Commentaar
De Amerikaanse grondwet staat in de eerste plaats bekend om de door God gegeven rechten en vrijheden die zij beschermt. Een recente webinarserie van het ‘Comité van het Huidige Gevaar: China’ sloeg alarm dat deze vrijheden nu worden aangevallen vanuit een zeer onverwachte hoek: de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO).
In de Wereldgezondheidsvergadering zullen twee beleidsmaatregelen in stemming worden gebracht, waarvan één eind mei: het verdrag ter voorkoming van pandemieën (pdf) en wijzigingen in de Internationale Gezondheidsregeling (IHR) (2005) (pdf).
De komende beleidswijzigingen bij de WHO zouden een aanzienlijke impact hebben op onze samenleving, meer dan alle andere gebeurtenissen die momenteel de nieuwskanalen overspoelen. Wat staat er op het spel? Eén persoon, de directeur-generaal van de WHO, zou de bevoegdheid kunnen krijgen om ons de vrijheden te ontnemen die ons via de Amerikaanse grondwet zijn toegekend. Hoe zijn we in deze ellendige situatie verzeild geraakt?
De schaarstrategie
Tijdens de Olympische Spelen in Peking op 4 februari 2022 ondertekenden de leiders van China en Rusland een verklaring waarin zij een wederzijds partnerschap zonder grenzen instelden. Dergelijke partnerschappen tussen communistische landen zijn niet ongebruikelijk. In dit geval gaat het echter om een strategisch partnerschap tussen twee ambitieuze landen die streven naar macht en wereldheerschappij.
Twintig dagen na de bijeenkomst in Peking begon Rusland Oekraïne binnen te vallen, en het Chinese regime bleef op de achtergrond: Het “no-limits” partnerschap had een vorm aangenomen. Terwijl de ene partner een soeverein land binnenvalt, steunt de andere partner stilletjes door de bevoorradingskanalen open te houden. We zijn ons er misschien niet van bewust, maar wat we zien is een voorbeeld van de “schaarstrategie”, niet ongebruikelijk onder communistische landen.
Bij zijn vertrek van een topbijeenkomst tussen deze twee regeringen in Moskou op 21 maart zei de Chinese leider Xi Jinping tegen president Vladimir Poetin: “Nu zijn er veranderingen die in 100 jaar niet hebben plaatsgevonden. Als we samen zijn, besturen we deze veranderingen.”
“Als we samen zijn” doet denken aan de twee bladen die een schaar vormen. Maar wanneer Xi het heeft over “veranderingen die in 100 jaar niet hebben plaatsgevonden”, kan men absoluut niet geloven dat hij alleen maar dacht aan het binnenvallen van Taiwan. Veranderingen die in 100 jaar niet zijn gebeurd, zijn gericht op “scharen” die verder gaan dan het binnenvallen van een naburig eiland. Is het geruzie rond Taiwan een afleiding van een groter doel, zoals de Verenigde Staten?
Rusland en China
We moeten het “grenzeloze” partnerschap tussen deze twee autoritaire landen nader bekijken, terwijl zij hun greep op de macht opbouwen. Elk van hen heeft zwakke en sterke punten. Terwijl Rusland olie en een groot wapenarsenaal heeft, heeft China een grote economie en is het een meester in misleiding. Terwijl Rusland Oekraïne binnenvalt, creëert China de perceptie dat het een potentiële bemiddelaar in het conflict zou kunnen zijn.
Scharen werken via een soort taakverdeling: Het ene mes knipt, terwijl het andere stilstaat. Momenteel wijst de taakverdeling tussen de twee landen het actieve militaire deel toe aan Rusland, terwijl China zich als passieve macht blijft opstellen. Onder het communisme is staatspropaganda in de eerste plaats “perceptiemanagement”, en China wil worden gezien als een vreedzaam land, dat het waard is internationaal als wereldleider te worden aanvaard. Een militaire aanval op Taiwan zou dat beeld in gevaar kunnen brengen.
Bovendien, als het misgaat in Oekraïne, kan China zich terugtrekken zonder de schuld te krijgen. Een Chinees spreekwoord komt bij me op: “Verberg de hand die de steen gooide achter je rug.” De Chinese Communistische Partij (CCP) voelt zich historisch gezien het meest op haar gemak in een configuratie met een veilig back-up-plan. De CCP functioneert het best als ze niet onder toezicht staat; ze is een meester in misleiding.
Waarom is het zo belangrijk om de “schaarstrategie” te begrijpen? Omdat het een typisch sluipmanoeuvre is van communistische bloklanden tegen de vrije wereld. Communistische landen kunnen gemakkelijk samenwerken, omdat ze een gemeenschappelijke vijand vinden in landen met een vrije markt. Daarentegen schieten vrije landen tekort in een eensgezind antwoord tegen het communisme, en als een schaap dat de kudde heeft verlaten, worden ze kwetsbaarder en een gemakkelijke prooi. De “schaarstrategie” is een moderne variant van “verdeel en heers.”
