Herinnert u zich Richard Gere? Ik zeker wel. Hij was een grote ster in de jaren ’90, met memorabele rollen in films als Pretty Woman, American Gigolo en als ik me goed herinner, Unfaithful. Daarna verdween Gere grotendeels. Ik had dit wel opgemerkt, maar vroeg me nooit af waarom. Nu weet ik het. Gere werd geschrapt door Hollywood vanwege zijn kritiek op de tirannie van het Chinese regime.
Het verhaal van Gere’s schrapping wordt verteld in een nieuw boek van Erich Schwartzel, getiteld “Red Carpet: Hollywood, China en de wereldwijde strijd om culturele superioriteit.” Schwartzel verwerkt het verhaal van Gere in een groter verhaal over Hollywoods grotere zakenplan met China. De les van Schwartzel’s boek is dat wanneer je toegang wilt tot een markt die gecontroleerd wordt door de Chinese communisten, je erg ver moet gaan om hen te gehoorzamen.
Gere’s vijandigheid tegenover het Chinese regime is zeker niet te wijten aan het feit dat Gere een rechtse rakker is of dat hij de Chinese belangen ziet als tegengesteld aan die van zijn eigen land. Niets van dat alles. Gere is boeddhist en als zodanig een bewonderaar en aanhanger van de Dalai Lama, die door Chinese functionarissen als een vijand van de Chinese staat wordt beschouwd.
In 1993 onderbrak Gere zijn presentatie van een Award voor art direction om de “afschuwelijke mensenrechtensituatie in China te betreuren, niet alleen tegenover hun eigen volk, maar ook tegenover Tibet”. Maar Gere’s grote zonde kwam in 1997 toen hij de film “Red Corner” maakte, een verhaal over een Amerikaans kaderlid dat vast komt te zitten in en de verschrikkingen ervaart van het Chinese strafrechtsysteem.
“Red Corner’ was geen kassucces; het werd dat jaar opzij geschoven door grote films als ‘Men in Black’ en ‘My Best Friend’s Wedding’. Dus de Chinezen gaven er niet om zolang het niet door teveel mensen gezien werd. Wat hen wel uitmaakte was dat Gere verder ging dan acteren in de film. Hij verdedigde de film ook als een zaak.
Terwijl MGM de film slechts als een spannend verhaal behandelde, drong Gere erop aan dat de film een “katalysator voor verandering in de wereld” zou kunnen zijn, omdat het de verschrikkingen van het Chinese totalitarisme blootlegde. Interessant is dat de Chinese president Jiang Zemin rond dezelfde tijd een bezoek bracht aan Amerika, op zoek naar meer handelsovereenkomsten en nauwere diplomatieke banden met de regering Clinton. Terwijl president Bill Clinton een staatsdiner hield voor Jiang, organiseerde Gere een “staatloos diner” aan de overkant van de straat op het dak van een chique hotel en nodigde daarbij mede-beroemdheden Uma Thurman en Sharon Stone uit.
Schwartzel documenteert dat toen Gere de zaak van Tibet bleef verdedigen en China bleef hekelen voor zijn schendingen van de mensenrechten, Hollywood zich steeds ongemakkelijker begon te voelen bij zijn publieke pleidooi. De late jaren 1990 en vroege jaren 2000 vielen samen met een periode waarin de Amerikaanse filmmarkt afvlakte, en Hollywood-studio’s steeds meer uitkeken naar uitbreiding in China.
China telt tenslotte meer dan een miljard mensen. Het was de studiobazen in Californië niet ontgaan dat tientallen miljoenen Chinezen van het platteland naar de steden trokken en dat zij gretige consumenten van westerse producten werden. Hollywood watertandde bij het vooruitzicht om deze markt voor Amerikaanse films aan te boren.
Natuurlijk begrepen de Hollywood-managers dat zij te maken hadden met een communistisch regime dat niet aarzelde om films die in China werden toegelaten te censureren. Ze waren best bereid om de Chinezen op dit punt tegemoet te komen. Schwartzel wijst erop dat in 2006 in “Mission: Impossible 3” scènes werden weggelaten waartegen de Chinezen bezwaar hadden en in 2012 verwijderden de producenten van de James Bond-film “Skyfall” een scène waarin een Chinese veiligheidsagent werd gedood, omdat de Chinese censoren vonden dat de Chinezen daardoor zwak overkwamen.
In deze sfeer van Hollywood die het Chinese communistische regime het hof maakt, meldt Schwartzel dat “Gere te radioactief was om in te huren.” Alleen al zijn aanwezigheid op de aftiteling zou kunnen betekenen dat de film in China niet zou worden goedgekeurd. Sindsdien is Gere persona non grata, althans wat de grote studio’s betreft. Hij zou zich tevreden moeten stellen met onafhankelijke speelfilms met een bescheiden budget, zoals “Arbitrage” en “The Second Best Exotic Marigold Hotel.”
In de jaren vijftig hield Hollywood een zwarte lijst bij van acteurs die zogenaamd communistische banden hadden en daarom te controversieel werden geacht om in grote films te spelen. Hoe ironisch is het dat Hollywood tegenwoordig opnieuw een zwarte lijst bijhoudt, alleen deze keer voor afvalligen zoals Richard Gere die blijkbaar niet vriendelijk en eerbiedig genoeg zijn voor het Chinese communistische regime.
Gere is verrassend stil geweest over zijn plaatsing op de zwarte lijst. In juni 2020 echter, getuigde Gere voor het Congres (pdf) ten gunste van een wetsvoorstel om de Verenigde Staten betere toegang te geven tot de kasjmiermarkt in Mongolië. Gere betoogde dat het wetsvoorstel de economie van Mongolië zou versterken en het land minder afhankelijk zou maken van China, aangezien afhankelijkheid in die regio zich snel vertaalt in Chinese controle.
Op een gegeven moment begon Gere over de film die hem van de Hollywood A-lijst lijkt te hebben gehaald, “Red Corner.” Gere speculeerde over de vraag of Hollywood vandaag de dag nog wel zo’n film zou maken.
“Het zal gewoon niet gebeuren”, bekende hij.
De schrapping van een ster van het formaat van Gere toont aan hoe erg het probleem is, hoezeer Hollywood tegenwoordig afhankelijk is van zijn grimmige partners in het Oosten.
Dinesh D’Souza is een auteur, filmmaker en dagelijks gastheer van de Dinesh D’Souza podcast.
De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.
Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (21 februari 2022): Cancelling Richard Gere
