Terwijl Rusland militair actief is, moet de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) haar toevlucht nemen tot contracten en beleid om actief te zijn. China is opnieuw de passieve speler op de achtergrond, maar niet inactief.
Volgens de nieuwe WHO-regels, waarover eind mei zal worden gestemd, zou een nieuwe virusuitbraak op Amerikaans grondgebied de volledige reikwijdte van het pas aangenomen pandemiepreventieverdrag in werking stellen, en dit zou voor de Chinese Communistische Partij (CCP) een schaarsnede naar de Verenigde Staten zijn via de WHO als gevolmachtigde. Was de uitbraak van het Wuhan virus een offerpion met als doel de WHO te activeren om de Verenigde Staten te omsingelen? Een pionoffer is een zet in het schaakspel, dat in Rusland enorm populair is; omsingeling is de belangrijkste strategie in het Chinese spel “Go.”
Met de voorgestelde wijzigingen in haar beleid zou de WHO alle lidstaten gedwongen vaccinaties, gedwongen medische tests, gedwongen DNA-tests en gedwongen medische onderzoeken kunnen opleggen. Als kort voor een nationale verkiezing een noodsituatie op gezondheidsgebied wordt afgekondigd, zou de directeur-generaal mogelijk de macht hebben om de presidentsverkiezingen te beïnvloeden. Hij of zij zou surveillance en geo-tracking kunnen opleggen, en de gegevens zouden in handen zijn van de WHO en haar particuliere donoren. Bewakingsgegevens van Amerikaanse burgers zouden gemakkelijk in handen van de CCP kunnen komen. Het is nog nooit zo makkelijk geweest voor de CCP om gedetailleerde informatie over Amerikanen te krijgen.
Het Amerikaanse Congres moet zich afvragen: Hebben we wederzijdse toegang tot surveillance gegevens voor Chinese burgers? Waarom zouden we nationale soevereiniteit en universele mensenrechten weggeven? Met het nieuwe WHO-beleid bevindt de CCP zich in de achtertuin van elke Amerikaan.
Volgens het nieuwe beleid omvat de bevoegdheid om een gezondheidsrisico te definiëren niet alleen echte bedreigingen, maar ook potentiële bedreigingen: Met andere woorden, de directeur-generaal kan alles verklaren als een potentieel risico voor de gezondheid van de mensen. Dit kan gelden voor milieuproblemen, klimaatverandering, obesitas, abortus of een verbod daarop, of sociale problemen. Als de directeur-generaal wapengeweld als een “gezondheidsrisico” definieert, zou hij of zij maatregelen kunnen opleggen om mensen te ontwapenen, en als een religieuze groep zoals christenen tot een potentieel risico voor de geestelijke gezondheid van de mensen wordt verklaard, zou de directeur-generaal mogelijk beperkingen of opsluiting kunnen opleggen.
Voor de CCP zou het een droom zijn die uitkomt: de CCP zou de directeur-generaal ervan overtuigen dat de spirituele beoefening van Falun Gong een risico vormt voor de geestelijke gezondheid van de mensen en vragen om de handhaving van een totaal verbod, en er zou geen maatregel zijn om in beroep te gaan. Een politieke vooringenomenheid in de positie van de directeur-generaal uitgerust met de onbeperkte macht van de Internationale Gezondheidsregeling (IHR) van 2005 en het verdrag ter voorkoming van pandemieën zou elke politieke agenda kunnen veranderen in een potentieel risico voor de wereldbevolking, en er zou geen enkel mechanisme zijn om elke overreach te voorkomen.
Hoewel de WHO spreekt van een adviesraad om de meningen in evenwicht te brengen, heeft diezelfde raad slechts enkele leden en, zoals blijkt uit de recente gezondheidsbeoordeling van de monkeypox, kan de directeur-generaal de meerderheid van de adviesraad, die had geadviseerd de monkeypox niet tot een wereldwijde noodsituatie voor de volksgezondheid uit te roepen, terzijde schuiven. Met andere woorden, de directeur-generaal heeft bijna absolute controle over wat een gezondheidsrisico is. Wereldwijd.
