Commentaar
Wees op je hoede voor de aanstaande top tussen president Joe Biden en Xi Jinping. Noch de huidige koers van China, noch de lange staat van dienst van president Biden in het onderschatten van de Chinese dreiging wekt het vertrouwen dat de ontmoeting een positieve uitkomst zal hebben.
Integendeel, president Biden en zijn regering lijken erop gebrand om een of andere versie van de dialoog met de Volksrepubliek China (VRC) te hervatten – een beleid dat zijn schandelijke apotheose bereikte tijdens de regering-Obama, waarin president Biden enthousiast diende. Hij slaagde er niet in om de Chinese ambitie te temperen, terwijl hij de elites van het buitenlands beleid kalmeerde om niet krachtig te reageren op het naderende gevaar.
Inderdaad, de oorlog in Oekraïne heeft de opkomst gekatalyseerd van een sterk anti-Amerikaanse Chinese, Russische, Iraanse as van tirannie, met China als de meest geduchte van deze onverbiddelijke tegenstanders. Sinds Vladimir Poetin en Xi Jinping in 2022 een veelomvattend economisch en veiligheidspact ondertekenden, is de Chinees-Russische samenwerking om de Verenigde Staten te verdringen als wereldmacht tot bloei gekomen. China en Rusland hebben ook hun anti-Amerikaans beleid in het Midden-Oosten gecoördineerd, door Iran toe te laten en Israël strenger te veroordelen dan de genocidale aanval van Hamas op Israël op 7 oktober.
Toegegeven, president Biden verdient enige waardering voor het feit dat hij enige afstand heeft gecreëerd tussen zijn regering en president Barack Obama door de Volksrepubliek China daadwerkelijk een concurrent te noemen in de nationale veiligheidsverklaring van de regering voor 2022, de veiligheidssamenwerking met Amerikaanse bondgenoten en India te versterken, veel van de tarieven van president Donald Trump op China te handhaven, voorlopige pogingen te doen om de Amerikaanse economie in vitale sectoren los te koppelen van die van China en exportcontroles op halfgeleiders op te leggen. Helaas zijn de overeenkomsten tussen het beleid en de uitgangspunten van hun regeringen groter dan de verschillen.
Het militaire evenwicht in de Indo-Stille Oceaan – ‘s werelds belangrijkste machtscentrum voor de 21e eeuw – blijft verslechteren dankzij een combinatie van China’s onophoudelijke militaire opbouw gedurende drie decennia en het ondoordachte snoeien in de Amerikaanse defensie-uitgaven dat president Obama heeft ingezet, president Trump gedeeltelijk heeft teruggedraaid en president Biden heeft herhaald. De meeste gerenommeerde oorlogsspelletjes laten zien dat de Verenigde Staten verliezen in een confrontatie met China in het geval van een conflict over Taiwan. Historici Hal Brands en Michael Beckley waarschuwen overtuigend dat een krachtmeting over Taiwan eerder vroeger dan later zou kunnen plaatsvinden. Voorzichtigheid gebiedt om het trage tempo te versnellen en Taiwan te bewapenen met voldoende wapens en wapensoorten om een directe of indirecte Chinese aanval op Taiwan peperduur te maken.
Bovendien zullen de geloofwaardigheid en het vermogen van Amerika’s wereldwijde afschrikking blijven eroderen als we niet snel onze defensie-uitgaven verhogen van 3 procent van het BBP – minder dan de regering Roosevelt in 1940 uitgaf, onvoorbereid op wat komen ging – naar 5 of 6 procent, ruim binnen onze mogelijkheden volgens historische maatstaven. De Verenigde Staten moeten niet alleen meer uitgeven, maar ook meer waar voor hun geld krijgen. Het is essentieel dat we ons logge inkoopproces stroomlijnen, investeren in drempeltechnologieën die essentieel zijn voor het herstel van het Amerikaanse militaire overwicht en ons uitgemergelde militair-industriële complex heropbouwen, waarvan de oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten hebben aangetoond dat ze ontoereikend zijn om vitale democratische bondgenoten snel en adequaat te bevoorraden, laat staan om aan onze eigen troepenbehoefte te voldoen.
