Bij het geluid van geweerschoten vielen de gevangenen levenloos op de grond. Hun lichamen, nog warm, werden naar een nabijgelegen witte bestelwagen gedragen, waar twee in het wit geklede artsen wachtten. Achter gesloten deuren werden ze opengesneden en werden hun organen uitgesneden voor verkoop op de transplantatiemarkt.
Dit gruwelijke tafereel, dat meer weg heeft van een horrorfilm dan van een waargebeurd verhaal, vond meer dan 20 jaar geleden in China plaats op instigatie van de staatsautoriteiten. Bob (een pseudoniem) was er getuige van als veiligheidsbeambte op de plaatsen waar ter dood veroordeelde gevangenen werden geëxecuteerd.
“Het oogsten van organen van ter dood veroordeelde gevangenen was een publiek geheim,” vertelde Bob, die nu in de Verenigde Staten woont, aan The Epoch Times. Hij weigerde zijn echte naam te gebruiken uit angst voor represailles van het regime. The Epoch Times heeft zijn politie-ID en andere persoonlijke gegevens geverifieerd.
Bob beschreef dat hij een onwetende deelnemer was in een “geïndustrialiseerde” toeleveringsketen die levende mensen omzette in producten voor de orgaanhandel. Tot de actoren in deze macabere industrie behoren het gerechtelijk apparaat, de politie, gevangenissen, artsen en de ambtenaren van de Chinese Communistische Partij (CCP) die de richtlijnen uitvaardigen.
Zijn relaas uit het midden van de jaren negentig werpt licht op één fase in de verontrustende evolutie van de jarenlange praktijk van de CCP om organen te oogsten van donoren die daar niet mee instemmen. Bob was getuige van het wegnemen van organen bij gevangenen die al dood waren, maar in de jaren daarna zou het regime een nog veel meer sinistere praktijk gaan toepassen – en op grote schaal toepassen: het wegnemen van organen bij levende gewetensgevangenen, met name Falun Gong-aanhangers.
De Executie
Bob ging in 1996 bij de politie en werkte als politieagent in burger. Van tijd tot tijd hielp hij bij het handhaven van de orde in een rechtbank waar executies worden bevestigd en op verschillende executieplaatsen in de stad. Later, in 1999, werd Bob zelf voor meer dan een jaar in hechtenis genomen nadat hij op internet een kritisch bericht over de autoriteiten had geplaatst. Daar kon hij de behandeling van ter dood veroordeelde gevangenen observeren en zo het proces van veroordeling tot executie en orgaanoogst in elkaar passen.
Na zijn veroordeling tot de doodstraf kreeg een gevangene hand- en enkelboeien om, die tot 33 pond konden wegen, om ontsnapping te voorkomen. Een of twee andere gevangenen hielden hem voortdurend in de gaten. Een bloedtest – een stap om mogelijke donoren te identificeren – en een geestelijke en lichamelijke gezondheidscontrole zouden ook worden uitgevoerd op dat moment, in een speciale medische ruimte in het detentiecentrum.
“Voor zover ik weet, heeft niemand de ter dood veroordeelden verteld dat hun organen verwijderd zouden worden,” zei Bob.
Executies vinden meestal plaats voorafgaand aan belangrijke feestdagen, zei hij.
Ter dood veroordeelde gevangenen moesten een openbare hoorzitting in een hogere rechtbank bijwonen, waar een rechter het doodvonnis dat door de oorspronkelijke rechtbank was uitgesproken zou bevestigen of herroepen.
Degenen die bestemd waren voor de executie – een handvol tot meer dan een dozijn elke keer – werden vervolgens uit het gerechtsgebouw gemarcheerd naar een stoet van 20 tot 30 voertuigen die buiten stonden te wachten, zei Bob. Het konvooi bracht ook plaatselijke functionarissen over die de executies moesten bijwonen. Onder hen bevonden zich de onderdirecteur van het plaatselijke bureau voor openbare veiligheid, de rechter en ander personeel dat de zaken behandelde.
Alle auto’s hadden rode stof of papier over de ramen geplakt en droegen een nummerbord.
De gevangenen die na de tests geschikt werden bevonden om hun organen te laten verwijderen, werden geïnjecteerd met een geneesmiddel waarvan men zei dat het de pijn zou verlichten. Het eigenlijke doel was echter te voorkomen dat bloedstolling de organen zou beschadigen na hersendood, zei Bob.
Degenen die werden uitgekozen voor de orgaanoogst waren meestal jonge, gezonde mannen, meestal in de 20 en 30 zonder een voorgeschiedenis van ernstige ziekte, volgens Bob.
Op de executieplaats werden de gevangenen in een rij gezet om in het achterhoofd te worden geschoten.
