Op 12-jarige leeftijd liep Dor Shachar weg uit Gaza om in Israël te gaan wonen. Dor Shachar groeide op als Aiman Abu Suboh in een moslimgezin van vijf kinderen in de stad Khan Yunis in de Gazastrook. Op 7-jarige leeftijd leerde hij op school dat hij Joden moest doden. Toen hij 12 1/2 was, liep hij weg van huis en woonde op een bouwplaats in Israël. In een interview met The Epoch Times in Israël vertelde de heer Shachar zijn verhaal.
Dor Shachar: Toen ik naar school ging, in de eerste klas, leerden ze ons ongeveer een maand lang Arabische letters schrijven en lezen. Na een maand begonnen ze ons te leren om Joden te doden. Ze vertelden ons op school: “Het is een groot gebod om Joden te doden omdat ze jullie land hebben afgenomen en jullie zullen vechten tot de laatste druppel bloed om het land terug te krijgen.” Ze legden ons uit dat het land in feite Jaffa, Tel Aviv, Jeruzalem en het hele land Israël omvat.
Ik kende Joden die naar de markt [in Khan Yunis] kwamen om te winkelen. Het was een tijd waarin er geen intifada was, niets; het was absoluut rustig.
Ze vertelden ons op school dat Joden drie benen hebben, dat ze kinderen, vrouwen, mannen en ouderen vermoorden. Dat ze ooit moslims waren, maar in joodse ongelovigen veranderden, en dat het grootste gebod is om joden te doden. Alle leerlingen in de klas moesten zeggen: “In de naam van de religie, in de naam van God, in de naam van Mohammed van de Islam—dood Joden.”
Ik weigerde dit te accepteren. Alle kinderen in de klas zeiden “Itbah al-yahud,” of slacht de Joden af. Ik vroeg de leraar om naar het toilet te gaan om mijn gezicht te wassen, want ik voelde me echt niet goed en ik wilde daar gewoon weg. Als antwoord gaf hij me een klap en nam me mee naar de kamer van het schoolhoofd, waar hij iets over me in zijn oor fluisterde. Het schoolhoofd vroeg me om met mijn gezicht naar de muur te gaan staan en sloeg me op mijn rug met een rubberen slang. Toen zei hij dat ik mijn vader moest vragen om de volgende dag met me mee naar school te gaan.
De volgende dag kwam mijn vader naar school voor een gesprek met de directeur. Na ongeveer 10 minuten kwam mijn vader de klas binnen. Hij begon me te slaan en zei: “Ja! We moeten Joden doden.”
Mijn vader werkte 27 jaar in Israël. Hij verdiende geld, kocht kleren, kocht cadeaus—en hij steunde het doden van Joden.
The Epoch Times: In 1987, op 12-en-een-half jarige leeftijd, reisde je met je vader naar Israël?
Dhr. Shachar: We reisden op zondag en keerden terug op donderdag. We sliepen de hele week in het land en op donderdag gingen we terug naar huis in Gaza.
The Epoch Times: Na drie maanden liep je weg in Israël?
Dhr. Shachar: Ik vond een plek om naar toe te vluchten in Israël en begon ‘s nachts in de beveiliging op bouwplaatsen te werken.
The Epoch Times: Nadat je weggelopen was, wist niemand waar je was? Zochten ze niet naar je?
Dhr. Shachar: Dat is precies het punt—het kan ze niets schelen. Kinderen hebben daar geen waarde, in de Gazastrook. Het is niet zoals bij een Joods kind, als zijn moeder hem even niet ziet, wordt ze gek. Met Palestijnen is het anders. Ze brengen kinderen op de wereld om Joden te doden. Deze hele bevolking behoort toe aan terroristen.
The Epoch Times: U beweert in wezen dat een Palestijnse ouder in Gaza een gezin vormt om Joden te vermoorden?
Dhr. Shachar: Absoluut, en we zien het nu. Er zijn resultaten op de grond. In de eerste en tweede intifada lieten ze bussen, restaurants en hotels in Israël ontploffen. En wie waren het? Niet alleen Hamas en Jihad, maar ook de PLO, Fatah, Tanzim; deze hele bevolking behoort tot de terroristen. Deze hele bevolking wil Joden doden.
The Epoch Times: Er zijn volgens u geen onschuldige kinderen in Gaza?
Dhr. Shachar: Ik zal dit zeggen: Men moet begrijpen dat als terroristen kinderen hebben, zij ook terroristen zullen worden. Dat moeten we begrijpen. Ze treden in zijn voetsporen en worden nog ergere terroristen dan hun vader. In de intifada gooiden ze stenen, toen schoten ze, en daarna begonnen ze te ontploffen. De nieuwe generatie lanceert raketten.
