Katoen uit Xinjiang heeft de beruchte concentratiekampen, dwangarbeid en genocide van het Chinese communistische regime op de Oeigoerse bevolking van Xinjiang aan het licht gebracht. Slavenarbeid is echter een kenmerk binnen de gevangenissen van het regime sinds het einde van de communistische revolutie in 1949, en de sporadische verslagen over deze kwestie hebben nooit voldoende aandacht gekregen van de rest van de wereld.
China-commentator Heng He vertelde aan The Epoch Times dat de enorme winsten die de internationale handel met China oplevert, de wereld ertoe heeft gebracht zich af te keren van de onmenselijke praktijken van de Chinese Communistische Partij (CCP) en daarmee het lijden van de gevangenen heeft verlengd.
Heng zei dat China’s systemen van slavenarbeid in zijn “Heropvoeding door arbeid”-kampen, die voortkomen uit de ideologie van de CCP, dezelfde ideologie vertonen als het motto van het concentratiekamp Auschwitz van de nazi’s: “Arbeit macht frei” (Werken maakt vrij).
Onlangs vertelden enkele vrouwelijke overlevenden van de CCP’s werkkampen aan The Epoch Times hun verhalen over onmenselijke gevangenisslavernij.
Werkdagen van 20 uur
Wang Chunyan, die eigenaar was van een handelsonderneming in China, werd in 2002 en opnieuw in 2007 gevangen gezet wegens het beoefenen van Falun Gong, een spirituele praktijk voor lichaam en geest waar honderden miljoenen volgelingen baat bij hebben gehad.
De voormalige leider van het Chinese communistische regime, Jiang Zemin, besloot in 1999 tot de vervolging van Falun Gong. Sindsdien is een groot aantal Falun Gong-beoefenaars in gevangenissen gezet, gedwongen tot slavenarbeid, gemarteld, gedood en zelfs vermoord voor hun organen.
Wang vertelde The Epoch Times dat ze op 9 januari 2003 naar de vrouwengevangenis van de provincie Liaoning werd gestuurd, waar gevangenen werden gedwongen intensief te werken aan de productie van exportgoederen.
De zware werkdruk begon om zes uur ‘s ochtends, en ging door tot twee uur in de nacht. Voor de maaltijden werd slechts vijf minuten uitgetrokken, en elke gevangene kreeg slechts twee kleine flesjes water – dat wil zeggen 500 ml drinkwater per dag.
Als het quotum niet werd gehaald, beperkte de gevangenis de maaltijden van de gevangenen. Op een bepaald moment tijdens haar gevangenschap werd de lunch drie dagen achter elkaar overgeslagen om de quota van de fabriek te halen, zei Wang.
Door het voortdurende overwerk en de beklemmende sfeer leden veel gevangenen aan allerlei soorten ziekten, zei ze, zoals luchtwegaandoeningen, leverproblemen, eczeem, schurft en verschillende besmettelijke ziekten. Maar het werk stopte nooit, en de producten ondergingen geen enkele sanitaire inspectie of sterilisatie.
Toen ze eenmaal uit China was ontsnapt en naar Amerika was gevlucht, vond ze in de supermarkt veel bekende artikelen die ze eerder in de gevangenis was tegengekomen.
Wang zei dat veel van onze lingerie en ondergoed – vaak gemaakt van mooie materialen maar in de Verenigde Staten tegen goedkope prijzen verkocht – zeker in Chinese gevangenissen zijn gemaakt. “Veel van die [in China gemaakte] katoenen broeken en truien die in Walmart worden verkocht, hebben wij [in de gevangenis] gemaakt,” zei ze.
De mooie verpakkingen van uit China ingevoerde goederen verbergen vaak de meest gruwelijke misdaden. “Er zit veel bloed en tranen achter,” zei ze op 26 maart tegen de Chinese editie van The Epoch Times.
Volgens rapporten van Minghui.org, een in de VS gevestigd platform dat rapporteert over de vervolging van Falun Gong door de CCP in China, produceert de vrouwengevangenis van Liaoning Chinese politie-uniformen en uniformen voor het ministerie van Openbare Veiligheid, het ministerie van Justitie en sommige spoorwegdiensten. Daarnaast is het ook een verwerkingsbasis voor de Chinese exporthandel en produceert het een verscheidenheid aan merkkleding, donsjassen, sportkleding en accessoires zoals handtassen.
De Epoch Times heeft geprobeerd contact op te nemen met de vrouwengevangenis van Liaoning en het Liaoning Prison Administrative Bureau, maar bij de publicatie van dit artikel hadden zij nog niet gereageerd.
Twee keer per dag een toiletpauze
Een andere Falun Gong beoefenaar, Lu Mei (pseudoniem), werd in 2006 opgesloten in het Masanjia heropvoedingskamp in Liaoning en is inmiddels gevlucht.
Lu vertelde de Chinese editie van The Epoch Times dat toen zij daar gevangen zat, de gevangenis groene katoenen T-shirts en camouflage-uniformen voor het Chinese leger produceerde, evenals Italiaanse merkkleding.
Ze zei dat de minimale werkbelasting 12 uur per dag was. “Het eten was slecht en er was maar weinig,” zei ze, eraan toevoegend dat ze in de gevangenis al haar tanden verloor.
