Vanwege de lange wachtlijsten voor transplantaties zijn bio-ethici en medische instellingen erop gebrand de bron van organen uit te breiden. Het is zo erg geworden dat sommige van de meest invloedrijke beleidsmakers in de bio-ethiek er nu op aandringen dat artsen mogen doen wat vroeger ondenkbaar werd geacht, namelijk potentiële donoren doden voor hun organen.
Het wegnemen van vitale organen van levende patiënten is illegaal onder de zogenaamde “dode donor regel” (DDR). De DDR verbiedt niet alleen levers, longen, harten, beide nieren en dergelijke van levende mensen te verwijderen, maar het is ook verboden patiënten te doden om hun organen te verkrijgen, zelfs wanneer ze daarmee instemmen. De DDR zorgt er dus voor dat iedere potentiële orgaandonor een volledig gelijkwaardig lid van de samenleving blijft met het recht op leven tot hun natuurlijke dood.
De Dode Donor Regel ligt onder vuur
In de afgelopen jaren is de toewijding vanuit de geneeskunde aan de DDR zo sterk aangetast dat veel invloedrijke stemmen oproepen om de regel helemaal af te schaffen. Het meest recente voorbeeld werd onlangs gepubliceerd in het invloedrijke Journal of Medical Ethics. Het artikel, geschreven door de bio-ethicus Anthony P. Smith (geen familie) van de Universiteit van Utah, dringt erop aan dat artsen de vitale organen van cognitief gehandicapten zoals wijlen Terri Schiavo mogen oogsten, terwijl ze nog leven.
Dit is de kern van het argument: Het belangrijkste bij orgaandonatie is niet de dood van de donor, maar toestemming voor de oogst, vooral als bij de levende patiënt permanente bewusteloosheid is vastgesteld. In zulke gevallen is doden niet moreel verkeerd omdat het de patiënt niet schaadt, die volgens Smith geen “ultieme belangen” meer heeft. Hij schreef dat “zonder bewustzijn een persoon geen wensen of verlangens kan hebben”, zoals de keuze om “een huis te kopen of te trouwen”. Dit betekent, stelt Smith, dat “iemand geen schade kan worden berokkend omdat hij geen belangen heeft die gedwarsboomd of belemmerd kunnen worden.”
Werkelijk? Op het eerste gezicht zou het argument van Smith mensen ontmenselijken waarvan gedacht wordt dat ze geen bewustzijn hebben en zou het hun leven ontdoen van elke betekenis. Sterker nog, het zou betekenen dat hun bestaan niet beschermd hoeft te worden, ook al zijn er veel gevallen van mensen die zogenaamd permanent bewusteloos zijn, die onverwachts ontwaken of een verkeerde diagnose blijken te hebben gekregen. (Uit een recent onderzoek bleek dat één op de vijf patiënten waarvan men dacht dat ze bewusteloos waren, in werkelijkheid wakker waren. Een eerdere studie schatte dat aantal zelfs op 40 procent).
Beweren dat bewusteloze patiënten niet kunnen worden geschaad zou ook betekenen dat hen geen onrecht kan worden aangedaan door bijvoorbeeld verkrachting, omdat zij geen blijvend belang hebben bij de integriteit van hun lichaam. En aangezien we hen volgens Smiths waardesysteem zouden moeten kunnen doden voor hun organen, waarom dan niet ook experimenteren op hun lichamen? Hun morele waarde zou immers gereduceerd worden tot die van een plant.
Waarom Bio-ethische vakbladen belangrijk zijn
Wat zeg je? Wie geeft erom wat de bio-ethicus schrijft in zijn vakbladen?
Dat zouden we allemaal moeten doen. Het bio-ethisch discours is niet hetzelfde als filosoferen op een barkruk. Wat begint in het Journal of Medical Ethics, The New England Journal of Medicine, het Hastings Center Report, het Journal of the American Medical Association, of andere dergelijke publicaties heeft vaak een reële impact.
Dergelijke argumentatie is inderdaad vaak een eerste stap in de richting van wetgeving inzake volksgezondheid. Eerst discussiëren “de deskundigen” over en weer over het beleid dat zij graag ingevoerd zouden zien. Zodra er een ruwe consensus is bereikt, worden veel van deze voorstellen bij wet vastgelegd of bureaucratisch opgelegd via regelgeving. Soms gaan ze deel uitmaken van het officiële beleid door middel van rechtszaken waarin bio-ethici getuigen over wat “de deskundigen” ervan denken waarna een rechter hun ideeën uitvoert via gerechtelijke uitspraken. Als duidelijk voorbeeld geldt het proces dat een stormloop heeft ontketend om transseksuele kinderen toe te staan hun puberteit te laten blokkeren of “geslachtsveranderende” operaties te ondergaan.
