“Het waren de beste tijden, het waren de slechtste tijden, het was de tijd van wijsheid, het was de tijd van dwaasheid, het was het tijdperk van geloof, het was het tijdperk van ongeloof, het was het seizoen van het licht, het was het seizoen van de duisternis, het was de lente van hoop, het was de winter van wanhoop … We hadden niets voor ons, we gingen allemaal rechtstreeks naar de hemel, we gingen allemaal rechtstreeks de andere kant op.”
Deze openingspassage uit Charles Dickens’ “A Tale of Two Cities” is één van de beroemdste passages uit de literatuur. Toch heeft het me nooit zo aangegrepen als vandaag. Het voelt bijna alsof Dickens schreef over het Hongkong van vandaag, in plaats van over de Franse Revolutie.
Toen miljoenen mensen samen door de straten van Hongkong marcheerden, zag de wereld het beste van Hongkong. Tegelijkertijd waren we getuige van de dood van de vrijheid, politiegeweld en de ineenstorting van de burgerrechten van Hongkong – de slechtste tijden uit de geschiedenis van Hongkong.
Het seizoen van duisternis viel op gemaskerde gezichten en in het zwart geklede demonstranten, die in de nacht voor de politie op de vlucht sloegen. Het seizoen van het licht kwam tevoorschijn toen de zon opkwam na nachten van protest, kaarsen gloeiden ter nagedachtenis en telefoonlampjes gloeiden in tandem met de songtekst van “Glory to Hong Kong.” Nu de protesten zijn gestopt, blijft het licht in onze harten. Met licht in ons hart, hebben we alles wat we nodig hebben in deze wereld.
Hongkong is de hel binnen gejaagd, dus we hebben niets te verliezen. Deze onverschrokken hoop zelf, plaatst ons in de hemel.
Ik schrijf dit op 24 juni 2021. De pro-democratische media van Hongkong, Apple Daily, heeft haar laatste krant gepubliceerd voor ze haar deuren sloot. Apple Daily is niet langer een krant, maar een symbool.
In 1975 schreef de 28-jarige Hu Ping een essay in afwachting van een nieuwe werkopdracht tijdens de Chinese Culturele Revolutie. Het werd in China verspreid op handgeschreven posters en gepubliceerd in ondergrondse tijdschriften. Het essay kreeg de naam “Over de vrijheid van meningsuiting” en werd enorm invloedrijk voor een generatie van Chinese activisten voor democratie. Hu Ping zou later hoofdredacteur worden van het New Yorkse pro-democratische tijdschrift, Beijing Spring.
In zijn essay, schreef hij:
“Van alle politieke rechten die de grondwet aan de burgers geeft, komt de vrijheid van meningsuiting op de eerste plaats. Wanneer een individu het recht verliest om zijn of haar wensen en meningen te uiten, is hij of zij gedoemd om een slaaf of een pion te worden.
De vrijheid van meningsuiting betekent natuurlijk niet noodzakelijkerwijs dat men alles heeft, maar het verlies ervan leidt onvermijdelijk tot het verlies van alles.
Iedereen kent het belang van het principe van het scharnierpunt in de mechanica: het scharnierpunt zelf mag dan niets doen, maar alleen door zijn deugdzaamheid is de werking van de hefboom mogelijk. Men zegt dat Archimedes, de ontdekker van het principe van de hefboom, ooit zei: “Geef me een steunpunt, en ik zal de wereld verplaatsen”. Is in het politieke leven de vrijheid van meningsuiting niet zo’n soort steunpunt?
Wat is “vrijheid van meningsuiting”? Het is de vrijheid om allerlei meningen te uiten.”
Zesenveertig jaar zijn verstreken sinds 1975, het jaar waarin Hu Ping dit essay schreef over het recht van de Chinese burgers op vrijheid van meningsuiting. Vandaag wordt de Chinese burgers nog steeds de vrijheid van meningsuiting ontzegd en de duisternis van het CCP-autoritarisme heeft zich zelfs overzee verspreid.
