Commentaar
Critici van een voorgesteld pandemieverdrag zeggen dat het de autonomie van de VS zou afstaan aan de door China geleide Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). Mainstream media zeggen van niet.
Sinds februari 2022 werken WHO-leden aan een pandemie-responsovereenkomst die zou bestaan onder de grondwet van de Wereldgezondheidsorganisatie. Het ontwerpakkoord zal in 2024 ter overweging worden voorgelegd aan de 77e Wereldgezondheidsvergadering, het besluitvormingsorgaan van de WHO. Volgens het intergouvernementele onderhandelingsorgaan van de WHO zal het akkoord zowel juridisch bindende als niet-wettelijk bindende elementen bevatten.
Artikel 19 van de WHO-Grondwet geeft de Wereldgezondheidsvergadering de bevoegdheid om verdragen of overeenkomsten aan te nemen over alle aangelegenheden die binnen de bevoegdheid van de WHO vallen. In grote lijnen zou dit betekenen dat de WHO verdragen en overeenkomsten kan opstellen over elk aspect van gezondheid.
Artikel 21 breidt deze bevoegdheden echter uit door de Wereldgezondheidsvergadering de bevoegdheid te geven om voorschriften aan te nemen met betrekking tot “sanitaire en quarantainevoorschriften en andere procedures die bedoeld zijn om de internationale verspreiding van ziekten te voorkomen.”
Met andere woorden, de WHO zou bevoegd zijn om te bepalen wanneer en hoe afsluitingen worden uitgevoerd.
Artikel 21 geeft de Wereldgezondheidsvergadering de bevoegdheid om “nomenclaturen met betrekking tot ziekten, doodsoorzaken en volksgezondheidspraktijken” te reguleren, wat betekent dat zij zou bepalen hoe woorden worden gedefinieerd. Zo zouden bijvoorbeeld bepaalde bevoegdheden en maatregelen van kracht worden wanneer een pandemie of noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid wordt uitgeroepen, en de WHO beslist wat een pandemie of noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid is.
Hetzelfde artikel stelt de Wereldgezondheidsvergadering in staat om regels aan te nemen met betrekking tot “normen voor diagnostische procedures voor internationaal gebruik”. De WHO zou dan beslissen hoe testen worden uitgevoerd, hoe vaak, wanneer en welke soorten testen. Bovendien zou de WHO bepalen wat als een positief of negatief testresultaat wordt beschouwd.
Een onderafdeling onder artikel 21—”normen met betrekking tot de veiligheid, zuiverheid en werkzaamheid van biologische, farmaceutische en soortgelijke producten die in de internationale handel worden gebracht”—impliceert dat de WHO in staat zou zijn om medicijnen en behandelingen die zij niet goedkeurt te weren, ongeacht hun werkzaamheid.
De volgende onderafdeling—”reclame voor en etikettering van biologische, farmaceutische en soortgelijke producten die internationaal verhandeld worden”—zou belangrijk kunnen zijn, omdat de etikettering van farmaceutische producten in de Verenigde Staten meestal waarschuwingen over bijwerkingen bevat. Tot COVID-19 werd bijna geen enkel medicijn geëtiketteerd met of geadverteerd met de slogan “veilig en effectief.”
Conservatieven geloven dat het pandemieverdrag inbreuk zal maken op de soevereiniteit van de VS, terwijl de reguliere media zeggen dat dit niet waar is. Volgens The Associated Press wordt het verdrag “beschouwd als een juridisch bindend document“, maar de AP beweert dat er geen handhavingsmechanisme is. De United Nations Foundation verklaarde echter dat hoewel het akkoord landen niet zou dwingen om controle af te staan aan de WHO, het “ook middelen zou vaststellen om regeringen aan te moedigen om zich eraan te houden“. En dit lijkt het deel te zijn dat zorgen baart.
Hoewel er geen specifieke tekst in het verdrag staat dat de WHO lockdowns kan opleggen, is die vrees gerechtvaardigd. Als we kijken naar de reactie op COVID-19, dan zien we dat de WHO het gebrekkige Chinese model van opsluitingen, sluiting van scholen, maskers en sociale distantiëring heeft gepusht—en bijna elk land heeft dat overgenomen. Een internationale overeenkomst zou zo’n reactie alleen maar intensiveren en uniformer maken tussen landen. Daarom beschreef het Mises Institute, een libertaire economische denktank, het verdrag als “het einde van nationale soevereiniteit en vrijheid”. Zelfs Amnesty International heeft het verdrag bekritiseerd en gezegd dat het de mensenrechten niet respecteert.
In februari diende Senator Ron Johnson (R-Wis.) wetsvoorstel S.444 in bij het Congres, dat vereist dat de Senaat elk verdrag of overeenkomst over internationale pandemiepreventie met de WHO ratificeert. Andere vertegenwoordigers van het Congres, zoals Rep. Chris Smith (R-N.J.), hebben hun eigen verklaringen uitgegeven waarin ze eisen dat de Verenigde Staten niet toetreedt tot het verdrag. Sens. Kevin Cramer (R-N.D.) en Jim Risch (R-Idaho) hebben een resolutie ingediend om te voorkomen dat de president het verdrag ondertekent.
In een toespraak voor het Congres in maart zei Cramer het volgende: “De Wereldgezondheidsorganisatie heeft bewezen niet in staat te zijn de Chinese Communistische Partij verantwoordelijk te houden voor haar rol in de COVID-19 pandemie. Het opgeven van de Amerikaanse soevereiniteit aan een internationale entiteit als deze zou de Amerikaanse uitmuntendheid doen verwateren.”
Soortgelijke debatten zijn gaande in het Verenigd Koninkrijk, waar leden van het Britse parlement zich ook verzetten tegen het verdrag, dat volgens hen de WHO de bevoegdheid zou geven om in het hele land sluitingen af te dwingen.
De meningen in dit artikel zijn de meningen van de auteur en komen niet noodzakelijk overeen met die van The Epoch Times.
Gepubliceerd door The Epoch Times (6 juni 2023): WHO Pandemic Treaty Is a Threat to Liberty
