwerkmodel van 1,73 miljard zenuwcellen (neuronen) bevatten. Het menselijk brein heeft echter ongeveer 100 miljard neuronen. Om dat in perspectief te plaatsen: het menselijk brein heeft ongeveer evenveel neuronen als er sterren zijn in de Melkweg.

Hoewel de computer erin slaagde één seconde hersenactiviteit te simuleren, duurde het 40 minuten.

De K-supercomputer was de snelste computer ter wereld totdat hij in 2011 werd overschaduwd (hij werd in 2019 buiten gebruik gesteld). Maar in 2014 kon hij 10,51 Petaflops per seconde (Petaflop/s) verwerken, wat je kunt begrijpen als ongeveer 10.510 biljoen berekeningen per seconde. Aangezien de vooruitgang in de technologie snel gaat, zullen we dat in perspectief plaatsen. In slechts drie jaar verdrievoudigde supercomputer Tianhe-2 de rekenkracht van K door 33,86 Petaflop/s (33.860 biljoen berekeningen per seconde) te bereiken.

Op dat moment produceerde de grafische eenheid in een iPhone 5s ongeveer 0,0000768 Petaflop/s. De snelste computer ter wereld was dus zo’n 440.000 keer sneller dan de grafische eenheid in de iPhone 5s, maar nog altijd vele malen langzamer dan het menselijk brein.

In een studie van Martin Hilbert van de Annenberg School of Communication van de universiteit van Zuid-Californië, gepubliceerd in 2011 in het tijdschrift Science, werd het vermogen van de wereld om informatie te berekenen geëvalueerd. Hilbert verwoordde het als volgt: “Om onze bevindingen in perspectief te plaatsen: de 6,4*1018 instructies per seconde die de mensheid kan uitvoeren op haar algemeen doelgerichte computers in 2007 liggen in dezelfde buurt als het maximale aantal zenuwimpulsen dat per seconde door één menselijk brein wordt uitgevoerd.”

2. Je brein is zo goedkoop, het is gratis.

Afgezien van zeldzame geboorteafwijkingen worden we allemaal geboren met hersenen, en die passen precies in ons hoofd! Volgens Forbes kostte de bouw van de Tianhe-2 ongeveer 390 miljoen dollar. Op volle kracht verbruikte hij meer dan 17,6 megawatt en het computercomplex besloeg ongeveer 720 vierkante meter. Sommige andere supercomputers, die als energiezuinig worden beschouwd, verbruikten ongeveer 8 megawatt.

Om dat in perspectief te plaatsen: een megawatt is gelijk aan 1 miljoen watt. Een gloeilamp van 100 watt verbruikt 100 watt zodra hij wordt aangezet, omdat “watt” verwijst naar het vermogen dat onmiddellijk wordt verbruikt. De snelste computer ter wereld verbruikt dus evenveel stroom als 176.000 gloeilampen.

Jeff Layton, Ph.D., een bedrijfstechnoloog van Dell, schreef in een blogpost: “Deze systemen zijn verschrikkelijk groot, duur en energieverslindend.”

Natuurlijk hebben de hersenen ook energie nodig. De energie komt van voedsel, dat in ons moderne landbouwsysteem brandstof verbrandt.

3. Het is ook erg handig.

Terwijl de computers die wij in het dagelijks leven gebruiken heel nuttig kunnen zijn, hebben sommige deskundigen hun twijfels geuit over het nut van supercomputers.

De South China Morning Post berichtte in een artikel over de Tianhe-2, die zich in China bevindt: “In tegenstelling tot thuiscomputers die verschillende taken aankunnen, gaande van tekstverwerking tot gaming en surfen op het web, zijn supercomputers gebouwd voor zeer specifieke doeleinden. Om hun volledige rekencapaciteiten te benutten, moeten onderzoekers maanden, zo niet jaren, besteden aan het schrijven of herschrijven van softwarecodes om de machine te trainen om een taak efficiënt uit te voeren.”

Een senior wetenschapper van het Beijing Computing Centre, die de Post niet bij naam noemt, zei: “De supercomputerzeepbel is erger dan een vastgoedzeepbel. Een gebouw blijft nog tientallen jaren staan nadat het is gebouwd, maar een computer, hoe snel hij vandaag ook is, wordt binnen vijf jaar afval.”

