In “Live Life in Crescendo: Your Most Important Work Is Always Ahead of You” ging Stephen Covey in op vragen als “Hoe kun je jezelf uit een midlifecrisis halen?” en “Hoe kun je bijdragen als je eenmaal succes hebt bereikt?” Covey stierf voordat hij “Crescendo” had voltooid, maar zijn dochter, Cynthia Haller, die met hem had samengewerkt, voltooide het project.
Al vroeg in “Crescendo” behandelen Covey en Haller enkele van de uitdagingen waarmee mannen en vrouwen van eind 30 tot begin 60 worden geconfronteerd, vooral in die moeilijke tijden waarin ze zich overwerkt en ondergewaardeerd voelen, worstelen in hun huwelijk of geloven dat ze hun potentieel niet hebben waargemaakt. Tekenen van die vermoeidheid en dat gevoel van mislukking zijn burn-out, depressie, een gebrek aan richting of pogingen om hun verloren jeugd terug te winnen door “zich te kleden en te gedragen als een tiener”, of erger nog, hun gezin in de steek te laten “om zichzelf te vinden”.
Covey en Haller bieden de lezers vervolgens hulp en advies in hoofdstukken met titels als “Mensen zijn belangrijker dan dingen”, een wijze herinnering om onze geliefden meer te waarderen dan ons werk. Maar de titel die mij het meest aansprak is die van het eerste hoofdstuk: “Life Is a Mission, Not a Career”.
Wij Amerikanen zijn erg gericht op carrière en werk. Ervan overtuigd dat onderwijs ons succes zal brengen, springen velen van ons door hoepel na hoepel – middelbare school, universiteit, verdere beroepsopleiding, stages – allemaal in de hoop werk te vinden dat voldoening en geld oplevert.
Vraag mensen wat voor werk ze doen, en je wordt overweldigd met antwoorden als: chirurg, metselaar, softwareverkoper, huismoeder.
Vraag hen “Wat is je missie in het leven?” en er heerst verwarring.
Die vraag kwam bij me op toen ik het eerste hoofdstuk van “Crescendo” las, en een antwoord bleek moeilijk. Ik ben een oude man die zijn prestaties en mislukkingen kan opnoemen, maar heb ik mijn hele leven geleefd met een gevoel voor een missie die me langs de rotsachtige paden van het leven leidt? Niet echt.
Sommige mensen met een sterk geloof kennen hun missie. In de Baltimore Catechismus bijvoorbeeld, jaren geleden gebruikt door katholieke schoolkinderen, vinden we de vraag “Waarom heeft God u gemaakt?” en dit antwoord: “Om Hem te kennen, Hem lief te hebben en Hem te dienen in deze wereld, en voor altijd gelukkig met Hem te zijn in de Hemel.”
Dat is pas een missieverklaring, heel eenvoudig.
Weinigen van ons, vermoed ik, hebben zo’n duidelijke missieverklaring, maar zoals Covey ons vertelt is dit concept van vitaal belang voor ons welzijn. In die term zitten dingen verpakt als ons levensdoel, onze doelen en onze liefdes. En als we een midlifecrisis ervaren, kan die sombere toestand het gevolg zijn van het vergeten of nalaten om onze missie, onze reden om op aarde te zijn, te onderscheiden en uit te leven.
Toen ik “Crescendo” las, realiseerde ik me dat ieder van ons eigenlijk verschillende missies nastreeft. De 40-jarige advocaat die getrouwd is, twee kinderen heeft en het voetbalteam van zijn dochter coacht, heeft verschillende missies: werken voor zijn cliënten, zijn vrouw liefhebben en verzorgen, zijn kinderen opvoeden, en jonge meisjes de regels en tactieken van een wedstrijd leren, evenals sportiviteit.
Zijn algemene missie wordt dan een kwestie van prioriteiten en evenwicht. Wat voor hem het belangrijkst is, moet bovenaan de lijst staan.
En omdat alle missies eindigen met het bereiken van een einddoel, is het doel van een levensmissie toch zeker ons nalatenschap. Welke herinneringen en lessen laten we aan anderen na? Wat hebben we toegevoegd aan de wereld?
Een waardige levensmissie fungeert als de leidende ster die nodig is voor het creëren van ons beste zelf en een toekomst met visie en hoop.
Gepubliceerd door The Epoch Times (29 januari 2023): Is Your Life a Career or a Mission?
