Angelia Wang is iconisch. Ondanks het feit dat de maatschappij in het algemeen lange tijd weinig praktische kennis heeft gehad van de fijne kneepjes van klassieke Chinese dans, werd Shen Yun Performing Arts in New York in de eerste tien jaar van haar bestaan een begrip. En Wang, die sinds 2008 bij het klassieke Chinese dansgezelschap werkt, was één van de eerste herkenbare gezichten.
Als je ooit een Shen Yun advertentie hebt gezien, is de kans groot dat je Angelia Wang hebt gezien.
Maar ze associeert haar carrière niet met sterrendom. Als ze over Shen Yun spreekt, drukt Wang altijd oprechte, welgemeende dankbaarheid uit. Ze is dankbaar dat dit Amerikaanse gezelschap haar de kans heeft gegeven om haar danskunst en talent te gebruiken om haar geloof uit te drukken en een positieve boodschap met de wereld te delen, iets wat ze nooit had kunnen doen in communistisch China.
“Ik ben geboren in Xi’an, de historische hoofdstad van zes dynastieën”, zei Wang in een Shen Yun Creations video. Het is de stad van de Terracotta Warriors en het begin van de Zijderoute. Het is een stad die enkele van China’s overgebleven beroemde pagodes herbergt, een plaats waar zelfs iedere bushalte een naam met geschiedenis draagt.
“De oude Griekse filosoof Plato leerde dat menselijke kunst een imitatie is van goddelijke vormen. Als je kijkt naar de oude esthetiek [en architectuur] van het Oosten en Westen, dan gaat het om symmetrie; ze zijn helder, groots en schoon”, zei ze. “Als Shen Yun artiesten hebben we een universeel begrip van schoonheid, bewegingen die groots en lang zijn.”
Na zo’n 1.400 optredens met Shen Yun weet Wang precies wat er voor nodig is om een Shen Yun danser te zijn.
Loslaten van het ego
Elke Shen Yun voorstelling omvat meer dan twaalf dansen, waarvan een aantal met rekwisieten. In een van de jaren was er een dans waarbij de danseressen achthoekige zakdoeken gebruikten die ze ronddraaiden en in de lucht gooiden. Als eerste soliste moest Wang een prestatie leveren waarbij ze een draaiende zakdoek naar voren en omhoog gooide, een frontale overslag moest maken en de zakdoek die snel terugkwam moest opvangen als hij viel. Het was een moeilijke techniek, die haar zelfvertrouwen aantastte.
“Elke keer als ik in de coulissen stond te wachten om het podium op te gaan, zei ik tegen mezelf: Niet nerveus zijn, oké?” Ze pepte zichzelf op in de coulissen, zich afstemmend op alles om haar heen.
“Ik weet nog toen ik voor het eerst begon te dansen, ik alleen aan mezelf dacht.”
Op een avond legde zij de zakdoek neer terwijl zij in de coulissen wachtte en toen pas merkte zij dat ze omringd was door mensen die haar stonden aan te moedigen.
“Daarvoor had ik het me nooit gerealiseerd”, zei ze. “Er waren mensen in de coulissen naast me die zeiden: ‘Angelia, zet ‘m op! Toen keek ik over het podium naar de andere kant en zag iedereen dansen en me aanmoedigen, alsof ze wilden zeggen: ‘Angelia, zet ‘m op!’ Geen probleem, je kunt dit!’
“Op dat moment besefte ik dat ik niet de enige ben die danst. Ik ben niet de enige die optreedt, iedereen treedt samen op, dus waarom alleen maar aan mezelf denken?”
Het besef spoelde haar zenuwen weg en dat optreden was anders dan alle vorige.
“Ik herinner me die dag; toen ik mijn zakdoek in de lucht gooide, voelde het alsof ik het niet was die hem gooide”, zei ze. Gewoonlijk zou Wang, na het beëindigen van de overslag, verwoed zoeken naar de terugkomende zakdoek, in een haast om hem op tijd te vangen. Deze keer, toen ze klaar was met de beweging, zweefde de zakdoek over en landde precies in haar open, wachtende hand. Wang vroeg zich af of het de energie was van iedereen die samenkwam en het ondersteunde?
“Op dat moment besefte ik plotseling [dat] wanneer ik mijn ego liet gaan, ik iets groters kreeg.”
“Als we dansen, hebben we het over de ‘adem’ en kijken we of we samen ademen, of de flow gezamenlijk is. En als iedereen op hetzelfde moment in zijn positie komt, voelt het alsof de tijd stilstaat. Dan begin je te voelen hoe elke danser met de muziek mee ademt. Het is een subtiel gevoel, dat aanvoelt als iets dat langzaam uit een opening naar buiten stroomt.”
“Het maakt niet uit hoeveel mensen er op het podium staan, of het er nu twaalf of twintig zijn, als iedereen rekening met elkaar houdt, kun je dat voelen. Het voelt alsof iedereen samen is. Ik heb het gevoel dat dit het speciale teamwork is van een groep die al heel lang bij elkaar is.”
