Christian Saint-Étienne is econoom, academicus en politiek analist. Hij is emeritus hoogleraar aan de leerstoel industriële economie van het Conservatoire National des Arts et Métiers en heeft “The Sino-American Conflict for World Domination” gepubliceerd, uitgegeven door Alpha. Hierin beschrijft hij een “gedesorganiseerd en verdeeld” Europa tegenover het conflict tussen China en de Verenigde Staten in de race om de wereldheerschappij.
Onze NTD-correspondent David Vives interviewde hem over de gevolgen van de oorlog in Oekraïne voor het Chinees-Amerikaanse conflict en hoe Europa worstelt om zich te vestigen als economische en industriële macht.
David Vives, NTD: Waar hebben we het vandaag over als we het hebben over een confrontatie tussen de VS en China?
Christian Saint-Étienne: Beide landen vechten voor wereldheerschappij. De Verenigde Staten zijn de wereldleider en China wil zijn plaats innemen. Xi Jinping heeft het in vele toespraken gezegd, hij wil dat het voor 2049 gebeurt, maar in werkelijkheid wil hij het nog tijdens zijn leven, voor 2030.
De Verenigde Staten zijn de imperiale macht die sinds de Tweede Wereldoorlog de nieuwe wereldorde heeft gecreëerd waarin wij leven. China vindt dat het, omdat het vóór de jaren 1820 eeuwenlang de grootste natie was, niet meer dan terecht is dat het opnieuw de grootste mogendheid ter wereld wordt. Maar de Verenigde Staten willen hun positie niet opgeven. Dit is in feite het centrale geostrategische conflict dat de geopolitiek in de wereld de komende 30 jaar zal bepalen.
De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken heeft onlangs zijn bezorgdheid geuit over mogelijke wapenleveranties van China aan Rusland.
Het conflict in Oekraïne is een onderdeel van het conflict tussen China en de Verenigde Staten om de wereldheerschappij. Met veel raakpunten in handel en technologie voor beide landen, maar ook territoriale en strategische raakpunten in de Stille Oceaan, aangezien China de leidende maritieme macht in de Stille Oceaan wil worden, terwijl dit sinds de Tweede Wereldoorlog het standpunt van de Amerikaanse leiding is geweest.
Kissinger, Brzezinski, Kaplan en andere denkers hebben de afgelopen dertig jaar gezegd dat Rusland niet geïsoleerd moet blijven ten oosten van Europa en dat het moet worden geïntegreerd in een nieuwe geostrategische wereldorde. Dit is niet gebeurd. De opmars van de NAVO naar het oosten heeft de Russen zeer bezorgd gemaakt over het vooruitzicht dat Oekraïne tot de NAVO of zelfs tot de Europese Unie toetreedt. In Oekraïne moet een onderscheid worden gemaakt tussen het heroïsche verzet van het Oekraïense volk tegen de oligarchen en een systeem dat minstens even corrupt is als dat van Rusland, en het verzet tegen de Russen die Oekraïne binnenvielen met de gedachte dat zij gewoon de Krim zouden overnemen. Er was een opstand van het Oekraïense volk met massale hulp van de VS. Het zijn de Verenigde Staten die het Oekraïense verzet tegen Rusland op afstand houden omdat ze Rusland willen verzwakken zoals ze dat tussen 1945 en 1991 hebben gedaan.
In de context van het geostrategische conflict tussen China en de Verenigde Staten was de Russische inval in Oekraïne mede het gevolg van het feit dat Rusland, in tegenstelling tot de wensen van Kissinger, Brzezinski, Kaplan en andere Amerikaanse geostrategische denkers, niet geïntegreerd was in een Europese geostrategische orde. De Russen dachten dat de VS via de NAVO onbeperkt aan hen zouden knabbelen. Dus vielen ze Oekraïne binnen. Aanvankelijk dachten de Chinezen dat Rusland slechts een hap uit Oekraïne zou nemen, maar dat liep anders dan gepland. Niettemin had China, net als India, een zeer sterke invloed op Rusland en maakte het heel duidelijk dat het het gebruik van kernwapens in Oekraïne niet zou tolereren.
Bovendien komt de verzwakking van de militaire capaciteit van Rusland de Verenigde Staten goed uit, omdat het de steun die Rusland aan Iran kan geven, verzwakt. Het verzwakt de capaciteiten van Rusland in het Midden-Oosten en, wat het belangrijkste is, het geeft de VS de vrije hand om weer volledig de overhand te krijgen in West-Europa.
Europa is, in tegenstelling tot wat de Europeanen zich voorstellen, een prooi in het conflict tussen China en de Verenigde Staten. China wil Europa in handen krijgen, terwijl de Verenigde Staten Europa in handen willen houden. In deze context wordt Rusland verzwakt doordat het er niet in slaagt Oekraïne onder controle te krijgen, terwijl het conflict tussen China en de Verenigde Staten steeds heviger wordt. De Chinezen leveren stilletjes wapens en munitie aan Rusland, maar overwegen naar verluidt verder te gaan. Dit is wat de Verenigde Staten zeer sterk irriteert. Het is belangrijk te begrijpen dat het conflict in Oekraïne een onderdeel is van het conflict tussen China en de VS.
