Bu Dongwei draagt de Amerikaanse kernwaarde van vrijheid diep in zijn hart. Hij vluchtte in 2008 voor vervolging in China en weet uit de eerste hand hoe ver een totalitair regime gaat als het een ideologische bedreiging ziet voor zijn greep op de macht.
Tijdens de afkondiging van de staat van beleg in mei 1989, toen de prodemocratische protesten in Peking op hun hoogtepunt waren, ging hij naar de stad om te kijken wat er op het Plein van de Hemelse Vrede gebeurde, maar hij vertrok slechts vijf dagen voor het bloedige bloedbad van 4 juni. Tien jaar later werd hij zelf het doelwit van het geweld van het Chinese regime: net als talloze anderen werd ook hij gedemoniseerd als een vijand van de staat en een bedreiging voor de sociale orde.
De enige reden voor Bu’s willekeurige opsluiting en vervolging was dat hij had geweigerd zijn geloof op te geven en een brief had geschreven aan de communistische autoriteiten waarin hij hen vroeg hun gewelddadige onderdrukking van het Falun Gong zelfcultiveringssysteem te heroverwegen. Eind 1999 deden honderdduizenden beoefenaars een beroep op de Chinese Communistische Partij (CCP), maar het regime had besloten om het geloof uit te roeien—ironisch genoeg geworteld in de oude traditionele Chinese cultuur—en lanceerde een vervolgingscampagne tegen ongeveer 100 miljoen gezagsgetrouwe burgers. Het aantal getroffen mensen was aanzienlijk.
Sinds zijn komst naar de Verenigde Staten heeft hij zijn doel gevonden: pleiten voor vrijheid en Amerikanen waarschuwen voor de dreiging van het communisme.
“Het communisme verspreidt zich in de Verenigde Staten. We moeten ons bewust zijn en de vrijheid van Amerika beschermen,” vertelde Bu, 55, een voormalige coördinator van overheidsprojecten op het kantoor in Peking van The Asia Foundation, aan The Epoch Times.
“Amerikanen moeten erg op hun hoede zijn voor de CCP … niet alleen vanwege spionage maar ook omdat ze propaganda verspreiden. Het Chinese regime probeert op veel verschillende manieren te infiltreren in de Verenigde Staten. Ze hebben hier veel spionnen die de basis van het land proberen te ondermijnen. Ook proberen ze technologie en andere dingen uit de Verenigde Staten te stelen. De Amerikaanse regering zou de CCP volledig moeten verwerpen.”
Verwijzend naar de exclusieve serie van The Epoch Times “How the Specter of Communism Is Ruling Our World“, zegt Bu dat hij vindt dat elke Amerikaan dit boek zou moeten lezen.
“Op Amerikaanse middelbare scholen leren studenten niet hoe slecht het communisme is. Ze kennen de geschiedenis van het communisme niet,” zei hij. “Amerikanen, vooral de jonge generatie, zouden meer moeten lezen over het communisme—het ware verhaal van de communistische landen, niet alleen van China maar ook van Noord-Korea en andere landen.”
Hij voegde eraan toe dat het Chinese vasteland zijn ware culturele erfgoed is kwijtgeraakt na de Culturele Revolutie onder communistische heerschappij. “Steeds meer mensen op het Chinese vasteland beseffen wat voor vreselijke dingen het communisme heeft gedaan met hun land, dat een glorieuze geschiedenis heeft. Ze kijken ernaar uit om zich te ontdoen van het communisme en te genieten van de geest van vrijheid zoals andere landen,” zei hij.
De begindagen in China
Bu en zijn vrouw, Hongwei, die haar Master in de Rechten behaalde aan de Universiteit van Peking en haar Master in Vastgoedfinanciering aan de Cambridge Universiteit in het Verenigd Koninkrijk, begonnen Falun Gong te beoefenen in 1996. Hij hield altijd al van vechtsporten en Tai Chi en voelde zich sterk verbonden met de geest-lichaamscultuur en de morele filosofie van Falun Gong die gebaseerd is op de principes van waarachtigheid, mededogen en tolerantie.
Hij zegt dat tijdens de begindagen duizenden mensen openlijk en vrij de meditatieve oefeningen van Falun Gong beoefenden in parken in China. Niemand organiseerde hen; ze kwamen vrijwillig, deden de oefeningen en vertrokken weer vreedzaam. Sommigen hielpen zelfs om de openbare parken vrij te maken van afval dat er lag voordat ze er aankwamen.
Maar, zei hij, de omgeving veranderde drastisch na het historische incident van 25 april 1999—de dag waarop 10.000 aanhangers uit heel China zich verzamelden bij Zhongnanhai, het gebouw van het Chinese leiderschap in Peking, voor een stille oproep tegen de gewelddadige arrestatie van 45 Falun Gong volgelingen.
