Het verlies van een kind vanwege een miskraam is een van de meest pijnlijke gebeurtenissen die ouders kunnen meemaken. Helaas maken veel ouders het verlies van een zwangerschap mee, maar de meesten doen dat in stilte en hebben niemand die hen begeleidt in het verdriet dat erop volgt.
Leah en Tim Shirey uit Virginia hadden op tragische wijze drie kinderen verloren, telkens door een miskraam. Het echtpaar deelde met The Epoch Times hoe zij in staat waren om er samen sterker uit te komen, op God te steunen en hoop te vinden om verder te gaan, ondanks het enorme verdriet en de eenzaamheid die zij onderweg vaak voelden.
Een tragisch verlies
Vier jaar geleden waren de Shireys, zoals de meeste getrouwde stellen, opgetogen toen ze ontdekten dat Leah zwanger was. Omdat ze omringd waren door vrienden en collega’s die baby’s kregen, waren ze in blijde verwachting en spanning bij de gedachte dat ze hun eigen gezin zouden gaan stichten.
“Onze reis begon als een beslissing dat we klaar waren om ons gezin te laten groeien, en we waren in de veronderstelling dat dit een normale beslissing zou zijn,” zei Leah, een gezinsverpleegkundige. “Bij onze eerste zwangerschap hadden we veel hoop. Ik probeerde een aankondiging te doen voor mijn man omdat het iets was dat ik me altijd wilde herinneren.”
Het koppel was opgetogen en Leah, 37 jaar, nam alle voorzorgsmaatregelen die ze kende om voor zichzelf en de baby te zorgen.
Helaas, toen de zwangerschap een paar weken gevorderd was, kregen de Shireys echter het tragische en onverwachte nieuws dat Leah een miskraam had gekregen.
“Ik werkte toen lange uren. Het was in de winter en we zaten midden in het griepseizoen. Ik had een patiënt met een hartaanval behandeld, en ik voelde me zelf ook niet zo goed. Ik begon te bloeden. Ik was ervan overtuigd dat er iets mis was,” zei Leah.
Ze nam onmiddellijk contact op met haar dokter.
“Het was zelfs moeilijk om binnen te geraken om met mijn dokter te praten,” zei Leah. “Maar uiteindelijk kon ik diezelfde dag nog een afspraak krijgen in de dokterspraktijk. Ze vertelden me dat dit waarschijnlijk een miskraam was, wat werd beschouwd als een ‘chemische zwangerschap’, en waar ik maar zelf overheen zou moeten komen. Er werd mij verteld dat ik gewoon een zwangerschapstest moest doen en de arts moest laten weten dat die negatief was.”
Op dat moment wist Leah niet goed hoe ze de informatie moest verwerken. “Ik nam een week vrij van mijn werk om het verlies van een kind te verwerken … en daarna ging ik weer aan het werk om voor patiënten te zorgen,” zei ze.
Voor Leah was het al moeilijk genoeg om na het verlies van haar kind weer aan het werk te gaan, maar het werd nog erger gemaakt toen ze zich realiseerde dat ze voorbij haar eigen verdriet moest kijken en andere moeders die in verwachting waren, moest kunnen behandelen.
Ook voor Tim, een 35-jarige veteraan van het Korps Mariniers en imker, was het verwoestende nieuws een schok.
“We hebben even gewacht met kinderen krijgen,” zei hij. “We wilden er zeker van zijn dat ons huwelijk solide was en dat we spraken over hoe we samen ouder zouden worden. Er werd niet gedacht: ‘Wat gebeurt er als we problemen krijgen?’ We namen gewoon aan dat wanneer we besloten dat we er klaar voor waren, het gewoon zou gebeuren.”
Het verlies kwam hard aan en katapulteerde hen naar wat men de “vruchtbaarheidsruimte” noemt, een plaats waar artsen gespecialiseerd zijn in in-vitrofertilisatie en meer complexe zwangerschappen.