4. Hoe is de bandbreedte van je hersenen te vergelijken met een modem?

Verschillende wetenschappers hebben getracht een maatstaf vast te stellen voor de verwerkingssnelheid van de menselijke geest. De cijfers waarmee ze kwamen varieerden, afhankelijk van de benadering. De bandbreedte van een modem vergelijken met de “bandbreedte” van een brein is geen exacte wetenschap.

Eerst kijken we hoeveel bits per seconde (bps) je hersenen kunnen verwerken, daarna kijken we hoeveel bps een gemiddelde modem kan verwerken. Je kunt dit zien als de tijd die je nodig hebt om een foto te uploaden via internet versus de tijd die je nodig hebt om te verwerken wat je voor je ogen ziet.

Dr. Tor Nørretranders, adjunct-professor Wetenschapsfilosofie aan de Copenhagen Business School, schreef een boek getiteld “The User Illusion: Cutting Consciousness Down to Size”, waarin hij stelt dat het bewustzijn ongeveer 40 bps verwerkt, terwijl het onderbewustzijn 11 miljoen bps verwerkt.

De Oostenrijkse theoretisch natuurkundige Herbert W. Franke stelt dat de menselijke geest bewust 16 bps kan absorberen en in één keer ongeveer 160 bps bewust in de geest kan houden. Interessant genoeg merkt hij op dat de geest de complexiteit van elke situatie dus kan terugbrengen tot 160 bits.

Fermin Moscoso del Prado Martin, een cognitief psycholoog van de Université de Provence in Frankrijk, heeft vastgesteld dat de menselijke hersenen ongeveer 60 bps kunnen verwerken. In een commentaar op een Technology Review-artikel over zijn werk merkte hij op dat hij geen maximumlimiet heeft vastgesteld, wat betekent dat hij niet met zekerheid kan zeggen dat de hersenen niet in staat zijn meer dan 60 bps te verwerken.

Laten we eens kijken hoe snel uw huishoudmodem is.

Eén megabit per seconde (Mbps) is gelijk aan 1 miljoen bps; huishoudelijke modems kunnen werken met 50 Mbps tot enkele honderden Mbps. Dat is miljoenen keren sneller dan je bewustzijn en minstens vijf keer sneller dan je onderbewustzijn. Een punt voor computers; in dit opzicht presteren ze beter dan hersenen. Natuurlijk is er nog zo weinig bekend over het onderbewustzijn dat deze cijfers verre van zeker zijn.

En ook al zijn we relatief langzaam in het opnemen van gegevens, hoe we die verwerken is verbazingwekkend.

5. We leren, we vinden uit.

Kunstmatige intelligentie (AI) boekt vooruitgang bij het ontwikkelen van computers die creatief zijn. Maar de meest geavanceerde AI blijft ver achter bij het menselijk brein zoals het zelfs vele duizenden jaren geleden was.

In een artikel geschreven voor MakeUseOf.com, gaf elektrotechnisch ingenieur en freelance schrijver Ryan Dube commentaar op de volgende uitspraak van auteur Gary Marcus: “Het fundamentele verschil tussen computers en de menselijke geest ligt in de basisorganisatie van het geheugen.”

Dube schreef: “Om gegevens op te halen gebruikt de computer logische opslaglocaties. Een menselijk brein daarentegen onthoudt waar informatie is opgeslagen op basis van aanwijzingen. Die aanwijzingen zijn andere stukjes informatie of herinneringen die verbonden zijn met de informatie die je moet terughalen.

“Dit betekent dat de menselijke geest een bijna onbeperkt aantal concepten op allerlei manieren kan verbinden, en dan soms verbindingen kan verbreken of opnieuw maken op basis van nieuwe informatie. Dit stelt de mens in staat om buiten de grenzen te treden van wat al geleerd is—wat leidt tot nieuwe kunst en nieuwe uitvindingen die het handelsmerk zijn van het menselijk ras.”

