Nieuws Analyse

Een nieuw dossier van speciaal raadsman John Durham heeft grote bezorgdheid gewekt over de nationale veiligheid in verband met de toegang tot het internetverkeer van het Witte Huis.

Het dossier, dat laat op de avond van 11 februari werd ingediend in verband met de aanklacht tegen Michael Sussmann, een voormalig advocaat van Hillary Clinton’s campagne van 2016, onthult dat Rodney Joffe, een IT directeur die met Sussmann samenwerkte, toegang had tot het DNS-internetverkeer van het Executive Office of the President of the United States (EOP), van Trump Tower, en van het Central Park West-appartementsgebouw van Donald Trump.

Uit het dossier blijkt ook dat Joffe, een particulier die in het verleden betrokken is geweest bij postzwendel, ten minste sinds 2014 toegang had tot het DNS-internetverkeer van het Witte Huis.

Joffe kreeg deze toegang toen zijn bedrijf, Neustar, door de overheid werd ingehuurd om “toegang te krijgen tot en het beheren van speciale servers voor het EOP als onderdeel van een gevoelige regeling waarbij het DNS-resolutieservices leverde” aan het Executive Office of the President.

Durham geeft niet aan of de toegang van Joffe tot het President’s Office misbruikt werd tussen 2014 en 2016 toen Barack Obama president was. Durham beweert echter dat toen Trump president werd, Joffe “en zijn medewerkers deze regeling hebben uitgebuit door het DNS-verkeer van het EOP uit te spitten“ om “denigrerende informatie over Donald Trump” te verzamelen.

DNS functioneert als een telefoonboek van het Internet. Door het DNS internetverkeer te monitoren, zou Joffe toegang hebben gehad tot informatie over welke websites werden bezocht vanuit het Witte Huis. Maar volgens Durham behoorden de DNS-gegevens “tot de internetgegevens” die door Joffe werden gedolven en geëxploiteerd, wat suggereert dat Joffe toegang had tot aanvullende gegevens over de internetactiviteiten van Trump.

In het dossier van Durham staat dat Joffe een kleine groep universitaire onderzoekers de opdracht heeft gegeven internetgegevens te ontginnen om “een gevolgtrekking” en “een verhaal” op te stellen dat Trump met Rusland in verband brengt. Durham zegt dat Joffe daarmee “bepaalde VIP’s een plezier wilde doen.” Volgens Durham identificeerde Joffe deze VIP’s als personen bij Sussmann’s advocatenkantoor, Perkins Coie, en de Clinton campagne.

Hoewel in Durhams laatste dossier niet wordt vermeld of Joffe rechtstreeks werd betaald voor het bespioneren van Trumps internetactiviteiten, stond in een eerder dossier van Durham dat Joffe niet alleen “bepaalde VIP’s” een plezier wilde doen, maar ook beweerde dat Joffe een hoge functie in een Clinton-administratie was aangeboden. In een eerder dossier van Durham werd opgemerkt dat Joffe ook het internetverkeer van een onbekende werknemer van het kantoor van de inspecteur-generaal van het ministerie van Justitie in de gaten hield.

In een reactie op de aanklacht van Durham vertelde een woordvoerder van Joffe aan de media: “In tegenstelling tot de aantijgingen in deze recente aanklacht, is de heer Joffe een apolitieke internetbeveiligingsdeskundige met tientallen jaren dienst aan de Amerikaanse regering die nooit voor een politieke partij heeft gewerkt, en die legaal toegang verschafte tot DNS-gegevens die waren verkregen van een particuliere klant die afzonderlijk DNS-diensten verleende aan het Executive Office of the President (EOP).”

Het is opmerkelijk dat — ondanks de nieuwe informatie over Joffe — de laatste aanvraag van Durham nominaal betrekking heeft op een potentieel belangenconflict voor de huidige raadsman van Sussmann, Latham and Watkins. Latham heeft eerder andere partijen vertegenwoordigd die in het onderzoek van Durham zijn betrokken en wier belangen strijdig kunnen zijn met die van Sussmann. Daarnaast vertegenwoordigde Latham ook Perkins Coie “in verband met gebeurtenissen die waarschijnlijk relevant zullen zijn tijdens het proces,” en werd hij door Durham genoemd als iemand die “professionele en/of persoonlijke relaties onderhield met personen die getuigen zouden kunnen zijn.”

