Het is geen geheim dat veel van de eerste solisten van Shen Yun Performing Arts alumni waren van de Chinese Beijing Dance Academy. Maar een decennium na de oprichting van het in New York gevestigde Shen Yun, begonnen haar voorstellingen er heel anders uit te zien dan die van welk Chinees dansgezelschap dan ook.
“Denk er eens over na, Beijing [Dansacademie] heeft zijn keuze uit de beste dansers van niet honderden maar duizenden uit het hele land. Toen wij [Shen Yun] begonnen, was dat zeker niet zo”, zei Gu Yun, één van die alumni die al lange tijd dansleraar en choreograaf is bij Shen Yun. Toen de dansacademie van Shen Yun net was opgericht, ontving het kandidaten die meer leergierig waren dan getraind.
In september gaf Gu een interview in de staat New York tijdens het jureren van een internationale wedstrijd voor klassieke Chinese dans, waar dansers van over de hele wereld zich voor hadden opgegeven. Hij zei dat degenen die niet van Shen Yun waren, zich hadden ingeschreven in de hoop meer te leren over Shen Yun’s dansmethode, die, sinds de introductie aan het publiek, de hoge lat is geworden die klassieke Chinese dansers willen bereiken.
Het verschil is duidelijk te zien
In een recent videoprofiel op de website Shen Yun Creations, beschreef Steven Wang, eerste solist van het gezelschap, hoe zijn danservaring in China was vergeleken met zijn ervaring bij Shen Yun in New York.
“Toen ik 12 jaar oud was, werd ik aangenomen op een professionele dansacademie en sindsdien heb ik gedanst. Het is ongeveer 20 jaar geleden”, zei hij.
“Bij de dansstijl die ik in China heb gestudeerd, zou je, als je bewegingen doet, veel van je eigen kleine eigenaardigheden in verwerken. Maar als je Shen Yun’s stijl van klassieke Chinese dans wilt doen, moet je het met een grote uitstraling doen. Bijvoorbeeld, als de mannen dansen, moeten ze erg mannelijk, dapper en majestueus zijn.
“Elke voorbereidende beweging, elke houding en elke uitdrukking geeft de dans een gevoel van grootsheid. En als je een techniek afrondt, eindig je met een waardige houding.”
“Als je bijvoorbeeld de ‘Han Tang’ dansstijl in China zou doen, eindigen dansers hun bewegingen door zich samen te trekken tot een bal, alsof [ze] over de grond kruipen.”
“Dus alleen dit al schetst een groot contrast”, zei hij.
De dansers van Shen Yun omschrijven de esthetiek die het gezelschap nastreeft vaak als “groots”. De artiesten streven ernaar om in hun dansen een waardig beeld van de mensheid te laten zien, in lijn met de waarden van de traditionele Chinese cultuur, die respect voor het goddelijke als een van haar kernovertuigingen heeft. Zij is ook van mening dat de mens naar het beeld van goden is geschapen, door een allerhoogste Schepper.
Het is niet omdat zij het niet hebben geprobeerd dat de Chinese dansscholen en -gezelschappen, die allemaal banden hebben met het Chinese communistische regime, er niet in geslaagd zijn een internationaal publiek aan zich te binden.
Toen Shen Yun, met haar missie om de goddelijk geïnspireerde traditionele Chinese cultuur te doen herleven door middel van de kunsten, voor het eerst wereldberoemd werd, was de reactie van de Chinese Communistische Partij om te proberen met de eer te gaan strijken en het verhaal in eigen hand te nemen. Zij richtte zo’n 60 Chinese dansgezelschappen op en stuurde die de wereld rond, in de overtuiging dat haar eigen goed opgeleide dansers de Chinese dans internationaal zouden definiëren.
“Heb je ooit van één van deze [ gezelschappen] gehoord?” vroeg Shen Yun presentator Jared Madsen in een interview met NTD. “Nee, omdat ze niet erg goed waren. Waarom? Omdat niemand communistische propaganda wil zien.”
“Als zij het over traditionele Chinese cultuur hebben, gebruiken ze het om communisme te promoten. Ik bedoel, hier zien we er dwars doorheen, [zeggende] ‘Dit is propaganda, en niemand wil dit zien’.”
Dat gezegd hebbende, de term “klassieke Chinese dans” is inderdaad bedacht door de Beijing Dans Academie. Toen de school in de jaren 1950 opende, de eerste in zijn soort, kreeg het de taak om Chinese dans te organiseren op een manier die generaties lang onderwezen en doorgegeven kon worden. Tot aan dat moment werd dans doorgegeven aan leerlingen via een ervaren danser in een theatergezelschap of aan het keizerlijke hof.
Toen de academie deze ervaren dansers uitnodigde om les te geven en zo die kostbare kennis te documenteren, kwam zij uiteindelijk terecht bij de naam klassieke Chinese dans om deze vorm te beschrijven die in de loop van duizenden jaren was getemperd en ontwikkeld. Toen kwam de Culturele Revolutie, een campagne in de jaren zestig en zeventig waarin de Chinese Communistische Partij de traditionele Chinese cultuur wilde vernietigen en vervangen door de communistische cultuur via bloedvergieten en het verbranden van boeken. Daarna ging de redenering achter de kunstvorm verloren en werd deze niet meer doorgegeven aan nieuwe studenten.
Maar in een academie in het noorden van New York hebben Shen Yun artiesten onvermoeibaar het verleden onderzocht, in de hoop het beste van de traditionele Chinese cultuur te doen herleven. Door dit te doen hebben zij niet alleen historische figuren en geliefde verhalen op het toneel doen herleven, maar ook de waarden die voortkomen uit Confucianisme, Taoïsme en Boeddhisme, die inherent zijn aan deze verhalen. Naast het naar het wereldtoneel brengen van klassieke Chinese dans, hebben zij de dansmethoden die de oudheid hen heeft nagelaten geselecteerd en verder ontwikkeld en hun kunst verfijnd tot iets dat werkelijk “klassiek” genoemd kan worden.
The Epoch Times is een trotse sponsor van Shen Yun Performing Arts. Ga voor meer informatie naar ShenYunPerformingArts.org
Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (15 november 2021): Why Chinese Dance Is Thriving Outside China