De toiletpauzes waren om 10.00 uur en 15.30 uur, en de rest van de tijd was het toilet gesloten. “De nieren [van veel mensen] raakten beschadigd,” zei ze.
“Meer dan twaalf van de gevangenen die ik heb leren kennen, zijn sindsdien gestorven aan nierfalen,” zei Lu.
Nepwimpers
Tong Fang (pseudoniem) zat vroeger gevangen in de vrouwengevangenis van de provincie Heilongjiang.
Ze zei dat de gevangenis 14 productieplaatsen had, waarvan ten minste 8 plaatsen waren uitgerust met assemblagelijnen voor kleding – van het knippen tot aan de eindproducten.
De kleren kwamen in grote rollen, zei ze, en er waren meerdere mensen nodig om zo’n zware rol te dragen. Om afranselingen te voorkomen en alleen maar om te overleven, werkten veel van de gevangenen de hele nacht door, enkel om punten te verdienen op hun prestatielijsten.
De gevangenis produceerde ook accessoires zoals haarspeldjes, wattenstaafjes, tandenstokers, koffiestaafjes, boodschappentassen, valse wimpers, enzovoort.
De gevangenen werden overladen met arbeidsintensieve taken. Als het quotum niet werd gehaald, mocht je niet slapen, kreeg je geen eten en was er puntenaftrek.
In één werkcel zaten meer dan twee dozijn gevangenen opeengepakt om valse wimpers te maken, schouder aan schouder, zonder extra bewegingsruimte. Ook al was het warm op zomerse dagen, de ramen en deuren bleven gesloten om ervoor te zorgen dat de wimpers niet zouden wegwaaien tijdens een briesje.
De gevangenen werkten steeds in dezelfde houding, terwijl het zweet uit hun haar droop. “Onze kleren waren doordrenkt met zweet … je werkte vaak ‘s nachts, en als je het die dag niet kon afmaken, moest je de volgende dag weer overwerken,” zei Tong.
Veel van de gevangenen die aan valse wimpers werkten, eindigden met een leesbril op hun 30ste, aldus Tong. “Het doet pijn aan de ogen, de nek, en velen hadden gezwollen benen na lange uren van werken,” zei ze.
Communistische ideologie: Slavenarbeiders
Commentator Heng He zei dat in de beginjaren van de vervolgingscampagne van de CCP tegen Falun Gong, een groot aantal vervolgde beoefenaars het gebruik van gevangenen door de CCP voor grootschalige productie en export van in de gevangenis gemaakte producten aan het licht brachten. De Amerikaanse regering negeerde destijds bewust de ernst van de zaken, zei hij, waardoor de situatie verergerde.
In 2003 en 2004 rapporteerde de WOIPFG (World Organization to Investigate the Persecution of Falun Gong) hoe in gevangenissen en werkkampen van de CCP gevangen Falun Gong-beoefenaars werden uitgebuit bij de productie van Henan Rebecca Hair Products.
In 2005 onderzocht journalist Jamil Anderlini van de South China Morning Post ook de pruikenfabrikant Henan Rebecca Hair Products, die genoteerd staat op de aandelenbeurs van Shanghai en een populaire ontvanger is van internationale investeringen, onder meer van ING, Morgan Stanley, Deutsche Bank, Merrill Lynch en HSBC, die op dat moment tot de tien grootste aandeelhouders van de beursgenoteerde onderneming behoorden.
Uit een vervolgonderzoek door The Village Voice bleek dat de Amerikaanse regering “het beter vond om China tot verandering aan te sporen terwijl ze met het land samenwerkte”.
Heng zei dat het concessiebeleid van de Amerikaanse regering in die tijd fungeerde als groen licht voor Chinese slavenarbeid.
Het sussende beleid was populair in het Westen, en zelfs de dwangarbeid van arbeiders in de concentratiekampen van Xinjiang werd tot voor kort genegeerd.
Een recent geval dat de gevangenissen en dwangarbeiderskampen van de CCP voor de productie van exportgoederen aan het licht bracht, was in 2012, toen Julie Keith uit Oregon een brief met een smeekbede om hulp vond in een doos met Halloweenversieringen die zij bij Kmart had gekocht.
In de brief stond: “Mensen die hier werken moeten 15 uur per dag werken en hebben geen weekend of feestdagen. Anders worden ze gemarteld, geslagen en onbeschoft behandeld. Bijna geen betaling (10 yuan per maand).” Tien yuan is gelijk aan 1,46 dollar.
De brief kwam van Falun Gong-beoefenaar Sun Yi, die gevangen zat in het Masanjia-arbeidskamp in Shenyang, in het noordoosten van China.
Het incident werd later uitgebeeld in de documentaire “Letter from Masanjia”.
Slavenarbeid is het systematische gevolg van de ideologie van de CCP, aldus Heng. Het dwangarbeiderskamp bestond al voor de Culturele Revolutie en was bedoeld om gevangenen te hervormen door arbeid – een belangrijk onderdeel van de communistische ideologie.
“Het is net als de concentratiekampen van de nazi’s met borden waarop stond: ‘Arbeit macht frei’ (werk maakt vrij). Het is hetzelfde,” zei hij.
Haizhong Ning, Hong Ning, Luo Ya en Gu Xiaohua hebben bijgedragen aan dit verslag.
Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (31 maart 2023): CCP’s Slave-Labor Practices Aided by West Turning Blind Eye, Says China Expert
