De geschiedenis van de Chinese Communistische Partij staat bol van de verboden onderwerpen, met als voornaamste ongetwijfeld de Culturele Revolutie.
In de jaren tachtig, vlak na de publicatie van de “Resolutie over bepaalde historische kwesties van de Partij sinds de oprichting van de Volksrepubliek China” tijdens een commissievergadering van de CCP in 1981, waarin de Culturele Revolutie als “totaal verkeerd” werd gekarakteriseerd, was de Chinese samenleving relatief vrij en verschenen er een aantal historische werken over de Culturele Revolutie, waaronder “Turbulent decennium: De geschiedenis van de culturele revolutie” geschreven door de politicoloog Yan Jiaqi en zijn vrouw Gao Gao. Het werd in Hongkong heruitgegeven door Ta Kung Pao. De verspreiding van het artikel werd echter verboden na de studentenprotesten en het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989, omdat de auteurs door de CCP werden bestempeld als de “meesterbreinen” achter de protesten.
Neem bijvoorbeeld Qu Yuan, een beroemd dichter en politicus uit de staat Chu tijdens de periode van de ‘Strijdende Staten’ (476 BC-221 BC), die een unie van zes staten tegen de Qin steunde. Hij werd door de Rode Garde ervan beschuldigd, een “neppatriot” te zijn die zich bezighield met de “Zeven Chinezen”-samenzwering en zich verzette tegen de historische trend van “Eén China”, vertegenwoordigd door de Qin, die China spoedig zou verenigen door de andere staten te annexeren.
Een ander voorbeeld betreft Wing On (letterlijk vertaald als eeuwige vrede), een warenhuis in Hongkong met filialen in Hongkong en Shanghai. De Rode Gardisten uit Shanghai vonden dat de naam Wing ‘niet reactionair’ klonk en dat de naam daarom vervangen moest worden. Ze overwogen opties als ‘Eeuwige Strijd’ en ‘Eeuwig Rood’, en gaven eigenlijk de voorkeur aan ‘Eeuwige Chaos’, omdat Lin Biao, toen de tweede belangrijkste leider naast Mao, had gezegd: “De wereld zal in grote chaos verkeren, hoe chaotischer hoe beter.”
Waarom wordt de Chinese geschiedenis geschreven op een manier waarbij nationale catastrofes belachelijk worden gemaakt? Zijn er soortgelijke boektitels, zoals. Grappen over Nazi Duitsland? Ik betwijfel het. Deze kennelijk unieke Chinese manier van geschiedenis schrijven verdient een nadere beschouwing.
In het voorwoord van een van de boeken die ik voor me heb, schrijft de schrijver Liu Shahe: “Ik denk dat de culturele revolutie een klucht is waarmee gelachen zou moeten worden in plaats van een serieuze discussie aan te gaan om zwart van wit te onderscheiden: ….”. Al het lijden bleek een waanzinnige droom te zijn. Idioten worden wakker met een goed gevoel over zichzelf, en denken dat ze wakker genoeg zijn om allerlei opmerkingen erover te maken, wat eigenlijk dom is.” Wat hij hiermee bedoelt is dat de Culturele Revolutie, de Chinese Communistische Partij (CCP), China en het Chinese volk moeilijk te doorgronden zijn, en het is veel te vroeg om te zeggen dat de manier van denken tijdens de Culturele Revolutie niet langer meer bestaat.
In feite ging de Culturele Revolutie niet alleen over politieke strijd. In wezen was het een dagelijkse manier van leven geworden. Hier volgt een anekdote over een bleke patiënt die wankelend in een bus stond. Een jongeman in zijn buurt werd aangeraden zijn plaats af te staan. De jongeman zei: Wie kan het zich veroorloven een politieke fout te maken? Het is niet erg om mijn zitplaats op te geven, maar iemands kont behoort ook tot een bepaalde klasse. Wie kan bewijzen dat hij geen landheer is, een rijkaard, een contrarevolutionair, een slecht element, een rechtsmens, een spion, een verrader, of een stinkende intellectueel? Iedereen in de bus was sprakeloos.
Is zo’n manier van denken niet absurd? Absurditeit vind je nu overal in China, aangezien de politiek tot in alle uithoeken van de samenleving doordringt. En aangezien Hong Kong nu deel uitmaakt van China, heeft deze absurditeit zich nu ook verspreid naar deze voormalige Britse kolonie. Onlangs werden 14 middelbare scholieren voor drie dagen geschorst omdat zij hun ontbijt bleven opeten toen de nationale vlag tijdens een ochtendceremonie werd gehesen. Hoewel het verhaal door de school en de leerlingen op verschillende manieren wordt verteld, is het vrijwel zeker dat deze onevenredig zware, zo niet ongekend zware straf een politiek karakter heeft.
Een dergelijke absurditeit doet denken aan een populaire anekdote uit de periode van de Culturele Revolutie. Bij veel strijdbijeenkomsten zaten de deelnemers op de grond, en sommigen zaten op een krant. Toen later bleek dat sommigen hierdoor ongewild op een foto van Mao zaten, werden zij onmiddellijk omgedoopt van “deelnemers” tot “slachtoffers” van de bijeenkomst en bestempeld als “contrarevolutionairen”.
Hongkongers zijn dol op de mop met de schoonfamilie: “Als je moeder en ik in het water vallen, wie red je dan als eerste?”. Wanneer ouders in het huidige Hongkong een school voor hun kinderen overwegen, kunnen zij een directeur op dezelfde manier vragen: “Als de nationale vlag en mijn kind in het water vallen, wie redt u dan het eerst?”. Het is hoofst onwaarschijnlijk dat een directeur zou antwoorden: “Ik zou eerst het kind redden”, aangezien dit de school een krantenkop kan opleveren in een van de angstaanjagende linkse kranten en dit zou op zijn beurt politieke problemen kunnen opleveren.
Hoewel er geen “correct” antwoord op deze vraag mogelijk is, moeten dergelijke vragen toch worden gesteld omdat zij ons ten minste de realiteit onder ogen doen zien dat een school in Hongkong nu eenmaal geen veilige plek meer is.
De meningen in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (14 oktober 2022): Cultural Revolution Absurdity is Coming to Hong Kong