Wat kan er gedaan worden? Het klassieke kinderspelletje “steen, papier, schaar” vat het goed samen. Als men zwak is als papier, wint de schaar, maar als men een rots is, verliest de schaar. Dat laatste gebeurde tijdens de Trump-administratie toen Rusland geen enkel land binnenviel en de handelstarieven de export van China verstikten. Onder de huidige Amerikaanse regering vinden we in plaats daarvan het karakter van papier, wat neerkomt op een uitnodiging aan de communistische schaar om in Oekraïne en mogelijk zelfs Taiwan te snijden.
Terwijl “steen, papier, schaar” slechts één oplossing biedt tegen een schaar, zou in het echte leven het uit elkaar halen van de twee bladen van de schaar een andere optie zijn. Het onopvallende communistische China moet nader bekeken worden.
Het misleidingsprotocol van de CCP
Zoals eerder gezegd, is de CCP een meester in misleiding. Toen de CCP de bovengrondse concentratiekampen in Xinjiang uitbreidde, wilde zij door satellieten worden betrapt. Toen Oeigoerse gevangenen wachtten om in treinwagons te worden geladen, wilden de Chinese autoriteiten dat er foto’s uitlekten. Maar China doet er al meer dan 20 jaar alles aan om de detentiekampen te verbergen waar Falun Gong-aanhangers worden vastgehouden, gemarteld of waar hun organen met geweld worden geoogst—omdat het Chinese regime niet wil worden betrapt op zijn “koude genocide” tegen Falun Gong.
Het Chinese regime vindt het niet erg om betrapt te worden op algemene mensenrechtenschendingen, maar het kan het niet riskeren om betrapt te worden op de vervolging van Falun Gong. De CCP vreest dat de rest van de wereld zich tegen de partij zal verenigen als mensen kennis nemen van de nobele principes van Falun Gong, namelijk waarachtigheid, mededogen en tolerantie, principes die haaks staan op de communistische ideologie van de klassenstrijd.
Om de wereldgemeenschap het leren over de goede en vreedzame principes van Falun Gong te ontnemen, geeft de CCP de hoogste prioriteit aan het monddood maken van Falun Gong, inclusief haar potentiële pleitbezorger, de leider van de vrije wereld, de Verenigde Staten van Amerika.
De CCP heeft de Verenigde Staten in het vizier, maar probeert haar agenda te verbergen en de wereldgemeenschap zoveel mogelijk te misleiden over haar ware bedoelingen. Volgens de “Kunst van de Oorlog” van Sun Tzu is de meest prestigieuze overwinning wanneer de vijand wordt overwonnen zonder een schot te lossen. Dat brengt ons bij de Wereldgezondheidsorganisatie.
China en de WHO
De WHO is een transnationaal orgaan dat geen achterban heeft en waarvan de leiders niet door het volk worden gekozen. De laatste jaren is het bedrijfsmodel van de WHO veranderd. Het is een tak van de Verenigde Naties geworden die grotendeels afhankelijk is van particuliere financiering. Voormalig directeur-generaal Margaret Chan verklaarde dat 70% van het budget particulier wordt gefinancierd. Tot de belangrijkste donoren behoren miljardairs, de farmaceutische industrie en de Volksrepubliek China. De typische donoren komen met eisen en verwachten dat de WHO specifieke maatregelen uitvoert.
Dit creëert belangenconflicten voor de WHO. Terwijl we ons voorstellen dat de WHO een onbaatzuchtige dienaar is van de wereldbevolking, doet het geldspoor anders vermoeden.
Het is geen geheim dat China een directe lijn heeft naar de huidige directeur-generaal van de WHO. Niet alleen heeft China geholpen bij het verkiezingsproces van de huidige directeur-generaal, maar ook banden uit het verleden met communistische partijen creëren raakvlakken. De foto van een handdruk tussen de directeur-generaal en Xi verraadt wie de leiding heeft. China heeft de WHO gekaapt en gebruikt dit transnationale orgaan als wapen in zijn proxy-oorlog tegen de Verenigde Staten.
Een kort uitstapje naar het begin van de COVID-19-pandemie kan ons enkele aanwijzingen geven. Nadat China de uitbraak van het virus had vastgesteld, heeft het medio januari 2020 de stad Wuhan afgesloten, terwijl het de wereldgemeenschap verzekerde dat het internationale reisverkeer veilig zou zijn en open moest blijven.
Ondertussen bleek uit de verkeersindex van TomTom dat China vanaf januari het binnenlandse reisverkeer drastisch verminderde, terwijl het internationale reisverkeer op een normaal niveau bleef. Het internationale reisverkeer daalde pas na een vertraging van twee maanden tot het lage niveau van het binnenlandse reisverkeer in China—genoeg tijd om het virus wereldwijd te verspreiden.
Dit roept een ongebruikelijke vraag op: Was de COVID-19-uitbraak in Wuhan gewoon een ongeluk of was het een offer?
