Dit is niet de linkse revolutie van je vader

Commentaar

Radicalen met glinsterende ogen droomden er in de jaren zestig en zeventig van dat ze Amerika zouden overnemen of vernietigen.

Een van hun favoriete motto’s was: “Verander het of raak het kwijt”, zelfs toen de protesten zich richtten op drugs, muziek, ras, klasse, seks, mode — bijna alles en nog wat.

De radicalen van de jaren zestig beleerden Amerika over lange haren en brillen met draadrand, over wie een loser, een square, een bummer was, en wie hip, cool, groovy, mellow en “far out” was. De meeste van deze dwaze revolutionairen waren geen gestoorde Weathermen-moordenaars of SDS-kandidaat-communisten, maar pubers die gewoon deelnamen aan het plezierritje.

Met het einde van de dienstplicht in 1972, het einde van de oorlog in Vietnam, de olie-embargo’s, en een verslechterende economie, verdween de revolutie van de jaren ’60. Cynici beweerden dat de revolutie vooral ging om studenten uit de middenklasse met lang haar die zich op het hoogtepunt van de naoorlogse hoogconjunctuur lieten gaan, hun lusten botvierden en zich er van vergewisten dat ze niet in Vietnam zouden belanden.

Het is niet eens waar dat de jaren ’60 tenminste voor de nodige hervormingen zorgden. De burgerrechtenbeweging en de gelijke rechten voor vrouwen en homo’s waren al voor de hippies ontstaan, net als de folksongs en de vroege rockmuziek.

Wat de revolutie van de jaren ’60 echter deed, was deze trends versnellen — maar ze ook radicaliseren, manipuleren en verruwen.

De strevende “yuppies” van de jaren ’80 waren de natuurlijke opvolgers van de hang-maar-uit “hippies”. De jaren ’60 waren in wezen een narcistische vrijbuiterij waarin “vrijheid” vaak neerkwam op zelfverwennerij en het vermijden van verantwoordelijkheid.

Tegen 1981 maakte de Reagan-revolutie komaf met de uitzichtlozen van de Woodstock-generatie. De meesten werden uiteindelijk volwassen. Zij veranderden hun egocentrische drugs-, seks- en feestimpulsen in fixaties op geld, status en materiële zaken.

De demonstranten van de jaren zestig legden de nadruk op echtscheiding, abortus op bestelling, promiscuïteit, drugsgebruik en eenoudergezinnen. Maar aan het eind van de jaren zeventig en in de jaren tachtig waren de meeste veteranen van de culturele revolutie getrouwd, stichtten ze een gezin, hadden ze een huis gekocht, een baan gekregen en verdienden ze geld.

Deze keer is de linkse aanval van hun nakomelingen anders — en veel onheilspellender. De “woke” kleinkinderen van de vroegere outsiders zijn nu meedogenlozere systematische insiders. De woke en ingeplugde nieuwe gevestigde orde weet hoe geld en macht te gebruiken om Amerika te doen herrijzen als iets wat de stichters en de meeste huidige Amerikanen nooit voor ogen hadden.

Noem één belangrijke instelling die links nu niet controleert en vervormt. De media? De campus? Silicon Valley? Professionele sport? De directiekamer van bedrijven? Stichtingen? De K-12 onderwijsinstelling? De militaire hiërarchie? De “deep state” van de regering? De FBI top?

Politiek links heeft ze allemaal geabsorbeerd. Maar deze keer geloven linkse politici echt dat “met alle mogelijke middelen” niet louter een slogan is. In plaats daarvan is het een model voor het verstoren of vernietigen van Amerikaanse gewoonten, tradities en waarden.

Woke revolutionairen zijn geen bedelaars, landlopers of Grateful Dead groupies. Het zijn zelfs niet een paar idiote en moorddadige terroristen van het Symbionese Bevrijdingsleger die tegen “de Man” vechten.

Zij zijn “de Man.”

Onze revolutionairen van de 21ste eeuw zijn multimiljonairs met slippers, batik T-shirts en neusringen, maar met de absolute macht en het verlangen om te censureren hoe de helft van het land communiceert, of ze volledig te “cancelen”.

Ze komen niet samen in de ruimten van vrije meningsuiting op de campus; zij zijn de campusbeheerders die de vrije meningsuiting verbieden.

Ze protesteren niet buiten het Pentagon; ze zitten binnenin het Pentagon.

Ze zingen niet “eet de rijken”; zij zijn de rijken die eten in de French Laundry van Nappa Valley.

Ze protesteren niet tegen “verstijfde” waarden, want ze zijn intoleranter en puriteinser dan welke Victoriaan ook.

Ze geloven niet in raciale quota’s gebaseerd op “evenredige vertegenwoordiging”, omdat ze racisten zijn die ondervertegenwoordiging van “slechte” raciale groepen en oververtegenwoordiging van “goede” groepen eisen. De kleur van onze huid is hun evangelie, niet de inhoud van ons karakter.

Het zijn top-down revolutionairen. Geen enkele van hun agenda’s, van open grenzen en het veranderen van de grondwet tot kritische rassenleer en het verbieden van schoonbrandende fossiele brandstoffen, wordt ooit gesteund door een meerderheid van de bevolking.

Hun leidend principe is “laat een crisis nooit verloren gaan.” Alleen in tijden van een pandemie, een nationale quarantaine of onstabiele rassenverhoudingen kunnen de nieuwe linkse revolutionairen angst gebruiken om beleid door te drukken dat niemand in rustige tijden zou kunnen verkroppen.

Onze revolutionairen haten andersdenkenden. Ze vernietigen iedereen die vraagtekens zet bij hun door de media bedachte onzin.

De waarheid is hun vijand, en angst is hun wapen. Paranoïde revolutionairen uit de jaren zestig waarschuwden voor George Orwell’s “1984”, maar onze revolutionairen zijn “1984”.

Hoewel deze elitaire linkse revolutie gevaarlijker is dan haar losbollige voorganger uit de jaren ’60, is zij ook kwetsbaarder, gezien haar onhebbelijke, topzware apparaat — maar alleen als het spreekwoordelijke “volk” eindelijk tegen hun waanzin zegt: “Genoeg is genoeg.”

Victor Davis Hanson is een conservatieve commentator, classicus, en militair historicus. Hij is emeritus hoogleraar klassieke talen aan de California State University, senior fellow in klassieke talen en militaire geschiedenis aan de Stanford University, fellow aan het Hillsdale College, en distinguished fellow van het Center for American Greatness. Hanson heeft 16 boeken geschreven, waaronder “The Western Way of War,” “Fields Without Dreams,” en “The Case for Trump.”

De standpunten in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.