6. Er is nog steeds weinig kennis over de hersenen, en we kunnen nog ondoorgrondelijke voordelen ontdekken.

National Geographic illustreerde hoe groots de taak is om het menselijk brein met precisie in kaart te brengen. In zijn editie van februari 2014, getiteld “The New Science of the Brain”, meldde het blad dat wetenschappers een 3D-model hebben gemaakt van een deel van de hersenen van een muis ter grootte van een zoutkorrel. Om dit kleine deel van het muizenbrein nauwkeurig in kaart te brengen, gebruikten zij een elektronenmicroscoop om het in 200 secties af te beelden, elk zo dik als een menselijke haar. “Een menselijk brein zo gedetailleerd in beeld brengen zou een hoeveelheid gegevens vereisen die gelijk is aan al het geschreven materiaal in alle bibliotheken ter wereld,” schreef National Geographic.

In 2005 ontdekten onderzoekers van Caltech en UCLA dat slechts enkele van de 100 miljard neuronen in de hersenen worden gebruikt om informatie op te slaan over een bepaalde persoon, plaats of concept. Zij ontdekten bijvoorbeeld dat wanneer proefpersonen foto’s te zien kregen van actrice Jennifer Aniston, één bepaald neuron in de hersenen reageerde. Een ander neuron was gewijd aan actrice Halle Berry.

Gepubliceerd door The Epoch Times (3 december 2022): Scientists Reveal How Powerful the Human Brain Is Compared to the Fastest Supercomputers in the World

Het is opmerkelijk dat in het oude India, China en Egypte duizenden jaren geleden tegelijkertijd dezelfde zoektochten ontstonden. Deze beschavingen probeerden allemaal lood of andere elementen in goud te veranderen en onsterfelijkheid te bereiken door het manipuleren en zuiveren van verschillende soorten materie.

Hoewel er opmerkelijke overeenkomsten zijn tussen hun ambities en werkwijzen, zijn hun specifieke alchemistische methoden onafhankelijk van elkaar ontstaan.

“In de tweede eeuw na Christus waren Egyptische ambachtslieden in Alexandrië de eerste alchemisten die wanhopig probeerden metaal in goud te veranderen. Bijna tegelijkertijd en onafhankelijk van elkaar waren er Taoïstische monniken (dit waren geen pure alchemisten maar eerder religieuze magiërs) die geloofden dat goud een wonderbaarlijk medicijn was en ook zij probeerden het te produceren, niet voor de rijkdom maar met het oog op een eeuwigdurende jeugd en onsterfelijkheid,” schreef acupuncturist Joseph P. Hou, Ph.D., in zijn boek ” Healthy Longevity Techniques”.

Wijlen Dr. Allen G. Debus (1926-2009) schreef ook over de bijna gelijktijdige en onafhankelijke opkomst van de alchemie in verschillende culturen. Debus promoveerde aan Harvard University en werd een vermaard wetenschapshistoricus. Hij schreef in zijn boek “Alchemy and Early Modern Chemistry” dat de alchemie niet alleen in Egypte en China, maar ook in India geheel onafhankelijk ontstond. Hoewel Chinese en Indiase alchemistische praktijken in een latere fase kruisinvloeden vertoonden, geloofde Debus dat de twee onafhankelijk van elkaar zijn ontstaan.

Een alchemie cursus aan de Universiteit van Hawaï beschrijft de oude praktijk: “Alchemie is een kosmische kunst waarmee delen van die kosmos, de minerale en dierlijke delen, kunnen worden bevrijd van hun tijdelijke bestaan en een staat van perfectie kunnen bereiken: in het geval van mineralen wordt dit goud, en voor mensen betekent dit levensduur, onsterfelijkheid en verlossing. Dergelijke transformaties kunnen enerzijds worden bewerkstelligd door het gebruik van een materiële substantie zoals de ‘steen der wijzen’ of een elixer, of anderzijds door revelerende kennis of psychologische verlichting.”

Alchemie kan in verschillende culturen los van elkaar zijn ontstaan door een aantal gemeenschappelijke uitgangspunten, die tot leerstellingen kunnen leiden, schreef Debus. Zo is er bijvoorbeeld de aloude relatie tussen onsterfelijkheid en goud. Debus schetste enkele overeenkomsten en verschillen tussen de verschillende culturen.

De Egyptische alchemie was niet zo nauw verbonden met religie als de Chinese en Indiase praktijken. In Egypte was het eerder een ‘praktijkgerichte’ dan een ‘mystieke’ studie.

