“Ons DNA is veranderd door dit afschuwelijke bloedbad”, zei een overlevende van de Hamas-aanval die zich schuil hield terwijl terroristen vernielend door de kibboets trokken.
Adele Raemer overleefde zeven schrijnende uren toen ze op 7 oktober in haar veilige kamer schuilde terwijl Hamas-terroristen in haar kibboets op anderhalve kilometer van de grens met Gaza tekeergingen. Ze zegt dat er die dag iets in haar en vele Israëli’s veranderde.
De mensen in Kibboets Nirim verdragen al lang de risico’s van het leven dicht bij die grens. Ze weten dat ze maar 10 seconden hebben om naar de veilige kamer in hun huis te gaan van zodra de sirenes loeien.
En toen begonnen er plots raketten uit de lucht te vallen…
“Afschuwelijke verhalen. Ik weet er meer dan genoeg,” vertelde mevrouw Raemer aan The Epoch Times in een telefoongesprek vanuit de Israëlische stad Eilat, waar zij en haar dochters gezin geëvacueerd waren.
Eén man, die zich in zijn veilige kamer verstopte en probeerde de deur dicht te houden om de terroristen buiten te houden, werd dodelijk door de deur geschoten. Een andere man en zijn dochter werden door terroristen naar buiten gesleurd en ter plekke neergeschoten, aldus mevrouw Raemer.
Een 75-jarige vrouw en haar twee volwassen zonen werden ontvoerd.
“De terroristen gebruikten de telefoon van de dame en namen foto’s van haar ontvoering door een man met een geweer en stuurden die foto’s naar haar dochter. Zo wist [de dochter] dat haar mama ontvoerd werd,” zei mevrouw Raemer.
“Ik zeg het je: het zijn barbaren. Dit is geen leger. Legers gedragen zich niet zo. Dit zijn barbaren. Hun enige doel is veroveren, vernietigen en koloniseren.”
Mevrouw Raemer, 68 jaar, geboren in de Verenigde Staten, reisde in 1972 naar Israël voor een jeugdprogramma. Een jaar later keerde ze terug naar de Verenigde Staten om te studeren, maar in oktober brak de Jom Kipoer oorlog uit.
“Ik zei: ‘Wat doe ik in Amerika? Israël heeft me nodig.'”
Ze keerde terug, werd onmiddellijk opgeroepen, deed haar militaire dienst in Kibboets Nirim en is er gebleven.
Op 6 oktober gaf de kibboets een groot feest om haar 77ste verjaardag te vieren, zei mevrouw Raemer. Haar dochter woont er ook met haar man en drie kinderen en haar 33-jarige zoon was op bezoek.
Op 7 oktober werden ze om ongeveer 6:30 uur gewekt door luchtalarmsirenes en het geluid van massaal raketvuur en ze trokken zich terug in hun veilige kamer. Om ongeveer 7 uur ‘s ochtends stuurde de kibboets een bericht dat er terroristen ter plaatse waren.
De meeste Israëlische huizen in de buurt van de grenzen hebben nu veilige kamers, hoewel ze geen deuren hebben die op slot kunnen, zodat iemand die gewond raakt tijdens een raketaanval gered kan worden.
“Ze zijn gebouwd om veilig te zijn tegen raketten, niet tegen infiltranten,” zei mevrouw Raemer.
Het leger kreeg een melding dat de kibboets werd aangevallen. Ze werden overstelpt met meldingen en het duurde zeven uur voordat ze arriveerden.
“Zeven uur lang waren we alleen, terwijl terroristen door de kibboets raasden,” zei ze.
De kibboets heeft een aantal getrainde, gewapende eerstehulpverleners – die enkele terroristen hebben gedood – maar er waren toen niet genoeg gewapende eerstehulpverleners, volgens mevrouw Raemer.
Niet alle eerstehulpverleners konden naar buiten om te vechten. De schoonzoon van mevrouw Raemer, die gescheiden was van haar dochter, moest achterblijven met hun drie dochters.
“Godzijdank kon hij het huis niet verlaten om zich bij het team te voegen. Want toen de terroristen zijn huis probeerden binnen te komen, ging hij buiten de veilige kamer,” zei ze. “Hij sloot de deur. Want daarachter waren de meisjes. En hij schoot de terroristen neer die zijn huis binnendrongen.”
Mevrouw Raemer en haar zoon bleven in de veilige kamer en hadden via het sms-systeem van de kibboets te horen gekregen dat ze die onder geen beding mochten verlaten. Op een bepaald moment hoorde ze buiten geschreeuw in het Arabisch.
Op een gegeven moment kon ze er niet meer omheen om naar het toilet te gaan en kroop ze uit de veilige kamer.