Van generatie op generatie wordt het erger. Nu zijn ze de kibboetsim binnengedrongen … mensen snijden, verkrachten, levend verbranden. Het is niet alleen Hamas en Jihad. Duidelijk te zien op beelden van 7 oktober, was een groep van Hamas met een groene hoofdband, een andere van de Islamitische Jihad met een zwarte hoofdband, en een derde groep had geen hoofdband. Dit zijn de inwoners van Gaza, mensen met slippers en sandalen. Het zijn burgers.
Wat betekent de uitdrukking “aanhangers van terreur”? In een door de woordvoerder van de IDF gepubliceerd gesprek van het bloedbad op 7 oktober, hoor je een terrorist die Joden vermoordde zijn vader trots bellen over zijn daden. De vader vraagt hem: “Heb je 10 Joden vermoord?” waarbij hij hem prijst en zegt: “God zij dank.”
Luister goed naar de woorden: “Dank God, dank Allah. Ga door, ga door.” Hij praat met zijn moeder en zijn moeder is blij en zegt tegen hem: “Jammer dat ik niet bij je ben. Jammer. Ze moeten uit de wortel worden geëlimineerd.”
The Epoch Times: Wat gebeurde er nadat je van je vader was weggelopen?
Dhr. Shachar: Nadat ik was weggelopen, ben ik gaan werken in de beveiliging en later in de bouw in Israël. Ik heb een aantal jaren in die sector gewerkt. De plaats waar ik werkte was een wijk met villa’s in de laatste fase van de bouw. Op een dag kwam er een Joodse man. Ik groette hem en hij vroeg me waar mijn vader was. Ik vertelde hem dat ik geen vader had. Hij ging naar huis en kwam terug met warme soep, eten, kleren, spelletjes, een stereo-installatie en een cassette van een beroemde zanger uit Israël. Ik kreeg een band met hem.
Twee weken voor Pesach verhuisde hij naar de villawijk waar ik werkte. Hij nodigde me uit voor het Pesachfeest en ik wist niet wat dat feest was. Hij vertelde me dat de Joden 400 jaar lang slaven waren in Egypte en 40 jaar in de woestijn en dat God de zee voor hen opende en dat het volk van Israël de zee overstak en dat alle soldaten van de Farao in de zee verdronken. Hij zei dat de Israëli’s het “uitverkoren volk” zijn.
Toen ik dit hoorde, was wat er uit mijn mond kwam, ook al kende ik geen Hebreeuws: “Ik wil Joods zijn” in het Hebreeuws. Hij kon het niet geloven. Hij vroeg me: “Wat wil je?” en toen herhaalde ik dezelfde zin. Hij zei: “Nee, nee, nee. Een Jood blijft een Jood, een Arabier blijft een Arabier; je kunt je religie niet veranderen, zo heeft God de wereld geschapen.”
Hij kon me niet overtuigen. Ik ging naar de buren en vroeg het hen. Ze vertelden me: “Ja, je kunt Joods zijn.” Ik ging terug naar hem en zei: “Ja, ik kan Joods zijn, want ik heb het aan de buren gevraagd.” Hij zei: “Oké, we zullen met de rabbijnen praten en alles komt goed.”
The Epoch Times: U besloot zich tot het Jodendom te bekeren en ging naar Rabbi Avior Hai?
Dhr. Shachar: Hij vertelde me, “OK, ik zal je bekeren. Ik heb alleen een brief nodig van je familie in Khan Yunis waarin ze ermee instemmen dat ik je kan bekeren.” Op dat moment was ik al 16. Ik zei tegen de rabbi dat als ik contact zou opnemen met mijn familie, ze me gewoon zouden vermoorden, dus hij zei dat ik moest wachten tot ik 18 was.
Toen ik 17 was, vermoordde een Palestijn uit Gaza een meisje uit Bat Yam [een stad in Israël]. Hierna ontstond er chaos tussen Joden en Arabieren in Jaffa en Bat Yam.
“De regering besloot om alle Arabieren die in het land werkten te deporteren naar hun huizen in de Gazastrook, omdat er op dat moment geen vergunningen waren; ze zouden vrij binnenkomen. Na de moord op het meisje werd alles een puinhoop en besloot de regering om vergunningen om in Israël te werken alleen te verstrekken aan mensen van 40 jaar en ouder. Iedereen onder de 40 mocht niet in het land blijven. Dat betekende dat ik illegaal werd.
The Epoch Times: Wat heb je gedaan?
