Commentaar
Het is geen toeval dat de uitbraak van Hamas uit de Gazastrook tegen Israël, die op 7 oktober begon, uiteindelijk van strategisch belang was voor de Chinese Communistische Partij (CCP).
In het bijzonder leidde het de Amerikaanse en Europese militaire aandacht verder af van de Indo-Pacific regio op een moment dat de aandacht voor steun aan Oekraïne in zijn oorlog tegen Rusland tanende was. Het nieuwe conflict in het Midden-Oosten trok de inzet van de modernste en krachtigste Amerikaanse carrier strike group (CSG), gebaseerd rond de USS Gerald R. Ford, plus een luchtvaart- en logistieke betrokkenheid naar het oostelijke Middellandse Zeegebied en weg van de gemakkelijke beschikbaarheid naar de Indo-Pacific toe.
Dit sluit aan bij China’s uitgebreide strategie om de grote westerse mogendheden, met name de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, vast te houden in het Euro-Atlantische gebied. Als de Euro-Atlantische uitdagingen zouden aanhouden, zouden de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk – in wezen het grootste deel van de AUKUS-alliantie (Australië-Verenigd Koninkrijk-Verenigde Staten) – gedwongen worden om belangrijke militaire middelen in te zetten, waardoor de Indo-Pacific van hun aanwezigheid en mogelijkheden verstoken zou blijven.
Dat wil niet zeggen dat er niet voldoende regionale triggers waren voor de uitbraak van Hamas.
De 50e verjaardag van het Arabisch-Israëlische conflict in oktober 1973 was een mijlpaal die door Israël en het Westen werd erkend als het begin van een tijdperk van vrede. Toch konden Hamas, de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie en andere Palestijnse groeperingen dat niet onbetwist voorbij laten gaan, aangezien het hun strijd om Israël te verwijderen uit Palestijns land had bevroren.
De Moslimbroederschap, vaak aangeduid met de naam van haar terroristische vleugel, de Islamitische Verzetsbeweging (Hamas: Harakat al-Muqawama al-Islamiyya; het acroniem is ook het woord voor “ijver”), is de oudste islamitische beweging in Palestina.
Ten tweede zagen Iran – een grote sponsor van Hamas – en Hamas zelf dat de uitbreiding van de Abraham Akkoorden van 2020 met een mogelijke normalisering van de betrekkingen tussen Saoedi-Arabië en Israël de definitieve bezegeling zou zijn van de degradatie van de Palestijnse zaak tot een steeds lagere prioriteit voor de Arabische en moslimwereld. Bovendien zou de mogelijke versterking van de positie van Israël in de Perzische Golf de strategische weegschaal hebben verlegd ten gunste van Saoedi-Arabië en weg van Iran.
Het is veelzeggend dat China heeft geprobeerd om strategisch evenwichtige relaties met zowel Iran als Saoedi-Arabië te bereiken en om toenadering tussen de twee staten in het Midden-Oosten te bewerkstelligen, met slechts matig succes.
Erkend moet worden dat Hamas een vleugel is van de Moslimbroederschap (Ikhwan al-Muslimin), net zoals de Turkse regering van de Adalet ve Kalkinma Partisi (Gerechtigheid en Ontwikkeling Partij of AKP) onder leiding van president Recep Tayyip Erdogan zelf een Moslimbroederpartij is. De Ikhwan is zelf gevestigd in Turkije. Dit betekent dat het onmogelijk zou zijn geweest dat de uitbraak van Hamas – de grootste en meest professioneel georganiseerde militaire gebeurtenis in haar geschiedenis – niet bekend was bij de Turkse regering.
Maar voor Iran, dat altijd koele of vijandige (maar vaak pragmatische) betrekkingen met Turkije heeft gehad, was het ook van cruciaal belang dat Saoedi-Arabië geen formele betrekkingen met Israël kon opbouwen, aangezien Israël de voornaamste nucleaire en niet-nucleaire militaire bedreiging voor zijn bestaan beschouwt als afkomstig van Iran. Saoedi-Arabië en Israël hebben al lang discrete maar belangrijke banden op het gebied van inlichtingen, maar Teheran ziet de Abraham Akkoorden en hun uitbreiding als intrinsiek beperkend voor Iran.
Dit betekent dat een aantal regeringen op de hoogte waren van en medeplichtig waren aan de uitbraak van Hamas, dat duidelijk goed uitgerust was en waarvan alle belangrijke wapens en munitie uit het buitenland kwamen. En hoewel Israël veel militaire onderdelen had onderschept die Gaza werden binnengesmokkeld, was het duidelijk dat het overgrote deel van die aanvoer werd gemist.