“Ik zag dat de lamellen van mijn raam kapot waren omdat terroristen probeerden binnen te komen,” zei mevrouw Raemer.
“Ik weet niet waarom ze zo gemakkelijk opgaven – ofwel was het stom geluk, ofwel goddelijke interventie ofwel was het mijn man zaliger die over me waakte.”
Rond 14.00 uur kregen ze te horen dat het leger was gearriveerd en op jacht was naar de terroristen om vervolgens de kibboets te ontruimen. Hoewel er negen terroristen werden gedood, wist het aangekomen leger op dat moment niet hoeveel het er waren. Beveiligingscamera’s toonden later aan dat er ongeveer 50 waren geïnfiltreerd, hoewel ze niet allemaal gewapend waren.
“Sommigen kwamen alleen om te plunderen,” zei mevrouw Raemer. “Ze gingen de huizen van mensen binnen. Ze gingen het huis van een vrouw binnen. Ze is ouder dan 90 en ze had een buitenlandse werknemeemster die haar verzorgster is. Ze eisten geld.”
“De verzorgster gaf hen geld, ze namen ook dingen mee en vertrokken.”
“Plunderaars gingen andere huizen binnen om te vernielden. Ze stalen wat ze maar konden. Ze schoten op auto’s. Ze staken banden lek. Alles, gewoon om te vernietigen.”
“Een jonge vrouw was alleen in haar veilige kamer”, zei ze. “Ze hield de deur met beide handen dicht zodat de terroristen niet bij haar konden komen.”
“Ze besloten haar uit te roken. Ze staken haar appartement in brand,” zei mevrouw Raemer.
De vrouw was aan de telefoon met haar moeder, die haar adviseerde het raam open te breken om frisse lucht binnen te laten.
De stalen deur werd zo heet door het vuur dat buiten brandde dat ze de klink in een kussensloop moest wikkelen om hem gesloten te houden tegen de indringers, zei ze. De eerste hulpverleners hebben haar uiteindelijk gered.
Mevrouw Raemer is vooral ontdaan over een vriendin die ‘s ochtends vroeg op pad was voor haar dagelijkse wandeling door de velden. Judy Weinstein Haggai, 70, en haar man waren om 6:30 buiten toen de raketten over haar heen begonnen te vliegen.
“Ze nam een foto van een raket in de lucht,” zei mevrouw Raemer. “Dat was het laatste contact dat we met haar hadden.”
Later hoorde ze dat mevrouw Haggai en haar man tot de vermisten behoorden.
“Ze was een lerares Engels, net als ik,” zei mevrouw Raemer. “Ze werkt vooral met leerlingen uit het speciaal onderwijs. Ze gaf Engelse les door middel van poppenspel. Ze gaf les in mindfulness. Dit is de liefste, aardigste, grappigste ziel die je ooit zou willen ontmoeten. Ze was zeker de eerste die bij mensen wilde gaan zitten om vrede te sluiten en mensen gelukkig te maken.”
“Deze beesten namen haar leven weg.”
Mevrouw Raemer en haar zoon werden ‘s middags met andere kibboetsniks geëvacueerd naar de ledenlounge van de gemeenschap, nadat het leger hen had verteld dat het veilig was om te verhuizen. Daar brachten ze een ongemakkelijke, drukke nacht door. Sommigen werden rond 21.00 uur, toen het spervuur van raketten werd hervat, verplaatst naar andere veilige gebouwen, die ook door het leger werden beschermd.
De volgende dag werden ze, tegelijk met een paar families, terug naar hun huizen begeleid om kleine tassen te pakken. Ze liepen via een omweg terug naar huis.
“Achteraf begreep ik dat het was omdat de hulpdiensten al die lichamen van de terroristen nog niet hadden geborgen en ze wilden niet dat we die zouden zien,” zei mevrouw Raemer. “Ze wilden niet dat we daaraan werden blootgesteld.”
Toen ze ging inpakken, belde ze een eerstehulpverlener om haar zolder te controleren, waar ze haar koffer bewaarde.
“Hij ging naar boven met zijn geweer en controleerde het om er zeker van te zijn dat er zich daar geen terroristen schuilhielden,” zei mevrouw Raemer.
“Er zijn mensen in mijn kibboets die geen huis hebben om naar terug te gaan.”
Het laden van de bussen was schrijnend. Het duurde erg lang.
“Ik zat ongeveer 40 minuten te wachten in die bus. Dat was op zich al angstaanjagend, want je weet nooit wanneer er een raket aankomt,” zei ze. “Met nul tot 10 seconden (om in veiligheid te komen), als we in de bus zaten toen er een raket kwam, was er geen enkele mogelijkheid om op tijd weg te komen.”
