Commentaar
Sinds haar oprichting heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) de rol van adviesorgaan op het gebied van de internationale gezondheid op zich genomen. Sinds 2005 heeft de WHO de Internationale Gezondheidsregeling (IHR) opgesteld als het belangrijkste instrument om ervoor te zorgen dat noodsituaties op het gebied van de volksgezondheid snel worden aangepakt. De COVID-pandemie illustreert perfect hoe machtig de WHO reeds is.
Eind 2022 werd echter een nieuwe reeks amendementen (pdf) gepubliceerd die door de staten die lid zijn van de WHO zijn voorgesteld en die de macht van de WHO onder het mom van de IHR willen vergroten. Dit, in aanvulling op een nieuw voorgesteld intergouvernementeel onderhandelingsorgaan (INB) (pdf) en de toevoeging van een clausule inzake preventie, paraatheid en reactie op pandemieën (WHO CA+) (pdf) in het INB, werpt verschillende rode vlaggen op over de paradigmaverschuiving die de WHO onderneemt, van het spelen van de rol van een internationaal gezondheidsadviesorgaan naar het worden van een wereldwijd regime dat handelt in naam van de gezondheid.
Van patiënt-dokterrelatie naar machtig gezondheidsconglomeraat
Doorheen de geschiedenis hebben mensen vertrouwd op banden met vrienden, familie en buren om een gezond sociaal leven te behouden. Dit is niet alleen belangrijk voor het welzijn, maar ook voor het opbouwen van het vertrouwen waarop het fundament van relaties rust. Net zoals vertrouwen essentieel is in relaties met familie en vrienden, is vertrouwen met betrekking tot gezondheid van vitaal belang in de relatie tussen patiënt en arts.
Artsen in vele landen en regio’s hebben een overvloed aan verschillende methoden om zoiets eenvoudigs als een verkoudheid te behandelen. Sommigen geven je een griepprik, anderen schrijven je wat kleine medicijnen voor, en sommigen zeggen je zelfs dat je warme soep moet drinken en veel moet rusten. Er kan ook een onbekend middel uit Latijns-Amerika of Zuidoost-Azië zijn dat net zo goed werkt als iets dat je in een Amerikaanse apotheek kunt kopen. Dit alles wil zeggen dat goed opgeleide artsen weten wat ze doen, gezien de methoden die ze tot hun beschikking hebben.
De één-op-één relatie tussen patiënt en arts is van oudsher de beproefde manier om een gezondheidssysteem op te zetten in elke samenleving. Zelfs onder evidence-based medicine dienen adviezen van de U.S. Centers for Disease Control and Prevention (CDC), U.S. Food and Drug Administration (FDA), of andere gezondheidsinstanties als niet-bindende aanbevelingen aan artsen die hen het recht geven hun eigen beslissingen te nemen op basis van hun kennis van de patiënt.
Mensen beslissen zelf over hun gezondheid; daarom hebben artsen toestemming van hun patiënten nodig voor behandelingen of operaties. Het vertrouwen dat mensen aan hun artsen schenken is heilig en vereist dat artsen geneeskunde bedrijven op basis van ethiek en echte medische kennis, vaardigheden en ervaring—zaken waarover de meeste artsen nog steeds beschikken.
In tegenstelling tot wat al generaties lang de norm is, heeft de vooruitgang van de moderne geneeskunde en de biotechnologie van de gezondheidszorg en de geneeskunde enorme industrieën gemaakt. Als gevolg daarvan is de kwaliteit van de gezondheidszorg in toenemende mate afhankelijk geworden van de toewijzing van middelen en de verdeling van rijkdom.
Big Pharma, machtige gezondheidsinstanties en dominante ziektekostenverzekeraars zijn met elkaar verweven en vormen een enorm machtsconglomeraat. In naam van de bescherming van het volk heeft deze machtsuitoefening een ongekend niveau bereikt, dat tijdens de pandemie volop te zien was in de vorm van lockdowns, mandaten, de stormloop op geneesmiddelen en vaccins, verzekeringspolissen die de diagnose bepalen, enz.
WHO: Een wereldregime in naam van de gezondheid?
Dan hebben we internationale organisaties als de WHO met een rol die veel mensen te willekeurig vinden om als een eminent element in hun leven te beschouwen. Zij werd opgericht binnen de Verenigde Naties en speelde van oudsher een coördinerende rol in mondiale gezondheidskwesties en -middelen, door te helpen bij bedreigingen van de volksgezondheid zoals polio, AIDS en COVID. De laatste voorgestelde hervorming doet echter ernstige bezorgdheid rijzen over de vraag of de WHO een mondiaal quasi-regime aan het worden is.
