Nieuws Analyse
De Amerikaanse corporate media raken steeds verder verwijderd van de zorgen en aspiraties van de Amerikanen. Volgens verschillende media-insiders die de kwestie grondig hebben onderzocht, zijn deze organisaties dienstbaar geworden aan de elitaire politieke en bedrijfsklasse, en omhelzen ze waarden die steeds meer vreemd zijn aan de gewone man.
Het recente ontslag van Tucker Carlson, voorheen de populairste presentator van Fox News, is enigszins emblematisch voor de bredere kwestie. Wat het netwerk er ook toe bracht hem te ontslaan, het moet zwaarder hebben gewogen dan de voorkeuren van haar publiek en zelfs haar financiële belangen, merkte Sharyl Attkisson op, een onafhankelijke journalist die voorheen bij CBS News werkte.
Attkisson speculeerde dat, wat de opgegeven reden ook was, Carlson “van het podium werd gehaald zodat hij in 2024 niet effectief kan zijn” bij het beïnvloeden van de uitslag van de presidentsverkiezingen, en voegde eraan toe dat het niet de eerste keer is dat zij dit fenomeen opmerkt.
“Ik denk dat er een trend is dat de nieuwsmedia beslissingen nemen die indruisen tegen hun eigen financiële belangen, en dat vertelt je dat er iets anders, of iemand anders, de lakens uitdeelt,” zei ze. “Zo niet, dan zouden ze gewoon de dingen doen die journalistiek gepast zijn en geld opleveren of kijkers bedienen.
“Als ze beslissingen nemen die tegen dat alles ingaan, dienen ze belangen om een boodschap uit te dragen ten behoeve van bedrijfs- of politieke belangen.”
Volgens haar heeft de digitalisering van de media de politieke en commerciële machthebbers in staat gesteld het medialandschap te manipuleren, te infiltreren en te controleren.
“Het is de afgelopen 20 jaar of zo gebeurd,” zei ze, eraan toevoegend dat “ze hebben uitgevonden hoe ze de media volledig kunnen overnemen.”
Dat gaat verder dan de nieuwsuitgevers en omvat ook tech- en sociale mediabedrijven die dienen als digitale nieuwsdistributeurs.
“Het enige wat je hoeft te doen is je mensen daar in dienst nemen en beginnen met het vormgeven van dat beleid. En je hebt heel weinig middelen en weinig geld gebruikt om deze enorme omgeving waar iedereen naartoe gaat voor zijn informatie te controleren,” zei ze.
Het is niet louter vooringenomenheid, zei ze. Er heeft een relatief snelle verschuiving plaatsgevonden van nieuwsdirecteuren die ‘afwijkende’ verhalen verwelkomen naar zij die ze afwijzen.
Als je feiten vond die in strijd waren met wat ze wilden belichten, waren er bepaalde bazen die deze verhalen tegenhielden. En dat werd echt overheersend in de periode van 2012,” zei ze.
Individuele verslaggevers zouden snel de boodschap krijgen.
“Ik heb vrienden bij The New York Times en Pro Publica en andere plaatsen,” zei ze. “Zij begrijpen welke verhalen het niet zullen halen, op geen enkele prominente plaats gepubliceerd zullen worden. Dus gaan ze in een andere richting.”
Het verhaal van de top dienen zou uiteindelijk de verdienste vervangen bij het bepalen van carrièremogelijkheden.
“Het is geen toeval dat deze mensen de belangen dienen en zich dan opwerken omdat de media hun rol als dienaar van deze verhalen hebben aanvaard,” zei ze.
Maar toen ze 10 tot 15 jaar geleden haar bazen en collega’s probeerde te overtuigen om deze trend te keren en barrières op te werpen tegen dergelijke invloeden, kreeg ze weinig bijval.
Een belangrijke reden voor het gebrek aan weerstand tegen dergelijke invloeden lijkt de afstemming van standpunten tussen de media en de politieke elites te zijn.
Nieuwsverslaggeving was vroeger een laagbetaald arbeidersberoep. Met de professionalisering van de media in de 20e eeuw verdienden journalisten beter, maar ze kwamen zelden verder dan de middenklasse.
Het digitale tijdperk decimeerde de lokale pers en leidde tot grote consolidatie. Als neveneffect kunnen de journalisten van vandaag bij de grote gevestigde media gemakkelijk opklimmen tot een salaris van zes cijfers, aldus Batya Ungar-Sargon, adjunct opinieredacteur bij Newsweek.
“Journalisten verdienen nu goed geld, en dat komt omdat er zoveel minder zijn,” zei Ungar-Sargon.
Journalisten komen nu vaak van dezelfde scholen en universiteiten, wonen in dezelfde buurten en bezoeken dezelfde cocktailparty’s als de politieke elite.
“De journalistenklasse is een deel van de elite geworden, en dus zien ze de wereld door een elitaire lens,” zei ze.