De illusie van duisternis is beangstigend omdat zij oneindig lijkt. Maar duisternis kan niet bestaan bij het licht van zelfs maar één kleine kaars. De hoop van het Chinese volk op vrijheid is het begin van zo’n licht.
Op Weibo verhinderen de autoriteiten absoluut dat gebruikers iets leren over de revolutionaire oorsprong van de CCP. Schrijvers die oproepen tot politieke hervormingen en hulp voor de armen op het platteland worden het zwijgen opgelegd.
The Global Times meldt dat Chinese jongeren gepassioneerd raken over revolutie na het zien van een populair nieuw CCP-drama “Awakening Age”. Veel studenten plaatsten screenshots van groepsberichten op Weibo, waarin ze zeiden dat ze zouden leren van de ervaring van revolutionaire CCP-voorgangers en dat ze studentengroepen zouden verenigen om druk uit te oefenen op de school. Meerdere universiteiten in Hunan hebben dergelijke tactieken gebruikt om airconditioning te eisen.
Mao Zedong leidde een opstand om de macht te grijpen door gewelddadige oppositie tegen de centrale regering van China om de macht van de CCP te vestigen. Om hun legitimiteit te valideren, moet de CCP hun revolutie rationaliseren en legitimeren.
Deze gevierde houding van gewelddadige revolutie tegen het gezag sijpelt onvermijdelijk door in de geesten van de Chinese burgers. Dit zou de CCP echt bang moeten maken.
Marxisme, Leninisme en Maoïsme rechtvaardigen allemaal gewelddadige ondermijning van de staatsmacht die zijn volk onderdrukt. Maar wat gebeurt er als de CCP zelf de staatsmacht is die haar volk onderdrukt?
De autocratische regimes die uit het communisme voortkomen kunnen deze diepgewortelde tegenstrijdigheid nooit oplossen. De voormalige Sovjet-Unie en Oost-Europese regimes vielen de een na de ander. In Noord-Korea komt de plotselinge verschuiving naar een erfelijke politiek neer op een terugkeer naar het vroegere feodale tijdperk van vóór de communistische opstand. De Chinese Communistische Partij is gemuteerd tot een gecentraliseerde kapitalistische machine die wordt gevoed door nationalistische propaganda.
Tijdens het bewind van Deng Xiaoping maakte de CCP gebruik van economische groei om haar autoriteit te legitimeren. Maar nadat Xi Jinping aan de macht kwam, is de toon veranderd. Xi hoopte het communisme te vervangen door agressief nationalisme. De laatste jaren hoopt het beleid van de CCP echter terug te keren naar haar maoïstische wortels.
De heerschappij van de CCP rust op een stapel diepgewortelde tegenstellingen en ideologieën die gebaseerd zijn op haat, gewelddadige revolutie en machtsstrijd.
De CCP gebruikt haat om haar heerschappij te legitimeren. Haar ideologen gebruiken deze haat in een poging om China’s burgers tegen alle vreemde naties op te zetten. Zij gebruiken deze haat om de onderdrukking van Tibet, Xinjiang en Hongkong te rechtvaardigen.
Op het platteland van Hebei haten de kinderen van arme gezinnen de rijken in de stad. CCP-jongeren haten Hongkong, Taiwan en de Verenigde Staten. Arme mensen haten rijke mensen. CCP regeringsfunctionarissen haten functionarissen met meer macht.
Het CCP-systeem is aan de macht gekomen door het legitimeren van gewelddadige revolutie gebaseerd op haat. Er zal een dag komen dat dit zich tegen de CCP zelf zal keren.
Alexander Liao is een columnist en journalist die onderzoek doet naar internationale zaken in de Verenigde Staten, China en Zuidoost-Azië. Hij heeft een groot aantal reportages, commentaren en videoprogramma’s gepubliceerd in kranten en Chinese financiële tijdschriften in de Verenigde Staten en Hong Kong.
De standpunten in dit artikel zijn de meningen van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijk de standpunten van The Epoch Times.
Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (24 juni 2021): The Best of Times and Worst of Times in Hong Kong—The CCP’s Contradictory Regime
