Het nieuws op 28 juli werd volledig in beslag genomen door een nieuwe definitiewijziging. Wat iedereen onder recessie verstond, werd plotseling door een regeringsdecreet gewijzigd. Het is geen recessie, zeggen ze.
Alles gaat geweldig, zeggen ze, tenzij je tot de holbewoners behoort die overvloedige en laaggeprijsde energie, voedsel, huisvesting en algehele menselijke welvaart verlangen. Als je eenmaal de prachtige wereld aan de andere kant van de “transitie” – om het favoriete woord van het Witte Huis te gebruiken – begrijpt, zou je dit lijden op de lange duur echt als heilzaam gaan zien.
We kunnen de hele dag discussiëren over de definitie van recessie, maar dat brengt ons niet op de intellectuele plaats waar we moeten zijn. Waar het op neerkomt, is dat wat we nu meemaken afwijkingen van eerdere recessies vertoont, juist omdat het veel erger is. Nog maar een paar maanden geleden maakten velen zich zorgen dat we naar de jaren zeventig zouden terugkeren. Dat beeld is nu achterhaald. Daarna maakten we ons zorgen dat we terug zouden gaan naar de jaren dertig. Mijn vrees is dat we mogen hopen dat dat waar is.
Het Witte Huis heeft het over de lage technische percentages van werkloosheid zonder te verwijzen naar de dalende werkgelegenheidscijfers die nooit hersteld zijn van de lockdowns omdat heel veel mensen de beroepsbevolking gewoon verlaten hebben. Miljoenen Amerikanen die vroeger werk hadden, leven van de erfenis van hun familie of teren op overvloedige werkloosheidsuitkeringen om maar van maand tot maand rond te komen. De echte lonen en salarissen zijn ingestort, de spaarquote is gedaald en de creditcardschuld explodeert.
Het is allemaal moeilijk in een beeld te vatten, maar we kunnen het proberen, nergens duidelijker uitgedrukt dan in de verandering van de reële lonen en besparingen, tegenover de besparingen als percentage van het persoonlijk inkomen. De stabiele openbare gegevens hier gaan terug tot 1960 en hier zien we hoe schokkend deze tijden werkelijk zijn. Het persoonlijke spaargeld is de helft van wat het gewoonlijk was van de jaren 1960 tot 1990, en zelfs zo recent als 2012. Het reële beschikbare persoonlijke inkomen daalt dramatisch.
Je krijgt een beeld van een eens bloeiende natie die wordt geplunderd door plunderende publieke managers.
Hier hebben we te maken met één van de grootste leugens uit de menselijke geschiedenis. Wijze mensen onder ons hebben altijd geweten dat het niet waar kon zijn. Je kunt niet zomaar een economie platleggen en ervoor zorgen dat iedereen rijker is dan ooit. Het duurde niet lang. Na minder dan een jaar kwam de verbazingwekkende rekening. De inflatie heeft een hap van 9,1 procent genomen uit spaargeld, lonen en salarissen. Het heeft bedrijfsinvesteringen kapot gemaakt. Het heeft de langetermijn vooruitzichten van zowel producenten als consumenten om zeep geholpen.
Nu worstelt bijna iedereen tegen alle verwachtingen in om de illusie van welvaart, die op sterven na dood is, in stand te houden.
We kregen de grootste leugen uit de economische geschiedenis voorgeschoteld. Zelfs nu nog geloven veel mensen het. De valse welvaart van 2020-2021 heeft geleid tot een wijdverbreid cynisme onder de bevolking. Een tijd lang leek het erop dat het hele systeem een zwendel was. Er zijn geen grenzen aan wat het parlement kan uitgeven en wat de centrale bank kan drukken. Geld is gewoon papier en er is een oneindige voorraad. Waarom niet alles geven en het zo wijd en zijd verspreiden als welvaart? Wie heeft er werk nodig? Wie heeft er spaargeld nodig? Wie heeft investeringen nodig?
De duivel zelf had geen beter spel kunnen bedenken om alle normale realiteitszin aan diggelen te slaan, de bevolking in verwarring te brengen en de vaste waarden van ontelbare generaties te verwoesten. De grote hersenschim van 2020 heeft ons intuïtieve gevoel voor oorzaak en gevolg op economisch, sociaal en cultureel gebied weggenomen. Het hele systeem van vandaag heeft het gevoel van oplichterij, want dat is wat het is.
De grote econoom Frédéric Bastiat benadrukte in de 19e eeuw dat de werkelijke kosten van beleidsmatig gestuurde vernietiging niet datgene is wat je ziet, maar juist datgene wat je niet ziet. Het zijn de investeringen die niet hebben plaatsgevonden, het inkomen dat we niet hebben verdiend, het spaargeld dat we anders zouden hebben gespaard maar niet opzij hebben gezet, de technologieën die hadden kunnen ontstaan, de banen die anders zouden zijn geschapen, de kunst en de muziek die nooit het daglicht hebben gezien, de vooruitgang die onze tijd zou hebben bepaald maar die we nooit hebben kunnen waarnemen.
Bastiat noemde dit het verschil tussen wat zichtbaar is en wat onzichtbaar is. Er is enig gevoel van abstractie nodig, enig voorstellingsvermogen dat in de verbeelding leeft om een volledig besef te krijgen van de kosten van een dergelijke verwoesting. We zullen nooit de volledige omvang ervan kennen, maar we weten dat het er is. Het onzichtbare bestaat, al was het maar in ongerealiseerde hoop en dromen. De echte economen, zei Bastiat, moeten zien wat niet te zien is.
Een simpel voorbeeld: terwijl het Woodstock muziekfestival plaatsvond tijdens de pandemie van 1968-1969, werden de meeste kunstcentra tijdens deze pandemie genadeloos gesloten, sommige wel twee jaar lang. Tanglewood, één van de meest gerespecteerde kunstinstellingen van ons land, werd gewoon gesloten, alsof kunst en muziek er niet toe deden. Deze enorme onderneming met een waarde van honderden miljoenen zag zichzelf plotseling als overbodig. Over een gebrek aan vertrouwen in cultuur gesproken!
In dit geval waren het alleen regeringen die dit Tanglewood aandeden. De instelling zelf internaliseerde haar eigen waardeloosheid en hield zichzelf veel langer gesloten dan zelfs nodig was. Ze dachten dat ze deugdzaam waren door iedereen veilig te houden. Uiteindelijk verraadden ze alleen hun weldoeners en klanten, om nog maar te zwijgen van de artiesten die van hen afhankelijk waren om open te blijven, zelfs in moeilijke tijden.
Zo ging het met instellingen in het hele land. Kleine bedrijven, burgerverenigingen, kerken, arbeiders, spaarders en investeerders, en zowat iedereen behalve volksgezondheidsbureaucraten, kregen allemaal het gevoel in het beste geval waardeloos te zijn en in het slechtste geval giftige ziekteverspreiders te zijn.
Kortom, als dit slechts een conventionele recessie zou zijn, zouden we van geluk mogen spreken. Wat er gebeurt in de trendlijnen van elke belangrijke metriek is schokkend. Maar de echte verwoesting ligt in het rijk van het onzichtbare: de vooruitgang en de vrijheid waarvan we werden beroofd. We weten wie ons dit heeft aangedaan. Het zijn de mensen die de verwoesting hebben veroorzaakt en het nu transitie noemen.
De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.
Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (29 juli 2022): It’s Worse Than Anyone Wants to Admit
