Veel mensen zijn op het randje van de dood getuige geweest van buitengewone gebeurtenissen in het raadselachtige rijk van de bijna-doodervaringen (BDE’s).
Een Gallup-enquête uit 1991 toonde aan dat een opvallende 5 procent van de volwassen Amerikaanse bevolking met deze fenomenen te maken kreeg.
In 2019 bleek uit een onderzoek met meer dan 1000 deelnemers uit 35 verschillende landen dat 10 procent van hen ook een BDE had meegemaakt.
De wisselwerking tussen stervende hersenen en bewustzijn blijft onderzoekers wereldwijd boeien, die nadenken over de mysteries die achter de drempel van het leven liggen.
Stervende menselijke hersenen kunnen een golf van activiteit ondergaan die gekoppeld is aan bewustzijn
BDE’s kunnen bestaan uit uittreding uit het lichaam, ontmoetingen met overleden dierbaren, de Almachtige of andere spirituele wezens, reizen door een tunnel of doorgang, levensherziening en gevoelens van vreugde en vrede. Deze ervaringen zijn extreem helder, zelfs “echter dan echt” volgens Jimo Borjigin, die gepromoveerd is in de neurologie en die het onderzoeksteam van de Universiteit van Michigan leidde dat onlangs een studie over NDE’s publiceerde in de Proceedings of the National Academy of Science. Hun bevindingen werpen licht op de intrigerende relatie tussen stervende hersenen en bewustzijn.
Het onderzoeksteam analyseerde de elektro-encefalogrammen (EEG) van vier patiënten die stierven aan een hartstilstand terwijl ze onder EEG-monitoring stonden. Nadat de beademing was gestopt, vertoonden twee patiënten een stijging van de hartslag die gepaard ging met een opmerkelijke stijging van de gamma-golfactiviteit.
Gammagolven, ook bekend als gammaoscillaties, worden verondersteld betrokken te zijn bij verschillende cognitieve processen en worden geassocieerd met hersenfuncties op een hoger niveau, waaronder aandacht, perceptie, geheugen en bewustzijn. Gammagolven spelen mogelijk ook een rol bij het coördineren van neurale activiteit en informatie-integratie in verschillende hersengebieden.
Bovendien werd deze toename van gamma-golfactiviteit waargenomen in de “hot zone” van neurale correlaten van bewustzijn in de hersenen, gelegen op het kruispunt van de temporale, pariëtale en occipitale kwabben in de achterste regio. Dit specifieke gebied wordt in verband gebracht met verschijnselen als dromen, visuele hallucinaties bij epilepsie en veranderde bewustzijnstoestanden.
Hoewel de twee patiënten eerder epileptische aanvallen hadden gehad, werd er geen epileptische activiteit waargenomen in het uur voorafgaand aan hun dood. De overige twee patiënten vertoonden daarentegen geen vergelijkbare verhoging van de hartslag bij het verwijderen van de levensondersteuning en vertoonden ook geen verhoogde hersenactiviteit.
Volgens een ander onderzoek, gepubliceerd in Frontiers in Neuroscience, zijn BDE’s in verband gebracht met een verhoogde synchronisatie van neuronale activiteit in het hoge frequentiebereik van 13-100 Hz, dat een rol speelt bij cognitieve functies zoals waarneming, aandacht en geheugen.
Borjigin kwam eerder met de hypothese dat het stervensproces mogelijk specifieke gebieden van het menselijk brein stimuleert, waardoor een glimp van bewustzijn kan worden waargenomen, zelfs na het stoppen van de hartactiviteit. Het recente onderzoek heeft Borjigin en haar collega’s voorlopig bewijs geleverd dat deze hypothese ondersteunt.
Dierstudies toonden ook herleving van bewustzijn in stervende hersenen aan
Borjigin’s team heeft ook soortgelijke gamma-activaties geregistreerd in de stervende hersenen van dieren wanneer er zuurstofverlies plaatsvindt na een hartstilstand.
In een onderzoek uit 2013 ontdekten Borjigin en haar collega’s dat een hartstilstand een goed georganiseerde reeks hoogfrequente EEG-gebeurtenissen stimuleerde in de stervende hersenen van ratten. Ze concludeerden dat er tijdens bijna-doodervaringen een tijdelijke en opmerkelijke synchronisatie van hersenactiviteit optreedt bij zoogdieren. Dit onderzoek suggereert dat het zoogdierenbrein de capaciteit heeft voor verhoogde interne informatieverwerking, zelfs tijdens de toestand van klinische dood.
