Er is geen vacuüm in de geopolitiek, dus moeten we holistisch denken om tot redelijke beoordelingen te kunnen komen. Iran heeft al die jaren overleefd, zelfs toen het onder min of meer strenge sancties stond, deels omdat de regimes in Rusland en China de sancties bleven negeren door olie van het land te kopen en wapens en diplomatieke bescherming aan het land te verkopen.
Vanuit dit gezichtspunt is het zo dat wanneer een land kan worden geholpen om strenge westerse sancties te omzeilen, niet alleen het effect op het gesanctioneerde land wordt verminderd, maar ook de invloed van het land dat de hulp aanbiedt, toeneemt.
Dit is gebeurd met de huidige sancties tegen Rusland. Nadat Rusland overeenkomsten over “onbeperkte samenwerking” met China had ondertekend en had gewacht tot de Olympische Winterspelen waren afgelopen, viel het Oekraïne aan. Toen Visa en Mastercard zich uit Rusland terugtrokken, stapte het Chinese UnionPay in om transacties te verwerken.
En natuurlijk koopt China nu Russische olie en gas voor de helft van de prijs, wat zijn concurrentievoordeel vergroot.
Sinds het begin van de invasie heeft de Chinese Communistische Partij (CCP) de gebruikelijke “twee stappen voorwaarts, één stap terug”-routine toegepast: Rusland steunen en dan weer wat afstand nemen. Het geeft de Westerse regeringen dus de illusie dat China misschien een constructieve rol kan spelen bij de bemiddeling.
Het regime in China is natuurlijk al tientallen jaren bezig zijn dominante positie in de wereld verder uit te bouwen, ziet de Verenigde Staten als zijn voornaamste rivaal, en doet alles wat het kan om de belangen, allianties en sociale cohesie van de VS te schaden. Dit omvat uiteraard steun aan regeringen en organisaties waarvan de acties Amerika ondermijnen, ongeacht of er wel of geen ideologische gelijkenis is tussen die landen en de CCP.
Iran bijvoorbeeld wordt geregeerd door een ogenschijnlijk islamitisch religieus regime, terwijl de CCP anti-religie is en Oeigoerse moslims vervolgt.
Het Chinese regime manoeuvreert zichzelf dus in een positie waarin het gevraagd wordt “gekke” regimes zoals Rusland, Iran en Noord-Korea te matigen – en het voldoet daar graag aan, terwijl het van het Westen voor zijn diensten een zeer hoge prijs vraagt in de vorm van Westerse tolerantie voor zijn wereldwijde overheersingscampagnes in het buitenland en afschuwelijke schendingen van de mensenrechten in eigen land. Terwijl in werkelijkheid al deze regimes lang niet zo moedig zouden zijn zonder de reële en voortdurende economische, diplomatieke en militaire steun van de CCP.
Dit geldt ook in andere omstandigheden.
Neem Israël, bijvoorbeeld. Opeenvolgende Israëlische regeringen hebben de steeds nauwere banden van het land met de CCP, afgezien van de economische voordelen, verklaard door te zeggen dat China minder steun zal geven aan Iran als het goede winstgevende betrekkingen heeft met Israel. Dit heeft echter niet gewerkt, aangezien de campagne van de CCP tegen de Verenigde Staten is gericht en Iran een vijand van de Verenigde Staten is.
Geen enkele hoeveelheid vriendelijkheid van Israël zou deze fundamentele vergelijking kunnen veranderen.
Maar als het verdiepen van de banden met Israël de CCP een heleboel instrumenten of technieken kan opleveren, waaronder technologie voor tweeërlei gebruik, zoals cybertechnologie, en tevens een wig drijft tussen Israël en de Verenigde Staten – dan slaat het twee vliegen in één klap.
Het lijkt erop dat meer regeringen naar hun inlichtingen- en veiligheidsdiensten beginnen te luisteren en beseffen dat sancties minder effect zullen hebben als ze de bron van steun voor de Russische president Vladimir Poetin, het Iraanse regime en Noord-Korea niet aanpakken, en dat de CCP intussen verder “marktaandeel” van het Westen zal veroveren.
De standpunten in dit artikel zijn de mening van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (12 mei 2022): China and Russia Relations Naiveté?
