Commentaar

Wanhoop is een machtige kracht. Het is het volledige verlies van hoop. Zonder hoop is er geen betekenis in het leven en geen reden om door te gaan met leven. Dat is waar de Chinese Communistische Partij (CCP) de jongste generatie van China naartoe heeft gedreven.

Of, zoals zij zichzelf noemen, “De Laatste Generatie.”

De jongeren en de hopelozen

Dit is meer dan alleen de frivole reactie van een jongeman die moedeloos wordt van de totalitaire lockdowns, bewaking en staatsinmenging in zijn leven. Toen de politie hem vertelde dat zijn houding en gebrek aan medewerking om naar een quarantainekamp te gaan zijn familie voor drie generaties zou beïnvloeden, antwoordde de man: “Dit is de laatste generatie.”

Deze reactie van de “laatste generatie” vond weerklank bij de jongere generatie in China, die weinig hoopvols in haar leven ziet. Het werd al snel een hashtag op de sociale media in het hele land, waardoor jongeren gemakkelijk uiting konden geven aan hun eigen wanhoop over het leven onder de draconische besluiten van de CCP om hele steden zoals Shanghai en vele andere af te sluiten, waardoor tientallen miljoenen jonge Chinezen geïsoleerd raken.

Uiteindelijk komt de reactie voort uit wanhoop en ontgoocheling over het leven in het moderne China. Men kan zeker sympathie opbrengen voor hun benarde situatie.

‘996 Cultuur’ buit een generatie uit

De generatie Chinezen die nu in de 20 en 30 is, is meestal enig kind van hun ouders als gevolg van het één-kind-beleid van de CCP, dat al tientallen jaren duurt. Zij kunnen getrouwd zijn, met twee paar ouders om voor te zorgen, maar velen zijn niet getrouwd en wonen alleen. Vaak hebben ze geen kinderen en bezitten ze een appartement dat in waarde is gedaald door marktmanipulatie van de staat. Velen kunnen het zich niet veroorloven een appartement te kopen en sparen om rond te komen.

Hun banen, als ze die al hebben, zijn lang en vervelend. Deze arbeiders zwoegen hun leven weg in hightech banen die hen weinig tijd in hun leven laten. Deze nieuwe Chinese levensstijl wordt cynisch de “996-cultuur” genoemd, waarin jonge, hoogopgeleide werknemers zes dagen per week van 9.00 tot 21.00 uur aan het werk zijn.

Hoewel er op de sociale media vaak wordt geklaagd over het “996”-leven en er in China een nationale discussie op gang is gekomen, wordt deze cultuur al tientallen jaren volledig gesteund door de hogere echelons van het bedrijfsleven en de politieke macht. Recent zijn wetswijzigingen doorgevoerd om dit moderne fenomeen van hightecharbeidsuitbuiting terug te dringen, maar in de praktijk blijft het bestaan.

Deze uitbuiting en “996-cultuur” dienen natuurlijk de doelen van de staat, die zowel de productiviteit van zijn jongere generatie wint als het extra voordeel dat mensen te moe zijn om veel anders te doen.

Een nationale crisis op het gebied van geestelijke gezondheid

In het tijdperk van de pandemie is de staat bovendien almachtig en opdringerig geworden. Frequente tests, overal beloerd worden door de politie, een constant spervuur van instructies over luidsprekers, en een gebrek aan communicatie met leeftijdgenoten hebben de psyche van een generatie beïnvloed.

De huidige generatie heeft het land zien evolueren van wereldleider in de industrie en zelfs pandemiebeheersing naar een wereldwijde paria met een totalitaire regering die volledige controle over hen heeft.

Het resultaat is een nationale geestelijke gezondheidscrisis die de regering niet eens kan herkennen, laat staan aanpakken, gekenmerkt door massale ontgoocheling en apathie.

Ren voor je leven, weg uit China

Als reactie hierop is er onder de jongeren een nieuwe trend ontstaan die bekend staat als “runxue” of de “ren-filosofie”. De boodschap is even eenvoudig als verdoemelijk: de jongeren moeten wegvluchten uit China voor een beter en veiliger leven.