Bij schaken zou het een no-brainer zijn om een stad van 5 miljoen inwoners in een land van 1,4 miljard mensen op te offeren als daarmee het spel kan worden gewonnen. Zelfs het veroorzaken van een pandemie zou een legitieme zet zijn als dat nodig is om het spel op het bord te veranderen. Als het waar is, wat was dan het doel? De pandemie zette de WHO aan het denken over maatregelen om een volgende pandemie te voorkomen. Wat volgde was de invoering van een pandemiepreventieverdrag dat enorme beperkingen zou opleggen aan vrije landen.
Beperkingen zijn nooit bedoeld voor autoritaire landen, want die hebben al beperkingen tegen hun bevolking. Beperkingen zijn altijd instrumenten die gericht zijn op vrije samenlevingen. Dus als de WHO beperkingen oplegt om pandemieën te voorkomen, worden vrije landen meer getroffen dan andere. Dit kan een deel van de motivatie zijn voor particuliere donoren en China om aan de WHO te doneren. Voor de CCP is de samenwerking tussen China en de WHO gewoon weer een “schaarstrategie”, en China heeft opnieuw het actieve mes toegewezen aan een externe partner: de WHO.
Juridische problemen
Momenteel werkt de WHO aan twee belangrijke documenten met verstrekkende gevolgen: de wijzigingen van de Internationale Gezondheidsregeling, IHR (2005) en het verdrag ter voorkoming van een pandemie. Geleerden op juridisch gebied hebben erop gewezen dat deze twee documenten verschillende problemen met zich meebrengen. De goedkeuring van beide beleidsmaatregelen lijkt gehaast. Wat gewoonlijk verscheidene jaren zou duren, wordt nu in een paar maanden geperst. Gezien de overhaaste procedure en de bijna gelijktijdige stemming moet men deze twee documenten als één maatregel en niet afzonderlijk beoordelen—anders zou men de twee documenten kunnen zien als de twee bladen van een schaar.
Volgens juridische deskundigen kan men concluderen dat de documenten voorbarig lijken omdat kritische definities ontbreken. De verordeningen zeggen hoe gezondheidscrises worden uitgeroepen, maar geven geen definities voor wanneer het einde van een gezondheidscrisis moet worden aangekondigd. Zonder definitie van het einde kunnen gezondheidscrises tientallen jaren duren, en er bestaat geen procedure voor hoe een lidstaat het einde kan eisen.
De leemten in de definities brengen nog andere problemen met zich mee: De amendementen voorzien niet in een mechanisme om in beroep te gaan. Met andere woorden, het WHO-beleid bevordert een model in de stijl van autoritaire systemen, waar degenen die het oneens zijn geen plaats hebben om naartoe te gaan. In ons rechtssysteem zijn we gewend om aan beroepshoven een tweede mening te vragen. We kunnen onze mening uiten voor een burgemeester, gemeenteraad, Congres of het Hooggerechtshof. Dat is allemaal onmogelijk onder de nieuwe WHO-regels, omdat de definities die opties niet behandelen.
Juridische problemen zijn verder dat er geen definitie is voor de mate van ernst, zodat zelfs een griep tot pandemie kan worden uitgeroepen. Er is geen definitie van hoe het einde van een pandemie moet worden afgekondigd of wanneer de maatregelen ertegen moeten worden beëindigd; met andere woorden, we kunnen een eindeloze periode van pandemieën tegemoet zien, met eindeloze mogelijkheden voor farmaceutische bedrijven om het ene vaccin na het andere aan te bieden.
Het blijft volledig in handen van de directeur-generaal van de WHO om het begin en het einde van een pandemie te bepalen, terwijl er tegelijkertijd geen mechanisme is dat de directeur-generaal verantwoordelijk houdt voor zijn beslissingen en maatregelen.
Een ander aspect is belangrijk en moet worden besproken: De amendementen op de IRH (2005) omvatten de bevoegdheid om desinformatie te definiëren en te controleren. Dit is een riskante maatregel. Als de beslissingsbevoegdheid over wat (ware) informatie en desinformatie is alleen in handen ligt van de WHO-medewerkers, dan komt de open wetenschappelijke dialoog in gevaar, en wordt het classificeren van een verklaring als desinformatie censuur: Censuur staat haaks op de vrijheid van meningsuiting. Van alle lidstaten van de WHO behoren de Verenigde Staten tot de weinige landen die de vrijheid van meningsuiting in de wet, in de grondwet hebben vastgelegd.
De macht om desinformatie te controleren is niet gericht op totalitaire landen maar op vrije naties, en dit zou nog een hint kunnen geven dat de specifieke inhoud van de nieuwe IHR-amendementen en het pandemiepreventieverdrag gericht is op het veiligstellen van een machtsstructuur in plaats van het dienen van de gezondheid van het volk.
Waarom zou de WHO streven naar gecentraliseerde controle over artsen die deelnemen aan een brede wetenschappelijke dialoog? Men zou aannemen dat de inspanningen van de WHO om schoon water in bepaalde landen veilig te stellen meer levens zouden redden dan artsen te beletten hun medische kennis en wijsheid te delen.
De meningen in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (4 mei 2023): The Dangers of Upcoming Policy Changes at the WHO (Part 1)