Chinese en Griekse alchemie zijn in bepaalde opzichten vergelijkbaar. De oorsprong van de Griekse alchemie is vaag; volgens één theorie stamt zij uit Egypte. Zowel de Chinese als de Griekse cultuur bevatten een concept van fysieke energie. Griekse alchemisten gebruikten de elementen aarde, water, lucht en vuur. Op soortgelijke wijze omvat de Chinese discipline de vijf elementen vuur, hout, water, aarde en metaal.

De Chinese alchemie zocht naar evenwicht tussen yin en yang (deze worden geassocieerd met het vrouwelijke en het mannelijke, respectievelijk het aardse en het hemelse). Chinese alchemisten combineerden bijvoorbeeld salpeter, geassocieerd met yin, en zwavel, geassocieerd met yang. De resulterende knal betekende de ontdekking van het buskruit.

Ook de Grieken beschouwden tegenstellingen als relevant. Zij werkten met warm en koud, vochtig en droog, aarde en lucht, en water en vuur.

Net als bij de ontdekking van het buskruit (lange tijd gebruikt in vuurwerk voordat het in wapens werd gebruikt) legden de alchemisten met hun observaties van de chemische reacties een deel van de basis voor de moderne scheikunde.

Maar naarmate de wetenschap zich verder ontwikkelde, raakten veel van deze alchemistische praktijken verouderd en vervielen ze in het domein van het esoterische of het mystieke.

Ter vergelijking, de Universiteit van Hawaï presenteerde een raadsel waarin de alchemist schreef: “De grijze wolf verslindt de koning, waarna hij wordt begraven op een brandstapel, waarbij de wolf wordt verteerd en de koning weer tot leven wordt gewekt”, wat zich vertaalt naar een “extractie van goud uit legeringen door het afromen van minderwaardige metaal sulfiden en het roosteren van de goud-antimoonlegering totdat het antimoon verdampt en er puur goud overblijft.” Toch is deze cryptische boodschap voor de leek niet minder mystificerend dan hoe het in onze moderne scheikunde wordt geformuleerd als: “Dehydrohalogenering van vicinale dihalide met amiden om alkynen te verkrijgen.”

Moderne wetenschappers, zoals Sir Isaac Newton, Robert Boyle en John Locke, waren zelf ook alchemisten. Bill Newman, een historicus aan de Universiteit van Indiana, bestudeerde Newtons geheime gecodeerde recepten. Hij vertelde aan het wetenschapsprogramma PBS, NOVA: “Als je kijkt naar de experimentele notitieboekjes die hij ongeveer 30 jaar bijhield, is het werkelijk onmogelijk om de conclusie te ontlopen dat hij probeerde om de ‘steen der wijzen’ te produceren.”

Gepubliceerd door The Epoch Times (29 oktober 2022): Lead Into Gold: How the Ancient Quest of Alchemy Sprang Up in Egypt, China, India in Parallel

Nederlandse onderzoekers van bijna-doodervaringen hebben meer dan 70 gevallen verzameld van mensen die naar verluidt hun lichaam hebben verlaten en scènes hebben waargenomen die zij met hun fysieke zintuigen onmogelijk hadden kunnen waarnemen op dat moment.

De details van wat zij zagen – bijvoorbeeld bepaalde handelingen van mensen in het ziekenhuis – konden worden geverifieerd, wat misschien wel het sterkste bewijs is voor het vermogen van de geest om buiten de hersenen te bestaan.

Titus Rivas, Anny Dirven en Rudolf Smit publiceerden deze compilatie in een boek getiteld “Wat een stervend brein niet kan”. Zij zijn op zoek naar financiering om het boek vanuit het Nederlands in het Engels te vertalen. Ondertussen heeft Epoch Times enkele van de gevallen vertaald voor presentatie.

In één geval, beschreven door hartchirurg Lloyd W. Rudy (1934-2012), kwam een patiënt die minstens 20 minuten dood was verklaard, op verbluffende wijze weer tot leven. Niet alleen was zijn opwekking ongewoon; wat hij te zeggen had over de tijd dat hij dood was, kon niet verklaard worden volgens de normale gang van zaken.