Mr. Bu zag het nieuws later op CNN, nadat hij was teruggekeerd van Zhongnanhai.
“We konden toen nog thuis naar CNN kijken,” zei hij. “CNN werd later verboden voor gewone mensen, weet je, in woonwijken, en was alleen beschikbaar in vier- of vijfsterrenhotels. Ik zag de reportage en realiseerde me dat er later iets kon gebeuren. Maar begin mei 1999, ik weet niet meer welke dag, meldde The People’s Daily [de officiële krant van de CCP] dat de mensen die naar Zhongnanhai gingen niet in de problemen zouden komen. Dat is wat de CCP-propaganda zei. Ik was echter nog steeds achterdochtig, omdat we de dingen om ons heen zagen veranderen na 25 april.”
Hij herinnerde zich dat ze na 25 april nog steeds de oefeningen in parken konden doen, maar dat ze merkten dat één of twee “agenten in burger of mensen van de regering” hen in de gaten hielden. “Ze stonden daar gewoon, 10 tot 20 meter bij ons vandaan, en zeiden niets—ze bleven alleen maar naar ons kijken. De sfeer was veranderd, het was anders,” zei hij.
Op 20 juli 1999 maakte de CCP haar standpunt officieel duidelijk en lanceerde een landelijke gewelddadige campagne om de spirituele praktijk uit te roeien; een vervolging die tot op de dag van vandaag voortduurt.
“Ik hoorde over het verbod op de ochtend van 21 juli,” zei hij. “Mijn vrouw en ik gingen toen opnieuw naar het petitiecentrum. Er waren daar veel beoefenaars. We werden met een bus naar een groot stadion gebracht waar duizenden andere beoefenaars waren. Ze registreerden bijna iedereen. Op de een of andere manier slaagden mijn vrouw en ik erin om gewoon weg te lopen van die plaats.”
Bu zei dat de omgeving totaal vijandig werd na 20 juli. Bijna alle beoefenaars verdwenen uit openbare parken omdat ze daar “niet naar toe mochten” om de oefeningen te doen.
De vervolging
Het echtpaar werd voor het eerst gearresteerd in 2000 en veroordeeld tot een jaar in aparte werkkampen in Peking nadat de heer Bu een brief had geschreven naar Chinese ambtenaren met het verzoek om te stoppen met de vervolging van Falun Gong.
Na zijn vrijlating werd hij onder druk gezet en geïntimideerd en ging hij naar Hong Kong om hoger onderwijs te volgen. In 2004 werkte hij voor The Asia Foundation en keerde hij terug naar Peking, waar hij het “allereerste samenwerkingsproject” coördineerde tussen het Amerikaanse ministerie van Arbeid en het Chinese ministerie van Arbeid en Sociale Zekerheid. Twee jaar later, toen zijn team net klaar was met de tussentijdse evaluatie en “de ambtenaren van beide partijen tevreden waren”, werd Bu op een nacht gearresteerd en veroordeeld tot tweeënhalf jaar in het Peking Tuanhe Labor Camp.
“Het was 19 mei 2006. Vrijdag. Ik ging rond 9 uur naar huis. Iemand klopte op mijn deur. … Zeven of acht politieagenten stormden naar binnen en vroegen me: ‘Heb je Zhuan Falun [de hoofdtekst van Falun Gong]? Heb je het gelezen? Ze doorzochten mijn huis. Ze vonden de boeken en namen me mee naar het detentiecentrum,” zei hij.
“Tegen die tijd was het bezitten van Falun Gong materiaal een misdaad in China.”
Mevrouw Hongwei studeerde op dat moment aan de Universiteit van Cambridge. Ze verhuisde naar de Verenigde Staten om hulp te zoeken bij de Asia Foundation en om aandacht te vragen voor de zaak van haar man.
In maart 2006, twee maanden voordat de heer Bu werd gearresteerd, kwam mevrouw Hongwei in het nieuws over getuigen uit China die onthulden dat de CCP het levend oogsten van organen van Falun Gong beoefenaars door de staat goedkeurde. Ze informeerde haar man.
“Ik wist dat er misschien ergens iets aan de hand was,” zei meneer Bu. “Toen ik in het werkkamp zat, werden alleen Falun Gong beoefenaars elke drie maanden naar een ziekenhuis gebracht voor een ‘bloedtest’, maar niemand informeerde ons over de testresultaten. Ik geloof dat dit gedaan werd zodat ze monsters konden verkrijgen, om te bepalen welke bloedtypes voor hen beschikbaar waren.
