In maart 1974 ging ” Het kleine huis op de prairie” in première op televisie.
Deze dramaserie, gebaseerd op de kinderboeken van Laura Ingalls Wilder, heeft negen jaar gelopen, vier Emmy’s en 16 nominaties gekregen en is nog steeds een van de meest succesvolle series in de geschiedenis van de televisie. Ondanks zijn leeftijd blijft “Het kleine huis” ook tegenwoordig nog populair bij het publiek.
Veel van die aantrekkingskracht heeft ongetwijfeld te maken met het goede acteerwerk van Michael Landon als pa Ingalls en Karen Grassle als ma, en met Melissa Gilbert, Melissa Sue Anderson en Rachel Lindsay Greenbush die de dochters Laura, Mary en Carrie spelen. Vaak losjes gebaseerd op de romans, zijn de verhaallijn en dialoog solide, en de cinematografie en muziek aantrekkelijk.
Veel kijkers worden zeker ook aangetrokken door de deugden die in deze grensverhalen worden uitgebeeld. Zij ervaren heimwee naar een verleden dat zij nooit hebben meegemaakt, een tijd waarin het leven eenvoudiger was, of in ieder geval basaler, en de draden van een gemeenschappelijke moraal door de cultuur liepen. Ze verlangen niet per se terug naar die tijd met zijn slopende arbeid, de trage communicatie of de pre-antibiotische ziekten, maar ze zouden willen dat hun leven meer leek op dat van Charles en Caroline Ingalls, hun drie meisjes en sommige van de andere personages in deze serie.
Hier is goed nieuws voor hen: Werk en woorden kunnen sommige wensen laten uitkomen.
De serie begint: Een snelle blik
De eerste aflevering van de serie “Het kleine huis” is een volledige filmpilot en toont de familie Ingalls die net is aangekomen aan de oevers van Plum Creek en klaar is om hun huifkar uit te pakken. Charles vindt werk bij een molen in het nabijgelegen Walnut Grove in ruil voor hout om een huis te bouwen. Omdat hij geen ploeg en zaad heeft, neemt hij ook een ander baantje aan bij de vinnige meneer O’Neil. Na het breken van zijn ribben tijdens een familiepicknick is Charles niet in staat om te werken, en O’Neil komt de twee ossen ophalen die Charles had beloofd als hij de klus niet zou klaren. Enkele dorpelingen komen Charles te hulp, maken het werk af, en de familie Ingalls is nu vrij om hun gewassen te planten.
In die ene aflevering staan voorbeelden van alle geschenken – een hechte familie, een plek om zich thuis te voelen en te wonen, en een ondersteunende gemeenschap – waar zovelen tegenwoordig naar verlangen. Maar is het mogelijk dat we van “Het kleine huis” kunnen leren hoe we die dingen kunnen creëren en zo onze wensen kunnen laten uitkomen?
Laten we aan boord gaan van onze eigen huifkar, terugreizen in de tijd, en dat ontdekken.
Familie
Wanneer Charles zich realiseert dat hij door zoveel te werken zijn gezin verwaarloost en boos wordt op de kinderen, neemt hij Caroline en de meisjes mee voor een picknick. Wanneer hij uit een boom valt en zijn ribben breekt, ploegt Caroline de velden terwijl de meisjes, die al klusjes doen en op de kleine Carrie passen, het koken en de huishoudelijke taken overnemen.
Dit is een familie die samenwerkt, zorgt voor hun eigen vermaak – Pa’s viool, het lezen van de Bijbel en het vertellen van verhalen – en bijspringt als het moeilijk wordt. In de pilot aflevering zegt Charles op een gegeven moment dat hij Caroline nooit bij haar familie in Minnesota weg had moeten halen. “Mijn familie is waar jij bent,” zegt Caroline, Ruth refererend uit de Bijbel: “Waar jij gaat zal ik gaan, en waar jij blijft zal ik blijven.”
Tegenwoordig is die nadruk op het gezin verdwenen. Uit een recente enquête van het Pew Research Center blijkt dat een groot aantal ouders prioriteit geeft aan de opleiding en carrière vervulling van hun kinderen, maar dat slechts ongeveer 20 procent hun kinderen leert dat huwelijk en gezin belangrijk zijn in het leven.
Als we naar deze aflevering kijken, kunnen we ons afvragen: Hoe centraal staat familie in mijn eigen leven?
Als we geen familie bij ons hebben wonen, kunnen we ons afvragen: is er een manier waarop ik het contact met mijn familieleden kan verbeteren, of een relatie met een weggevallen familielid kan herstellen?