Voortbouwend op deze bevindingen analyseerde het team in 2015 EEG-gebeurtenissen in de hersenen van ratten die experimentele verstikking ondergingen en ontdekte dat verstikking een significante en langdurige verbetering van de corticale connectiviteit veroorzaakte, vergezeld van een verhoogde afgifte van een groot aantal neurotransmitters totdat er een onregelmatige hartslag optrad. Bovendien vertoonden verschillende aspecten van corticale activiteit tijdens de hartstilstand een grotere intensiteit dan in wakkere toestand.
Men ontdekte ook dat verstikking de connectiviteit tussen de hersenen en het hart op gang kan brengen. In gevorderde stadia van verstikking was er bewijs van elektrische communicatie tussen de hersenschors en het hart, terwijl deze connectiviteit afwezig was in de vroege stadia. Bovendien nam de intensiteit van de elektrische communicatie tussen het hart en de hersenen toe naarmate de toestand van het hart verslechterde met een tragere hartslag.
Onderzoekers stelden verder een significante toename vast in de overlevingstijd van zowel het hart als de hersenen wanneer de motorische input naar het hart werd geblokkeerd. Deze bevindingen suggereren dat het richten van interventies op de uitstroom van de hersenen mogelijk een effectieve aanpak zou kunnen zijn om de overleving van het hart en de hersenen tijdens asfyxie te verlengen.
Je leven kan inderdaad voor je ogen voorbij flitsen als je sterft
Het NDE-fenomeen dat door sommige mensen wordt beschreven als het zien van hun levensgebeurtenissen die voor hun ogen voorbij flitsen, wordt “levensherinnering” of “life recall” genoemd. Een onderzoek uit 2022, gepubliceerd in Frontiers in Aging Neuroscience, kan dit soort voorvallen ondersteunen.
De proefpersoon was een 87-jarige patiënt die overleed aan een hartaanval terwijl hij een EEG-apparaat gebruikte. Dit is de eerste studie in zijn soort die de hersenactiviteit tijdens het stervensproces bij mensen meet.
Onderzoekers stelden vast dat onmiddellijk voor en na het stoppen van de hartfunctie van de patiënt er een toename was van gamma oscillaties, die betrokken is bij het ophalen van herinneringen, evenals veranderingen in andere frequentiebanden zoals delta, theta, alfa en bèta oscillaties. Concluderend suggereerden ze dat een stervend persoon glimpen van zijn of haar leven zou kunnen ervaren die voor zijn of haar ogen voorbij flitsen.
“Deze bevindingen vormen een uitdaging voor ons begrip van wanneer het leven precies eindigt en roepen belangrijke vragen op over bijvoorbeeld het tijdstip van orgaandonatie”, aldus Dr. Ajmal Zemmar, neurochirurg aan de Universiteit van Louisville en hoofdauteur van het onderzoek, in een persbericht.
Sommige mensen kunnen zelfs terugkeren van hersendood
In april 2021 werd de 18-jarige Lewis Roberts hersendood verklaard nadat hij was aangereden door een busje. Zijn familie vulde het papierwerk in om zijn organen te doneren. Hij knipperde echter met zijn ogen en begon zelf te ademen, slechts enkele uren voor zijn orgaandonatieoperatie.
AWARE (AWAreness during REsuscitation), het meest uitgebreide medische onderzoek ooit naar de mentale toestand en het bewustzijn tijdens de momenten van overlijden, onderzocht 2.060 gevallen van hartstilstand uit 15 Amerikaanse, Britse en Oostenrijkse ziekenhuizen.
Volgens het vier jaar durende onderzoek bestaat er voor mensen een unieke ervaring met de dood die breder is dan een BDE. Bij overlevenden van een hartstilstand komt het vaak voor dat ze een breed scala aan cognitieve thema’s tegenkomen, waarbij ongeveer 2 procent van de deelnemers aan het onderzoek een volledig bewustzijn liet zien. Deze bevindingen suggereren de aanwezigheid van bewustzijn, zelfs in gevallen waarin het klinisch niet waarneembaar is.
De onderzoekers denken dat een groter aantal mensen intense ervaringen kan hebben die gerelateerd zijn aan de dood, maar dat ze zich deze mogelijk niet herinneren door de impact van hersenletsel of de invloed van kalmerende medicijnen op geheugencircuits.