Een tijdlang konden de nieuwsmedia wegkomen met een zekere mate van elitarisme – zelfs met een publiek uit de middenklasse – omdat de middenklasse van nature zou streven naar de elitecultuur. Die stelregel lijkt echter veel van zijn kracht te hebben verloren met de opkomst van het progressivisme als de standaardideologie van de elite, samen met diverse postmoderne, marxistische en zelfs maoïstische invloeden.
De ideologie boezemt “haat in tegen elementaire waarden van de middenklasse, zoals de voorkeur geven aan de slachtoffers van een misdaad boven criminelen, of denken dat er maar twee geslachten zijn, of denken dat Dr. [Martin Luther] King gelijk had en dat we moeten streven naar een kleurenblinde samenleving”, aldus Ungar-Sargon.
Het is niets nieuws dat de elite afstand neemt van de waarden van de middenklasse, merkte ze op, eraan toevoegend dat dat zelfs de definitie van de elite zou kunnen zijn.
Maar paradoxaal genoeg zijn de waarden die de elite heeft besloten te schuwen “voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis eigenlijk heel goed en heel acceptabel voor iedereen en bevorderen ze echt het geloof dat we allemaal in waardigheid moeten leven omdat we allemaal zijn geschapen naar het beeld van God,” zei ze.
Volgens Ungar-Sargon zijn het de ideeën die alomtegenwoordig zijn onder de elites die de wenkbrauwen doen fronsen.
“Wat nu de trend is onder de elites, het gendergedoe, dat is gewoon een zeer, zeer, zeer zware last voor normale mensen,” zei ze.
“De esthetiek van de hogere middenklasse is nu transgender-esthetiek, dat is wat door merken wordt opgewaardeerd. … Voor normale mensen die niet naar de universiteit zijn geweest waar ze geleerd hebben dat er een oneindig aantal geslachten is … zal er een fundamentele scheiding zijn.”
Het progressieve narratief over ras, dat ras in elk gesprek en elke context benadrukt, klinkt duidelijk racistisch voor gewone Amerikanen, en ” dat is wat ze het meest afschuwelijk vinden,” zei ze.
Bovendien is de elitecultuur intolerant geworden, zei ze.
“Als je bij wijze van spreken de beer prikkelt en dingen zegt die de elites niet willen horen, is de reactie zo wreed,” zei Ungar-Sargon. “Ze proberen je echt de stad uit te jagen, je uit de ether te verdrijven en het je onmogelijk te maken om ooit nog een mening te hebben.”
Dat, op zijn beurt, heeft artistieke expressie beperkt, volgens haar.
“Alle cultuur en kunst die geproduceerd wordt voor de hogere middenklasse is gewoon verschrikkelijk. Het is gewoon slechte kunst, het is slecht geschreven. Omdat het allemaal doodsbang is om beoordeeld te worden door deze amorele machtswellustige hogere middenklasse die de weg kwijt is en haar waarden heeft verloren,” zei ze.
De digitalisering van de media heeft tot op zekere hoogte gevestigde media als The New York Times in staat gesteld om te overleven, ondanks het feit dat ze het grootste deel van de bevolking steeds meer van zich vervreemden, zei ze.
“In digitale media gaat het niet om de breedte – hoeveel mensen, hoe breed je lezerspubliek is – maar om de mate van betrokkenheid van je kernlezers: hoeveel ze klikken, hoeveel boze reacties ze plaatsen, hoe lang ze op de pagina blijven. En de meest betrokken lezers zijn altijd het meest extreem,” zei ze. “Dus The New York Times begon zich te richten op deze welvarende, elitaire, zeer ‘woke’, linkse, progressieve groep.
Het is niet altijd zo geweest, zei ze.
“Vroeger wilden de elites een krant lezen die hun squashpartner, die Republikein was, ook las,” zei ze.
“Het zou voor een elite 40 jaar geleden of 30 jaar geleden beschamend zijn om een krant te lezen die zo bevooroordeeld was ten gunste van hun standpunt.”
In het afgelopen decennium zijn de elites echter steeds meer geïsoleerd en politiek homogeen geworden, aldus Ungar-Sargon.
“Dat is wat The New York Times is geworden, zodat 91 procent van zijn lezerspubliek nu Democratisch is – omdat het beledigend is voor de intelligentie van Republikeinen om het te lezen,” zei ze.
De meeste gevestigde media lijden in verschillende mate aan hetzelfde probleem, merkte ze op.
“Wanneer slechts 6 procent van de Amerikanen hun stem horen in 96 procent van de media … dat is echt slecht,” zei ze.
Gepubliceerd door The Epoch Times (11 mei 2023): ANALYSIS: Tucker Carlson’s Firing Underscores Legacy Media Divorce From Americans, Media Insiders Say