Durham vraagt om een formele verklaring van afstand door Sussmann, waardoor hij een veroordeling niet kan aanvechten op grond van het feit dat hij een conflicterende raadsman heeft gehad. Hoewel het aanvragen van een verklaring van afstand niet ongewoon is (Durham heeft ook een verklaring van afstand aangevraagd voor Igor Danchenko, de bron van Christopher Steele die in november 2021 door Durham werd aangeklaagd), heeft Durham in feite het publiek op de hoogte gebracht van de voortgang van zijn onderzoek.

Rol van Biden Nationaal Veiligheidsadviseur Jake Sullivan

Durham heeft geïmpliceerd dat de inspanningen van Sussmann en Joffe’s team waarschijnlijk ergens in april 2016 zijn begonnen. In de oorspronkelijke aanklacht tegen Sussmann wordt specifiek opgemerkt dat er al gegevens waren samengevoegd van “op of rond 4 mei 2016, tot en met op of rond 29 juli 2016.”

Maar er kan ook sprake zijn geweest van eerdere coördinatie waarbij mogelijk leden van de Clinton-campagne betrokken waren in de aanloop naar de inspanningen om gegevens te verzamelen. Op 26 februari 2016 werd Jennifer Palmieri, communicatiedirecteur voor de Clinton-campagne, in een e-mail door voormalig Bill Clinton-adviseur Joel Johnson gevraagd: “Wie had de leiding over het Trump swift boat-project?” — een verwijzing naar lastercampagnes die tegen politieke tegenstanders werden opgezet.

Die vroege uitwisseling is des te opmerkelijker omdat Palmieri’s naam voorkomt in Durham’s aanklacht tegen Sussmann. De verwijzing wordt gemaakt in verband met een e-mail uitwisseling over de beschuldigingen van een geheim communicatiekanaal tussen de Trump Organisatie en Rusland’s Alfa Bank. Bij die e-mailwisseling waren voormalig Perkins Coie-advocaat Marc Elias en drie functionarissen van de Clinton-campagne betrokken: communicatiedirecteur Palmieri, Clinton-campagnemanager Robbie Mook, en Jake Sullivan, die destijds de senior adviseur buitenlands beleid van de Clinton-campagne was. Sullivan is nu de nationale veiligheidsadviseur van president Joe Biden.

De e-mailwisseling over de nu ontkrachte Alfa Bank beschuldigingen vond plaats op 15 sep. 2016, slechts vier dagen voordat Sussmann de Alfa informatie naar de FBI bracht. Sussmann wordt ten laste gelegd dat hij een verkeerde voorstelling heeft gegeven van wie zijn cliënt was toen hij de valse Alfa beschuldigingen naar de FBI bracht.

Bij ondervraging door de House Intelligence Committee op 21 dec. 2017 impliceerde Sullivan dat hij geen directe kennis had van deze zaken en vertelde hij de onderzoekers van het Huis dat Elias ons “af en toe updates zou geven over het oppositieonderzoek dat ze uitvoerden.” Sullivan getuigde dat hij “niet wist wat de aard van die inspanning was” of “wie het financierde.” Hij bagatelliseerde ook specifieke inzichten van Elias en vertelde de onderzoekers dat de informatie die Elias gaf “meestal stukjes informatie waren die ik ook van verslaggevers had gehoord”.

Ondanks deze beweringen heeft Sullivan een belangrijke rol gespeeld bij het verspreiden van informatie over de beschuldigingen aangaande de Alfa Bank, een feit dat ongetwijfeld niet aan Durham’s aandacht is ontsnapt.

Alfa Bank zou nationale aandacht krijgen op 31 oktober 2016, toen drie afzonderlijke artikelen werden gepubliceerd. Het meest geciteerde daarvan was een artikel in Slate van Franklin Foer dat veel van Sussmann’s beschuldigingen aan voormalig FBI-algemeen adviseur James Baker gedetailleerd beschreef. Foer was een van de journalisten met wie Sussmann contact had gehad in dezelfde periode dat hij met de FBI sprak.

