Veel mensen houden hun emoties redelijk in balans. Ze kunnen verdrietig worden zonder in snikken uit te barsten of boos worden zonder in woede en hysterie te vervallen. Vergeef me de gemengde metaforen van zeemanschap en metselwerk, maar zet een waterpas van een metselaar op deze mensen en je vindt ze loodrecht, met die luchtbel dansend in het glas precies waar het zou moeten zijn.
Een paar mensen die ik ken hebben triggers die sterke emoties kunnen opwekken. Praat met een vriend over politiek en de kans is groot dat je zojuist een wildvuur hebt aangestoken op een droge prairie. Alledaagse stress – werkgerelateerde problemen, misverstanden met een kind of een vriend, computerstoringen – kunnen een andere kennis in een greppel van zelfmedelijden en wilde moedeloosheid storten.
Ze klikken op hun scherm, verslinden een artikel of bericht op sociale media, en het vernisje van de beschaving, altijd al dun, wordt weggerukt. De rustige, behulpzame man op kantoor komt ‘s avonds thuis, stroopt zijn mouwen op, trekt een biertje open en wordt online een vulkaan van woede onder het pseudoniem “Morlock”. De receptioniste van de bibliotheek, die altijd klaar staat om klanten met een glimlach te begroeten, drijft op haar anonieme blog genadeloos de spot met hen en hun boekenkeuze.
Die schermen en schuilnamen brengen het slechtste in sommige gebruikers naar boven, waardoor ze hun zwaarden trekken en door het lint gaan. Hun losgeslagen emoties overweldigen hun verstand.
“Ik voel, dus ik ben” is ook in het openbare leven een gemeenplaats geworden, waardoor een cultuur van gebrek aan respect of narcisme is ontstaan. Critici die Donald Trump verachten bijvoorbeeld, beschuldigen hem terecht van onbeschofte tweets en het vernederen van zijn tegenstanders met nare bijnamen, maar vervolgens doen ze precies hetzelfde door hem te beschimpen met ad hominem beledigingen.
Het winkelend publiek in mijn plaatselijke supermarkt, velen van hen jong, geeft zich over aan terloopse obsceniteiten die ooit waren voorbehouden aan barakken of kleedkamers. Sommigen beweren dat zij tot een ander ras of een ander geslacht behoren, of voelen de drang om bepaalde voorkeuren uit te oefenen, hoe bizar ook, en verklaren hun gevoelens als vanzelfsprekendheden die anderen zonder meer moeten accepteren.
Op persoonlijk vlak kunnen gevoelens ook ons eigen gedrag gevaarlijk domineren. Zonder enige reden wordt een man op een ochtend wakker, klaar om het hoofd af te bijten van de eerste persoon die hem scheel aankijkt. Na een bijzonder slopende dag, overweldigd door de eisen van werk of kinderen, ploetert een vrouw door de schemering en valt in bed met een verdrietig en verloren gevoel, te verslagen om te zien dat vermoeidheid en niet de realiteit deze stemming heeft veroorzaakt.
De 17e en 18e eeuw worden soms het tijdperk van de rede genoemd. Met al onze psychologen en counselors, onze zelfhulpboeken en onze nadruk op subjectiviteit en het individu, zouden de afgelopen twee eeuwen op een dag bestempeld kunnen worden als het “Tijdperk van passie en sentiment”. Romantici van de 19e eeuw zijn de voorouders van ons huidige rock-and-roll festival van emoties.
Deze romantiek was een reactie op de vroegere voorstanders van rede en logica. Maar misschien is de weg vrij voor een nieuwe opstand, deze keer tegen de psychobabbels en overspannen passies van de hedendaagse cultuur.
Zoals in zo veel van het leven, is matigheid misschien het doel waar we naar zouden moeten streven, een evenwicht tussen voelen en denken – wat Aristoteles de “gulden middenweg” noemde. Emoties getemperd door rede, en vice versa, zullen niet alle problemen van deze rauwe wereld oplossen, maar het leiden van de woelende wateren van het hart met de rivieroevers van het hoofd zou ons als individu een betere kans op geluk en tevredenheid kunnen geven.
Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (16 september 2022): Master Your Emotions
