Mocht het u nog niet zijn opgevallen: de tijden zijn veranderd, en op de een of andere manier zijn degenen die vasthouden aan traditionele maatschappelijke normen het nieuwe gezicht van de ‘tegencultuur’ geworden. Omdat dit onbekend terrein is voor degenen aan de traditionele kant van het spectrum, zijn er een paar lessen nodig over hoe om te gaan met deze nieuwe benaming. Een van die lessen is hoe in te spelen op deze nieuwe vorm van ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’.
Als je bent zoals ik, roept de term “burgerlijke ongehoorzaamheid” beelden op van bh-verbrandende hippies die protesteren tegen Vietnam terwijl ze de slogan “make love, not war” scanderen. Maar in een wereld waar alles op z’n kop staat en “goed” kwaad is geworden, betekent burgerlijke ongehoorzaamheid niet langer dat we de straat op moeten of ons aan een barricade moeten vastketenen.
In werkelijkheid is momenteel de hoogste vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid, die wij als leden van deze nieuwe tegencultuur kunnen verrichten, de opvoeding van ons eigen gezin thuis.
Auteur Neil Postman zag bijna 25 jaar geleden al in hoe tegencultureel het idee van een sterk, traditioneel gezin aan het worden was.
In zijn boek “Building a Bridge to the 18th Century”, schreef hij: “Als ouders de kindertijd van hun eigen kinderen willen beschermen, moeten ze het ouderschap opvatten als een daad van rebellie tegen de cultuur.”
De eerste is om getrouwd te blijven. Door dat te doen “beledig je de geest van een wegwerpcultuur waarin duurzaamheid weinig waarde heeft”, schrijft Postman.
Tegenwoordig staan we zeer afwijzend tegenover de prominente rol die het huwelijk speelt in de opvoeding van een sterk gezin; veel ouders kiezen ervoor te scheiden of helemaal niet te trouwen omdat ze voor zichzelf een ongrijpbaar geluk wensen na te streven in plaats van een sterke basis te creëren voor hun kinderen.
Zoals een vriend mij onlangs opmerkte, is het geen wonder dat we tegenwoordig zo’n identiteitscrisis hebben, met jongens die meisjes willen worden en omgekeerd. Verschillende achtereenvolgende generaties van echtscheidingen hebben ervoor gezorgd dat kinderen van hun ankerpunten zijn losgekomen, en ze drijven de zee op, wanhopig op zoek naar hun plaats in het leven en naar een manier om aanvaard te worden.
Een tweede manier om aan deze nieuwe burgerlijke ongehoorzaamheid mee te doen is een gezin op te voeden in nauw contact met naaste familieleden, zoals grootouders, tantes, ooms en neven en nichten.
“Het wordt bijna als … anti-Amerikaans aanzien om in de buurt van je naaste familie te wonen,” schrijft Postman, waarmee hij wellicht doelt op de neiging van jonge volwassenen om te verhuizen en zich te vestigen op een plaats die vele kilometers verwijderd is van waar ze zijn opgegroeid. Veel jonge ouders sluiten op die manier hun ouders actief buiten vanwege meningsverschillen of een “ouderwets” gedrag, waardoor kinderen steeds meer de kans lopen “de betekenis van verwantschap en de waarde van eerbied en verantwoordelijkheid voor ouderen” te missen.
Ik vond het leuk om dit aspect van een ‘in de familie gewortelde burgerlijke ongehoorzaamheid’ het afgelopen jaar zelf te mogen ervaren, toen ik zag hoe een vriendin van mij samen met haar gezin gingen wonen tegenover haar moeder, die weduwe is geworden. Hoewel ik er zeker van ben dat de nabijheid soms uitdagingen met zich meebrengt, zijn alle betrokkenen blij dat ze buren zijn geworden. Oma heeft een constante stroom van gezelschap, terwijl dochter en schoonzoon de maaltijden en hulp waarderen van een extra paar volwassen handen voor hun groeiende gezin.
Een derde oefening in burgerlijke ongehoorzaamheid is om kinderen een goede moraal bij te brengen. Postman moedigt ons aan “erop aan te dringen dat je kinderen de discipline van geduld aanleert … alsook bescheidenheid in hun seksualiteit … [en] zelfbeheersing in hun manieren, taal en stijl.” In een tijd waarin kinderen wordt verteld om open te staan voor je eigen gevoelens en enkel te doen wat goed voelt, is hen aanleren om hun emoties en verlangens te beteugelen, anderen op de eerste plaats te zetten en zichzelf op de tweede plaats, “iets wat hen kan wapenen tegen zowat elke sociale trend.”
Postmans vierde aanbeveling voor burgerlijke ongehoorzaamheid is de “meest rebelse van allemaal”, want het raakt de kern van wat de huidige maatschappij belangrijk vindt, namelijk (sociale) media, entertainment en nieuws.
We zouden de media waaraan kinderen worden blootgesteld moeten beperken, schrijft Postman, maar ons ook volledig bewust zijn van wat ze wel degelijk te zien krijgen en dan klaar staan om tegengas te geven door “kritische kanttekeningen te plaatsen … bij de thema’s en waarden” die de media voorschotelen.
Het in de gaten houden van de media die je kinderen consumeren vereist veel toewijding en vastberadenheid om voet bij stuk te houden, ondanks wat je eigen kinderen en anderen van je zullen denken. Het betekent dat je je kinderen telefoonrechten moet ontzeggen tot ze wat ouder zijn. Het betekent ook dat je het goede voorbeeld moet geven en je eigen mediagebruik moet beperken. Je kan tijd met je kinderen doorbrengen, zodat zij het entertainment dat de media bieden, niet zullen missen.
Verder betekent het dat je bereid moet zijn om gesprekken met je kinderen te voeren over moeilijke onderwerpen – zoals seks, gender en andere politieke kwesties – zodat ze jouw perspectief en standpunt horen voordat ze proberen weg te sluipen en de antwoorden op hun diepste vragen in de media gaan zoeken.
Ben je klaar voor een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid voor een nieuwe tegencultuur? Het is niet moeilijk om ermee te beginnen – vooral als je al getrouwd bent en kinderen hebt – en het kan vanuit het comfort van je eigen huis.
Het moeilijke zit hem echter in het volhouden, want dit soort burgerlijke ongehoorzaamheid kan niet worden gedaan in één kort, klein protest. Het is een lange mars die geduld en toewijding vereist, maar een die grote beloningen biedt, niet alleen voor jezelf, maar ook voor je kinderen. En voor iedereen in de samenleving. Dat is waar burgerlijke ongehoorzaamheid voor bedoeld is.
Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd op Intellectual Takeout.
Gepubliceerd door The Epoch Times (3 oktober 2022): The Civil Disobedience of Raising a Family
