In de lente van 1917, in een Europa dat verscheurd is door de “Grote Oorlog”, raast een trein door de stille bossen van Zweden, als een slang in het donker, op weg naar zijn prooi. Zijn bestemming: Petrograd. Zijn doel: de vernietiging van de Russische regering.
Het geheime wapen van Duitsland om de oorlog te beëindigen was niet wat je zou verwachten. Het was geen atoombom. Die zou pas over een kwart eeuw worden ontwikkeld. Het was geen nieuw chemisch wapen, zoals die gebruikt werden in de slopende loopgravenoorlog aan het Westelijk Front. Het was geen nieuw gevechtsvliegtuig of langeafstandsbommenwerper.
Het was iets gevaarlijkers dan al deze dingen. Het was een man, een gewapende intellectueel en revolutionair genaamd Vladimir Iljitsj Oeljanov, in de geschiedenis bekend als Vladimir Lenin.
Lenin in een verzegelde trein naar Petrograd sturen was als gif injecteren in het hart van een reeds verzwakt slachtoffer. Volgens historicus Ted Widmer wisten de Duitse leiders dat deze compromisloze, gewetenloze fanaticus – deze berekenende marxistische saboteur – de potentie had om de toch al instabiele voorlopige regering van Rusland omver te werpen, die was ingesteld toen tsaar Nicolaas II in maart 1917 ten val werd gebracht.
Rusland was dan wel instabiel na de voortdurende nederlagen in de oorlog en de daaropvolgende demoralisatie – de snode inmenging in de regering door de duivelse Raspoetin, de ineenstorting van de economie en de voedselrellen die daaruit voortvloeiden, en ten slotte de troonsafstand van de tsaar – maar het was nog niet vernietigd. Dat was het werk van Lenin, wiens aankomst in Petrograd op 16 april 1917, om de macht over te nemen van een revolutie die al aan de gang was, het begin betekende van de automatische vernietiging van alles wat Rusland was geweest. Het land werd vervolgens opnieuw opgebouwd als de eerste officiële communistische staat die de wereld ooit had gezien en waar de wereld ziek van zou worden.
Over Lenin
Lenins leven, op het moment dat hij naar Rusland terugkeerde, was al veelbewogen geweest. Hij werd geboren in Simbirsk, aan de Wolga, als derde van zes kinderen. Als kind toonde hij sterke academische vaardigheden en op de middelbare school slaagde hij als beste van zijn klas. Toen hij 16 was, werd hij atheïst.
Naast zijn toewijding aan het atheïsme lijken twee andere gebeurtenissen uit zijn jeugd hem in een revolutionaire richting te hebben geduwd. Ten eerste werd zijn vader, die inspecteur van scholen was, met vervroegd pensioen bedreigd door de regering, die wantrouwig stond tegenover de verspreiding van openbaar onderwijs.
Ten tweede werd zijn broer Aleksandr opgehangen omdat hij met andere revolutionairen had samengezworen om keizer Alexander III te vermoorden. Zoals historicus Warren Carroll schrijft in ‘The Crisis of Christendom, 1815-2005’: ” Vanaf het moment dat zijn bewonderde broer Alexander was geëxecuteerd, … werd Vladimir Oeljanov verteerd door één vastomlijnd, nauwgezet beredeneerd doel: een revolutie in Rusland om de tsaar en zijn regering omver te werpen zoals de Franse Revolutionairen Lodewijk XVI en zijn ‘oude regime’ omver hadden geworpen, maar deze keer in naam van de arbeidersklasse … onder de dictatuur van de partij die hij zou oprichten en leiden.”
Lenins doelgerichtheid hield stand gedurende 17 jaar voorbereidend werk. Terwijl hij revolutionaire stukken schreef en met andere radicalen sympathiseerde, kwam hij regelmatig in aanraking met de wet. Hij werd van de universiteit gestuurd en later verbannen uit Rusland. In 1916 woonde hij met zijn vrouw in Zürich, Zwitserland, en bracht elke dag uren door in de bibliotheek met lezen en dagdromen over zijn revolutie en dictatuur, die schijnbaar voor altijd buiten zijn bereik lagen. Zoals Widmer vertelt in ‘Lenin and the Russian spark’, overwoog Lenin zelfs om een vliegtuig te huren om over de door oorlog verwoeste naties naar Rusland te vliegen, maar dit was niet meer dan een fantasie. Hij had weinig steun en geen vooruitzichten.
