Probeer maar eens te zoeken naar “Israël” op China’s grootste zoekmachine Baidu—de naam van de natie staat niet langer op de kaart.
De ontdekking, die velen in China verraste op 30 oktober, is de laatste wending in een berekend stilzwijgen door het regime in Peking, in tegenstelling tot andere grote wereldmachten die zich aan de zijde van Israël hebben geschaard.
Het regime, dat zichzelf positioneert als bemiddelaar en voorvechter van vrede, heeft Israël bekritiseerd omdat het te ver ging in zijn tegenaanval op Hamas.
Terwijl de vijandigheid tegen Israël op China’s zwaar gecensureerde internet en in de staatsmedia toeneemt, wordt de terroristische groepering die verantwoordelijk is voor de dodelijke aanval niet één keer genoemd in officiële verklaringen uit Peking.
Een woordvoerder van het Chinese Ministerie van Buitenlandse Zaken hield tijdens een recente persconferentie twee keer vol waarom de Chinese autoriteiten geweigerd hadden om “het woord ‘Hamas’ te zeggen.”
Het is “eigenlijk een andere manier om de kant van Hamas te kiezen,” vertelde Miles Yu, een China-beleidsadviseur bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken tijdens de Trump-regering, aan The Epoch Times.
Voor de heer Yu en andere China-watchers is de terughoudendheid van Peking weinig meer dan een façade. In plaats van de vredesvoorvechter te zijn die het beweert te zijn, zegt hij, is het regime ” lichtzinnig over alle crisissituaties elders in de wereld” die de aandacht afleiden van zijn eigen ambities.
Ultieme uitvoerder
Sinds Hamas op 7 oktober de gruwelijke aanval op Israël uitvoerde, is er veel aandacht besteed aan Iran vanwege zijn vermeende rol in het mogelijk maken van deze aanval, waarbij rapporten suggereerden dat Teheran de Hamas-terroristen voorzag van training en logistieke steun.
Iran is niet verlegen geweest om zijn steun aan Hamas te betuigen. Het regime juichte de aanval toe als een “historische overwinning,” organiseerde bijeenkomsten ter ondersteuning van de Palestijnen en beloofde “te blijven samenwerken” om de doelen van de groep te bevorderen. Het verstrekt jaarlijks ongeveer 100 miljoen dollar aan Palestijnse groepen zoals Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad en het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina-General Command, volgens een rapport van het State Department uit 2020. In 2022 zei Hamas-leider Ismail Haniyeh in het openbaar dat de groep dat jaar ongeveer 70 miljoen dollar had ontvangen van Iran, die het gebruikte om raketten te maken.
De spin in het web is Iran—als Iran er niet was geweest, zou Hamas niet hebben bestaan.
luitenant-kolonel Jonathan Conricus, woordvoerder van de Israël Defense Forces
“De spin in het web is Iran—als Iran er niet was geweest, zou Hamas niet hebben bestaan,” vertelde luitenant-kolonel Jonathan Conricus, woordvoerder van de Israël Defense Forces, aan NTD, de zustermediakanaal van The Epoch Times.
China-analisten, waaronder een oude ingewijde uit de elite van de Chinese Communistische Partij (CCP), zeggen echter dat een te grote nadruk op Iran de plank misslaat.
“China is de ultieme medeplichtige van het Iraanse regime dat terrorisme steunt”, zei dhr. Yu. “Indirect is China verantwoordelijk voor deze crisis.”
Hoewel er geen direct verband is dat wijst op de hand van China in het huidige conflict, heeft China nauwe banden gesmeed met Iran om de Amerikaanse invloed in het Midden-Oosten tegen te gaan. China is niet alleen al 10 jaar op rij de grootste handelspartner van Iran, maar heeft in maart ook geholpen om de banden tussen Saoedi-Arabië en Iran te herstellen op een moment dat Israël de betrekkingen met Riyad wilde herstellen.
Ondertussen hebben Chinese entiteiten herhaaldelijk de Amerikaanse regels genegeerd om militaire uitrusting te leveren aan Iran om het te helpen bij de ontwikkeling van drones, raketten en zijn nucleaire programma.