In deze context straalt het enthousiasme van de regering Biden voor een ontmoeting met Xi een verontrustende zelfgenoegzaamheid uit over zowel de economische als de militaire dimensie van de Chinese dreiging. De regering blijft bijvoorbeeld een ontspannen houding aannemen ten opzichte van China’s meedogenloze diefstal van Amerikaans intellectueel eigendom, die door voormalig FBI-directeur Christopher Wray een van de grootste rijkdomoverdrachten in de wereldgeschiedenis wordt genoemd.
In plaats van te luisteren naar de waarschuwingen van de gevestigde orde op het gebied van buitenlands beleid en Amerikaanse leidinggevenden over de gevolgen van het loskoppelen van onze economie van die van China, zou de regering-Biden de wijze aanmoediging van de regering-Trump om te ontkoppelen moeten voortzetten – niet matigen of terzijde schuiven – met als einddoel de onbeperkte handel met China te beperken tot de categorie van duidelijk niet-strategische goederen en grondstoffen. De misleidende definitie van de regering Biden van de opwarming van de aarde als de grootste existentiële bedreiging maakt de president ook bijzonder kwetsbaar om prioriteit te geven aan het bereiken van de witte walvis van een klimaatovereenkomst met Xi ten koste van onze meer dwingende, immanente morele en geopolitieke imperatieven.
De geschiedenis kent echter genoeg voorbeelden van een president die de verwachtingen heeft weten te weerleggen. Denk aan de vastberadenheid van de regering Truman om zich te verzetten tegen de aanval van Noord-Korea op Zuid-Korea in juni 1950, slechts zes maanden nadat minister van Buitenlandse Zaken Dean Acheson Zuid-Korea leek uit te sluiten als een belangrijk land in zijn toespraak tot de National Press Club in januari 1950. Misschien zal president Biden tijdens hun ontmoeting en daarna een heilzame waakzaamheid aan de dag leggen tegenover Xi Jinping, tot verrassing en vreugde van deze schrijver.
Maar reken er niet op. In het ergste geval doet een slecht optreden van president Biden denken aan een andere huiveringwekkende analogie – de topontmoeting in Wenen tussen president Kennedy en de Sovjet-premier Chroesjtsjov in juni 1961, weken na het debacle van de invasie in de Varkensbaai. “Hij maakte me af”, gaf Kennedy eerlijk toe. Chroesjtsjovs negatieve indruk van Kennedy in Wenen versterkte zijn neiging om grote risico’s te nemen, met succes in het geval van de bouw van de Berlijnse Muur in augustus 1961 en bijna catastrofaal in het uitlokken van de Cubaanse Raketcrisis van oktober 1962.
Zal Xi na zijn topontmoeting met Biden tot de conclusie komen dat de president – die de dreiging van China in al zijn dimensies nog steeds bagatelliseert, die zich nog steeds inzet voor de enorme uitbreiding van de regering in eigen land, die nog steeds niet bereid is om de grens te beveiligen of de openbare orde in Amerikaanse steden te herstellen – over de middelen beschikt, laat staan de neiging heeft om de last te dragen en de prijs te betalen voor het leiden van een coalitie om China met succes te bestrijden? Of zal de top Xi er voor eens en altijd van overtuigen dat de regering Biden niet over de kracht en de vooruitziende blik beschikt om hem ervan te weerhouden zijn hegemoniale ambities te verwezenlijken, te beginnen met de verovering van een fatsoenlijk, democratisch Taiwan?
Een nauwkeurige diagnose van de dynamiek van de Chinese dreiging is een essentiële voorwaarde voor het bedenken van de best uitvoerbare remedie die in overeenstemming is met onze idealen en ons eigenbelang. We bevinden ons inderdaad in een koude oorlog met China. Peking weet dat. Bid dat de regering Biden dat weet, of anders.
Opvattingen in dit artikel zijn meningen van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de opvattingen van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (14 november 2023): The Perils of President Biden’s Meeting With Xi Jinping
