Toen ik 19 was, las ik een boek dat mijn leven voor altijd zou veranderen. Het was Neil Postman’s “Amusing Ourselves to Death“. Hoewel het in 1985 werd gepubliceerd, zijn de inzichten ervan met het jaar relevanter en onheilspellender geworden.
Postman beweert het volgende: de elektronische media maken ons dommer en veranderen onze dialoog in vormen van vermaak die meer door winst dan door inhoud worden gedreven, wat er ons dan weer van weerhoudt om als volwassenen te spreken en zelfs om als volwassenen te denken. Hij onderzoekt dit fenomeen op het gebied van politiek, religie en onderwijs.
De inleiding maakt zijn angstaanjagend profetische stelling duidelijk:
“We hielden onze ogen gericht op 1984. Toen het jaar kwam en de profetie niet, zongen bedachtzame Amerikanen zachtjes een lofzang voor zichzelf. De wortels van de liberale democratie hadden standgehouden. De terreur had misschien wel ergens anders plaatsgevonden maar wij waren in ieder geval niet bezocht door Orwelliaanse nachtmerries.
Maar we waren vergeten dat er naast Orwells duistere visioen nog een ander was – iets ouder, iets minder bekend, maar even huiveringwekkend: Aldous Huxley’s Brave New World. In tegenstelling tot wat zelfs onder geleerden wordt gedacht, voorspellen Huxley en Orwell niet hetzelfde. Orwell waarschuwt dat we zullen worden overwonnen door een van buitenaf opgelegde onderdrukking. Maar in Huxley’s visie is er geen Big Brother nodig om mensen hun autonomie, volwassenheid en geschiedenis te ontnemen. Zoals hij het zag, zullen mensen van hun onderdrukking gaan houden en de technologieën gaan aanbidden die hun vermogen tot denken ongedaan maken.
Wat Orwell vreesde waren zij die boeken zouden verbieden. Wat Huxley vreesde was dat er geen reden zou zijn om een boek te verbieden, want er zou niemand zijn die een boek wilde lezen. Orwell vreesde diegenen die ons informatie zouden onthouden. Huxley vreesde diegenen die er ons zoveel zouden geven dat we zouden worden gereduceerd tot passiviteit en egoïsme. Orwell vreesde dat de waarheid voor ons verborgen zou worden gehouden. Huxley vreesde dat de waarheid zou worden verdronken in een zee van irrelevantie. Orwell vreesde dat we een cultuur van gevangenen zouden worden. Huxley vreesde dat we een triviale cultuur zouden worden. … In 1984, voegde Huxley toe, worden mensen gecontroleerd door pijn toe te brengen. In Brave New World, worden ze beheerst door het toebrengen van plezier. Kortom, Orwell vreesde dat datgene wat we haten ons zal ruïneren. Huxley vreesde dat datgene wat we liefhebben ons zal ruïneren.
Dit boek gaat over de mogelijkheid dat Huxley, en niet Orwell, gelijk had.”
Hoe kunnen we deze woorden lezen – omringd door de ruïnes van een failliete en uitgeputte cultuur – en niet concluderen dat we, in Postmans woorden, “een triviale cultuur” zijn geworden, en dus goed op weg zijn om een cultuur van gevangenen te worden?
De Founding Fathers hebben twee dingen buitengewoon duidelijk gemaakt: wil een samenleving vrij blijven, dan moeten haar burgers zowel deugdzaam als goed geïnformeerd zijn. Vrijheid kan niet worden gehandhaafd door een samenleving vol passie maar verstoken van rede.
En dit is precies waarom onze politiek krankzinnig is geworden en zich steeds dieper en dieper in ons dagelijks leven inmengt: wij, als cultuur, hebben deze waarden niet hoog in het vaandel staan. We denigreren ze.
We hechten geen waarde aan het nastreven van de waarheid (geloven we zelfs dat die bestaat?); we hechten wel waarde aan de zichzelf versterkende echokamers van onze eigen creatie.
We hechten geen waarde aan kennis; we hechten wel waarde aan praatjes en tweets (die zichzelf versterken, natuurlijk).
We hechten geen waarde aan de zelfbeheersing van deugdzaamheid; we hechten wel waarde aan het onverbiddelijke narcisme van ongeremde zelfexpressie en zelfverwezenlijking.
We hechten geen waarde aan de geschiedenis en alle schatten van de menselijke ervaring die beschikbaar zijn voor onze training en groei in wijsheid; we hechten wel waarde aan alles wat nieuw, fris, hip en eigentijds is om onze verlangens van moment tot moment en onze onuitputtelijke voorraden van verveling te bevredigen.
We hechten geen waarde aan inhoud, diepgang en rationaliteit; we hechten wel waarde aan alles wat kan worden verkocht, op de markt gebracht en verhandeld met glitter, glamour en franjes.
En al deze tendensen worden nu, in het “Tijdperk van Postman”, tegen ons gebruikt om ons vermogen om te denken teniet te doen en daarmee onze samenleving te ontbinden die altijd afhankelijk is geweest van een bedachtzame, geïnformeerde burgerij om te overleven.