De nieuwste veranderingen voor de WHO zijn amendementen op de Internationale Gezondheidsregeling. De Wereldgezondheidsvergadering keurde de IHR voor het eerst goed in 1969 om zes ziekten te bestrijken en sindsdien is deze verschillende keren herzien. Een volledig bijgewerkte versie werd in 2005 ingevoerd na de uitbraak van SARS in China in 2003, nadat de Chinese Communistische Partij (CCP) weigerde tijdens de uitbraak transparantie te betrachten. Deze editie van 2005 van de IHR wordt nu geconfronteerd met ingrijpende veranderingen.
De IGR eist van de WHO-landen dat zij noodsituaties op het gebied van de volksgezondheid die zich op internationale schaal kunnen verspreiden, opsporen, beoordelen, rapporteren en er adequaat op reageren. Tijdens de COVID-19-pandemie, met name tijdens het begin ervan, heeft China blijk gegeven van desinformatie en een gebrek aan transparantie ten aanzien van de internationale gemeenschap met betrekking tot het delen van gegevens, het toestaan van een onderzoek naar de oorsprong van het virus en kwesties in verband met de meest recente ongekende piek van infecties en sterfgevallen nadat het land zijn zero-COVID-beperkingen had opgeheven.
Niet los van deze internationale incidenten heeft de WHO een aantal wijzigingen van de IGR gepubliceerd die de macht van de WHO bij wereldwijde gezondheidscrises aanzienlijk zullen versterken. Zo zal de WHO bijvoorbeeld de bevoegdheid krijgen om op te treden in potentiële in plaats van daadwerkelijke noodsituaties en zal de directeur-generaal van de WHO controle krijgen over de productie van medicijnen die naar eigen goeddunken kunnen worden toegewezen.
Een punt van zorg is dat de WHO de bevoegdheid krijgt om besluiten over gezondheidsmaatregelen van individuele landen terzijde te schuiven en dat de organisatie de bevoegdheid krijgt om te censureren wat zij beschouwt als misinformatie en desinformatie, mochten de amendementen worden aangenomen. Dit is een ernstige bedreiging voor de soevereiniteit van elk WHO-lid.
Een andere opzienbarende wijziging was de schrapping van “respect voor de waardigheid, de mensenrechten en de fundamentele vrijheden van personen” in artikel 3 van de IGR, die werd vervangen door de termen ” rechtvaardigheid” en “inclusiviteit”.
Tegelijkertijd veranderen de nieuwe amendementen van de WHO het adviserende karakter van de IGR in dat van een wet, wat betekent dat de organisatie evenveel macht—zo niet meer—zal hebben in vergelijking met een bestuursorgaan met juridisch bindende jurisdictie en handhavingsmogelijkheden.
De bovengenoemde wijzigingen, en nog vele andere, zijn verontrustend omdat de amendementen vaag van aard zijn en veel ruimte laten voor interpretatie. In de amendementen wordt bijvoorbeeld niet gespecificeerd hoeveel geld landen moeten bijdragen, wat zou kunnen leiden tot een escalatie van de corruptie in onderontwikkelde landen.
Een wereldwijd gezondheidscertificaten systeem met meerdere risico’s
Tijdens de pandemie zijn er in sommige delen van Noord-Amerika, Europa en andere landen een aantal systemen van gezondheidscertificaten opgezet, maar geen enkel systeem was zo wijdverbreid en zwaar gehandhaafd als het QR-codesysteem in China. Gedurende China’s drie jaar van extreme zero-COVID-maatregelen, bepaalde de kleur van een code op je telefoon of je het gemeenschapsterrein mocht verlaten, in restaurants mocht eten of zelfs in een ziekenhuis mocht bevallen.
Het QR-codesysteem kon je bewegingen volgen en gebruikte een algoritme om te bepalen of je geacht werd risico te lopen op besmetting. Als je risico liep, werd je code geel en stuurden de autoriteiten je op eigen kosten naar een quarantainekamp. Dit QR-codesysteem werd ook gekoppeld aan je persoonlijke bankrekening, zodat je verplichte quarantaine in een hotel kon worden betaald voordat je aankwam.