De Duitse bondskanselier Olaf Scholz bezocht China eerder dit jaar en kondigde een investeringsplan van 10 miljard euro tegen 2030 aan. Frankrijk van zijn kant blijft eerder discreet in zijn diplomatieke betrekkingen met China. Denkt u dat Europa het zich kan veroorloven neutraal te blijven bij een mogelijke escalatie van de confrontatie tussen de VS en China?
Het is de Duitse droom om neutraal te blijven, om niet te gedwongen te worden om Amerika tegenover China te kiezen. Toch is Duitsland op strategisch en militair vlak volledig onderdanig aan de Verenigde Staten. Dat is het eerste punt. Het tweede punt is dat door de Franse deïndustrialisatie en de economische en geopolitieke verzwakking van Frankrijk in de afgelopen 20 jaar, Duitsland de overhand heeft gekregen in Europa. Het is Duitsland dat vandaag Europa domineert.
Frankrijk heeft veel gebreken, maar ook kwaliteiten. Toen Frankrijk de leider was in Europa, voerde het een Europees beleid voor Europa. Duitsland daarentegen voert een Duits beleid voor Europa, d.w.z. het gebruikt Europa om zijn eigen belangen te dienen in het kader van een mercantilistisch beleid. Daarom wil het die massale verkoop van goederen en diensten aan China in stand houden. Dit is een enorme markt voor Duitsland, dat vreest voor de afsluiting van de Chinese markt onder invloed van de VS, ook al blijft de handel tussen China en de VS groeien ondanks de tarieven die sinds 2018 aan elkaar zijn opgelegd door de verandering van het internationale beleid van Trump.
In dit verband kan Europa zich niet onder het tapijt verstoppen; het zal er niet aan ontkomen een standpunt in te nemen ondanks het Duitse mercantilisme. Bij de economische controle die China over Europa wil hebben, worden de Chinezen geholpen door de ondraaglijke zwakheden van Europa, die deels samenhangen met de aard van het Verdrag van Rome. Het Verdrag van Rome was gebaseerd op een concurrentiebeginsel, zodat geen enkele Europese macht ooit belangrijker zou zijn dan een andere, om een herhaling van de twee wereldoorlogen te voorkomen. Behalve dat dit overeenkwam met wat wenselijk was in de jaren vijftig, komt het niet meer overeen met wat vandaag wenselijk is.
Europa zet een handelsbeleid zonder wederkerigheid voort. Het heeft in het voorjaar van 2022 enkele kleine veranderingen op dit gebied aangebracht, maar het zijn kleine veranderingen. We zien dit bijvoorbeeld bij elektrische auto’s, terwijl China al 40 jaar lang een beleid voert waarbij westerse technologieën worden geplunderd. De Europeanen hebben nooit een beleid van wederkerigheid ten opzichte van China ingevoerd, met name wat betreft de subsidies die China aan zijn bedrijven geeft. En anderzijds over het feit dat China toegang heeft tot openbare opdrachten in Europa terwijl Europese bedrijven geen toegang hebben tot Chinese openbare opdrachten. Europa is dus strategisch onwezenlijk, een prooi die aan de wereld wordt aangeboden.
De Chinese markt is door de Europese fabrikanten soms als een eldorado gezien. In eerdere partnerschappen met China heeft het veroveren van geavanceerde technologieën de lidstaten weinig of geen zorgen gebaard, net als het lage niveau van de Chinese investeringen in Europa. Denkt u dat er in Europa echt begrip is voor de invloedstrategie van China?
Op het niveau van de Europese Commissie en de Europese Raad is dit inzicht de laatste vijf jaar sterk toegenomen. Frankrijk begrijpt wat China doet, maar we moeten de verzwakking van Frankrijk meten: de industriële capaciteit van Frankrijk is gedaald tot nauwelijks meer dan een derde van die van Duitsland, zozeer zelfs dat het land in de afgelopen twintig jaar gedeïndustrialiseerd is geraakt.
In deze context beschikken wij in Frankrijk helaas niet meer over de middelen om een belangrijk beleid ten aanzien van China te voeren. Daarom onderhandelt China, wanneer het in Europa onderhandelt, met Duitsland. De Fransen zijn zich niet bewust van de verzwakking van Frankrijk in de afgelopen 20 jaar. Daarom werk ik niet alleen aan het conflict tussen China en de Verenigde Staten, maar ook aan de noodzaak om Frankrijk te herindustrialiseren en de middelen om dit te bereiken.
Als we opnieuw een belangrijke geostrategische rol willen spelen, moeten we massaal herindustrialiseren. Emmanuel Macron vindt gemakkelijk, zodra hij een crisis heeft, 20 miljard euro voor de gele hesjes, 400 miljard euro voor Covid. Maar hij vindt geen 20 miljard euro per jaar om te herindustrialiseren, omdat hij niet begrepen heeft dat dit belangrijk is.