Toen de WHO de vaccins tegen COVID-19 aanbeval, deed ze dat met autoritaire kracht: het vaccin is goed, en kritiek is desinformatie. Maar in maart corrigeerde de WHO haar eerdere standpunt, en de Strategic Advisory Group of Experts on Immunization van de WHO zegt nu dat ze het COVID-19 vaccin niet langer aanbevelen voor “gezonde” kinderen van 6 maanden tot 17 jaar. Als de WHO de bezorgdheid van artsen niet had afgedaan als desinformatie, had dit inzicht veel eerder kunnen worden gecommuniceerd. Centralisatie van gezondheidsreacties is misschien niet altijd in het belang van patiënten. Waarom dan de WHO zoveel macht geven? Is het echt de moeite waard om onze soevereiniteit op te geven voor een gecentraliseerd WHO-mandaat als de WHO-beslissingen een slechter resultaat opleveren?
Op een aparte noot: Als we zo’n totalitaire macht krijgen, zou de verkiezing van de volgende directeur-generaal dan niet een stemproces worden dat zwaar blootstaat aan het risico van corruptie met enorme hoeveelheden geld die in de WHO vloeien? De WHO zou haar neutrale missie verliezen; ze zou het risico lopen partijdig te worden. Het aannemen van het nieuwe beleid zou kunnen leiden tot een “gezondheidswedloop”, vergelijkbaar met de wapenwedloop tijdens de Koude Oorlog. Objectieve beslissingen in het belang van de mensen zouden eronder lijden.
De nieuwe amendementen op de IGR worden bindend en vernietigen tegelijkertijd de mensenrechten onder de vooronderstelling dat een pandemie de onderdrukking van de mensenrechten van het individu rechtvaardigt voor het grotere goed van het volk, wat niets anders is dan het opofferen van grondwettelijke vrijheden aan totalitaire controle. In de nieuwe amendementen is de regel “volledige eerbiediging van de waardigheid, de mensenrechten en de fundamentele vrijheden van personen” geschrapt.
Maar wie zou echt geïnteresseerd zijn in het opgeven van universele mensenrechten? Autoritaire regimes. De Chinese leider Xi Jinping lijkt geen hoge pet op te hebben van het westerse concept van mensenrechten. In de visie van Xi moeten mensenrechten in handen zijn van de overheid en moet de zorg voor het volk worden gecentraliseerd. Natuurlijk kan de regering autoritaire maatregelen nemen tegen het volk, en heeft de individuele mens dus geen rechten. Dit is de visie van de Chinese communistische leider en de nieuw beoogde structuur van de WHO.
Met andere woorden, het aannemen van de WHO-amendementen en het verdrag staat gelijk aan het overdragen van “opdringerige macht” en de mogelijkheid van inbreuken op onze soevereiniteit aan miljardairs, bedrijven en een vijandige staat van de Verenigde Staten. Landen zouden zich moeten overgeven aan particuliere belangen.
Wat is hier nu het probleem? Het gevaar ligt in de absolute macht om een noodsituatie op gezondheidsgebied uit te roepen zonder de mogelijkheid om in te grijpen. En de kanalen die zouden kunnen ingrijpen—duizenden onafhankelijk denkende, opgeleide artsen—worden gecensureerd onder het excuus van desinformatie.
Stel de WHO en haar beleid op de proef
Op dit punt moeten we de WHO op de proef stellen. De WHO spreekt van een “One Health” benadering. Zet de WHO zich werkelijk in om gezondheidsrisico’s te bestrijden en de gezondheid van de mensen te bevorderen? Laten we ter zake komen.
Falun Gong is een spirituele discipline gebaseerd op de basisprincipes van waarachtigheid, mededogen en tolerantie—dat klinkt behoorlijk gezond. De discipline omvat vijf oefeningen in de traditie van qigong—dat klinkt behoorlijk gezond voor het lichaam. In 1999 beoefenden ongeveer 100 miljoen Chinezen Falun Gong—dit suggereert dat veel mensen deze praktijk als nuttig en heilzaam beschouwen.
