De Verenigde Staten spenderen ongeveer 700 miljard dollar per jaar aan defensie om het land veilig te houden. Voor een fractie van dat bedrag voert China met groot succes een andere oorlog: een oorlog om de Amerikaanse geesten van binnenuit te veranderen.
Vandaag de dag zijn media en amusement twee belangrijke krachten die de geest van een samenleving vormen. Ze bepalen niet alleen wat we weten, maar ook hoe we denken. In zekere zin bepalen media en amusement wie wij zijn als Amerikanen en als Amerika.
Maar we hebben weinig of geen verdediging op deze gebieden. In feite, als je goed genoeg kijkt, zal je de diepe infiltratie van het Chinese communistische regime zien. Via de media en Hollywood heeft China zijn normen en filters geïnjecteerd in de nietsvermoedende Amerikaanse geesten en de geesten van onze kinderen.
Hollywood of China-wood?
De video van de kruiperige verontschuldiging van John Cena omdat hij Taiwan een land heeft genoemd, is een perfecte belichaming van de houding van Hollywood tegenover de censuur van Peking.
Twee decennia geleden was het ondenkbaar dat een Amerikaanse beroemdheid voor China zou buigen voor zo’n opmerking. De dingen begonnen te veranderen in 1997 toen Hollywood drie films uitbracht die zich op Pekings rode lijnen begaven: “Kundun” van Touchstone en “Seven Years in Tibet” van Mandalay Entertainment portretteerden beiden de Dalai Lama en de invasie van de Chinese Communistische Partij (CCP) in Tibet in de jaren ’50, terwijl “Red Corner” van MGM, met Richard Gere in de hoofdrol, een weinig vleiend beeld gaf van China’s rechtssysteem.
De daaropvolgende reacties van Beijing openden de ogen van Hollywood over hoe agressief de vergeldingsacties van Beijing kunnen zijn: Alle hoofdrolspelers en regisseurs van de drie films werden op een zwarte lijst gezet, en de studio’s en hun moederbedrijven kregen een verbod om de komende vijf jaar zaken te doen in China.
De twee films over Tibet hebben in de Verenigde Staten geleid tot grote en luidruchtige steun voor Tibet. De ene na de andere beroemdheid, zoals Brad Pitt en Selena Gomez, werd door Peking verboden omdat ze Tibet openlijk steunden of een ontmoeting hadden met de Dalai Lama.
Maar vandaag de dag zou het voor Hollywood onmogelijk zijn om een film als “Zeven jaar in Tibet” te maken. Waarom? Omdat er in de afgelopen twee decennia veel is veranderd. China was vroeger een kleine markt voor films, maar is nu de Verenigde Staten voorbijgestreefd en de grootste filmmarkt ter wereld geworden. Met 9,2 miljard dollar aan box office-inkomsten in 2019 uit zijn 69.787 bioscoopschermen, was het ongeveer even groot als de Verenigde Staten en Canada samen.
Maar de toegang tot de markt is niet gratis of gemakkelijk. China beperkt het aantal geïmporteerde films tot 34 per jaar. Het Centrale Propaganda Departement van de CCP censureert en bepaalt welke films worden toegelaten, en welke wijzigingen vereist zijn. De besluitvorming is ondoorzichtig, inconsistent, en kan op het laatste moment veranderen. Censoren kunnen een film goedkeuren, om later op hun besluit terug te komen. Het komt ook vaak voor dat hoge ambtenaren binnen of buiten het Propagandadepartement hun veto uitspreken over een eerdere beslissing, zonder uitleg.
Volgens een rapport van PEN America is dit soort dubbelzinnigheid precies wat Peking wil, zodat filmstudio’s zichzelf nog harder zouden censureren om uit de buurt te blijven van de onzichtbare lijnen.
Hollywood is bereid zich in bochten te wringen om in het gareel te lopen. De top vijf van bedrijven die China’s buitenlandse filmmarkt domineren zijn multinationals met zakelijke belangen die verder reiken dan films. Disney heeft bijvoorbeeld een belang van 43 procent in het Shanghai Disneyland Park, waarvan de bouw meer dan 5,5 miljard dollar kostte.
“Dus waarom grote zakelijke ondernemingen in gevaar brengen voor 90 seconden inhoud die net zo goed weggelaten kan worden?” zei UCLA professor Michael Berry in een interview met PEN America.
