Als er iets is wat de grondleggers van de Verenigde Staten voortdurend herhaalden, dan was het wel dat het bestuderen van de geschiedenis één van de belangrijkste dingen is. Per slot van rekening bestaat de mensheid al veel langer dan eender wie onder ons. Onze soort heeft duizenden jaren ervaring achter de rug. Het ligt voor de hand dat er veel wijsheid te leren valt door die ervaring te bestuderen. Dat is wat onze stichters deden en daarom drongen zij erop aan dat toekomstige generaties hetzelfde zouden doen om onze instellingen in stand te houden.
James Madison, bijvoorbeeld, noemde geschiedenis “een onuitputtelijke bron van vermaak en onderricht”. Inderdaad putte hij, samen met Alexander Hamilton en John Jay, uit deze “onuitputtelijke bron” in hun grote werk, The Federalist Papers. Het was uit die “onuitputtelijke bron” dat de grondleggers putten toen zij onze grondwet ontwierpen, en de reden waarom het de oudste levende geschreven grondwet in de geschiedenis is gebleven.
Ook John Adams drong aan op het belang van het bestuderen van de geschiedenis. Ontelbare citaten zouden als bewijs kunnen dienen, maar een citaat dat vaak over het hoofd wordt gezien, komt uit zijn begintijd. Hij schreef in de stem van de vroege puriteinse gouverneur van Massachusetts, William Bradford, een man die hij diep bewonderde.
In zijn stem vatte hij het soort kennis samen dat zijn New England voorouders volgens hem bezaten, en dat alle generaties moeten bezitten om vrij te zijn: “De geschiedenis van de naties en van de mensheid was ons bekend; en wij beschouwden de soort hoofdzakelijk in relatie tot het systeem van de grote natuur, en haar geheel perfecte auteur. Als gevolg van zulke overpeinzingen was het de onverdroten inspanning van ons leven, om een maatschappij op te richten, gebaseerd op Engelse, humane en christelijke principes.”
Het was om redenen als deze dat Adams’ puriteinse voorouders instellingen voor hoger onderwijs oprichtten zoals Harvard University en waarom talloze generaties hetzelfde hadden gedaan in Europa onder auspiciën van de Katholieke Kerk.
Thomas Jefferson legde in zijn uiteenzetting over de instellingen, wetten en cultuur van zijn geboortestaat Virginia veel nadruk op het belang van onderwijs voor de jeugd, met name op het gebied van de geschiedenis.
“De geschiedenis zal hen, door hen van het verleden op de hoogte te brengen, in staat stellen over de toekomst te oordelen,” schreef hij. “Het zal hen in staat stellen de ervaringen van andere tijden en andere naties te leren kennen; het zal hen kwalificeren als beoordelaars van de daden en plannen van mensen; het zal hen in staat stellen ambitie te herkennen onder elke vermomming die zij kan aannemen; en haar te kennen, om haar standpunten te verslaan. In elke regering op aarde is een spoor van menselijke zwakheid, een kiem van corruptie en ontaarding, die sluwheid zal ontdekken, en goddeloosheid ongemerkt zal openbaren, cultiveren en verbeteren.”
Met andere woorden, de geschiedenis onthulde niet alleen de lessen van de praktische politiek, maar zou de burgers waarschuwen voor de nadering van tirannie.
Benjamin Franklin benadrukte eveneens het belang van de geschiedenis. “Als de geschiedenis een constant onderdeel van hun lectuur wordt,” zei hij over de jeugd, “kunnen dan niet bijna alle soorten nuttige kennis op die manier worden geïntroduceerd in het voordeel van en met plezier voor de student?”
Het lezen van goede geschiedenis, zei hij, “zou in de geest van de jeugd diepe indrukken vestigen van de schoonheid en het nut van deugdzaamheid, openbare geest en standvastigheid.” Het zou ook “gelegenheid geven om uit te weiden over het voordeel van burgerlijke ordes en grondwetten, hoe mensen en hun eigendommen beschermd worden door zich aan te sluiten bij verenigingen en een regering in te stellen”. Het zou hen ook lessen geven over economie, en hoe “hun industrie [wordt] aangemoedigd en beloond, kunsten uitgevonden en het leven comfortabeler gemaakt.”
Wat betreft de deugd die zo noodzakelijk is om vrije samenlevingen bijeen te houden, merkte Franklin op dat de geschiedenis de jongeren zou laten zien “wat de voordelen van vrijheid zijn, de ondeugden van losbandigheid, de voordelen die voortvloeien uit goede wetten en een juiste uitvoering van het recht, enz. Zo kunnen de eerste beginselen van gezonde politiek in de geesten van de jeugd worden vastgelegd.” Ook zou het “veelvuldige gelegenheden bieden om de noodzaak van een openbare godsdienst aan te tonen, vanwege het nut ervan voor het publiek; [en] het voordeel van een godsdienstig karakter onder privé-personen.”