Thuis
Liggend in bed op de zolder die hun vader voor hen gebouwd heeft, zegt Laura: “Ik denk dat thuis het mooiste woord is dat er is.”
Laura heeft gelijk. Het woord thuis heeft magie in zich, net als een huis zelf. Voor velen van ons is thuis een geheugendoos, een verzameling schatten die ons eraan herinneren wie we zijn en waar we zijn geweest. Zo is er de secretaire met het uitschuifbare bureau van onze overgrootmoeder, het poppenhuis waar onze dochters op de kleuterschool mee speelden, de boekenkast die onze vader bouwde, het bureau dat we van onze echtgenoot kregen toen we net getrouwd waren.
In de pilot woonden de Ingalls in een plaggenhut, en in de eerste aflevering wonen ze een tijdje in een huis dat in de zijkant van een heuvel is ingegraven. Beide plaatsen waren een thuis voor hen omdat ze het zo maakten, en hetzelfde geldt voor ons. Of ons adres nu een appartement in Chicago is of een luxe huis in Newport, Rhode Island, waar we wonen is een thuis als we het vullen met liefde, dierbare voorwerpen en herinneringen.
Vrienden en de gemeenschap
Wanneer Charles met zijn gebroken ribben naar zijn werk voor meneer O’Neil strompelt om zijn contract te voltooien en zijn ossen terug te krijgen, zakt hij al snel in elkaar bij het tillen van zware zakken graan. Hoewel hij nieuw is in de stad, zijn de mensen Charles gaan respecteren als een harde werker en een eerlijk man, en sommigen van hen springen nu bij om het werk voor hem af te maken. Aan het eind van de aflevering vertelt onze vertelster Laura: “Pa zei dat hij blij was dat we aan de oevers van Plum Creek waren komen wonen, want hier oogstte hij een oogst waarvan hij niet wist dat hij die had geplant: een oogst van vrienden.”
Dat zo’n gemeenschap in die tijd gemakkelijker tot stand kwam dan nu is zeker zo. Mensen gingen met elkaar om in dezelfde winkels, vermaakten zich op dansfeesten, gingen naar dezelfde kerk en hielpen elkaar, alleen al omdat het gewoon fatsoenlijk was.
Onze taak is moeilijker. Onze moderne manieren – onze auto’s, televisies en computers, banen en drukke agenda’s en meer – plaatsen ons ver af van de kleine steden en dorpen van de jaren 1880, of zelfs van de buurten in de grote steden van toen. Wij kennen elkaar gewoon niet meer zoals zij dat deden. In mijn eigen buurt bijvoorbeeld heeft bijna elk huis een veranda, maar de meeste mensen blijven binnen of zitten op een terras met uitzicht op hun achtertuin. Als ik op mijn veranda zit, zwaai ik naar voorbijgangers in hun auto’s, maar ik ken hun namen niet en weet niets over hen.
Het is aan ons
Als we de dingen willen die we in “Het kleine huis op de prairie” zien – het hechte gezin, een huis dat in een thuis is veranderd, buren en vrienden die we kennen en vertrouwen – moeten we ervoor werken. Als we onze gezinnen willen versterken, moeten we misschien stoppen met overdreven presteren op kantoor en meer tijd doorbrengen met onze echtgenoot en kinderen. Als Caroline Ingalls de vloer van een huis met graszoden kan aanvegen, een paar kostbare spullen uit Minnesota kan neerzetten en de plek haar thuis kan noemen, dan kunnen wij er zeker voor zorgen dat onze eigen huizen die naam waardig zijn. En hoewel het creëren of vinden van een gemeenschap moeilijk is, zijn er genoeg manieren om te beginnen: lid worden van een kerk of een plaatselijke organisatie, de naam leren kennen van de bediende die onze boodschappen afrekent, en de mensen die we tegenkomen behandelen zoals we zelf behandeld willen worden.
Wij hebben luxe die onze recente voorouders zich nauwelijks hadden kunnen voorstellen: voertuigen met temperatuurregeling die Kansas in uren in plaats van dagen kunnen doorkruisen, gezondheidszorg die veel van de ziekten en sterfgevallen van die tijd voorkomt, de mogelijkheid om een apparaat in de palm van onze hand te houden en met de wereld te communiceren.
Maar zij bezaten enkele dingen die onze cultuur mist. Door hun zelfredzame houding over te nemen, kunnen wij, als we dat willen, die essentiële zaken van vroeger versterken: ons gezin, ons thuis en onze gemeenschap.
Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (27 februari 2023): The Ingalls Family and Us