Eyal Pinko, een gepensioneerde commandant van de Israëlische marine, zei dat het voor hem “duidelijk” is dat China, Iran en Hamas deel uitmaken van “één bende.”
“Zelfs in het nucleaire programma is Iran betrokken bij China,” vertelde hij aan The Epoch Times. “Hun samenwerking is absoluut strategisch en zeer hecht.”
Christopher Balding, onderzoeker bij de Henry Jackson Society, een denktank op het gebied van trans-Atlantisch buitenlands beleid en nationale veiligheid, is het daarmee eens.
“Het is onlogisch dat China zich niet bewust is van het feit dat het op zijn minst stilzwijgend of impliciet Hamas steunt,” vertelde hij aan The Epoch Times.
Hij wees verder op de aanwezigheid van de Chinese telecombedrijven Huawei en ZTE in het Midden-Oosten, waaronder in Iran en Libanon. Deze bedrijven hebben Peking waarschijnlijk “op grote schaal” van informatie voorzien.
Hij voegde eraan toe dat het waarschijnlijk is dat “China’s dataverzamelaars wisten dat er gepraat werd” over de activiteiten van Hamas voordat de aanval plaatsvond.
Opkomende ‘As van het Kwaad’
Een langdurige oorlog in het Midden-Oosten zou voor Peking op veel fronten een duidelijke overwinning betekenen. Het zou Westerse middelen wegzuigen en afleiden van de Indo-Pacifische regio, waar het Chinese regime op agressieve wijze naar controle streeft.
Nu de Verenigde Staten zich steeds meer richten op Oekraïne en Israël, heeft de CCP een opening om zijn vleugels elders uit te slaan en een antiwesterse coalitie te vormen die zijn streven naar een nieuwe wereldorde kan verwezenlijken. Met de verzwakte positie van Rusland sinds het de oorlog tegen Oekraïne is begonnen, zou de Chinese leider Xi Jinping natuurlijk de “baas” zijn,” vertelde Cai Xia, die carrière heeft gemaakt in het lesgeven en trainen van hooggeplaatste Chinese functionarissen aan de Centrale Partijschool van de CCP, aan The Epoch Times.
“Let maar op. Wie de grootste weldoener is, is waarschijnlijk de aanstichter achter de schermen,” zei ze.
“Ze zullen elke bron in de wereld aangrijpen die ze te pakken kunnen krijgen en die hun doelen dient. In hun ogen draait alles om macht en status. Er is geen morele grens.
Dat het Kremlin en Peking op één lijn zitten wat betreft de oorlog tussen Israël en Hamas, blijkt ook uit het feit dat ze de handen ineenslaan om het Midden-Oostenbeleid te coördineren. Op 26 oktober, ongeveer een week nadat Peking de rode loper had uitgerold voor dhr. Poetin, verscheen een delegatie van Hamas in Moskou om de vrijlating van Russische gijzelaars te bespreken, waarna Hamas een verklaring vrijgaf waarin het de inspanningen van dhr. Poetin prees om een einde te maken aan wat het “de misdaden van Israël die door het Westen worden gesteund” noemde.
Bij de Verenigde Naties heeft China een reputatie van consequente versterking van de Palestijnse zaak. Samen met Rusland blokkeerde het op 25 oktober een door de VS geleide resolutie die de aanval van Hamas wilde veroordelen en het recht op zelfverdediging van Israël wilde steunen.
Een nieuwe “as van het kwaad” is al “duidelijk zichtbaar” tussen China, Iran, Rusland en Noord-Korea, vertelde Cheng Chin-mo, een expert in internationale betrekkingen aan de Tamkang Universiteit in Taiwan, aan The Epoch Times. Voor het communistische regime in China is de vuistregel simpel, zegt hij.
“Zolang je tegen Amerika bent, ben je mijn vriend. Daar komt het op neer.”
Een ‘communistische constructie’
De geschiedenis van de banden van Peking met de Palestijnen gaat terug tot halverwege de jaren 60, toen China als eerste niet-Arabische land de pas opgerichte Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) erkende als vertegenwoordiger van het Palestijnse volk en deze organisatie een kantoor in Peking gaf.