En in zijn afscheidsrede deed George Washington een beroep op de lessen van de geschiedenis toen hij zijn landgenoten smeekte om te onthouden dat “rede en ervaring ons beide verbieden om te verwachten dat nationale moraliteit kan zegevieren met uitsluiting van religieuze principes.” En voordat hij iemand tot procureur-generaal van de Verenigde Staten benoemde, informeerde hij naar “zijn diepgang in de wetenschap van de politiek, of met andere woorden zijn kennis van de geschiedenis”.
Kortom, onze stichters wisten dat we alleen een vrij volk konden blijven als we de lessen van de geschiedenis leerden. De menselijke soort is niet met ons begonnen, en (als God het wil) zal het ook niet met ons eindigen.
Zoals ik al zo vaak heb gezegd, moeten we ons niet tot onszelf beperken. Maar dat is precies wat we hebben gedaan in onze hele onderwijsinstelling. Het is nog nooit zo gemakkelijk geweest om toegang te krijgen tot de grote klassiekers van de menselijke beschaving en ze te bestuderen. Het kostte onze stichters een leven lang en een klein fortuin om die van hen te verkrijgen – wij kunnen die van ons in een paar muisklikken hebben, dankzij het internet. In plaats van de lessen van de geschiedenis te vereren, wordt onze kinderen vaak geleerd ze te verachten, of nog erger, te negeren.
Als we een vrij volk willen blijven, moet de serieuze, nuchtere, en ja, fascinerende studie van de geschiedenis weer een prominente plaats krijgen in de Amerikaanse klaslokalen. Laat onze kinderen de grote klassiekers lezen van Griekse, Romeinse, Chinese, Arabische, Middeleeuwse, en andere beschavingen. Laat ze nadenken over de menselijke aard door de ervaringen van zoveel andere mensen in zoveel andere tijden en plaatsen in zich op te nemen.
Laat ze onderweg de nederigheid leren die zo’n studie noodzakelijkerwijs met zich meebrengt. Ze zullen leren dat de nieuwste ideeën vaak iteraties zijn van de slechtste ideeën – vaak geprobeerd, vaak mislukt. Ze zullen leren wantrouwig te staan tegenover demagogen die hen ervan proberen te overtuigen dat de problemen van de wereld kunnen worden opgelost door een ideologisch syllogisme, en dat een utopie binnen handbereik ligt als de mensen maar uit de weg gaan. Zij zullen leren dat morele grenzen niet voor niets bestaan, en dat, hoewel “er een weg is die de mens juist lijkt”, deze vaak “in de dood eindigt”. Ze zullen leren wat er gebeurt als samenlevingen morele beperkingen afbreken waarvan ze niet eens de moeite hebben genomen het doel te begrijpen – en de rampspoed die daar steevast het gevolg van is.
Tenslotte zullen ze leren dat de menselijke natuur in de duizenden jaren van de opgetekende geschiedenis geen spat veranderd is. Ze zullen de wijsheid leren die ontelbare idealisten en revolutionairen heeft gefrustreerd, maar de wijzen voortdurend troost biedt, namelijk dat “er niets nieuws onder de zon is”. Daarom zijn klassiekers toch klassiekers: ze vinden weerklank ondanks de eeuwen- of zelfs millennia-lange kloof tussen schrijver en lezer. Dat zou niet mogelijk zijn als de menselijke natuur kon worden gevormd door ideologen, of de geschiedenis kon worden herschapen door fanatici.
De lessen van de geschiedenis aarden ons. Ze verlichten ons. En het allerbelangrijkste: zij maken ons nederig en verhinderen daardoor de steile val die onvermijdelijk het gevolg is van de moeder van alle ondeugden, de ondergang van alle individuen en samenlevingen: de hoogmoed.
Dit zijn het soort lessen uit de geschiedenis die onze stichters ons opdroegen te onthouden en te bestuderen. Het voortbestaan van onze Republiek zal afhangen van het feit of we dat doen of niet.
Joshua Charles is een voormalig speechschrijver voor het Witte Huis voor Vice President Mike Pence, No. 1 New York Times bestseller auteur, een historicus, schrijver/ghostwriter, en openbaar spreker. Hij was historisch adviseur voor verschillende documentaires en publiceerde boeken over onderwerpen variërend van de Founding Fathers, tot Israël, tot de rol van het geloof in de Amerikaanse geschiedenis, tot de impact van de Bijbel op de menselijke beschaving. Hij was de senior redacteur en conceptontwikkelaar van de “Global Impact Bible,” gepubliceerd door het in D.C. gevestigde Museum of the Bible in 2017, en is als geleerde verbonden aan het Faith and Liberty Discovery Center in Philadelphia. Hij is een Tikvah en Philos Fellow en heeft in de hele VS gesproken over onderwerpen als geschiedenis, politiek, geloof en wereldbeeld. Hij is concertpianist en heeft een master in overheid en een graad in rechten. Volg hem op Twitter @JoshuaTCharles of kijk op JoshuaTCharles.com.
De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.
Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (8 juni 2021): Timeless Wisdom: Why the Founders Said You Should Study History