De Chinese minister van Buitenlandse Zaken heeft zijn stem verheven in reactie op de beschuldigingen van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken over wapenleveranties. Zou er sprake kunnen zijn van een verharding van de Russisch-Chinese alliantie tegen het westerse blok?
We mogen niet uit het oog verliezen dat het grootste conflict voor de Verenigde Staten in de komende 20 tot 30 jaar het conflict met China is. Sinds de gebeurtenissen op de Krim en rekening houdend met wat er in Oekraïne gebeurt, wordt Rusland in de richting van China geduwd. Dit is uiterst gevaarlijk voor de Amerikanen op de middellange termijn, omdat Rusland verzwakt is, maar nog steeds 6000 kernkoppen heeft. Het is nog steeds een zeer grote nucleaire macht.
De Amerikanen laveren tussen enerzijds hun wens om Rusland te verzwakken en anderzijds het risico om Rusland te ver in de armen van China te drijven, wat China een enorm voordeel zou kunnen geven in het conflict met de Verenigde Staten.
Om dit onderwerp af te ronden: Oekraïne zet zijn oorlog tegen Rusland voort, maar het wordt volledig gesteund door de Verenigde Staten. Dat wil zeggen, Oekraïne is een beetje een pop die door de hand van de Verenigde Staten wordt bewogen. De pop is dapper, vecht goed, maar het is de Amerikaanse macht die haar vasthoudt. De oorlog in Oekraïne zal eindigen wanneer de Amerikanen besluiten dat hij moet eindigen. De Amerikanen proberen meer signalen af te geven aan Rusland dat ze een vredesakkoord willen. Tenminste een betekenisvol staakt-het-vuren. Het probleem is dat Vladimir Poetin zoveel in Oekraïne heeft gestopt dat hij niet met het hoofd naar beneden kan vetrekken.
Wat de Amerikanen ertoe zal aanzetten om de klok te luiden, is het risico dat zij nemen om Rusland definitief in de armen van China te drijven, terwijl dit op middellange termijn niet in het belang van Rusland is, en nog minder in het belang van de Verenigde Staten in hun prioritaire conflict met China. Daarom bevinden wij ons in een uiterst moeilijke fase van het conflict. Maar zoals ik blijf zeggen: op een ochtend zullen we de post openen en zullen we vernemen dat het voorbij is. Want in feite moet u begrijpen dat er voortdurend rechtstreekse geheime onderhandelingen plaatsvinden tussen de Verenigde Staten en Rusland en dat beiden op een bepaald moment kunnen besluiten om alles stop te zetten, mits zij Poetin’s gezicht redden.
Wat zijn volgens u de meest waarschijnlijke scenario’s die uit deze confrontatie kunnen voortvloeien in de komende twee jaar, vijf jaar, tien jaar?
In termen van conflict zijn er dus twee parallelle conflicten. Er is het strategische conflict om de wereldheerschappij en er is het conflict om de overheersing van de digitale wereld, die de kern vormt van de wereldmacht—omdat we ons in een complete industriële revolutie bevinden die verbonden is met digitale technologie. Als vandaag de computer stopt, is er niets meer, geen water, geen brood, geen logistiek, geen banken, geen verzekeringen, niets meer. Achter deze diensten zit een compleet computersysteem dat alle elektrische systemen en dus het economische systeem waarin wij leven, aanstuurt.
Daarnaast moeten we op strategisch niveau begrijpen dat China zeer beangstigend is voor heel Azië, Japan, India, de Filippijnen, Maleisië. Iedereen is versteend door de opkomst van China en zijn verlangen om de leidende macht van de wereld te worden. Want de Chinezen zijn niet aardig als ze domineren. Je hoeft alleen maar te kijken naar wat er gebeurt in Tibet of Xinjiang. Wat in deze context de toekomst van het strategische conflict tussen China en de Verenigde Staten zal bepalen, is dus het beleid van India, Japan en de Filippijnen. Hier heerst een enorme onzekerheid. We kunnen niet op voorhand voorspellen wat er strategisch zal gebeuren.
Persoonlijk denk ik dat als er een conflict is, dat komt omdat er op een gegeven moment een fout wordt gemaakt. Conflicten beginnen vaak met een fout. Deze conflicten zouden vrij snel nucleair kunnen worden, omdat de Verenigde Staten niet langer de capaciteit hebben, in termen van een conventioneel leger, om een confrontatie met China te weerstaan. Dus zelfs als het conflict niet militair wordt, zal het dominant blijven en de hele mondiale geopolitiek voor de komende 30 jaar structureren.
Interview door David Vives, NTD
De opvattingen in dit artikel zijn die van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (28 februari 2023): Entretien avec Christian Saint-Étienne: « Le conflit sino‑américain est au cœur de la domination mondiale »