Doden voor organen is mogelijk al aan de gang
Het doden voor organen is mogelijk al overgegaan van voorstanders naar uitvoerders door het vervagen van de grens tussen wat “hersendood” en “hartdood” wordt genoemd. Dood is dood, zouden we misschien kunnen denken, maar er zijn twee manieren om te verklaren dat een leven is geëindigd. De eerste is algemeen bekend als “hersendood”, waarbij de volledige hersenen en al hun functies onomkeerbaar stoppen. De tweede methode wordt soms “hartdood” genoemd, wat een onomkeerbare hartstilstand betekent.
Merk op dat het sleutelwoord bij de doodsverklaring in beide gevallen “onomkeerbaar” is. Als het hart stopt, maar weer gestart kan worden, zoals regelmatig gebeurt bij een open hart operatie, is de patiënt niet dood. Als de schijnbaar inerte hersenen nog steeds kunnen functioneren, blijft de patiënt in leven. Op deze manier kunnen de doden dood worden verklaard, maar de nog levenden worden pas uit de reddingsboot geduwd als alle hoop op overleven is verdwenen.
Helaas hebben sommige transplantatiechirurgen deze cruciale morele grenzen vervaagd door het hart van donoren opnieuw op te starten na een geplande hartstilstand (wanneer de levensondersteunende behandeling wordt stopgezet) en de bloedtoevoer naar de hersenen af te klemmen om hersendood te veroorzaken, zodat kloppende harten kunnen worden geoogst.
De procedure staat bekend als “normotherme regionale perfusie met gecontroleerde donatie na circulatiedood” (NRP-cDCD) en wordt stiekem getest of toegepast.
Dit is een verschrikkelijke vergissing. Als een patiënt wordt gereanimeerd na een hartstilstand, is hij niet dood! Het afsnijden van de bloedtoevoer naar de hersenen om daarna hersendood te veroorzaken ligt erg dicht bij het opnieuw tot leven wekken van de patiënt om hem vervolgens te doden. Dit is niet alleen immoreel – en waarschijnlijk illegaal als een schending van de DDR – maar het is ook een volgende in een lange reeks van schendingen die zoveel publiek wantrouwen hebben veroorzaakt in instellingen.
U weet wat ik bedoel: Een controversieel beleid wordt ingevoerd met de garantie van “de deskundigen” dat “strikte richtlijnen” bescherming zullen bieden tegen misbruik – om vervolgens, als het beleid eenmaal stevig is ingevoerd, de grenzen te schenden of onherkenbaar op te rekken. Dergelijke inbreuken op het overheidsbeleid zijn zo alomtegenwoordig geworden dat men geneigd is te geloven dat al deze garanties slechts een list zijn om “de deskundigen” toe te staan te doen wat zij willen. Door artsen toe te staan harten opnieuw op te starten om hersendood te veroorzaken, wordt de oprechtheid van de medische transplantatie-ethiek in twijfel getrokken.
Gelukkig verzetten sommigen in de wereld van de geneeskunde, zoals het American College of Physicians, zich tegen deze nieuwe benadering van het verzamelen van organen. Maar het proces lijkt zich uit te breiden, met nieuwe ziekenhuizen die voortdurend NRP-cDCD protocollen invoeren. Dat betekent dat het tijd is voor het grote publiek om te zeggen: “Dit moet stoppen!”.
Sommige grenzen mogen nooit overschreden worden. Toestaan dat artsen patiënten doden tijdens de extractie van organen zou niet alleen een acute bedreiging zijn voor de onschendbaarheid van het leven, maar ik kan geen betere manier bedenken om wantrouwen te zaaien in onze gezondheidszorg in het algemeen en op het levensreddende gebied van de orgaantransplantatiegeneeskunde in het bijzonder. Levende patiënten reduceren tot orgaanboerderijen die rijp zijn voor de oogst is niet alleen overduidelijk immoreel, het is ook erg onverstandig.
De meningen in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (17 oktober 2022): Don’t Let Doctors Kill Sick Patients for Their Organs