Tim legde uit dat hij met Leah om de tafel was gaan zitten en zich afvroeg of iemand met hen wilde praten over wat ze nu moesten doen. Hij vertelde over de talloze vragen die hem bezighielden en waarop geen antwoorden kwamen, en realiseerde zich dat niemand probeerde “de kloof te dichten tussen waar we stonden en onze verwachting dat we gemakkelijk een kind op de wereld zouden kunnen zetten”.
Opnieuw proberen
Toch duurde het niet lang voordat het stel opnieuw wilde proberen zwanger te worden. Ze werden naar een vruchtbaarheidsspecialist gestuurd, waar Leah een aantal onderzoeken heeft ondergaan.
“We gingen allebei naar binnen met de verwachting van meer kennis op te doen,” zei Leah. “Tim en ik werden in een razende achtbaan geplaatst en kregen niet de kans om onze veiligheidsgordels vast te maken. We kregen geen tijdlijn met verwachtingen.”
Uiteindelijk onderging Leah een hysterosalpingogram om te kijken of de eileiders al dan niet goed functioneerden.
“Ik zag mensen hun gezichtsuitdrukkingen veranderen en mensen begonnen me met iets te diagnosticeren zonder me te vertellen wat het was,” zei ze. “Er werd veel gepraat over onderzoeken. Ik hoorde veel ‘misschien is het zo of misschien niet’ gesprekken na de test, gevolgd door echo’s.”
Artsen wilden dat Leah een MRI kreeg, maar ze werd een jaar later toch opnieuw zwanger, nog voordat ze de procedure kon ondergaan.
Voor zowel Leah als Tim bracht de tweede zwangerschap enige hoop. Maar toen Leah in het begin een echo liet maken, kreeg ze te horen dat er een ander probleem was. Deze keer werd haar, op basis van wat de artsen zagen, verteld dat ze de baby mogelijk zou kunnen verliezen en dat het moeilijk te ontcijferen was op de beeldvorming. Leah kreeg het advies om zeven weken lang elke week een echo te laten maken om de situatie in de gaten te houden.
Op een gegeven moment zei Leah dat ze de arts hoorde zeggen dat er geen reden was om door te gaan en dat ze de zwangerschap zou verliezen.
“Dit veranderende mijn leven helemaal,” zei ze. “Het is heel wat om een kind te verliezen en dat je lichaam zegt ‘er is hier iets mis’ en het op een natuurlijke manier oplost. Het is een compleet andere emotie als je op aanwijzing van een arts te horen krijgt dat je een medicijn moet inbrengen en het weefsel moet afgeven of een operatie moet ondergaan om het kind met geweld uit je lichaam te laten verwijderen.”
Leah kon 36 uur niet slapen vanwege de pijn.
“Ik kon niet douchen omdat ik zo’n bloedarmoede had door het bloedverlies,” zei Leah. “En dan te bedenken dat ik dat eigenhandig deed, niet omdat ik dat wilde, maar omdat me dat was opgedragen… omdat dat een betere optie was dan een operatie. Ik wilde niet dat iemand anders mijn kind nam en van mijn kind medisch afval maakte. Het was mijn kind.”
Leah beschreef haar gevoelens van isolatie en het gevoel dat niemand begreep wat ze beiden hadden moeten doorstaan.
“Niemand met wie ik werkte belde me om te zeggen: ik weet dat je een moeilijke tijd hebt doorgemaakt en dat je iets hebt verloren. Dus ging ik naar binnen om te proberen mijn werk te doen en ik kon het gewoon niet,” zei ze. “Ik moest de rest van de week vrij nemen en de volgende week terugkomen om te doen wat ik moest doen. Dus in de twee gevallen dat ik een kind had verloren, werd mij verteld dat één week genoeg moest zijn om het verlies te verwerken.”
De Shireys kwamen na dit tweede miskraam opnieuw met verdriet naar buiten, maar waren vastbesloten om het met hulp van specialisten opnieuw te proberen. Vier maanden later begonnen ze aan een derde zwangerschap, waarbij ze beschreven dat ze deze keer “erg op hun hoede gingen zijn”.
Deze zwangerschap vorderde verder dan de twee voorgaande.