In juli 1999 verbood de Chinese leider Jiang Zemin Falun Gong willekeurig en begon een brute vervolgingscampagne. Deze omvatte werkkampen en martelingen, met de dood tot gevolg, en uiteindelijk kwamen we te weten dat er gedwongen organen van Falun Gong beoefenaars werden afgenomen. Sinds 1999 is een onbekend aantal, waarschijnlijk meer dan een miljoen, Falun Gong beoefenaars gedood voor hun organen.
Of men dit nu ziet als een politieke binnenlandse aangelegenheid of niet, het doden van levende mensen voor hun organen draagt niet bij aan de gezondheid van de mensen. Het gedwongen oogsten van organen van levende mensen is een praktijk die niet past in de One Health benadering. Of om het in de termen en definities van de WHO te zeggen: Mensen “sterven” door gedwongen orgaanoogst; dus moet het worden beschouwd als een gezondheidsrisico.
Maar wat heeft de WHO gedaan om dit gezondheidsrisico te stoppen? Tussen 2012 en 2018 organiseerde Doctors Against Forced Organ Harvesting (DAFOH) een informele wereldwijde petitie waarin de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de VN werd gevraagd China op te roepen een einde te maken aan de praktijk van gedwongen orgaanoogst. DAFOH verzamelde meer dan 3 miljoen handtekeningen in meer dan 50 landen en regio’s en ontmoette vertegenwoordigers van het bureau van de commissaris bij drie gelegenheden om de handtekeningen te overhandigen. Er lijkt geen noemenswaardige actie te zijn ondernomen.
In 2019 kwam het China Tribunaal, voorgezeten door Sir Geoffrey Nice KC, tot de unanieme conclusie dat gedwongen orgaanoogst in China plaatsvond na het uitvoeren van een jaar lang onderzoek van alle beschikbare informatie. Hamid Sabi, raadsman van het Chinese Tribunaal, sprak op 24 september 2019 de VN-Mensenrechtenraad toe en informeerde de raad over de conclusie en het oordeel van het tribunaal over het gedwongen oogsten van organen van levende Falun Gong beoefenaars en anderen in China. Opnieuw lijkt er geen noemenswaardige actie te zijn gevolgd.
In 2021 publiceerden 12 speciale VN-rapporteurs en -deskundigen een verklaring waarin zij hun bezorgdheid uitspraken over de gedwongen orgaanoogst in China. Het Amerikaanse Congres heeft verschillende resoluties aangenomen waarin wordt erkend dat gedwongen orgaanoogst in China moet stoppen. Met name H.R. 343 in 2016 en het wetsvoorstel H.R. 1154 in 2023. Het Europees Parlement heeft in 2013, 2016 en 2022 resoluties aangenomen tegen gedwongen orgaanoogst. Landen als Israël, Canada en Taiwan hebben wetten aangenomen als reactie op het misdrijf van gedwongen orgaanoogst. Volgens de criteria van het genocideverdrag vonden geleerden de vervolging een “koude genocide“. Maar wat heeft de WHO gedaan om het transplantatiemisbruik in China te stoppen?
Het lijkt erop dat de WHO de bezorgdheid over het gedwongen oogsten van organen in China, die door zoveel verschillende onafhankelijke onderzoekers naar voren werd gebracht, niet erkende. De WHO organiseerde geen hoorzittingen om die onafhankelijke onderzoekers uit te nodigen. De WHO organiseerde geen onafhankelijke onderzoeken in China, iets wat de WHO waarschijnlijk wel zou doen bij een Ebola-uitbraak in een Afrikaans land, ondanks het aantal doden door gedwongen orgaanoogst in China.