Dr. Rudy is afgestudeerd aan de Medische Universiteit van Washington; hij was hoofd van het Hart Programma aan de Medische Universiteit van Georgia; en lid van het eerste harttransplantatieteam aan de Universiteit van Stanford. Op een kerstdag voerden Rudy en zijn assistent Roberto Amado-Cattaneo een operatie uit om een geïnfecteerde hartklep te vervangen. De patiënt leed aan een aneurisme veroorzaakt door de infectie en zou, toen de operatie voltooid was, niet hebben overleefd zonder levensreddende apparatuur.

Nadat de situatie van de patiënt schijnbaar hopeloos werd, schreven de chirurgen een overlijdensakte uit, brachten de vrouw van de man op de hoogte van zijn dood en schakelden de machines uit.

“Om de een of andere reden hadden ze de machine die lichaamsfuncties, zoals de bloeddruk, meet, vergeten uit te schakelen,” schreven de onderzoekers. “Ook hadden ze, voordat ze de patiënt niet meer te redden hadden verklaard, een lange buis met een microfoon aan het uiteinde in zijn lichaam laten zakken om een precieze indruk te krijgen van bepaalde lichaamsfuncties, zoals zijn hartslag.

“Rudy en zijn assistent waren zich al aan het omkleden. Ze trokken allebei hun jassen, handschoenen en maskers uit en stonden in de deuropening. Ze praatten over wat ze hadden kunnen doen en welke medicijnen ze hadden kunnen toedienen om de patiënt te redden.

“Er waren ongeveer 20 tot 25 minuten verstreken sinds de patiënt dood was verklaard. Plotseling leek er een soort elektrische activiteit te zijn … Rudy en zijn assistent dachten dat het een soort hartstuiptrekkingen waren, maar de activiteit nam toe en resulteerde in een hartslag, eerst langzaam en dan sneller.”

Niemand had iets gedaan om de patiënt te reanimeren sinds hij dood was verklaard; de heropleving was spontaan. Het kostte de patiënt een paar dagen om weer bij bewustzijn te komen, maar hij herstelde volledig zonder enig teken van hersenbeschadiging.

Amado-Cattaneo zei: “Ik heb een paar keer meegemaakt dat mensen herstelden van een diepe en lange shock, maar die mensen leefden nog, terwijl in dit geval de man overleden was.”

Zoals bij velen die tijdens een bijna-dood ervaring het lichaam hebben verlaten, beschreef de patiënt een helder licht aan het eind van een tunnel. Het zijn echter de gebeurtenissen die hij in het ziekenhuis waarnam die onderzoekers van bijna-doodervaringen intrigeren en die dit wetenschappelijk willen verifiëren.

De patiënt zag Rudy en Amado-Cattaneo praten; hij beschreef nauwkeurig hun positie in de kamer en hoe ze stonden met hun armen over hun borst gevouwen; hij zag de anesthesist de kamer binnenkomen; maar het interessantste was dat hij de computermonitor van een verpleegster zag met een rij post-it briefjes boven elkaar. De verpleegster had inderdaad telefoonberichten voor Rudy op post-it briefjes gezet en ze in deze opstelling opgeplakt.

De auteurs schrijven: “Rudy wijst erop dat de patiënt de briefjes vóór de operatie niet had kunnen zien, aangezien er op dat moment geen onbeantwoorde oproepen waren geweest. Het is duidelijk dat de manier waarop de post-it briefjes over elkaar op de monitor waren geplakt niet gebruikelijk was, en de patiënt kon niet willekeurig raden hoe de verpleegster de briefjes in dit geval had opgeplakt.

“Rudy concludeert dat de patiënt werkelijk boven zijn lichaam moet hebben gezweefd, omdat hij de kamer en aanverwante zaken niet anders had kunnen beschrijven. Hij veronderstelt dus dat toeval of normale voorkennis geen realistische verklaringen kunnen zijn.”

Ook Amado-Cattaneo kon het fenomeen niet verklaren. Hij bevestigde dat de patiënt nauwkeurig gebeurtenissen beschreef die hij niet had kunnen zien, omdat zijn ogen waren dichtgeplakt om het hoornvlies tijdens de operatie te beschermen.

De machines die zijn levenssignalen in de gaten hielden waren echter niet defect. Zijn hart was gestopt met kloppen en hij vertoonde geen tekenen meer van ademhaling gedurende ten minste 20 minuten. Amado-Cattaneo kon zich de naam van de patiënt echter niet meer herinneren en Rudy was al overleden toen Rivas en zijn collega-onderzoekers de zaak grondiger gingen onderzoeken.