“We waren verder dan ooit omdat we nu hartactiviteit hadden. Dat was een enorme mijlpaal,” zei Tim.
Het stel begon babynamen uit te zoeken. Er was “zo veel hoop en verwachting dat het eindelijk zou gebeuren.”
In die tijd sloeg COVID toe en Leah ging in haar eentje voor de echo’s.
Tim herinnerde zich dat hij op een dag buiten stond te wachten terwijl Leah bij de artsen was voor een echo. Hij kreeg een telefoontje van de kliniek dat Leah de baby had verloren.
In tranen zei Tim: “Wat het zo erg maakte, was dat ik er niet bij kon zijn, ik kon niet eens door de voordeur naar binnen. Ik moest volledig achterom gaan, vanwege de maatregelen die ze hadden ingesteld vanwege COVID.”
Hij voegde eraan toe: “Ik bracht mijn ontzettend aangeslagen vrouw via de achterkant van het gebouw naar de auto, en ik bracht haar naar huis en wat deden we? Niets. Er was niets meer.”
‘Iets in haar brak’
Leah moest uiteindelijk geopereerd worden omdat ze het foetale weefsel niet kwijt kon. Dit was iets wat ze bij de twee eerdere miskramen niet had meegemaakt.
Tim kon niet bij haar zijn tijdens de procedure en voelde zich hulpeloos.
“Ik kon naar de wachtkamer gaan, maar ik kon niet bij haar zijn tijdens de pre- of postoperatieve procedure. Leah heeft er moeite mee dat ze haar weefsel verliest, dus maakten ze een deal met haar om het foetale weefsel mee te nemen en naar een genetisch lab te sturen,” zei hij. “De afspraak was in ruil voor het verkrijgen van genetische informatie. Twee dagen later klopte ze aan op mijn kantoordeur en stortte letterlijk in. Ze (de kliniek) belden om te zeggen dat de verpleegster per ongeluk het foetale weefsel naar pathologie had gestuurd, en dat de foetus in formaline zat, zodat het geneticalab niets kon doen vanwege de formaline.
“Ik wist niet wat ik moest doen, er was iets in haar dat brak.”
Leah krulde zich op in de foetushouding net buiten Tims kantoor.
“Ik had nog nooit zoveel verdriet gezien. Gedurende twaalf weken was het moeilijk voor haar om zich te concentreren,” zei Tim. “Ze ging een keer naar de supermarkt, en het was alsof de auto’s veel te snel reden. We hadden haar tot het uiterste gedreven met het nieuws van die operatie. Ze had pijn, en nu was er die enorme mentale angst die ons werd aangedaan.”
Samen door het verdriet heen
Leah bezocht haar therapeut, iemand die haar volgens haar veel van de pijn die ze voelde, heeft doen verwerken. Ze had het gevoel dat goedbedoelende vrienden niet wisten wat ze moesten zeggen.
“Het was een uitdaging,” zei Tim. “Ze had gewoon niet de energie om een gesprek te voeren. Maar daar zitten en er zijn was beter dan dat er niemand was. Dagelijkse activiteiten zoals opstaan en eten maken waren zo ongelooflijk belastend. Het vergde alles van haar om de basiszaken te doen. Het vergde alles van haar.”
Tijdens deze periode was Leah zelfs voor de meest essentiële zelfverzorging afhankelijk van Tim.
“Ik kende Tim al van toen ik hem in het begin heb ontmoet,” zei ze, “maar je kent de eigenschappen van iemand pas van zodra je te maken krijgt met zware beproevingen. Een kind verliezen is een ander soort van verdriet, een verdriet in alle stilte. Na mijn tweede miskraam bewaarde ik mijn pyjama’s, samen met wat andere dingen, in een doos en soms haal ik de dingen uit die doos tevoorschijn, omdat ze alles zijn wat ik heb.”
Tijdens deze periode zorgde Tim voor Leah op een manier die zij niet had verwacht. Hij voorzag in behoeften waarvan ze niet wist dat ze die had.
