Commentaar (vanuit de V.S.)
Nu we er met onze vrienden en buren over kunnen praten, dringt de realiteit tot ons door. Wat onze volksgezondheidsdeskundigen en politici dit land hebben aangedaan is ronduit schandalig. Geïnspireerd door de totalitaire lockdowns in Wuhan, China, en aangespoord om dat beleid te volgen door de Wereldgezondheidsorganisatie in een rapport dat Dr. Anthony Fauci en de National Institutes of Health hebben goedgekeurd, werden alle grondwettelijke rechten door de regering aan de kant geschoven.
De kerken werden gesloten. De scholen werden gesloten, op sommige plaatsen wel twee jaar lang, waardoor het onderwijs van een hele generatie werd opgeofferd. We kregen te maken met beperkingen op huisfeestjes. We konden de ouderen niet bezoeken in bejaardentehuizen. Zelfs de zonen en dochters die de huur betaalden mochten zelfs hun ouders niet bezoeken. Er waren zelfs beperkingen op het reizen tussen verschillende staten: Quarantaine regels maakten het praktisch bijna onmogelijk.
Gezondheidsautoriteiten vonden het noodzakelijk om specifiek alle plaatsen waar mensen samenkwamen, te sluiten. Zoiets was nog nooit eerder gebeurd. Toen de mensen eenmaal aarzelend uit hun huiselijke schuilplaatsen mochten komen, werden ze gedwongen zich te maskeren (ook al was er geen enkel bewijs dat dit iets zou opleveren!) en kregen ze uiteindelijk vaccinaties waarvan iedereen zei dat ze een einde aan de pandemie zouden maken, maar dat was duidelijk niet het geval.
Het is bijna drie jaar een opgelegde hel geweest. We leven nu met de naweeën, waaronder een verschrikkelijke inflatie, leerachterstand, drugsverslaving, toenemende criminaliteit, cultureel nihilisme en volkomen gerechtvaardigde publieke woede, die de Democraten naar de ondergang leiden op 8 november, omdat het de Democraten waren die dit beleid hebben verder gezet, lang nadat het duidelijk had gefaald.
Dus, zeker, de mensen zijn boos. Het juiste antwoord zou zijn dat onze gezondheidsautoriteiten en politici hun excuses aanbieden en om vergiffenis smeken. Maar zoiets is niet gebeurd. Ze blijven gewoon doen alsof dit allemaal in orde was. Er is geen intrekking van de door de Centers for Disease Control and Prevention geclaimde bevoegdheid om je de volgende keer in quarantaine te plaatsen, en het eigen pandemieplan van de regering Biden verbiedt staten om hiermee niet mee te doen mocht een dergelijk scenario nogmaals gebeuren.
Laten we dus het artikel van Emily Oster in The Atlantic bespreken, waarin zij beweert dat iedereen zich onmiddellijk moet houden aan een soort van pardon die zij heeft afgekondigd. We worden geacht alles te vergeten en verder te gaan. En waarom? Omdat, zegt ze, er zoveel onzekerheid was. Ze wisten gewoon niet van het virus. Het was tenslotte de mist van de oorlog, en iedereen deed zijn best.
“We wisten het niet,” schreef ze, en bleef zich vervolgens beroepen op de vermeende “onzekerheid” van die tijd, een woord dat ze vijf keer gebruikte. Waarom, als zij (de autoriteiten) of haarzelf zo onzeker waren, besloten ze dan zo snel om alle vrijheid in de Verenigde Staten de nek om te draaien? Het zogenaamde voorzorgsbeginsel zou suggereren dat de overheid een dergelijk beleid niet zou moeten voeren vanwege de duidelijke schade die het zou opleveren. Ze deden het toch.
Kijk, hier is het probleem. Dit is complete chaos. Vanaf februari 2020 waren we al op de hoogte van de risicostratificatie van de ernstige gevolgen van de ziekte. Het stond in alle kranten. We hadden de gegevens. We wisten van de gebeurtenissen op de Diamond Princess die plaats vonden in februari 2020 dat er geen sterfgevallen waren van mensen jonger dan 70 jaar op het schip. Dat klopte met alle informatie die we toen hadden. Op basis van wat we toen wisten, was er absoluut geen reden om het schip volledig af te sluiten en er was alle reden om dat niet te doen.
Trouwens, Oster had ook gewoon het nieuws kunnen lezen. Het mediakanaal MSNBC publiceerde op 30 januari 2020 dat Dr. Ezekiel Emanuel, voormalig gezondheidsadviseur van Barack Obama, zei: “Iedereen in Amerika moet eens heel diep ademhalen, rustig aan doen, en stoppen met paniek te zaaien en hysterisch te zijn. We hebben hier een beetje te veel hysterie aan over gehouden.”
Op 4 maart 2020 publiceerde het mediakanaal Slate: “Er zijn veel prangende redenen waaruit vastgesteld kan worden dat SARS-CoV-2, het virus dat COVID-19 veroorzaakt, lang niet zo dodelijk is als momenteel wordt gevreesd. Maar de COVID-19 paniek is toch begonnen…. Sta mij toe de brenger van goed nieuws te zijn. Het is onwaarschijnlijk dat deze angstaanjagende cijfers kloppen. Het werkelijke aantal dodelijke gevallen, bekend als CFR (case fatality rate), van dit virus is waarschijnlijk veel lager dan de huidige rapporten suggereren.”