De Egyptische regering adviseerde, volgens geloofwaardige bronnen, de Israëlische regering rond 27 september dat er een grote actie werd verwacht van Hamas in Gaza. Toch verzuimden de Israëlische inlichtingendienst en de regering van premier Benjamin Netanyahu om te reageren met een passend paraatheidsniveau in het zuiden van Israël rond Gaza. Dat werd een interne politieke kwestie voor de Israëlische regering op het moment dat de aanval begon.
De onmiddellijke “pleister” bestond erin om op 11 oktober een regering van nationale eenheid te vormen in Israël, nog steeds geleid door de heer Netanyahu, maar nu met oppositieleider Benny Gantz van de Nationale Eenheidspartij, en om de onmiddellijke Israëlische aandacht af te leiden van het duidelijke falen van de inlichtingendiensten en om enige eenheid van bevel te geven, waarbij minister van Defensie Yoav Gallant (lid van de Likud-partij) het leiderschapstrio een doel voor ogen gaf.
Dit alles roept nog twee vragen op: waarom heeft de Amerikaanse inlichtingendienst niet geanticipeerd op een grote reactie van Hamas, zelfs bij gebrek aan harde inlichtingen? De 50e verjaardag van de oorlog van oktober 1973 en de realiteit dat de op handen zijnde normalisering van de Israëlisch-Saudische banden niet alleen de Palestijnen zou beroven van hun laatste regionale invloed, maar ook Israël en Saoedi-Arabië zou verenigen in hun plannen om zich te verzetten tegen de aspiraties van Iran: beide waren duidelijke indicatoren dat er onvermijdelijk iets zou gebeuren.
Een andere grote begunstigde van het conflict is, of zou dat wel eens kunnen zijn, Rusland.
De nieuwe oorlog haalt de politieke wind uit de ongeveer 18 maanden dat het Westen Oekraïne steunde in zijn oorlog tegen Rusland, en zelfs voor de uitbraak van Hamas was die steun voor Oekraïne al tanende. Die realiteit is cruciaal voor China’s behoefte om een andere grote zaak te vinden om de Westerse machten betrokken te houden in de Euro-Atlantische Oceaan. Maar voor Rusland betekent dit alles dat de internationale steun afneemt die de Oekraïense regering van president Volodymyr Zelenskyy in leven heeft gehouden.
Zelenskyy wordt volledig gesteund door de internationale gemeenschap. Hij erkent dat als hij gedwongen wordt tot een staakt-het-vuren of een vredesakkoord om de oorlog met Rusland te beëindigen, hij onmiddellijk gevolgen zal ondervinden van zijn eigen militaire leiders. Zij zijn ontevreden over het verlies van zo’n 400.000 Oekraïense levens en het verlies van een kwart van de nationale bevolking door emigratie. Het persoonlijke overleven van Zelenskyy is afhankelijk van voortdurende buitenlandse militaire en financiële steun en de voortzetting van de oorlog.
Het is nu mogelijk – nu de internationale steun afneemt en verdampt – dat het Oekraïense leger Zekenskiy verwijdert als hij niet akkoord gaat met een staakt-het-vuren en de status quo van de territoriale verdeling (waardoor Rusland de controle over zijn traditionele gebieden in de Donbass en de Krim terugkrijgt).
Ondertussen is het in het vitale belang van Peking dat de oorlog in het oostelijke Middellandse Zeegebied zo lang mogelijk wordt verlengd. Peking zou Teheran wel eens onder druk kunnen zetten om Hezbollah-troepen in Libanon te dwingen zich in de strijd te mengen met hun raket- en grondtroepen. Maar dit zou wel eens een brug te ver kunnen zijn voor Teheran, aangezien het Hezbollah zou kunnen blootstellen aan massale verliezen en de hand van Iran zou kunnen blootleggen – dat momenteel beweert geen hand te hebben gehad in de uitbraak van Hamas – wat zou leiden tot directe Israëlische vergelding tegen Teheran.
Dat risico van een nucleaire oorlog tussen Iran en Israël is iets dat zelfs de Iraanse Revolutionaire Garde (Pasdaran) niet zal tolereren, omdat zo’n oorlog waarschijnlijk het einde zou betekenen van de huidige klerikale regering van Iran. Bovendien zou Rusland ook een Iraanse escalatie tegen Israël afraden, aangezien Moskou net zijn eeuwenoude doel heeft bereikt om over land toegang te krijgen tot de Indische Oceaan, via Iran naar de Arabische Zee en verder naar India.
De multidimensionale aspecten van de kleine regionale oorlog die door Hamas is begonnen, zouden dus “toevallige” escalaties in een aantal richtingen kunnen veroorzaken. De grote westerse mogendheden moeten er echter voor zorgen dat de nieuwe oorlog hen niet afleidt van de nieuwe strategische ademruimte die het economisch noodlijdende Peking krijgt.
De meningen in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (15 oktober 2023): How Communist China Is the Ultimate Beneficiary of the Israel-Hamas War