“Het was in staat zijn om in en rond, en omgeven door het verdriet van iemand anders te zijn, omdat dit helemaal niet hetzelfde is,” zei Tim. “Ik legde me erop toe om gewoon aanwezig te zijn. Ik wist innerlijk dat mijn verdriet helemaal niet leek op hetgeen zij doormaakte.”
Geloof vinden
De Shireys hadden vele maanden van rouw voor de boeg en waren niet zeker over hun volgende stappen. Ze verhuisden van Crozet naar Scottsville en deze verandering was iets wat ze nodig hadden.
Vele maanden na alles wat ze hadden meegemaakt, was de pijn van het verlies nog vers.
“De Heer gaf me meer tijd,” zei Leah.
Ze sloot zich toevallig aan bij een bijbelstudie die volgens haar haar geloof verstevigde.
“Ik ben gered sinds mijn vijfde. Ik wist dat als iemand zoveel van me hield om voor me te sterven, dat het iemand was die mijn leven verdiende,” zei Leah. “Mensen trokken zich van me terug nadat ik die miskramen had gehad, en ze konden niet omgaan met het soort pijn dat ik had. Ik was niet meer dezelfde persoon die ze kenden, en ik was veranderd.”
Leah merkte dat in plaats van dat mensen haar steunden, ze weggingen. In die tijd ontdekte ze echter dat Jezus aan haar zijde stond.
“Ik keek niet de verkeerde kant op. Ik was niet aan het rennen. Ik stond een beetje stil, en Hij stond naast me,” zei ze. “En toen ik klaar was om Hem te benaderen en Hem te zien voor wie Hij is, kwam Hij me tegemoet met de constante liefde die Hij heeft.”
Leah beschreef dat haar verdriet aanvoelde als een wildernis, een soort woestijn.
“Ik had het gevoel dat de duivel me oppakte en me in de woestijn gooide en me van iedereen afzonderde, en dat ik misschien gestraft werd voor iets wat ik niet begreep,” zei Leah.
Ze realiseerde zich echter al snel dat ze niet gestraft werd, maar dat God haar iets te zeggen had en dat Hij haar aandacht nodig had – en dat ze daarom in die “wildernis” was.
“Het was geen ongemakkelijke plaats meer,” zei Leah. “Het was een plaats van vrede. Het was een plaats van goddelijkheid, dat Jezus iets zo belangrijks zou hebben dat Hij me uit de buurt van mensen zou brengen, zodat ik Hem duidelijk kon horen en er geen miscommunicatie zou ontstaan.”
Zij vertelde dat God haar duidelijk maakte: “Er is schoonheid uit het as en er is overwinning, en er is niets in Zijn hand dat niet glorieus is. Hij zou me niet vragen iets te doen als Hij wist dat het me zou schaden, maar alleen om me beter te maken.”
De hoop niet verliezen
Leah en Tim hebben nu een hechte gemeenschap gevonden in een plaatselijke kerk. Hoewel ze nog steeds rouwen en hun volgende stappen nog niet weten, hebben ze veel tijd genomen om te verwerken wat ze hebben meegemaakt.
Door haar ervaring zei Leah dat ze geleerd heeft: “Verdriet is vloeibaar. Het komt en het gaat. Soms verwacht je dat het komt en soms ook niet. Het is nodig om dit verdriet te ervaren en om het te verwerken, want in dat verdriet ben je niet een en dezelfde persoon.”
Tim vertelt dat hij door zijn ervaring heeft geleerd: “Er is niets wat je als echtgenoot kunt doen om het op te lossen. Je zit niet in de bestuurdersstoel. Je hebt geen controle over hoe dat eruit ziet. Maar je inzet en toewijding betekent dat je er bent. Je bent gewoon aanwezig.”
“Het huwelijk is een verbintenis,” zeiden de Shireys. Voor hen hebben hun verbondenheid en hun geloof in God hen ondersteund en hoop gegeven voor de toekomst.
Gepubliceerd door The Epoch Times (8 december 2022): Couple Shares Journey of Faith, Hope, and Commitment Through 3 Miscarriages