Onmiddellijk na de publicatie van Foer’s artikel stuurde Hillary Clinton een tweet waarin ze verklaarde dat “computerwetenschappers blijkbaar een geheime server hebben ontdekt die de Trump Organisatie linkt aan een Russische bank”. De tweet van Clinton bevatte een verklaring van Jake Sullivan die beweerde: “Dit zou de meest directe link tot nu toe kunnen zijn tussen Donald Trump en Moskou.”

Zowel Sullivan als Palmieri namen de leiding in het briefen van de media over de Trump-Rusland collusie beschuldigingen in 2016. Palmieri schreef over hun inspanningen in maart 2017 en merkte op dat zij en Sullivan “op een missie waren om de pers te laten focussen op … het vooruitzicht dat Rusland niet alleen de e-mails van het Democratisch Nationaal Comité had gehackt en gestolen, maar dat het dit had gedaan om Donald Trump te helpen en Hillary Clinton te schaden.”

CIA gaf vroege waarschuwingen over Clinton-plot om Trump te belasteren

Sullivans rol als belangrijke promotor van de valse Alfa Bank beschuldigingen is des te opmerkelijker in het licht van een vrijgegeven CIA memo die in september 2016 naar voormalig FBI-directeur James Comey en toenmalig adjunct-assistent-directeur van contraspionage Peter Strzok werd gestuurd.

Die memo beschreef het onderscheppen van informatie dat Hillary Clinton “een plan betreffende de Amerikaanse presidentskandidaat Donald Trump en Russische hackers die de Amerikaanse verkiezingen hinderen als middel om het publiek af te leiden van haar gebruik van een privé-e-mailserver” zou hebben goedgekeurd.

De inhoud van de memo werd ondersteund door de vrijgave van handgeschreven notities die toenmalig CIA-directeur John Brennan maakte tijdens een vergadering op 28 juli 2016 met toenmalig president Barack Obama. Uit de aantekeningen blijkt dat Brennan inlichtingen deelde met Obama dat Clinton had ingestemd met “een voorstel van één van haar adviseurs op het gebied van buitenlands beleid om Donald Trump zwart te maken door een schandaal aan te wakkeren waarin inmenging van de Russische veiligheidsdienst werd beweerd.” Comey schijnt bij de briefing aanwezig te zijn geweest.

De CIA-memo en Brennans briefing aan Obama over beweringen over Clintons plan om zich te beroepen op mogelijke Russische inmenging zijn des te significanter omdat Brennan iets meer dan een maand later zou beginnen met het opstellen van de Intelligence Community Assessment (ICA) waarin werd beweerd dat Rusland zich bemoeide met de verkiezingen van 2016. Brennan’s beoordeling, gepubliceerd in januari 2017, zou een hoeksteen worden van de valse beschuldiging dat Trump met Rusland zou hebben samengespannen.

Durham’s aanklacht tegen Sussmann, samen met zijn daaropvolgende rechtbankdossiers, bevestigen nu dat de inlichtingen die Brennan met Obama deelde correct waren — er was een plan om Trump zwart te maken en dat plan werd uitgevoerd door Clinton-medestanders zoals Sussmann en Joffe. En de beschrijving van de CIA van Clintons “adviseur buitenlands beleid” lijkt overeen te komen met de werktitel van Sullivan in die tijd.

De timing van Brennan’s briefing is veelzeggend: deze kwam slechts drie dagen voor de FBI officieel haar Crossfire Hurricane onderzoek naar de vermeende banden tussen de Trump campagne en Rusland opende. Dit roept ook vragen op over waarom de Clinton campagne niet door de FBI is onderzocht.

In de aanklacht van Durham staat ook dat Sussmann de beschuldigingen tegen Alfa Bank, samen met “aanvullende beschuldigingen” die voortkwamen uit Joffe’s surveillance van Trump’s internetactiviteiten in het Witte Huis, op 9 februari 2017 naar de CIA heeft gebracht. Die vergadering, waarbij verschillende medewerkers van het agentschap betrokken lijken te zijn geweest, is des te opmerkelijker gezien de memo van de CIA aan de FBI over beschuldigingen dat Clinton het plan om Trump te belasteren had goedgekeurd.