In een artikel gepubliceerd in het tijdschrift Journal of Near-Death Studies, schreven Rivas en Smit over dit geval: “Natuurlijk zou deze zaak compleet zijn als de identiteit van de patiënt kon worden vastgesteld zodat medische dossiers konden worden onderzocht, maar tenzij Amado-Cattaneo zich de naam van de patiënt herinnert, is een dergelijk nader onderzoek niet haalbaar. Nochtans, vanuit ons oogpunt gezien, heeft deze onvolkomenheid slechts in geringe mate een nadelig effect, maar ontkracht geenszins, de kwestie als serieus bewijs voor AVP*.”

Rivas en Smit concludeerden in het tijdschrift: “Wij geloven dat de opeenstapeling van dergelijk anekdotisch bewijs het steeds moeilijker maakt om dit soort gevallen zonder meer naast ons neer te leggen.”

*AVP staat voor “apparently non-physical veridical perception”, of schijnbaar niet-fysieke waarneming, een term die wordt gegeven aan waarnemingen die onmogelijk zouden moeten zijn op basis van de toestand en positie van het fysieke lichaam van de ervaringsdeskundige.

Gepubliceerd door The Epoch Times (23 oktober 2022): Surgeons Find Evidence of a Soul After Patient Describes Operating Room After Declared Dead for 20 Minutes.

Duizenden jaren lang hebben mystici gezinspeeld op de aanwezigheid van een biologisch gegenereerd energieveld, of aura, rond het menselijk lichaam. Nu blijkt uit wetenschappelijk onderzoek dat dit meer is dan louter mystiek en folklore. Biochemicus John Norman Hansen, Ph.D., van de Universiteit van Maryland heeft bewijs gevonden dat zo’n energieveld echt zou kunnen bestaan, wat een bevestiging is van beweringen die eeuwenlang door spirituele beoefenaars zijn gedaan.

Dr. Hansen voerde honderden experimenten uit met tientallen proefpersonen, en zijn resultaten liggen consistent in dezelfde lijn. Ook andere wetenschappers hebben gelijkaardige resultaten bekomen, waaronder Willem H. van den Berg van de afdeling biochemie en biofysica van de Universiteit van Pennsylvania, en de natuurkundige William van der Sluys van het Gettysburg College, die hun studie op 15 maart publiceerden in het tijdschrift Journal of Scientific Exploration.

Bij eerder onderzoek naar menselijke bio-energievelden is gebruik gemaakt van fotonsensoren. Dr. Hansen pakte het anders aan. Hij vroeg zich af of een bio-energieveld, als het bestaat, genoeg kracht zou hebben om een torsieslinger, een apparaat dat gevoelig genoeg is om door een subtiele kracht te worden bewogen, voort te duwen. Hij hing de slinger boven het hoofd van de proefpersoon en zag een duidelijke verandering in het momentum van de slinger.

“Hij hing de slinger boven het hoofd van de proefpersoon en zag een duidelijke verandering in het momentum van de slinger.”

“Na het uitvoeren van controle-experimenten om invloeden van luchtstromingen en andere kunstmatige elementen uit te sluiten, is geconcludeerd dat de effecten worden uitgeoefend door een soort krachtveld dat wordt opgewekt door de proefpersoon die onder de slinger zit,” verklaarde hij in zijn studie uit 2013, getiteld “Use of a Torsion Pendulum Balance to Detect and Characterize What May Be a Human Bioenergy Field,” die ook is gepubliceerd in het tijdschrift Journal of Scientific Exploration. “Wij kennen geen enkele kracht, zoals die binnen het elektromagnetische spectrum, die deze resultaten kan verklaren. Het kan zijn dat een conventionele verklaring voor deze verrassende resultaten zal worden ontdekt, maar het is mogelijk dat we een verschijnsel hebben waargenomen dat de ontwikkeling van nieuwe theoretische concepten vereist.”

Een van de opmerkelijke waarnemingen was dat het effect van de menselijke aanwezigheid nog zo’n 30 tot 60 minuten aanhield nadat de menselijke proefpersoon al vertrokken was. Bij andere krachten, zoals luchtstromen, zou de slinger onmiddellijk terugkeren naar zijn klassieke, niet-aangedreven beweging.