Deze nieuwe filosofie is even begrijpelijk als het “laatste generatie” sentiment. Jongeren moeten immers de kans krijgen om nieuwe dingen te proberen, hun vleugels uit te slaan, te trachten, te falen en het dan opnieuw te proberen zonder de verstikkende en constante druk van de laars van de CCP in hun nek en de aanwezigheid daarvan in hun geest.

Vanuit een gedragsperspectief is de jonge generatie anders dan alle andere die China ooit heeft gezien. Tijdens de periode van het één-kind-beleid bijvoorbeeld wilden velen meer dan één kind, terwijl de staat gedwongen abortussen uitvoerde om het beleid te handhaven.

Tegenwoordig weigeren veel jonge Chinezen kinderen te krijgen. Uit een enquête bleek dat tweederde van voornamelijk vrouwen tussen de 18 en 31 jaar ervoor hebben gekozen geen kinderen te krijgen.

“Geen kinderen brengen naar deze natie, naar dit land, zal de meest liefdadige daad zijn die ik zou kunnen doen,” schreef een Weibo-gebruiker onder de hashtag #thelastgeneration, voordat het werd gecensureerd.

Een ander schreef: “Als gewone mensen die geen recht hebben op individuele waardigheid, zullen onze voortplantingsorganen ons laatste redmiddel zijn.”

Een dystopisch heden en toekomst

Zelfs met belasting- en inkomenstimuli van de overheid om jongeren over te halen tot het krijgen van maximaal drie kinderen, is het idee om een kind te krijgen in de dystopie die het moderne China is, niet aantrekkelijk voor de generatie waarvan het beleid afhangt.

Zoals te verwachten, voorspelt een vergrijzende bevolking met een geboortecijfer dat onder de vervangingsdrempel ligt, niet veel goeds voor de toekomst van China of de CCP. Dat is natuurlijk een apart onderwerp, maar het volstaat te zeggen dat het beleid van de CCP in de afgelopen decennia een maatschappelijke woestenij doorheen de generaties heeft gecreëerd waarvan de gevolgen nu pas voelbaar beginnen te worden in de Partij.

Natuurlijk heeft de CCP een dergelijke verwoestende en kennelijk diepgewortelde stemming onder veel van haar jongeren aangepakt zoals zij alle problemen waarmee zij geconfronteerd wordt aanpakt: door de openbare discussie te smoren.

Natuurlijk wordt de “laatste generatie” nu gecensureerd op alle Chinese sociale mediakanalen. Blijkbaar denkt de CCP dat de hele zaak verdwenen is omdat ze niet meer te zien of te uiten is op de sociale media, of welke andere media dan ook. De partij kan vol vertrouwen en officieel verklaren dat er geen wanhoop meer is onder de jongeren.

Behalve, natuurlijk, dat er wanhoop is onder de jongere generatie. Die is het gevolg van – of in ieder geval het meest geïdentificeerd met – het uitgebreide en wrede afschermingsbeleid van de CCP, maar de wortels ervan liggen veel dieper dan dat. Sterker nog, deze diepe wanhoop viert hoogtij. Het harde optreden tegen bedrijven, de lockdowns en de ineenstortende economie hebben China alleen maar minder leefbaar gemaakt en de staat alleen maar intimiderender en agressiever tegenover de bevolking.

In het begin van de jaren negentig, toen China een snelle opgang maakte, lag de belofte van materiële rijkdom op de lippen van China’s leiders en op het netvlies van de jonge generatie. Een populair gezegde in die tijd luidde: “Ik huil liever in je BMW dan dat ik lach op je fiets.”

Vandaag is een groot deel van China’s jonge generatie voorbij de tranen, voorbij de gevoelloosheid, en misschien wel onherstelbaar gebroken door hun wrede regering en weigeren zij die te legitimeren door kinderen te krijgen.

Dat is een meerdimensionaal probleem waarvoor de CCP geen empathie of echte antwoorden heeft.

De meningen in dit artikel zijn de mening van de auteur en geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten van The Epoch Times weer.