Het lijkt er niet op dat de CIA een eigen onderzoek heeft ingesteld of de FBI ertoe heeft aangezet dit te doen in de nasleep van de ontmoeting met Sussmann. Vreemd genoeg waren de beschuldigingen tegen Alfa Bank tegen die tijd openbaar en waren ze onderzocht door de FBI, die ze snel weerlegde. De “aanvullende aantijgingen” bestonden uit DNS lookups die naar verluidt “aantoonden dat Trump en/of zijn medewerkers gebruik maakten van zogenaamd zeldzame, draadloze telefoons van Russische makelij in de buurt van het Witte Huis en andere locaties”.

In feite, zoals Durham uitlegt, verzuimden Sussmann en Joffe te onthullen dat er miljoenen van dergelijke lookups van Amerikaanse internetadressen waren en dat het feit dat sommige daarvan in de buurt van het Witte Huis voorkwamen, niets betekende.

Gezien de eerdere afwijzing door de FBI van Sussmann’s Alfa Bank gegevens en de gemakkelijk te weerleggen Russische telefoon beschuldigingen, lijkt het verwonderlijk dat de CIA geen contact opnam met de FBI of een onderzoek instelde naar wie er achter de valse beschuldigingen zat — vooral omdat Sussmann binnen de kringen van de inlichtingengemeenschap bekend stond als iemand die banden had met de Clinton campagne.

Het feit dat de beschuldigingen van 9 februari informatie bevatten die afkomstig was van het DNS-verkeer van Trump’s Witte Huis, had de inlichtingendienst moeten waarschuwen dat de beschuldigingen afkomstig waren van Joffe. Deze zaak is bijzonder verontrustend. Als de FBI of de CIA wisten dat de gegevens van Joffe afkomstig waren, lijkt het even waarschijnlijk dat zij wisten op welke manier Joffe aan de gegevens is gekomen.

Joffe’s toegang tot zeer gevoelige gegevens genegeerd door FBI, CIA

In de jaren tachtig was Joffe, die oorspronkelijk uit Zuid-Afrika komt, betrokken bij een zwendel waarbij mensen in de Verenigde Staten per post bericht ontvingen dat ze een staande klok hadden “gewonnen”. Vervolgens werd hen gevraagd 70 dollar te betalen voor verzending en afhandeling. De toenmalige procureur-generaal van Iowa, Tom Miller, trof een schikking met Joffe, waarbij hij vaststelde dat ten minste 10.000 inwoners waren opgelicht. Miller zei dat de slachtoffers van de zwendel “slechts een goedkope, op batterijen werkende, geperst houten en plastic klok kochten tegen een overdreven prijs”.

Uit historische krantenknipsels blijkt dat de zwendel zich uitbreidde tot andere staten, waaronder Arizona, Missouri, New Mexico, Rhode Island en Tennessee.

Ondanks zijn uitstapjes in de postzwendel, richtte Joffe UltraDNS op, een internet directory services bedrijf dat uiteindelijk werd overgenomen door een ander IT bedrijf, Neustar, in 2006. Toen hij senior vice president en hoofd beveiliging bij Neustar was, zou Joffe zijn toegang tot privé-internetgegevens, waaronder gegevens van de EOP, hebben misbruikt.

Hoewel niet bekend is hoe Joffe de veiligheidsmachtiging heeft kunnen verkrijgen die nodig was om zich toegang te verschaffen tot zeer gevoelige gegevens, waaronder informatie over de internetactiviteiten van de president, geeft het feit dat hij dit heeft kunnen doen aanleiding tot ernstige bezorgdheid over de nationale veiligheid. Volgens Durham gingen de gegevens verder dan DNS lookups en konden zij een willekeurig aantal gevoelige bestanden omvatten, waaronder persoonlijke medische of belastinggegevens.

Hoewel Durham beweert dat Joffe zijn toegang tot deze gevoelige gegevens heeft misbruikt om namens de Clinton-campagne denigrerende informatie over Trump te vinden, is niet te achterhalen wat hij nog meer met de informatie zou hebben gedaan. Naast degenen die verbonden zijn aan de Clinton-campagne, zou een willekeurig aantal buitenlandse tegenstanders of leden van de media heel graag zelf toegang tot de gegevens hebben gehad. Het feit dat de FBI en de CIA zich blijkbaar niet stoorden aan Joffe’s toegang en zijn pogingen om die toegang voor politieke doeleinden te gebruiken, is al even alarmerend.

Tijdens de ambtstermijn van voormalig FBI-directeur James Comey ontving Joffe de Director’s Award for Cybersecurity van de FBI voor 2013.