Het knippen en veranderen van scènes om Peking tevreden te stellen is nu standaard praktijk. Hier zijn slechts twee recente voorbeelden: In de “Top Gun”-film van 2019 werd een stukje patch work met een Taiwanese vlag verwijderd uit de jas van Tom Cruise; China beval Mission Impossible 3 om scènes te verwijderen die in Shanghai waren opgenomen en waarop wasgoed te zien was dat aan waslijnen droogde en mensen die Mahjong speelden in een armoedig gebouw. Deze beelden passen niet in het beeld van het welvarende “moderne China” dat de CCP wil promoten, en worden door sommige Chinese media als vernederend en een “verlelijking” van China beschouwd.
Het naleven van dergelijke eisen is zo gewoon geworden dat een weigering om in te gaan om de bevelen van Beijing intussen nieuwswaardig is. Regisseur Quentin Tarantino haalde in 2019 de entertainment-koppen toen hij weigerde zijn “Once Upon a Time in Hollywood” te herwerken op verzoek van China. Maar de meeste anderen zouden het risico niet nemen. Zoals een producent aan PEN America vertelde: “De meeste mensen branden China niet af, omdat er een verwachting is van ‘ik zal misschien nooit meer werken als ik dat doe’.”
Tenslotte heeft zelfs Richard Gere een aanzienlijke professionele prijs betaald voor zijn steun aan Tibet. “Er zijn zeker films waar ik niet in kan spelen omdat de Chinezen zullen zeggen: ‘Niet met hem,'” vertelde hij The Hollywood Reporter in 2017.
Dit zal alleen maar erger worden naarmate Hollywood meer gezamenlijke producties met Chinese bedrijven opzet. Dit model geeft westerse studio’s een grotere kans om goedkeuringen te krijgen, maar het stelt China ook in staat om de studio’s rechtstreeks te sturen om de voorkeursverhalen van Peking over te nemen, en hen indirect onder druk te zetten via Chinese bedrijven die de films financieren.
De film “Transformers: Age of Extinction” uit 2014, een gezamenlijke productie van Paramount en China, geeft Amerikaanse functionarissen weer in weinig vleiende bewoordingen terwijl de onbaatzuchtigheid van Chinese personages wordt uitgespeeld, met name in hun bereidheid om Hongkong te verdedigen tegen een buitenaardse dreiging. Dit was voor velen verontrustend, gezien de Hongkong “Umbrella Movement” protesten die in hetzelfde jaar plaatsvonden. Journalist en redacteur David Cohen schreef een opiniestuk waarin hij de film “Een schitterende patriottische film, als je Chinees bent.” noemde.
Studiobazen geven er steeds meer de voorkeur aan om China-vriendelijke plots te maken in de universele versies van films, zodat de censuur minder opvalt, of om scènes helemaal te veranderen en de ontknoping van hun films te wijzigen zodat de censuur niet zo zichtbaar is. Dit betekent dat de Chinese censuur niet alleen bepaalt wat het Chinese volk kan zien, maar ook een grote invloed heeft op wat de rest van de wereld kan zien.
Deze censuur berooft het Amerikaanse publiek van belangrijke informatie en boodschappen. In 2013 eisten directeuren van Paramount Studios dat de film “World War Z” het oorspronkelijke plot waarin het zombie virus in China ontstond, zou wijzigen om door de Chinese censuur heen te komen. Maar de auteur van de bronroman, Max Brooks, probeerde met dit plot een boodschap over te brengen.
Na de uitbraak van het CCP-virus legde Brooks afgelopen april in een interview met Bill Maher uit dat hij bewust China had gekozen als epicentrum van zijn fictieve virus, omdat de onopgemerkte verspreiding van virussen waarschijnlijk gebeurt “in een land waar geen vrije pers is. … in een land als China, dat de pers censureert en ook zijn eigen burgers censureert op sociale media, waardoor het een donkere ruimte creëert die rijp is voor samenzweringstheorieën.”
Of Amerikanen nu zulke inzichtelijke berichten kunnen ontvangen, hangt grotendeels af van de genade van Peking.
Maar het grotere effect op de filmindustrie is niet eens wat er wordt veranderd, maar juist wat er niet is gebeurd. Films die de wenkbrauwen van de CCP fronsen hebben weinig kans om van de grond te komen en de lange lijst van “gevoelige onderwerpen” wordt steeds langer. Naarmate Hollywood meer en meer assimileert met de Chinese propaganda, zal de filmindustrie nog minder opties hebben en zullen meer verhalen onverteld blijven.
Kunnen Amerikanen accepteren dat de CCP dicteert hoe verhalen in de Verenigde Staten worden verteld? Hoe zullen de normen, verhalen en ideologieën van de CCP die zijn ingebed in films van Amerikaanse makelij ons land en de rest van de wereld veranderen? Nu de dreiging vanuit China steeds duidelijker wordt, zouden Amerikanen deze vragen met een sterk gevoel van urgentie moeten stellen.