De dichtstbijzijnde gevangene stond ongeveer drie tot vijf meter van de plek waar Bob de wacht hield.
De witte bestelwagen
Na de schietpartijen zou een arts ter plaatse de lichamen controleren om de dood te bevestigen. Daarna werd een zwarte plastic zak gebruikt om het hoofd van de gevangenen af te dekken. De lichamen voor orgaanverwijdering werden dan met spoed naar een witte bestelwagen gebracht die vlakbij stond te wachten. De achterdeur van het busje werd gewoonlijk gesloten gehouden en de gordijnen van de ramen werden omlaag getrokken om nieuwsgierige blikken buiten te houden.
Bob ving eens een glimp op van de binnenkant toen de achterdeur toevallig open was. Hij zag een operatiebed en twee dokters met witte jassen, maskers en handschoenen aan. Plastic folie bedekte de vloer voor het geval er bloed gemorst zou worden. De dokters sloten snel de deuren toen ze doorhadden dat er iemand stond te kijken.
Niemand behalve de dokters zou weten wat er daarna gebeurde. Toen de lichamen naar buiten kwamen, werden ze in een zwarte kadaver zak gedaan en direct naar crematie gestuurd.
De dode gevangenen werden op één hoop gegooid en in één oven verbrand. Daardoor was het onmogelijk te bepalen welke as van wie was. “Ze pakten gewoon wat van de hoop om aan elke familie te geven,” zei Bob.
“De overgrote meerderheid van de families van deze terdoodveroordeelden hadden geen idee dat de organen van hun familielid waren verwijderd toen ze de as kwamen ophalen.”
Op zeldzame uitzonderingen na, hadden deze gevangenen geen kans om hun familieleden te zien of met hen te praten tijdens hun laatste momenten, noch werd de familie toegestaan om het lichaam te zien na de dood van hun geliefde.
“Het enige wat de familie kreeg was een doos met as.”
Een goed geoliede machine
Het proces verliep snel – omdat verse organen onmiddellijk naar het ziekenhuis moeten worden vervoerd voor de operatie – en nauwgezette planning was de sleutel om het soepel te laten verlopen, zei Bob.
“Voor hen was het heel duidelijk welk orgaan van een bepaalde gevangene ze gingen oogsten,” zei hij. “Het was heel expliciet welk [lichaam van een gevangene] in het busje zou worden geplaatst. … De mensen in het busje wisten precies welke organen ze moesten meenemen omdat alles van tevoren was geregeld.”
Hieruit maakte Bob op dat deze praktijken al lang liepen voordat hij er tijdens zijn job mee in aanraking kwam.
“De workflow, de bedrevenheid die ze aan de dag legden en de hechtheid in hun samenwerking konden niet in slechts één of twee jaar tot stand zijn gekomen,” en zelfs de prijs van de geoogste organen was van tevoren bekend, zei hij.
China voerde zijn eerste menselijke orgaantransplantatie uit in 1960. Aangezien het land tot 2015 geen officieel orgaandonatiesysteem had, waren de meeste organen voor transplantatie afkomstig van geëxecuteerde gevangenen, beweert het regime. Maar vanaf de jaren 2000 kende de binnenlandse transplantatie-industrie een plotse hausse, en het aantal geëxecuteerde gevangenen kon onmogelijk overeenstemmen met het aantal transplantaties dat plaatsvond.
Chinese ziekenhuizen, die orgaantransplantatie-toeristen uit het buitenland wilden lokken, beloofden transplantaties binnen enkele weken of zelfs dagen – ongehoord in ontwikkelde landen met gevestigde orgaandonatiesystemen, waar de wachttijden jaren konden oplopen.
De toename van het aantal transplantaties viel samen met het begin van de vervolging door de CCP van de Falun Gong, een meditatiediscipline waarvan de 70 tot 100 miljoen beoefenaars in de afgelopen twee decennia zijn vervolgd en waarvan velen zijn gearresteerd, gevangengezet en gemarteld.
In de loop der jaren is er steeds meer bewijs verzameld dat wijst op een uitgebreid systeem van het oogsten van organen van levende gewetensgevangenen, georkestreerd door de CCP. In 2019 concludeerde een onafhankelijk volkstribunaal dat het regime jarenlang gevangenen “op grote schaal” had gedood om zijn transplantatiemarkt te bevoorraden, en dat het doden tot op de dag van vandaag doorging. De belangrijkste slachtoffers, zo oordeelde het tribunaal, waren gevangen Falun Gong beoefenaars.
In 2015 verklaarde het regime het gebruik van organen van geëxecuteerde gevangenen te verbieden en beweerde het uitsluitend organen van vrijwillige donoren te betrekken in het kader van een donatiesysteem dat in datzelfde jaar was opgezet. Maar de officiële cijfers over orgaandonaties kwamen niet overeen met het hoge aantal uitgevoerde transplantaties, concludeerde het tribunaal.