Ingevoerd door een regime dat weinig oog heeft voor mensenrechten, werden codes naar verluidt geel of zelfs rood (wat wijst op besmetting) voor burgers die klaagden over de strenge pandemische maatregelen. Een dergelijk invasief systeem heeft een immens potentieel om privacy en zelfbeschikking af te schaffen en de inwoners te dwingen onder een Orwelliaans regime te leven.
De oppervlakkige bedoeling van het stelsel van gezondheidscertificaten is goedaardig, maar het zou een handig instrument kunnen zijn om de oprichting van een overkoepelende wereldregering aan te sturen. Het zou een integraal onderdeel kunnen zijn in het bereiken van een globalistische agenda, zonder dat daarvoor steun van de massa nodig is.
Gezondheidscertificaten zijn niet het enige dat de WHO wil toevoegen aan de wereldregering. Het agentschap eist ook een internationaal onderhandelingsorgaan (INB) met als taak pandemiepreventie, paraatheid en reactie.
De INB zou een ander excuus voor controle kunnen zijn
Onder verwijzing naar het “catastrofale falen van de internationale gemeenschap bij het tonen van solidariteit en billijkheid in reactie op de … pandemie” in haar preambule, roept het nulontwerp voor het INB, dat in 2022 is geïnitieerd en in februari 2023 is herzien, op tot een internationale organisatie met meer gezag dan sommige, zo niet de meeste, regeringen in de wereld, die kan optreden als reactie op de volgende wereldwijde gezondheidscrisis.
Tegelijkertijd omvat het INB ook het “One Health”-initiatief, momenteel een vijfjarenplan gericht op het aanpakken van zoönotische epidemieën over de hele wereld. Er kan worden uitgelegd dat het INB de handelende arm van de “grootmacht” van de WHO zou zijn, terwijl de IHR de rechtsgrondslag voor de willekeurige regering zou vormen. Financiering voor deze maatregelen, zoals voorgesteld, zou komen van de wereldbank.
Terwijl de WHO zich opmaakt om haar macht met deze amendementen te balloneren, smeekt één vraag om een antwoord: Waren de mensen tevreden over de manier waarop de organisatie de pandemie heeft aangepakt? De wereldwijde publieke opinie lijkt hierover verdeeld. Terwijl de Europese en Noord-Amerikaanse ontwikkelde landen de inspanningen van de WHO lijken te steunen, uiten sommige Aziatische landen zoals Japan en Zuid-Korea hun ontevredenheid.
Ondertussen is het beleid dat de WHO probeert uit te voeren ook een bron van krachtige sociale spanning en verdeeldheid. Velen lijken verdeeld tussen de invoering van een particulier gezondheidspaspoort en een door de overheid beheerd gezondheidspaspoort dat kan worden gebruikt als bewijs van vaccinatie of voor soortgelijke doeleinden.
Heeft de WHO, zoals elke goede regering met checks and balances, niet ook een objectieve post-COVID evaluatie nodig voordat de amendementen worden aangenomen? Dit roept de vraag op onder wat voor soort toezichthoudende instantie de WHO valt, en of er wettelijke mechanismen bestaan zodat de WHO ter verantwoording kan worden geroepen als zij een kritieke crisis op het gebied van de volksgezondheid niet aanpakt. Deze kwesties moeten worden aangepakt voordat wijzigingen worden goedgekeurd.
Een van de meest urgente kwesties hier is dan ook het gebrek aan transparantie van de WHO en de voorgestelde maatregelen om verantwoording af te leggen. Het taalgebruik in het wijzigingsdocument is uiterst vaag en laat veel ruimte voor interpretatie. Tegelijkertijd lijkt er een zorgwekkend gebrek aan checks and balances te zijn binnen de voorgestelde nieuwe orde.
Alle 194 landen van de WHO zullen over de amendementen stemmen en de nieuwe INB tegen mei 2024 definitief vaststellen, wat ingrijpende veranderingen kan meebrengen voor het levensonderhoud van de komende generaties. Zijn de mensen goed geïnformeerd en voorgelicht over deze veranderingen? Moeten er niet meer openbare en open debatten komen voor meer transparantie om te laten zien wat er gaat gebeuren als de amendementen worden aangenomen? Waarom besteden de media hier geen aandacht aan?
De meningen in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van The Epoch Times. Epoch Health verwelkomt professionele discussie en vriendelijk debat.
Gepubliceerd door The Epoch Times ( 7 maart 2023): New WHO Amendments Creating a Global Regime in the Name of Health
