Nederlandse onderzoekers van bijna-doodervaringen hebben meer dan 70 gevallen verzameld van mensen die naar verluidt hun lichaam hebben verlaten en scènes hebben waargenomen die zij met hun fysieke zintuigen onmogelijk hadden kunnen waarnemen op dat moment.
De details van wat zij zagen – bijvoorbeeld bepaalde handelingen van mensen in het ziekenhuis – konden worden geverifieerd, wat misschien wel het sterkste bewijs is voor het vermogen van de geest om buiten de hersenen te bestaan.
Titus Rivas, Anny Dirven en Rudolf Smit publiceerden deze compilatie in een boek getiteld “Wat een stervend brein niet kan”. Zij zijn op zoek naar financiering om het boek vanuit het Nederlands in het Engels te vertalen. Ondertussen heeft Epoch Times enkele van de gevallen vertaald voor presentatie.
In één geval, beschreven door hartchirurg Lloyd W. Rudy (1934-2012), kwam een patiënt die minstens 20 minuten dood was verklaard, op verbluffende wijze weer tot leven. Niet alleen was zijn opwekking ongewoon; wat hij te zeggen had over de tijd dat hij dood was, kon niet verklaard worden volgens de normale gang van zaken.
Dr. Rudy is afgestudeerd aan de Medische Universiteit van Washington; hij was hoofd van het Hart Programma aan de Medische Universiteit van Georgia; en lid van het eerste harttransplantatieteam aan de Universiteit van Stanford. Op een kerstdag voerden Rudy en zijn assistent Roberto Amado-Cattaneo een operatie uit om een geïnfecteerde hartklep te vervangen. De patiënt leed aan een aneurisme veroorzaakt door de infectie en zou, toen de operatie voltooid was, niet hebben overleefd zonder levensreddende apparatuur.
Nadat de situatie van de patiënt schijnbaar hopeloos werd, schreven de chirurgen een overlijdensakte uit, brachten de vrouw van de man op de hoogte van zijn dood en schakelden de machines uit.
“Om de een of andere reden hadden ze de machine die lichaamsfuncties, zoals de bloeddruk, meet, vergeten uit te schakelen,” schreven de onderzoekers. “Ook hadden ze, voordat ze de patiënt niet meer te redden hadden verklaard, een lange buis met een microfoon aan het uiteinde in zijn lichaam laten zakken om een precieze indruk te krijgen van bepaalde lichaamsfuncties, zoals zijn hartslag.
“Rudy en zijn assistent waren zich al aan het omkleden. Ze trokken allebei hun jassen, handschoenen en maskers uit en stonden in de deuropening. Ze praatten over wat ze hadden kunnen doen en welke medicijnen ze hadden kunnen toedienen om de patiënt te redden.
“Er waren ongeveer 20 tot 25 minuten verstreken sinds de patiënt dood was verklaard. Plotseling leek er een soort elektrische activiteit te zijn … Rudy en zijn assistent dachten dat het een soort hartstuiptrekkingen waren, maar de activiteit nam toe en resulteerde in een hartslag, eerst langzaam en dan sneller.”
Niemand had iets gedaan om de patiënt te reanimeren sinds hij dood was verklaard; de heropleving was spontaan. Het kostte de patiënt een paar dagen om weer bij bewustzijn te komen, maar hij herstelde volledig zonder enig teken van hersenbeschadiging.
Amado-Cattaneo zei: “Ik heb een paar keer meegemaakt dat mensen herstelden van een diepe en lange shock, maar die mensen leefden nog, terwijl in dit geval de man overleden was.”
Zoals bij velen die tijdens een bijna-dood ervaring het lichaam hebben verlaten, beschreef de patiënt een helder licht aan het eind van een tunnel. Het zijn echter de gebeurtenissen die hij in het ziekenhuis waarnam die onderzoekers van bijna-doodervaringen intrigeren en die dit wetenschappelijk willen verifiëren.
De patiënt zag Rudy en Amado-Cattaneo praten; hij beschreef nauwkeurig hun positie in de kamer en hoe ze stonden met hun armen over hun borst gevouwen; hij zag de anesthesist de kamer binnenkomen; maar het interessantste was dat hij de computermonitor van een verpleegster zag met een rij post-it briefjes boven elkaar. De verpleegster had inderdaad telefoonberichten voor Rudy op post-it briefjes gezet en ze in deze opstelling opgeplakt.
De auteurs schrijven: “Rudy wijst erop dat de patiënt de briefjes vóór de operatie niet had kunnen zien, aangezien er op dat moment geen onbeantwoorde oproepen waren geweest. Het is duidelijk dat de manier waarop de post-it briefjes over elkaar op de monitor waren geplakt niet gebruikelijk was, en de patiënt kon niet willekeurig raden hoe de verpleegster de briefjes in dit geval had opgeplakt.
“Rudy concludeert dat de patiënt werkelijk boven zijn lichaam moet hebben gezweefd, omdat hij de kamer en aanverwante zaken niet anders had kunnen beschrijven. Hij veronderstelt dus dat toeval of normale voorkennis geen realistische verklaringen kunnen zijn.”
Ook Amado-Cattaneo kon het fenomeen niet verklaren. Hij bevestigde dat de patiënt nauwkeurig gebeurtenissen beschreef die hij niet had kunnen zien, omdat zijn ogen waren dichtgeplakt om het hoornvlies tijdens de operatie te beschermen.
De machines die zijn levenssignalen in de gaten hielden waren echter niet defect. Zijn hart was gestopt met kloppen en hij vertoonde geen tekenen meer van ademhaling gedurende ten minste 20 minuten. Amado-Cattaneo kon zich de naam van de patiënt echter niet meer herinneren en Rudy was al overleden toen Rivas en zijn collega-onderzoekers de zaak grondiger gingen onderzoeken.
In een artikel gepubliceerd in het tijdschrift Journal of Near-Death Studies, schreven Rivas en Smit over dit geval: “Natuurlijk zou deze zaak compleet zijn als de identiteit van de patiënt kon worden vastgesteld zodat medische dossiers konden worden onderzocht, maar tenzij Amado-Cattaneo zich de naam van de patiënt herinnert, is een dergelijk nader onderzoek niet haalbaar. Nochtans, vanuit ons oogpunt gezien, heeft deze onvolkomenheid slechts in geringe mate een nadelig effect, maar ontkracht geenszins, de kwestie als serieus bewijs voor AVP*.”
Rivas en Smit concludeerden in het tijdschrift: “Wij geloven dat de opeenstapeling van dergelijk anekdotisch bewijs het steeds moeilijker maakt om dit soort gevallen zonder meer naast ons neer te leggen.”
*AVP staat voor “apparently non-physical veridical perception”, of schijnbaar niet-fysieke waarneming, een term die wordt gegeven aan waarnemingen die onmogelijk zouden moeten zijn op basis van de toestand en positie van het fysieke lichaam van de ervaringsdeskundige.
Gepubliceerd door The Epoch Times (23 oktober 2022): Surgeons Find Evidence of a Soul After Patient Describes Operating Room After Declared Dead for 20 Minutes.