“Nadat ik naar de Verenigde Staten kwam, las ik ‘Bloody Harvest‘, een rapport van David Kilgour en David Matas. Ze hebben zeer overtuigende gegevens, weet je … in China zijn sommige mensen zelfs in staat om binnen één of twee weken een orgaantransplantatie te krijgen—het is veranderd in orgaantoerisme. Dat betekent dat er een grote voorraad levende organen moet zijn in China. Mensen wachten erop om gedood te worden als donor van deze organen. Dit is zeer schokkend.”
Rond deze tijd raakte Amnesty International betrokken bij de redding van de heer Bu en verklaarde hem tot “gewetensgevangene“. Ze lanceerden ook een brievencampagne die Bu’s zaak wereldwijd onder de aandacht bracht. Honderden mensen schreven brieven naar Peking om zijn vrijlating te eisen. Hij zegt dat de brieven hielpen om wat verlichting te brengen in de harde omgeving van het werkkamp. Toen gevangenbewaarders en bewakers wisten dat de buitenwereld op de hoogte was van zijn benarde situatie, veranderde hun houding en waren ze niet meer zo slecht als voorheen.
“Ik had geen idee van Amnesty International omdat ik zelfs geen enkele brief had ontvangen. Pas toen ik naar de Verenigde Staten kwam, leerde ik over hen,” zei hij. “[Maar] de ambtenaren van het werkkamp wisten dat ik was opgemerkt door de internationale gemeenschap. Ze martelden me niet zoals ze de eerste keer deden in het werkkamp, in het jaar 2000. Dus, als mensen van de wereld aandacht hebben voor geloofsgevangenen, helpen ze hen om veiliger te worden in die detentiecentra.”
In het werkkamp werd Mr. Bu nog steeds gedwongen om op een klein krukje te zitten en lange uren in onhygiënische omstandigheden te werken om “sanitaire eetstokjes” te maken—de bijnaam die de gevangenen gebruikten voor de met vuil beladen eetstokjes die vaak op de smerige vloer van de faciliteit werden verwerkt en hier en daar werden geprikt tijdens het inpakken. Hij deed dwangarbeid voor een “groot export- en importbedrijf” en zag later soortgelijke eetstokjes in de cafetaria van het Congres in Washington D.C.
“Toen ik naar de Verenigde Staten kwam, ging ik naar het Congres om enkele congresleden te bezoeken die me hadden geholpen. Ik lunchte in de cafetaria. Ik vertelde hen [over de eetstokjes] … ze waren geschokt. Elke dag moesten we ongeveer 10 uur werken om het quotum af te krijgen. Het zijn ongeveer 5.000 eetstokjes,” zei hij.
Dankzij het feit dat zijn verhaal in het internationale nieuws kwam, bleef meneer Bu gespaard van de wrede martelingen die routinematig worden toegepast op veel Falun Gong beoefenaars. Hij werd in juli 2008 uit het werkkamp vrijgelaten en op 24 november van dat jaar was hij met de hulp van zijn vrouw naar de Verenigde Staten verhuisd; zij had de asielstatus voor hem geregeld.
De strijd voor vrijheid gaat door
Nu hij zijn vrijheid heeft herwonnen, is de heer Bu betrokken bij het vergroten van het bewustzijn over de mensenrechtenkwesties in China en de dreiging die het communistische regime vormt voor de hele wereld.
Als vervolgde Chinese vluchteling hoopt hij Amerikanen eraan te herinneren hun zwaarbevochten vrijheid te koesteren en te respecteren. Hij zegt dat “de meeste Amerikanen hun vrijheid als vanzelfsprekend beschouwen” en dat ze zich er misschien niet van bewust zijn dat veel mensen over de hele wereld niet dezelfde vrijheid genieten als zij.
Hij haalde de toespraak uit 1967 aan van toenmalig gouverneur Ronald Reagan, die later de 40e president van de Verenigde Staten zou worden, waarin Reagan zei dat vrijheid “nooit meer dan één generatie verwijderd is van uitsterven” en “door elke generatie voortdurend bevochten en verdedigd moet worden.”
De heer Bu zei: “De Amerikaanse kernwaarden van vrijheid omvatten ook vrijheid van meningsuiting, vrijheid van geloof en vrijheid van angst. Deze zijn erg belangrijk omdat we met vrijheid van meningsuiting kunnen spreken zonder bang te hoeven zijn dat de politie midden in de nacht op de deur klopt. En we kunnen onze religie belijden, ongeacht onze overtuigingen.
“Dit is heel waardevol voor mij, vooral omdat ik zelf heb meegemaakt dat ik werd gearresteerd vanwege mijn geloof.”
Daksha Devnani heeft bijgedragen aan dit verslag.
Gepubliceerd door The Epoch Times (4 juli 2023): ‘Safeguard the Freedom of America’: Persecuted Chinese Warns of the Silent Spread of Communism