Op dezelfde dag publiceerde het tijdschrift Psychology Today: “Ja, dit virus is anders en erger dan andere coronavirussen, maar het komt nog steeds erg bekend voor. We weten er meer van dan we niet weten. … Het is eng om te denken dat er een onzichtbare vijand rondloopt om je ziek te maken. Maar uw arts raakt niet in paniek, en dat hoeft u ook niet te doen.”
We kunnen ons zelfs wenden tot Fauci zelf, die op 28 februari 2020 in het tijdschrift New England Journal of Medicine het volgende heeft geschreven: “De algemene klinische gevolgen van Covid-19 kunnen uiteindelijk meer lijken op die van een ernstige seizoensgriep (met een sterftecijfer van ongeveer 0,1 procent) of een pandemische griep (vergelijkbaar met die in 1957 en 1968) dan op een ziekte zoals SARS of MERS, die een sterftecijfer van respectievelijk 9 tot 10 procent en 36 procent hebben gehad.”
Op 17 maart 2020 maakte de legendarische epidemioloog John Ioannidis de balans op: “De huidige coronavirusziekte, Covid-19, is een eens in de eeuw pandemie genoemd. Maar het is misschien ook een bewijs van een fiasco dat maar eens in de eeuw voorkomt. … Een van de hoofdpunten is dat we niet weten hoe lang sociale afstandsmaatregelen en lockdowns kunnen worden volgehouden zonder grote gevolgen voor de economie, de samenleving en de geestelijke gezondheid. Onvoorspelbare ontwikkelingen kunnen het gevolg zijn, waaronder financiële crisis, onrust, burgerprotesten, oorlog en een ineenstorting van het sociale netwerk. We hebben op zijn minst onbevooroordeelde verspreidings- en ziektecijfers nodig voor de zich ontwikkelende besmettelijke toestand om de besluitvorming te ondersteunen.”
Wow, over profetisch gesproken! Dat is allemaal gebeurd. Hij wist dit niet omdat hij helderziend was, maar omdat hij zijn brein gebruikte. Je kunt de maatschappij niet zomaar stilleggen zonder ernstige gevolgen voor gezondheid, economie, sociale relaties en nog veel meer. Met andere woorden, de autoriteiten handelden met extreme maatregelen die op geen enkele manier werden gerechtvaardigd door de gegevens en deden dat met maatregelen waarvan ze zeker wisten dat ze het sociale netwerk op grote schaal zouden beschadigen.
We weten trouwens al van de schade van het opsluiten sinds ze voor het eerst werden ingevoerd in 2005-2006. De beroemde epidemioloog Donald Henderson heeft ons gewaarschuwd dat zulke maatregelen een beheersbare pandemie in een catastrofe zouden veranderen!
Dus hier zijn we nu, levend te midden van een catastrofe. Er zijn geen excuses. Er is alleen sprake van een doofpot. Je kunt je het volgende afvragen: Toen de media van eind januari tot midden februari 2020 kalmte adviseerde en opriep tot lockdown waanzin, en zelfs Fauci zei dat we geen vaccin nodig hadden om uit deze pandemie te komen, waarom was er dan een plotselinge verandering? Welk nieuw bewijs kwam binnen zodat Fauci, samen met zijn volgelingen en kleine groep, begin maart 2020 Trump omringden en eisten dat hij de lockdowns groen licht zou moeten geven?
Waarom gebeurde dit? Ik heb mijn eigen theorieën hierover, maar dat is het dan ook. Mijn vermoedens zijn dat 1) Fauci en zijn groep geloofden dat zij schuldig waren aan de pandemie door de financiering van het Wuhan lab door de National Institutes of Health en dus de lockdowns doordrukten in de hoop de verspreiding te stoppen of gewoon een chaotische afleiding van de aandacht te veroorzaken, en 2) Trump de economie laten vernietigen zou de meest zekere weg zijn om hem te onttronen in de verkiezingen van november 2020. Wat het tweede punt betreft, gebeurde het dat de voortgebrachte ziektepaniek wijzigingen in de regels voor afwezigheidsstemmen mogelijk maakte die uiteindelijk geleid hebben tot de nederlaag voor Trump.
Je zou dit een samenzweringstheorie kunnen noemen. Ik hoop van harte dat het niet waar is, want het zou als een schandaal beschouwd worden, en dit voor vele jaren. Misschien heb ik het mis, en is er een andere reden voor de buitensporige acties die miljoenen bedrijven en levens hebben verwoest. Ik zou graag willen weten wat die is. Maar Osters excuus dat we het gewoon niet wisten – dat we geloofden dat het virus erger was dan het was, dat maskers de verspreiding zouden stoppen, enzovoort – is volkomen ongegrond. Zo ook haar eis voor “pardon verlenen” aan degenen die lockdowns hebben afgekondigd en ondersteund.
We wisten het. We wisten zeker, op basis van bestaande gegevens wat de aard van de dreiging was, en we wisten zeker, op basis van historische ervaring en gezond verstand, de grote schade die zou worden veroorzaakt door de lockdowns. Het argument van onwetendheid hier houdt gewoon geen stand.
De opvattingen in dit artikel zijn de opinies van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijk de standpunten van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (1 november 2022): No Amnesty for Lockdowners.