“De mentale toestand van een proefpersoon kan het gedrag van de slinger sterk beïnvloeden.”

Elke proefpersoon had ongeveer dezelfde kracht om de slinger te beïnvloeden “wat aangeeft dat de effecten op de slinger geen uniek talent of oefening vereisen,” schreef Hansen in een synopsis van een voordracht die hij eind mei 2015 hield op de 34e jaarlijkse Society for Scientific Exploration conferentie. “Er is echter waargenomen dat sommige proefpersonen, vooral degenen die jarenlang een meditatieve praktijk hebben gevolgd, zeer verschillende effecten uitoefenen tijdens een meditatieve toestand in vergelijking met een niet-meditatieve toestand … waaruit blijkt dat de mentale toestand van een proefpersoon het gedrag van de slinger sterk kan beïnvloeden.”

Is er een begrijpelijke verklaring?

Van den Berg en Van der Sluys gebruikten hetzelfde slingertoestel – Hansen heeft het ontwerp openbaar gemaakt en anderen aangemoedigd zijn resultaten te evenaren – en namen dezelfde verandering in de beweging ervan waar wanneer deze in de buurt van een menselijk hoofd kwam. Zij vroegen zich echter af of deze verandering het gevolg was van een verandering in de luchttemperatuur door de warmte die een menselijk hoofd uitstraalt. De verandering in luchttemperatuur zou convectiestromen kunnen veroorzaken, zeiden ze.

“Zij vroegen zich echter af of deze verandering het gevolg kon zijn van een verandering in de luchttemperatuur door de warmte die een menselijk hoofd uitstraalt.”

Zij plaatsten een plastic schild  tussen het hoofd en de slinger en ontdekten dat het effect op de slinger verdween. Zij suggereerden dat het plastic ofwel de slinger afsneed van het mysterieuze bio-energieveld, ofwel gewoon de warmtebron afsneed.

Hansen publiceerde echter een reactie op deze studie, waarin hij wijst op wat hij ziet als gebreken in de theorie dat lichaamswarmte de slingerbeweging veroorzaakt.

Om te beginnen zei Hansen: “Als je een dik plastic schild tussen de proefpersoon en de slinger zou plaatsen, zou de duwkracht [van het bio-energieveld] aanvankelijk tegen het schild gericht zijn, en de slinger zou alleen reageren op de duwkracht die overblijft na het duwen tegen het schild. Als de duwende kracht door het schild zou overleven en dan tegen de slinger zou duwen, zou dat in strijd zijn met fundamentele natuurkundige principes; d.w.z. je kunt een kracht maar één keer gebruiken, en als hij gebruikt wordt om tegen het schild te duwen, kan hij vervolgens niet tegen de slinger duwen.”

Een andere factor waarmee van den Berg volgens Hansen geen rekening heeft gehouden, is de aanhoudende nawerking. Hansen schreef: “Een fundamenteel principe van slingerfysica is dat als de slinger wordt aangedreven door een kracht van buitenaf en de kracht wordt weggenomen, de slinger onmiddellijk terugkeert naar de gebruikelijke niet-aangedreven beweging”.

Elke toename van verhitte convectiestromen zou snel verdwijnen nadat de proefpersoon was vertrokken. Convectiestromen kunnen deze nawerkingen dus niet verklaren. Hansen beschreef de effecten van het bio-energieveld van de proefpersoon als op een of andere manier “ingeprent” op de slinger.

Hij zei dat de studie van van den Berg ook geen rekening hield met de verschillende frequenties waarmee de slinger trilt in aanwezigheid van een persoon. De slinger slingert met een enkele frequentie wanneer de proefpersoon afwezig is. Hij trilt met vele nieuwe frequenties wanneer de proefpersoon aanwezig is, en gedurende een half uur of meer nadat de proefpersoon is vertrokken – iets wat niet kan worden verklaard door convectiestromen veroorzaakt door luchttemperatuurschommelingen.

Gepubliceerd door The Epoch Times (15 oktober 2022): Scientist Discovers That Humans Have a Mysterious Bioenergy Field That Mystics Have Always Known About