“In tegenstelling tot de perceptie is de dood geen specifiek moment, maar een potentieel omkeerbaar proces dat optreedt nadat een ernstige ziekte of ongeluk ervoor zorgt dat het hart, de longen en de hersenen niet meer functioneren,” verklaarde Dr. Sam Parnia, directeur van Reanimatie Onderzoek bij Stony Brook Medicine en hoofdauteur van het onderzoek, in een persbericht. “Als er pogingen worden ondernomen om dit proces om te keren, wordt het ‘hartstilstand’ genoemd; als deze pogingen echter niet slagen, wordt het ‘dood’ genoemd.”
Een andere studie, gepubliceerd in Nature, toonde aan dat het mogelijk is om dierlijke hersenen na de dood weer tot leven te wekken. In 2019 waren onderzoekers van Yale University in staat om in ex vivo omstandigheden de intacte microcirculatie en cellulaire functies van varkenshersenen in stand te houden. Ze bereikten dit door continu voedingsstoffen toe te voeren en metabolisch afval te verwijderen, waardoor het herstelproces tot zes uur kon aanhouden.
De bevindingen gaven aan dat een aanzienlijk aantal hersencellen levensvatbaar bleef tot een uur na de dood van de varkens, maar dat ze binnen 10 uur na de dood bijna allemaal waren verdwenen als er geen reanimatie werd toegepast. Wanneer er echter vier uur na de dood van het varken werd begonnen met reanimeren, werden de hersencellen weer actief gedurende de volgende zes uur. Het aantal actieve hersencellen nam zelfs weer toe tot niveaus die vergelijkbaar waren met de niveaus die een uur na de dood werden waargenomen.
Dit suggereert dat de tolerantie van de hersenen voor zuurstoftekort zich zou kunnen uitstrekken tot meerdere uren, in plaats van de eerder veronderstelde tijdspanne van enkele minuten.
Mogelijke oorzaken van bijna-dood ervaringen
“De hyperexciteerbaarheid van de hersenen kan een verhoogde neuronale activering veroorzaken wanneer de zuurstofniveaus na de dood dalen,” verklaarde Shara Cohen, die gepromoveerd is in immunologie en de oprichter en directeur is van Mums in Science, in een e-mail aan The Epoch Times. “De poging van de hersenen om zich aan te passen en de dood af te wijzen, kan ook het bewustzijn verhogen. Bijna-doodervaringen en hun mechanismen vereisen meer onderzoek.”
Andere experts geloven echter dat bijna-doodervaringen het bewijs zijn dat de ziel echt kan bestaan.
Dannion Brinkley, auteur van “Gered door het licht”, werd in 1975 geëlektrocuteerd door de bliksem. Direct daarna had hij het gevoel dat zijn ziel zijn lichaam verliet en in de lucht zweefde terwijl hij toekeek hoe zijn familie en vrienden hem eerste hulp verleenden en ambulances zijn lichaam naar het ziekenhuis brachten.
Volgens Dr. Jingduan Yang, een gediplomeerd psychiater, kan de ervaring van Brinkley te maken hebben met de ziel. Het is voor sommige mensen moeilijk om de aanwezigheid van zielen in menselijke lichamen te geloven, zei hij. Eén reden hiervoor is dat de ziel “zo microscopisch” is dat de huidige wetenschap en technologie deze niet kunnen detecteren.
De verhoogde hersenactiviteiten in de stervende hersenen in het onderzoek van de Universiteit van Michigan kunnen “geassocieerd worden met de activiteit van zielen die het stervende lichaam verlaten,” voegde hij eraan toe. “Omdat gamma-activiteiten geassocieerd worden met het menselijk bewustzijn.”
“Natuurlijk weet niemand het zeker, maar de hypothese klinkt plausibel voor mij,” zei Yang.
Het AWARE-onderzoek ontdekte ook dat in bepaalde gevallen van een hartstilstand, mensen herinneringen aan visueel bewustzijn kunnen behouden die overeenkomen met buitenlichamelijke ervaringen, en deze herinneringen kunnen zelfs overeenkomen met echte gebeurtenissen.
Het onderzoek naar het bewustzijn en de staat van de menselijke geest tijdens de dood is een zeer ingewikkelde onderneming. Voortdurend onderzoek en studie op dit gebied zijn cruciaal om de mysteries rond de dood te ontrafelen en licht te werpen op de aard van het menselijk bewustzijn.
Gepubliceerd door The Epoch Times (6 juli 2023): Surprising Things Take Place for Some Before Dying