De machine blijft draaien
Bob’s relaas sluit aan bij dat van meerdere andere ooggetuigen die rond dezelfde periode deelnamen aan de ondoorzichtige handel in orgaantransplantaties in China.
George Zheng, een voormalige Chinese arts-assistent, herinnerde zich dat hij in de jaren negentig samen met twee verpleegsters en drie militaire artsen assisteerde bij een orgaanverwijderingsoperatie in een bergachtig gebied bij een legergevangenis in de buurt van Dalian, een stad in het noordoosten van China.
De patiënt, een jonge man, reageerde niet, maar zijn lichaam was nog warm. De artsen hadden twee nieren van de man verwijderd en vervolgens Zheng opgedragen zijn ogen eruit te halen.
“Op dat moment bewogen zijn oogleden en keek hij me aan,” vertelde hij in 2015 aan The Epoch Times. “Er was pure terreur in zijn ogen. (…) Mijn geest werd leeg en mijn hele lichaam begon te trillen.”
De herinnering aan die twee ogen achtervolgde Zheng nog jaren.
In 1995 hielp de etnische Oeigoerse arts Enver Tohti uit de verre westelijke regio Xinjiang twee hoofdchirurgen om de lever en twee nieren uit een levende gevangene te halen die net in de borst was geschoten.
“Er was een bloeding. Hij leefde nog. Maar ik voelde me niet schuldig. Sterker nog, ik voelde me niet anders dan als een volledig geprogrammeerde robot die zijn taak uitvoerde,” vertelde hij aan een panel in juli 2017. “Ik dacht dat ik mijn plicht uitvoerde om … de vijand van de staat te elimineren.” De chirurgen vertelden hem later dat hij zich moest herinneren dat er “niets gebeurde”.
Een schijnbaar on-demand orgaantransplantatiehandel lijkt de afgelopen jaren door te gaan in ziekenhuizen in Zhengzhou, waar Bob ooit werkte, op basis van onderzoeken van de World Organization to Investigate the Persecution of Falun Gong (WOIPFG), een in de VS gevestigde non-profitorganisatie.
Een verpleegster van het First Affiliated Hospital of Zhengzhou University vertelde de WOIPFG in 2019 dat het ziekenhuis tot de top vijf van het land behoorde als het gaat om niertransplantaties en het jaar ervoor ongeveer 400 operaties had uitgevoerd.
“We zijn niet gestopt sinds het Chinese Nieuwjaar en hebben geen vrije dagen genomen,” vertelde ze aan undercover WOIPFG-onderzoekers die zich voordeden als potentiële ontvangers van organen. Ze voegde eraan toe dat er nog diezelfde dag een passende nier beschikbaar was.
Een andere arts van het ziekenhuis vertelde tijdens een telefoongesprek in 2017 aan undercover rechercheurs dat het ziekenhuis de meeste van zijn levertransplantatieoperaties ‘s nachts uitvoerde, zodra de patiënt arriveerde.
“Als je deze tijden niet benut en ze alleen overdag doet, hoe kun je dan zoveel operaties doen? Hoe kan je anders de anderen overtreffen?” zei hij.
De mishandeling bij orgaantransplantaties waarvan Bob getuige was geweest, had hem ziek gemaakt en druiste in tegen zijn waarden, wat hem op het idee bracht om minder dan drie jaar na zijn aanstelling te stoppen met werken, zei hij.
Hij heeft het politiekorps al lang geleden verlaten, maar zegt dat hij geen reden ziet waarom de gedwongen orgaantransplantatie-industrie zou stoppen met draaien.
“Het is gedreven door enorme winsten, en er is geen plaats voor de zogenaamde mensenrechten en humanitaire zorgen,” zei hij.
Bob hoopt dat de Chinese bevolking zich zal bevrijden van het autoritaire bewind van het communnistische regime en vrijheid zal vinden in democratische landen.
Door een speling van het lot belandde de secretaris van het stadsbestuur die Bob liet opsluiten zelf in de gevangenis wegens het aannemen van smeergeld. Hij stierf later in de gevangenis waar hij een levenslange gevangenisstraf uitzat.
“Niemand is veilig onder het bewind van de CCP,” zei hij. “Wat iemand anders overkomt, kan jou morgen ook overkomen.”
Long Tengyun werkte mee aan dit verslag.
Eva Fu is een in New York woonachtige schrijfster voor The Epoch Times die zich richt op de relatie tussen de VS en China, godsdienstvrijheid en mensenrechten.
Oorspronkelijk gepubliceerd door The Epoch Times (3 juli 2021): Former Police Officer Recounts Witnessing ‘Industrialized’ Organ Harvesting in China