Wie bepaalt wat je hoort?
Van de media wordt vaak gezegd dat zij het geweten van de samenleving zijn. Zij worden verondersteld een realistische spiegel van onze wereld te zijn en een gemeenschappelijke reeks feiten te verstrekken op basis waarvan de leden van de samenleving hun eigen mening kunnen vormen.
Geweten kun je niet kopen, maar je kunt wel genoeg uitgeven om de welwillendheid van sommige journalisten te winnen. De CCP heeft vele kleine gunsten, zoals gratis China-reizen en luxueuze diners, gebruikt om Amerikaanse journalisten aan hun kant te krijgen en te vriend te houden.
Uit een recent rapport van National Pulse blijkt dat ten minste één van de belangrijkste propagandagroepen van de CCP meer dan 120 journalisten van ongeveer 50 Amerikaanse mediakanalen heeft uitgenodigd voor betaalde reisjes naar China in ruil voor gunstige berichtgeving. In China werd ervoor gezorgd dat de journalisten voor “culturele rondreizen” naar belangrijke steden gingen, ontmoetingen hadden met regeringsfunctionarissen en bezoeken brachten aan bedrijven om “de ontwikkelingen (in China) op verschillende gebieden uit de eerste hand te zien”.
De groep die deze reizen regelde is de China-United States Exchange Foundation (CUSEF). CUSEF is opgericht en wordt gefinancierd door Tung Chee-hwa, de eerste chief executive van Hongkong onder de CCP, volgens een onderzoeksrapport (pdf) van de U.S.-China Security Review Commission. Tung is nu vice-voorzitter van het Chinese People’s Political Consultative Conference (CPPCC), het centrale orgaan van het ‘Verenigd Front Systeem’ van de partij.
Het United Front zit achter veel aan het licht gebrachte spionagezaken. De missie van het United Front is het “coöpteren en neutraliseren van bronnen van potentiële oppositie tegen het beleid en het gezag van de heersende Chinese Communistische Partij (CCP),” aldus het rapport. In gewoon mensentaal: ze bestaan om vrije landen in bondgenoten te veranderen.
Wie heeft deze reizen aanvaard? Een CUSEF nieuwsbrief (pdf) uit 2009 en 2010 toont een lange lijst, waaronder huidige en voormalige senior executives, redacteuren, verslaggevers en analisten van CNN, The New York Times, The Associated Press, NPR, Chicago Tribune, Vox, en vele andere grote mediakanalen.
China lijkt blij te zijn met de investering (ten minste een paar duizend dollar per persoon). Alleen al in 2009 werden ten minste 28 gunstige mediaplaatsingen gegenereerd als gevolg van de bezoeken. De CUSEF nam trots een voorbeeld op in haar nieuwsbrief om haar verwezenlijkingen onder de aandacht te brengen.
Deze reizen zijn voortgezet. In 2019 regelde hetzelfde PR-bedrijf reizen naar China voor Vox, Slate, de Boston Herald, de Boston Globe, en Huffington Post.
Waarheen leidt dit?
Veel episodes in de geschiedenis kunnen inzicht geven in de toekomst. Meer dan 2000 jaar geleden gaf de staat Qin bijvoorbeeld 300.000 goudstukken uit, ongeveer 2,5 miljoen dollar in huidige termen, om hoge ambtenaren en belangrijke beïnvloeders van zes vijandelijke staten om te kopen. Deze strategie stelde Qin in staat de zes staten in slechts 10 jaar te verslaan, een anders onmogelijke missie. De koningen en ambtenaren van de zes staten werden grotendeels verbannen of gedood, terwijl de koning van Qin, Ying Zheng, de eerste keizer van China werd.
Amerika heeft spieren opgebouwd die sterk genoeg zijn om elke aanval van buitenaf te weerstaan, maar het virus van hebzucht en corruptie zal ons van binnenuit verteren. Totdat wij als individuen en bedrijven de morele waarden en de ruggengraat vinden om het geld van de CCP te weerstaan, zal dit land uiterst kwetsbaar zijn.
Pingping Yu is sinds 2007 schrijver, vertaler en onderzoeker voor The Epoch Times. Ze behandelt een verscheidenheid aan onderwerpen in verband met China, met een sterke focus op mensenrechten, economie en business.
De standpunten in dit artikel zijn de meningen van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijk de standpunten van The Epoch Times.
Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (22 juni 2021): How China Is Shaping American Minds