Het is dus een grote ironie dat Amerika misschien nog nooit zo overspoeld is geweest met informatie en tegelijkertijd zo verstoken van wijsheid. Om het met een uitdrukking te zeggen die ik al vele jaren gebruik: sociale media veranderen volwassenen in kinderen met hun eigen enthousiaste instemming. Dit is precies wat Postman voorspelde: een tijd waarin het discours “logica, rede, gevolgtrekking en regels van tegenspraak” zou opgeven ten gunste van louter vermaak. Esthetisch, dadaïsme; filosofisch, nihilisme; psychologisch, schizofrenie.
En dat is het grote risico van een vrije maatschappij – dat haar bevolking volkomen corrupt kan worden, en dat haar regering uiteindelijk, op de een of andere manier, een afspiegeling wordt van haar bevolking. Onze politici hebben hun beste beentje voorgezet om eraan bij te dragen, en op onze beurt ondervinden wij de wrange vruchten van een bevolking die is afgestompt door een constante stroom van externe prikkels die geen enkele mentale inspanning vergen. Het is een overweldigende zintuiglijke prikkeling, die slechts een beroep doet op onze passies en onze lagere natuur – datgene wat we delen met dieren. En toch is het de geest die de mens onderscheidt van de dieren. De ontaarding ervan is daarom een ontaarding van onze meest fundamentele menselijke natuur.
Postman waarschuwde hoe dit precies het soort ding is dat tirannen van alle tijden hebben proberen bereiken:
“Tirannen van alle soorten hebben altijd geweten hoe waardevol het is om de massa’s te voorzien van amusement als middel om de ontevredenheid te sussen. Maar de meesten van hen konden niet eens hopen op een situatie waarin de massa datgene zou negeren wat niet amusant is. Daarom hebben tirannen altijd vertrouwd, en doen dat nog steeds, op censuur. Censuur is tenslotte het eerbetoon dat tirannen brengen aan de veronderstelling dat een publiek het verschil kent tussen een serieus discours en amusement – en zich daar iets van aantrekt. Hoe blij zouden alle koningen, tsaren en führers uit het verleden zijn geweest te weten dat censuur niet nodig is wanneer alle politieke redevoeringen de vorm van een grap aannemen”.
Maar we hadden Postman niet nodig om dit gevaar te onderkennen. We hoefden alleen maar te luisteren naar de waarschuwingen van onze stichters. Zij vertelden ons dat, hoewel het Amerikaanse experiment speciaal was, wijzelf dat niet waren. Wij Amerikanen zijn mensen, net als de rest. “Wij maken onszelf populair,” waarschuwde John Adams, “door onze medeburgers te vertellen dat wij ontdekkingen hebben gedaan, uitvindingen hebben bedacht en verbeteringen hebben aangebracht. We kunnen opscheppen dat we het uitverkoren volk zijn, we kunnen zelfs God danken dat we niet zijn zoals andere mensen. Maar uiteindelijk zal het slechts vleierij zijn, en de misleiding, het zelfbedrog van de farizeeër.”
Zoals ik in 2016 schreef: “Om onze Onafhankelijkheidsverklaring na te zeggen – wanneer een lange reeks van trivialiteiten en amusementen, die onveranderlijk hetzelfde doel nastreven, een obsessie voor comfort, plezier en vermaak blijkt te zijn, dan is het de last van het volk, de straf van het volk en de oogst van het volk, om de kwelling te dragen van een politiek die evenzeer verrot en corrupt is geworden door het verlies van morele gezondheid en intellectuele energie.”
Bij gebrek aan wat Churchill in de jaren dertig “een ultiem herstel van morele gezondheid en kracht” noemde, is een nieuw tijdperk aangebroken, of op zijn minst geïnitieerd – een meer sinister en verraderlijk tijdperk dan we ons realiseerden.
Ons tijdperk is het tijdperk van Postman.
Joshua Charles is een voormalig speechschrijver voor het Witte Huis voor Vice President Mike Pence, No. 1 New York Times bestseller auteur, een historicus, schrijver/ghostwriter, en openbaar spreker. Hij was historisch adviseur voor verschillende documentaires en publiceerde boeken over onderwerpen variërend van de Founding Fathers, tot Israël, tot de rol van het geloof in de Amerikaanse geschiedenis, tot de impact van de Bijbel op de menselijke beschaving. Hij was de senior redacteur en conceptontwikkelaar van de “Global Impact Bible,” gepubliceerd door het in D.C. gevestigde Museum of the Bible in 2017, en is als geleerde verbonden aan het Faith and Liberty Discovery Center in Philadelphia. Hij is een Tikvah en Philos Fellow en heeft in de hele VS gesproken over onderwerpen als geschiedenis, politiek, geloof en wereldbeeld. Hij is concertpianist en heeft een master in overheid en een graad in rechten. Volg hem op Twitter @JoshuaTCharles of kijk op JoshuaTCharles.com.
De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.
Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (10/03/2021): Timeless Wisdom: The Age of Postman
