De grote debatten van onze tijd zijn niet uitsluitend die welke de menselijke antropologie en de politieke gemeenschap raken: hoeveel geslachten bestaan er, welke criteria moeten we hanteren voor toekomstige immigranten, enzovoort. Zeker, veel van onze meest opmerkelijke debatten hebben betrekking op deze meest fundamentele breuklijnen. Maar sommige van onze andere politiek meest urgente en meest opzwepende geschillen draaien minder om inhoudelijke vragen, zoals de aard van gerechtigheid, dan om één van de oudste procedurele vragen in de geschiedenis van de politieke wetenschappen: “Wie beslist?”
Een blik in de wereld op dit moment suggereert een opkomende consensus: Wij, het volk, moeten via onze eigen interne beraadslagingen en onze eigen politieke processen beslissen over het lot van onze eigen natiestaten. Recente of lopende voorbeelden in Hongarije, Frankrijk, Oekraïne en Israël zijn allemaal leerzaam. Voor politieke actoren die hier op het Amerikaanse thuisfront meekijken, zijn er duidelijke en dwingende lessen te leren.
In Hongarije is premier Viktor Orban, die in de aanloop naar de nationale verkiezingen met relatief krappe peilingen te maken had gehad, afgelopen zondag naar een vierde termijn geraasd. Orbans eigenzinnige nationaal-conservatieve Fidesz-partij behaalde een grote overwinning op de verenigde oppositie, die zowat iedereen omvatte, van regelrechte communisten tot antisemitische fascisten, in een poging om de regering omver te werpen – een poging die op niets uitliep en uiteindelijk mislukte. Fidesz was buiten Boedapest zelf overal zeer succesvol en won zelfs zetels in het parlement – en dat ondanks de jarenlange campagne van The New York Times, door George Soros gefinancierde niet-gouvernementele organisaties en andere ‘usual suspects’ om het vermeende ‘democratische verval’ van Hongarije te hekelen.
De belangrijkste les van Hongarije: Een trotse natie is een natie die vecht om haar gewoonten, volksgebruiken en tradities veilig te stellen tegen de overheersende, zware hand van het liberale imperium (hier, de in Brussel gevestigde Europese Unie).
In Frankrijk, ‘s werelds op zeven na grootste economie en een anker van het moderne Europese integratieproject, zijn de huidige peilingen voor de tweede ronde van de presidentsverkiezingen die op de eerste stemronde van zondag zullen volgen, echte eye-openers. Volgens een opiniepeiling van Atlas Politico van 4 tot en met 6 april bevindt president Emmanuel Macron, die ondanks zijn occasionele anti-opwellingen pro-Europese integratie is en stevig centrum-links staat, zich in een politiek gevecht. Volgens Atlas Politico leidt Macron in een run-off verkiezing met zijn meest waarschijnlijke uitdager, de rechtse Euroskeptische Marine Le Pen, met de schokkend kleine marge van 50,5 procent tegen 49,5 procent. Le Pen heeft waarschijnlijk geprofiteerd van het Overton window-shifting effect van Eric Zemmour’s eigen meer rechtse presidentscampagne, die heeft geleid tot de normalisering van Le Pen.
De belangrijkste les uit Frankrijk: Het liberale imperium staat voor een existentiële bedreiging. Afgezien van Duitsland is er geen belangrijkere EU-natie dan Frankrijk. Een nederiger liberaal imperium zou erkennen dat er helemaal niets mis is met nationale trots.
In Oekraïne hebben lokale troepen de afgelopen anderhalve maand gevochten tegen Russische invallers, tot een schijnbare patstelling. Dit ondanks het feit dat het Russische leger een orde van grootte groter en machtiger is, en ondanks het feit dat premier Vladimir Poetin er al lang naar streeft Oekraïne, in Sovjet-stijl, weer op te nemen in “Groot-Rusland”. Wat men ook mag denken van een grotere Amerikaanse en NAVO-betrokkenheid in het Oekraïense theater – en ik ben altijd fel gekant geweest tegen escalatie – de realiteit is dat de verdediging van de eigen natiestaat door het Oekraïense volk (op enkele opmerkelijke uitzonderingen na) inspirerend is geweest. De Oekraïners hebben met succes huis en haard verdedigd op een manier die weinigen vóór Poetins invasie hadden kunnen voorzien.
De belangrijkste les van Oekraïne: De banden van wederzijdse loyaliteit die een bepaald volk samenbindt, zoals gemeenschappelijke taal, erfgoed en algemene gewoontes, kunnen tot buitengewone dingen leiden temidden van een intense dreiging van revanchisme.
Tot slot verliet deze week in Israël het lid van de Knesset Idit Silman formeel de haveloze regeringscoalitie van premier Naftali Bennett, die tot dan toe een krappe parlementaire meerderheid van 61-59 vertegenwoordigde. Het vertrek van Silman betekent dat de Knesset nu evenredig verdeeld is in 60-60, en de coalitie zal ten minste één stem van de Likud/Benjamin Netanyahu-geleide oppositie nodig hebben om wetgeving te laten goedkeuren. Bennetts coalitie, die bestaat uit een mix van vele verschillende mensen, van vermeende rechtse zionisten (zoals Bennett zelf) tot antizionisten van de Moslimbroederschap, zoals Mansour Abbas, was altijd al buitengewoon kwetsbaar. Cruciaal is dat door de aanwezigheid van de Ra’am-partij van Abbas in de coalitie, de voormalige nationaal-conservatief Bennett de antizionisten toestond om het Israëlische nationale belang te dwarsbomen in kernkwesties, zoals de Iraanse nucleaire dreiging en het territoriale geschil over Judea en Samaria.
De belangrijkste les van Israël: Een trots, zelfbesturend volk zal slechts zo lang een parlementaire (of congres) coalitie tolereren waarin subversieve vijfde colonne actoren, misschien in bondgenootschap met externe ngo’s, vetorecht hebben.
Terugkijkend op de vloedgolf van 2016 van de dramatische “Brexit” van het Verenigd Koninkrijk en de dramatische verkiezing van president Donald Trump, en doorgaand tot vandaag, is de grote beweging voor het terugwinnen van soevereiniteit levend en bloeiend. Voor Amerikanen die op zoek zijn naar toekomstgerichte inspiratie, is de les eenvoudig: de natiestaat, en de tastbare bloei van de bevolking van de natiestaat, moet altijd op de eerste plaats komen. Voor een in verval geraakte republiek is er geen belangrijker les om zich eigen te maken.
De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (08 april 2022): The Great Sovereignty Reclamation Movement