Berichten in de staatsmedia beschrijven Yasser Arafat, die de PLO leidde van 1969 tot zijn dood in 2004, als een trouwe fan van CCP-oprichter Mao Zedong. De guerrillaoorlogsstrategie van laatstgenoemde bereikte ” groot effect” in de strijd van de PLO met de Israëli’s, volgens een artikel uit 2021 dat werd gedeeld op websites van Chinese ambassades en consulaten.
De “diepe kameraadschap” was waarschijnlijk de reden waarom dhr. Arafat naar China reisde “telkens als de Palestijnse zaak op een keerpunt stond”, aldus hetzelfde artikel, waarin werd opgemerkt dat dhr. Arafat “er een gewoonte van maakte om eens per jaar van gedachten te wisselen met Chinese leiders.”
Partijmondstukken in China zijn trots op de invloed van het regime in de Palestijnse gebieden. In een verslag uit 1969 in de Chinese staatsmedia People’s Daily werden Palestijnse strijders geciteerd die zeiden dat Mao’s citaten en geschriften hun “geestelijk voedsel” en “krachtigste wapen” waren.
De verslaggever zei dat de Palestijnen zoveel ontzag hadden voor Mao dat ze zijn portret ophingen in Palestijnse vluchtelingenkampen in Jordanië en zijn geschriften aanbaden als belangrijker dan voedsel en water.
Moustapha Saphariny, de Palestijnse ambassadeur in China van 1992 tot 2002, kreeg op 19-jarige leeftijd politieke en militaire training in China voordat hij het slagveld opging tegen Israël. Hij ontmoette zijn vrouw tijdens zijn studie internationale politiek aan de Universiteit van Peking en beschouwde China als zijn “tweede thuisstad,” volgens een boek uit 2016 dat zijn alma mater onder zijn naam publiceerde.
“Deze terroristische organisaties baseerden zich altijd op het maoïsme,” zegt Trevor Loudon, een expert op het gebied van communistische infiltratie en medewerker van Epoch Times. Dat socialistische groepen over de hele wereld massaal op de been kwamen om steun te betuigen aan Hamas lijkt hem geen toeval.
“Wat wij islamitisch terrorisme noemen is een communistische constructie,” zei hij, en of de “guerrilla onderaan de hoop” het nu beseft of niet, het leiderschap “streeft communistische doelen na.”
De steun van het regime voor de Palestijnen is voortgezet. Na de ondertekening van een pact in december 2022 over het Belt and Road Initiative—de mega-infrastructuurprojecten waarmee Peking zijn politieke en economische kliek exporteert—vormden ze in juni een strategisch partnerschap tijdens het vijfde bezoek van Dhr. Abbas aan China, op hetzelfde moment dat de Chinese stad Wuhan een vriendschapsovereenkomst met Ramallah aankondigde die de eerste in zijn soort was tussen China en de Palestijnen.
‘Niets is toeval’
China werd meer dan 10 jaar geleden rechtstreeks betrokken bij het helpen van Hamas, toen slachtoffers van bombardementen en raketaanvallen in Israël een rechtszaak van 1 miljard dollar aanspanden tegen de Bank of China, waarbij de centrale bank ervan werd beschuldigd bewust betalingen aan Hamas mogelijk te hebben gemaakt. Hoewel de Israëlische regering aanvankelijk haar gewicht in de schaal legde om de rechtszaak te steunen, trok ze zich eind 2013 terug en verbood ze een voormalige antiterrorismeagent die cruciaal was voor de zaak om te getuigen, naar verluidt als gevolg van Chinese druk.
“Geld is de zuurstof voor terrorisme”, vertelde de Israëlische advocate Nitsana Darshan-Leitner, die betrokken was bij de zaak, aan The Epoch Times. Peking controleert de Bank of China, zei ze, dus elke stap van de bank is een weerspiegeling van het Chinese regeringsbeleid.
“Destijds was het erg verontrustend dat China in feite Hamas steunde,” zei ze.
Peking heeft ondertussen duidelijk gemaakt dat het op zijn eigen voorwaarden met de Palestijnen wil samenwerken.