Dhr. Shachar: Elke keer als de politie kwam, rende ik weg zodat ze me niet zouden arresteren. Toen ik 18 werd, gingen we naar Rabbi Avior Hai in Ramat Gan. De rabbi zei: “Nu hebben we goedkeuring nodig van de staat omdat er een nieuwe wet is, en die past niet bij jou omdat degenen die goedkeuring krijgen 40 jaar en ouder zijn. Iedereen onder die leeftijd kan niets doen.”
Toen ik 19 was, ging ik naar de politie en zei dat ik niet legaal was. Ze arresteerden me en namen me mee naar de rechtbank. In de rechtszaal zei ik dat ik al zeven jaar in het land was en dat ik me wilde bekeren. Mijn adoptievader bracht 250 handtekeningen van de buren mee om te laten zien dat ze me kenden en dat ik me echt wilde bekeren. Maar de rechter ging hier niet op in. Hij veroordeelde me tot 45 dagen gevangenisstraf plus 10 maanden voorwaardelijke invrijheidstelling.
Tijdens de hoorzitting voor de rechter waren er andere Palestijnen die met hun voeten aan me vastgebonden zaten. We waren aan elkaar vastgemaakt. Ze fluisterden in mijn oor: “Wacht, wacht, kijk wat we met je gaan doen.”
Ik wist waartoe ze in staat waren. Ze hebben maar één doel: Joden doden. Ze brachten me met de andere gevangenen naar de gevangenis in Be’er Sheva [een stad in Israël]. Ik werd zwaar mishandeld omdat de andere gevangenen te horen kregen dat ik Joods wilde worden. De gevangenisbewakers haalden me uit elkaar en brachten me naar een cel met de Joden. Na de gevangenschap deporteerden ze me naar Gaza.
Ze deporteerden me naar de Erez Crossing. Daar werd ik opgevangen door de Palestijnse politie—in die tijd was dat Fatah, PLO—degenen die in de eerste en tweede intifada’s ontploffingen uitvoerden. Ze ontvingen me.
The Epoch Times: Wat is daar gebeurd?
Dhr. Shachar: Ze ondervroegen me en vroegen wat ik de afgelopen zeven jaar in Israël had gedaan. Ik vertelde hen: “Ik heb gewerkt en bewaakt.” Ze vroegen: “Wat nog meer?” Ik vertelde hen: “Dat is alles. Dat is wat ik me herinner, meer niet. Dat is wat ik weet.”
Ik herinnerde me echt niets meer. Het is alsof iemand mijn hele geheugen heeft weggenomen. Voordat ik gemarteld werd, herinnerde ik me niets van mijn tijd in Israël. Ik had geen geheugen en dat was maar goed ook.
Ze bonden me ondersteboven vast, met mijn benen tegen het plafond en mijn hoofd naar beneden. Ze dompelden me onder in koud water, heet water, gaven me elektrische schokken, sneden in mijn handen en sloegen me op de trap met vuisten, stokken en ze schopten me met hun benen. Ongeveer een half jaar lang. Elke dag hetzelfde.
De ondervragers brachten een plank, plaatsten die in het midden, tegen mijn keel, duwden me tegen de muur en tilden me op. Ik stikte en raakte bewusteloos. Ze lieten me los. En toen weer. Zo ging het steeds door.
Pas na een half jaar vertelden ze me dat ze hadden gehoord dat ik in de rechtbank in Israël was en dat ik had gezegd dat ik Joods wilde zijn en alles wat er in de rechtbank was gebeurd. Op dat moment kwamen alle herinneringen terug. Als ik het me eerder had herinnerd, had ik bekend en hadden ze me de doodstraf gegeven. Ik geloof dat de Almachtige op dat moment mijn geheugen heeft gewist.
Toen zei ik tegen hen: “Nee, ik ben Palestijn, ik ben trots.” Ik loog. Ze besloten me onder huisarrest te plaatsen in Khan Yunis, in het huis van mijn familie.
The Epoch Times: Op dit moment zie je je familie voor het eerst in zeven jaar?
Dhr. Shachar: Ja. Ze vertelden me: “Je brengt schande over de familie, en als je de familie respecteerde, zou je meerdere Joden hebben vermoord.”
Ze vertelden me dat ik niet hun zoon was. Ze accepteerden me omdat ze respect hadden voor de Palestijnse politie, niet voor mij. Ze zeiden dat ik op het dak moest slapen, zodat ik met niemand zou praten. Een maand lang lag ik op het dak.
The Epoch Times: Noemde je moeder je ook zo of alleen je vader?
Dhr. Shachar: Het is daar voor vrouwen verboden om te spreken, verboden om zich ermee te bemoeien.
The Epoch Times: Bedoel je dat je moeder daar is en niets tegen je zegt?