Vrouwelijke schoonheid
“De schoonheid van een vrouw heeft zowel een zachte, gereserveerde kant als een majestueuze kant, helder en charmant”, zei ze.
Als jarenlange eerste soliste van Shen Yun, heeft Wang de gelegenheid gehad om veel van de belangrijkste vrouwelijke historische figuren uit het oude China te spelen.
Een recente en gedenkwaardige rol was die van Wang Baochuan, een Penelope-achtige figuur uit het verhaal van “Han Yao”, dat zich overigens afspeelt in de geboortestad van de danseres, Xi’an.
“’Han Yao` is een liefdesverhaal uit de Tang Dynastie. Het gaat over een dame die 18 jaar lang haar belofte nakwam, terwijl ze wachtte tot haar man thuis zou komen van de oorlog”, zei ze. De op het verhaal gebaseerde dans die Wang uitvoerde omvatte de ontmoeting van het personage met haar verloofde voor de eerste keer, het gelukkige huwelijk, het tragische moment van afscheid, de 18 jaren van angst en de langverwachte hereniging.
Het was een rol die haar acteertalent op de proef stelde.
“De choreograaf zei: ‘Als je de muziek op bepaalde punten hoort, wil ik dat je tot tranen toe geroerd bent. Doe daar meer moeite voor”, vertelde Wang. Ze gebruikte de reguliere danslessen als een kans om de emoties van haar personage uit te werken, waarbij ze zich scènes uit haar verhaal voorstelde wanneer ze tijdens de les verschillende muziek hoorde.
“Moet ik haar verlegenheid uitbeelden als ze haar man Xue Rengui voor het eerst ontmoet? Of wanneer haar ogen oplichten als hij in de buurt is? Haar angst, wachtend gedurende 18 jaar? Of wanneer ze toegeeft aan wanhoop wanneer haar ouders arriveren?” zei ze. “Als ik eenmaal met het idee in mezelf heb gewerkt, kan ik het naar buiten brengen door middel van beweging en expressie.”
Wat Wang aan het publiek wilde overbrengen was de traditionele deugd die Wang Baochuan bezat.
“Wanneer haar man besluit in de oorlog te gaan vechten, ziet ze er echt tegenop om hem te laten gaan”, zei Wang. Ondanks haar tegenzin pakt ze zijn spullen om aan hem te geven als ze hem uitzwaait en afscheid van hem neemt.
Ze wil omkijken, haar hand uitsteken, zijn naam roepen, maar ze zegt tegen zichzelf: ‘Dat kan ik niet doen’, omdat ze weet dat ook haar man moeite heeft met zijn vertrek.
“Pas als hij ver weg is, draait ze zich om om naar hem te kijken”, zei ze. Dit is een bijzonder traditionele eigenschap, voegde ze eraan toe, “verdragen zonder te klagen.”
Wang legde de beweegredenen van het personage uit, iets wat ze niet zou hebben opgepikt als ze zich niet al vroeg in haar carrière bewust was geworden van haar ego.
“Haar beslissing was ook gebaseerd op een gevoel van verplichting tegenover haar land. Omwille van een belangrijker doel was ze in staat minder aan zichzelf te denken”, zei ze.
“Als zij niet volwassen en vastberaden was geweest in haar beslissing, had de Tang-dynastie misschien een beroemde generaal verloren en het land een pijler van de staat.” Haar verhaal is er één waar wij, die in de moderne tijd leven, nog steeds van kunnen leren, merkte Wang op.
“Als je te veel nadruk legt op je eigen belangrijkheid, je meer van de mensen om je heen wilt en toch niet krijgt wat je wilt, dan voel je je wrokkig, je hebt het gevoel dat de maatschappij onrechtvaardig is, dat het leven onbevredigend is, enzovoort.”
“Maar wanneer je jezelf niet op de eerste plaats zet en niet je eigen belangrijkheid benadrukt, beschouw je zelfs een glimlach die je van anderen ontvangt als een enorme zegen, dan voel je dankbaarheid. Daarom zeiden de oude Chinezen: ‘Het kennen van tevredenheid is gelukkig zijn.’
“Shen Yun wil uitbeelden hoe deze morele waarden er uit zagen en wat de universele principes waren om goedheid in mensen te inspireren. Ik denk dat iedereen goedheid in zich heeft, iedereen heeft een kant die goddelijk verbonden is.”
Eén van Wangs leraren en mentoren hoopt dat wanneer mensen zich Angelia in de toekomst herinneren als danseres, ze haar niet alleen zullen herinneren als iemand die goed danst, maar ook als iemand met een goed karakter.
“Om danskunst te leren, moet je eerst leren om een goed mens te worden”, zei Wang. “Hoe je morele karakter werkelijk is, zal zich op het podium laten zien.”
The Epoch Times is trotse sponsor van Shen Yun Performing Arts. Voor meer informatie, bezoek ShenYunPerformingArts.org
Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (19 februari 2022): Shen Yun Principal Angelia Wang on the Virtues That Make a Dancer