In plaats daarvan heeft de WHO Huang Jiefu, China’s voormalige vice-minister van gezondheid, onder wiens ambtstermijn de praktijk van gedwongen orgaanafname van Falun Gong beoefenaars begon en zich uitbreidde, uitgenodigd om lid te worden van de WHO Task Force on Donation and Transplantation of Human Organs and Tissues (pdf). Waarom zou de WHO dat doen?
Aan de WHO: Is het gedwongen oogsten van organen van meer dan een miljoen levende Falun Gong beoefenaars geen gezondheidsramp? Waarom heeft de WHO China niet opgeroepen een einde te maken aan deze menselijke ramp? Wat heeft de WHO de afgelopen 23 jaar gedaan om transplantatiemisbruik in China te onderzoeken? Als de WHO echt bezorgd was over de gezondheid van de mensen in de wereld, waarom heeft zij dan niet geprobeerd de levens te redden van degenen die het slachtoffer zijn van gedwongen orgaanoogsten?
De manier waarop de WHO reageert op het gedwongen wegnemen van organen bij Falun Gong beoefenaars, Oeigoeren, Tibetanen, christenen en andere mensen in China, is de lakmoesproef voor de ware intentie van de WHO om een “One Health” agenda in de wereld op te stellen.
Als de WHO selectief is in het definiëren van wat een gezondheidsbedreiging is en wat niet, dan is de WHO slechts een marionet in de handen van haar particuliere donoren.
Na 23 jaar gedwongen orgaanoogst en internationale aandacht van parlementsleden, ambtenaren, onderzoekers en bewijsmateriaal dat door het China Tribunaal is onderzocht, is het gerechtvaardigd de WHO om onmiddellijke actie te vragen. Als de WHO China niet oproept voor het gedwongen oogsten van organen van Falun Gong beoefenaars en anderen voordat de Wereldgezondheidsvergadering stemt over het verdrag ter voorkoming van een pandemie, dan kan men duidelijk de vooringenomenheid binnen de WHO zien.
Zolang China zijn praktijk van gedwongen orgaanafname van Falun Gong beoefenaars en anderen voortzet, is de ondertekening door China van het WHO-pandemiepreventieverdrag en de amendementen op de IHR een misleiding en een hoax. Als de WHO het leven van tienduizenden en honderdduizenden Falun Gong beoefenaars en andere gewetensgevangenen niet beschermt, waar gaan het WHO-verdrag en de amendementen dan echt over? Als één gezondheid de agenda van de WHO is, dan moet het beëindigen van gedwongen orgaanoogst waar dan ook, inclusief China, daar deel van uitmaken. Als de WHO deze gruwelijke misdaad tegen de mensheid negeert, wat is dan het doel van het verdrag en de amendementen? Macht verkrijgen onder het mom van gezondheid?
De Verenigde Staten kunnen beter onmiddellijk uit de WHO stappen totdat de WHO zichzelf heeft gehercalibreerd. We moeten afzien van ondertekening van het WHO-pandemiepreventieverdrag en de amendementen op de IHR en ons lidmaatschap van de WHO onmiddellijk opzeggen. Zodra de CCP er niet in slaagt haar WHO-“schaarval” op te zetten, zullen de mensen de CCP zien voor wat zij is: een wolf in schaapskleren.
President Ronald Reagan schreef geschiedenis toen hij zei: “Meneer Gorbatsjov, breek deze muur af.”
Vandaag kan het Amerikaanse Congres geschiedenis schrijven en de soevereiniteit van de Verenigde Staten beschermen door het Amerikaanse lidmaatschap van de WHO af te breken. Verschillende congresleden hebben wetgevende maatregelen voorgesteld in verband met het schuldplafond die de Verenigde Staten zouden kunnen helpen zich terug te trekken uit de WHO tot betere tijden aanbreken. Het Congres zou zijn best moeten doen om de onafhankelijkheid van de VS te waarborgen en de vrijheid van de Amerikaanse burgers te beschermen.
De meningen in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (8 mei 2023): The Dangers of Upcoming Policy Changes at the WHO (Part 2)