Tegenwerking van de VS en Israël negerend, verwelkomden de Chinese autoriteiten in 2006 de hooggeplaatste Hamasleider Mahmoud al-Zahar in de Chinese hoofdstad.
Een dergelijk gebaar legitimeert Hamas en “verstevigt de positie van Hamas als de stem voor Palestina en voor het Palestijnse volk,” vertelde Matthew Johnson, een gastmedewerker aan het Hoover Institution, aan The Epoch Times.
Militair gezien begonnen de Chinese wapenleveranties aan de PLO al in het jaar van haar oprichting in 1964 en gingen door tot het begin van de jaren tachtig, met ten minste twee “grote hoeveelheden zware wapens” geleverd in een week tijd in september 1981, volgens Mark Morrison in zijn proefschrift uit 1984 voor de Naval Postgraduate School, een door de Amerikaanse marine geleide school die militaire officieren opleidt.
Onderzoekster Lillian Craig Harris karakteriseerde Peking in 1977 als “de meest consistente grote mogendheid die de Palestijnse guerrillaorganisaties steunt, hen bewapent, bekritiseert, probeert te verenigen en, ondanks schommelingen in de relatie, morele en materiële steun geeft.”
Zonder de Chinese militaire hulp zou “de PLO misschien niet de politiek machtige organisatie zijn die ze nu is,” schreef ze in het wetenschappelijke tijdschrift Journal of Palestine Studies.
In de huidige oorlog zijn, net als in het verleden, wapens gebaseerd op Chinese technologie Gaza binnengesijpeld en in handen van Hamas gekomen.
De heer Pinko herinnerde zich dat toen hij nog bij de marine was tijdens de Libanonoorlog in 2006, het Israëlische vlaggenschip Hanit werd geraakt door Iraanse raketten die Chinese replica’s leken te zijn. Israëlische functionarissen identificeerden in 2014 gesmokkelde Syrische raketten die gebaseerd waren op langeafstandssystemen ontwikkeld door het Chinese staatsbedrijf Sichuan Aerospace Industry Corp.
In 2009 toonden foto’s van het slagveld pijpen van een Chinese staalfabrikant in de raketten van de Izz al-Din al-Qassam Brigades, de militaire vleugel van Hamas in Gaza. Het verzet dat daarop volgde, zette het bedrijf uit de provincie Shandong ertoe aan om te verduidelijken dat de buizen bestemd waren voor een gasbedrijf uit het Midden-Oosten.
“Het enige wat het laat zien is dat de producten van onze fabriek van topkwaliteit en redelijk geprijsd zijn”, zei het bedrijf, eraan toevoegend dat het niet kan onthullen “welk land de klant is”, maar het was “zeker niet Libanon.”
In een militaire parade in 2014 liet Hamas ook een Chinese gepantserde persoonlijke drager zien, bekend als de Type 63, die populair is in het Midden-Oosten, volgens het Chinese staatsmediaplatform ifeng.
“Niets is toevallig met de Chinezen,” zei dhr. Pinko.
Voor de heer Loudon verschillen de verschillende politieke groeperingen in de Palestijnse gebieden niet van “verschillende facties van de maffia.”
“Ze mogen elkaar dan soms aanvallen voor grondgebied,” zei hij, “maar ze zijn allemaal verenigd in het steunen van het communisme, het haten van het Westen en het willen vernietigen van Israël.”
Hoewel Israël al lange tijd een hechte handelspartner is van China, zou de oorlog ertoe kunnen leiden dat het land de relatie herziet. Israëls de facto ambassadeur Maya Yaron noemde Taiwan “echt een goede vriend” voor zijn uitgesproken steun, terwijl hij de reactie van China “zeer verontrustend” noemde.
Er is geen kristallen bol, maar het gevoel van gevaar is duidelijk.
“We komen steeds dichter bij een scenario van de Derde Wereldoorlog,” zei Loudon. “Zal het over de rand gaan? Ik hoop van niet, maar dat is waar we hier naar moeten kijken.”
Voor nu, zei hij, “grijpen deze landen hun kans nu het nog kan.”
Luo Ya heeft bijgedragen aan dit verslag.
Gepubliceerd door The Epoch Times (3 november 2023): The Long Red Shadow Behind Islamic Terrorism