Maar toen verschoof er iets in de radertjes van het universum en alles veranderde en de vergeten en eenzame rebel kreeg de kans waar hij zo naar had verlangd: Hij zou de centrale figuur worden in het lot van Europa en zelfs van de hele wereld, tot op de dag van vandaag. De Duitsers besloten hem te helpen bij zijn terugkeer en zetten hem op een Duitse trein, zodat hij kon vertrekken om de geschiedenis voor altijd te veranderen. In de woorden van Carroll: “Als er ooit één man in zijn eentje een wereldhistorische revolutie teweeg heeft gebracht, dan was het Lenin wel. Hij heeft de wereld alle verschrikkingen van de twintigste eeuw nagelaten.”
Lenin naar Rusland halen
Winston Churchill vergeleek Lenins terugkeer naar Rusland met de introductie van een “pestbacil”. De Duitsers kenden Lenins opruiende potentieel en zijn toewijding om Rusland uit de oorlog te halen. Hij was als een infectie. Oorspronkelijk wilden ze deze infectie rechtstreeks vanuit Zwitserland, via Oostenrijk, naar Rusland sturen, maar, zoals Carroll beschrijft, weigerde Keizer Karel van Oostenrijk dit toe te staan, omdat hij nauwkeurig voorspelde welk kwaad de hele wereld zou overkomen als Lenin als wapen zou worden gebruikt. Het plan was dus om Lenin naar het noorden te sturen, naar Duitsland, Zweden, Finland en uiteindelijk Rusland.
Zoals Widmer ons vertelt, reisden Lenin en zijn vrouw en andere metgezellen in een groene houten treinwagon met twee toiletten, waarvan Lenin het gebruik controleerde met een systeem van kaartjes (‘tweedeklas’ kaartjes waren om te roken, en moesten plaatsmaken voor degenen met ‘eersteklas’ kaartjes om zich te ontlasten). Technisch gezien was de trein niet volledig ‘verzegeld’, want de passagiers stapten wel uit om de nacht in Frankfurt door te brengen.
De treinwagon werd van zijn wielen gescheiden en op een veerboot gezet om de Baltische Zee over te steken. Na Stockholm bereikte de trein bijna de poolcirkel voordat hij Finland binnenreed en zuidwaarts reed naar Petrograd (St. Petersburg), waar hij om 23.00 uur aankwam. Daar werd Lenin verwelkomd door een enthousiaste menigte en een band die ‘La Marseillaise’ speelde, het volkslied van de Franse Revolutie – een angstaanjagende echo van bloedvergieten in het verleden en een voorbode van het bloedvergieten dat nog zou komen.
Eenmaal ontscheept in Petrograd verspilde Lenin geen tijd en ging aan de slag met het verzamelen van zijn team van professionele revolutionairen van over de hele wereld. Zoals Winston Churchill beschreef in een toespraak tot het parlement, geciteerd door Caroll: “Met deze geesten om hem heen ging hij aan de slag met demonische bekwaamheid om elke instelling waarvan de Russische staat en natie afhankelijk waren, aan stukken te scheuren. Rusland werd neergehaald.”
Uiteindelijk kreeg Lenin zijn revolutie. Op 7 en 8 november 1917 wierpen Lenins bolsjewistische partij en haar militie van rode gardes de overgangsregering omver en verklaarden dat alle macht nu bij de Sovjets – raden van arbeiders en soldaten – lag, uiteraard onder het bevel van Vladimir Lenin.
Lenin zou een van de wreedste en bloeddorstigste regimes in de geschiedenis vestigen. Zijn rode terreur en de zuiveringen van zijn opvolger, Jozef Stalin, resulteerden in de dood van miljoenen en miljoenen mensen. Alles bij elkaar heeft het marxisme-leninisme volgens sommige bronnen meer dan 100 miljoen mensen het leven gekost, volgens ‘The Black Book of Communism: Crimes, Terror, Repression.’
Lenins smerige verhaal laat ons zien hoe gevaarlijk slechte ideeën – en de mannen die ze hanteren – kunnen zijn. Wat hij ontketende is nog steeds niet ingetoomd en het gerommel van die noodlottige treinrit in april 1917 is nog steeds niet gestopt met de wereld op zijn grondvesten te doen schudden.
Gepubliceerd door The Epoch Times (30 september 2023): Vladimir Lenin and the Downfall of Russia