Dhr. Shachar: Niets. Mijn moeder zei niets tegen me. Na een maand schopten ze me het huis uit. Ik was dakloos in de straten van Khan Yunis. Ik kwam de Palestijnse politie tegen en ze sloegen me. Na een tijdje begon ik te werken op een bouwplaats in Gaza. Ik spaarde geld en vluchtte terug naar Israël.
Maar na twee maanden werd ik weer gearresteerd omdat ik niet legaal was en er was een voorwaardelijke arrestatie tegen me. Opnieuw brachten ze me naar de rechtbank. Ik vertelde de rechter mijn hele levensverhaal. Ze luisterde en zei: “Ik laat je vrij en ik zal je niet voorwaardelijk arresteren.” Mijn adoptievader tekende de borgtocht en ze lieten me vrij.
Sindsdien duurde het zeven jaar voordat ik toestemming kreeg van de staat om me te bekeren. Na zeven jaar dienden we een aanvraag in bij het Hooggerechtshof en zij aanvaardden mijn verzoek. Ik werd een religieuze Jood die Shabbat in acht neemt en geboden vervult. Ik werd opgeroepen voor het leger.
Iemand interviewde mij voor een tv-programma en vroeg: “Als ze je sturen om Israëlische kolonisten te evacueren, wat ga je dan doen?” Ik antwoordde dat ik in het leger ging om het land en zijn burgers te verdedigen en dat ik geen Israëlische kolonisten of synagogen zou evacueren en geen vrouwen en kinderen uit hun huizen zou verwijderen. Het is een grote fout om dat te doen. Daarna kreeg ik een telefoontje van het leger dat ik vrijgesteld was en dat ze me niet in dienst zouden nemen.
The Epoch Times: Ik wil even teruggaan. U zei dat er geen onschuldige mensen zijn in Gaza. Is dat echt zo? Weet u zeker dat er geen anderen zijn zoals u?
Dhr. Shachar: Waar zijn ze? Het Joodse volk heeft een erg kort geheugen. Zo’n 150 jaar geleden, voor de oprichting van de staat Israël, vermoordden Palestijnen Joden en verkrachtten ze vrouwen. Toen ontwikkelden ze organisaties als Fatah, de PLO, Tanzim en de Islamitische Jihad. Hoe zit het met hen? Waarom praten we alleen over Hamas? Ze zijn allemaal Hamas, maar ze hebben verschillende namen. Ze vermoordden allemaal Joden.
Als je Hamas elimineert, zal de Islamitische Jihad komen. Als je de Islamitische Jihad elimineert, zal er een andere organisatie komen. Want al deze groeperingen, hoe ze ook heten, hebben één gemeenschappelijk doel en dat zijn wij, de Israëlische Joden. Ze weten geen onderscheid te maken tussen links en rechts. Het kan ze niets schelen.
The Epoch Times: Waarom horen we van de woordvoerder van de IDF dat er veel Palestijnen zijn die Gaza willen verlaten en dat Hamas hen dat niet toestaat? Worden ze allemaal gedreven door het doel om Joden te doden?
Dhr. Shachar: Om twijfel te voorkomen zeg ik 1 procent. Waar we getuige van zijn is een religieuze oorlog tussen de Islam en het Jodendom. Als we niet in Mohammed geloven, worden we beschouwd als ongelovigen en de straf voor ongelovigen is de dood. We hebben gezien tot waar ze zijn gekomen. Ze hebben Ofakim en Sderot (steden in Israël) bereikt. Blijf zo doorgaan en binnen 10 jaar zullen ze ook Tel Aviv bereiken, ik geloof zelfs minder.
The Epoch Times: Ik zal dit vanuit een andere invalshoek vragen. Stel dat Hamas morgen wordt uitgeschakeld. Wie zullen dan volgens u de burgers in Gaza zijn die overblijven?
Dhr. Shachar: Islamitische Jihad. Het is een andere naam, maar het doel is hetzelfde.
The Epoch Times: Wat is volgens u de oplossing?
Dhr. Shachar: De oplossing is niet om met iedereen af te rekenen. We moeten dit oplossen, en als we dat niet doen, zal er een nieuwe Ark van Noach zijn, omdat God diegenen zal uitwissen die niet weten hoe ze zich moeten gedragen of hoe ze als mens moeten zijn.
Als er in Israël iemand sterft, zoals op 7 oktober, dan is het hele land in rouw. Iedereen huilt. Iedereen voelt dezelfde pijn.
Maar bij de mensen aan de andere kant is dat niet zo. Zij denken: “Mijn zoon zit in de gevangenis, hij is een held.”
Zie je het verschil?
Dit interview is bewerkt voor de duidelijkheid en beknoptheid.
Gepubliceerd door The Epoch Times (12 november 2023): A Young Palestinian Who Found Refuge in Israel