Ze vertrokken op 8 oktober rond 13.00 uur met vier bussen.
De hoofdweg naar hun gemeenschap “was een oorlogsgebied” geworden, maar de bussen hadden geen andere mogelijkheid dan deze weg te nemen.
“Er stonden brandende auto’s langs de kant,” zei mevrouw Raemer. “Ik zag verkoolde lichamen en tanks die voorbij rijden. We hoorden artillerie. We werden geëvacueerd onder vuur. Het was angstaanjagend.”
“Ik wist zeker dat dit het einde was. Ik wist zeker dat ik geen zonsopgang meer zou meemaken.”
Een reis van vier uur bracht hen naar Eilat, de haven op de zuidpunt van Israël. Zij en haar dochters familie verblijven nu in een hotel.
“Ik woon al sinds 1975 in de kibboets,” zei mevrouw Raemer. “Ik heb nog nooit zo voor mijn leven gevreesd als die dag, die twee dagen.”
Ze zei dat haar kijk en die van veel mensen die ze kent blijvend zijn veranderd.
“Het Israël van vandaag en morgen zal niet het Israël van drie dagen geleden zijn,” zei mevrouw Raemer. “Ons DNA is veranderd door dit afschuwelijke bloedbad.”
“Ik beschouw mezelf als links-centrum [politiek]. En ik praat [nu] als extreemrechts in mijn [eigen] oren, maar we moeten onze lessen hieruit trekken.”
Zij vindt dat Israël moet stoppen met het “klop op het dak” beleid.
Bij het aanvallen van gebouwen in Gaza met Hamasleden erin – en Hamas gebruikt routinematig menselijke schilden op deze manier, wat een oorlogsmisdaad is volgens de Conventies van Genève – laat het leger een licht explosief vallen, de ‘klop op het dak’, en stuurt het sms-berichten om de bewoners te vertellen dat ze 10 minuten hebben om weg te komen. De terroristen vertrekken meestal samen met hen.
“Ik zou zeggen: niet meer op het dak kloppen. Als je in een gebouw woont waar Hamas kantoren heeft, neem je je leven in eigen handen,” zei mevrouw Raemer.
“Ik bedoel, stop met “Mr. Nice Guy” te spelen.”
“Dit zijn mensen die willekeurige daden van geweld en haat en terreur uitvoeren en het maakt niet uit of je een buitenlandse werknemer of een Jood bent. Als je in Israël bent, ben je een voor hen een eerlijk doelwit om af te slachten, om zo bruut mogelijk af te slachten.”
“En ze zijn er zo trots op. Ze nemen foto’s. Ik bedoel, ze lijken helemaal op de nazi’s, die alle namen bijhielden, van alle mensen, alles was zo gedocumenteerd.”
“Dit zijn geen mensen waar iemand vrede mee kan sluiten. Dit is ISIS, een door Iran gesteunde ISIS.”
“Niemand had in zijn wildste nachtmerries kunnen bedenken wat er was gebeurd.”
Ze zei dat haar hart uitgaat naar onschuldige Gazanen voor wat ze moeten doorstaan, wat waarschijnlijk nog veel erger zal worden.
“Ik weet dat ze als goede buren willen leven,” zei mevrouw Raemer. “Maar hun leiderschap heeft het voor hen op een andere manier laten lopen.”
Ze haalde de goed gepubliceerde incidenten aan van Gazaanse kinderen die, voor hun einde-schooljaar-spel, zich verkleden als Hamas-strijders die Israëlische soldaten gevangen nemen.
“Zo voeden ze hen op,” zei mevrouw Raemer. “Ze leren hun kinderen om ons te haten. En dat zijn de terroristen die twee dagen geleden in mijn kibboets waren. Ze trainen hen al twee decennia op deze manier sinds Hamas de macht overnam in 2005. Dat is wat ze hen geleerd hebben te doen.”
Ze weet niet wat de vooruitzichten zijn voor de wederopbouw van haar kibboets. Veel mensen zijn hun huis kwijt.
“Ik zie mensen daar niet naar teruggaan totdat er iets is gedaan om de dreiging vanuit Gaza voldoende te neutraliseren,” zei mevrouw Raemer. “Want het land moet dit goed afmaken. Want zo niet … dan is het gedaan met de regio waar ik woon.”
“Je kunt niet blijven weglopen van grenzen, want dan wordt de grens steeds kleiner en kleiner, en is er geen plek meer om te vluchten.”
Gepubliceerd door The Epoch Times op 10 oktober 2023: Kibbutz Resident Recounts Harrowing Hours Hiding in Her Safe Room
