In de 21e eeuw is verdeeldheid zo Amerikaans geworden als mama en appeltaart.
Rode staten en blauwe staten, links en rechts, zwart en wit, man en vrouw, rijk en arm: Onze cultuur leert ons anderen te beoordelen op criteria als huidskleur, waar we naar school zijn gegaan en het werk dat we doen, en de generatie waarin we zijn geboren. In plaats van bruggen te bouwen, werken sommige van onze politici, commentatoren en academici verwoed aan het graven van ravijnen.
De kloof tussen jongeren en ouderen krijgt in de media minder aandacht dan andere kwesties, maar ook die is reëel en betreurenswaardig. Soms kan dit generatiemisverstand ook grappig zijn. Hoe vaak heb je mensen van 60 jaar en ouder niet horen zeggen: “Ik begrijp de jeugd van tegenwoordig niet”? Tegelijkertijd klagen mensen van 40 jaar en jonger: “Boomers begrijpen ons gewoon niet.”
Het is eigenlijk jammer, want met al het geknoei en gemodder van ons nationaal onbegrip missen beide groepen kansen om wijsheid, een betere gezondheid en persoonlijke groei te verwerven.
Enkele statistieken
Volgens een studie van de Columbia University voelt 1 op de 3 volwassenen boven de 50 zich eenzaam. De zorg voor een zieke echtgenoot, pensionering, het overlijden van vrienden en andere factoren kunnen ertoe leiden dat deze mannen en vrouwen zich sociaal geïsoleerd voelen. Op hun beurt kunnen ze hun gezondheid verwaarlozen, zich terugtrekken van activiteiten en de televisie aanzetten voor gezelschap in plaats van een vriend of familielid op te bellen.
Ondertussen vertonen millennials, die geboren zijn tussen 1981 en 1996, en de generatie Z die hen opvolgt, nog hogere percentages van isolatie en sociale uitsluiting. Zoek online naar “Millennial eenzaamheid” of “Generatie Z eenzaamheid” en er verschijnen artikelen, gegevens en peilingen waarin ze worden uitgeroepen tot “de eenzaamste generaties”. Sociale media hebben duidelijk niet de plaats ingenomen van persoonlijke vriendschappen.
Gezien deze cijfers en dit algemene gevoel van isolatie bij alle generaties, zou een fusie van deze eenzame harten niet wat geluk kunnen opleveren voor jong en oud?
En er is meer
Naast gezelschap kunnen senioren en hun jongere tegenhangers elkaar echt iets speciaals bijbrengen.
“Van mijn grootvader [heb ik] een goede moraal en het beheer van mijn humeur geleerd,” schreef de Romeinse keizer en filosoof Marcus Aurelius.
De meesten van ons die ouder zijn kunnen zich vinden in de dankbaarheid van de keizer. Net als hij, hebben we misschien een aantal lessen geleerd van onze ouderen, van het vertellen van de waarheid tot het koken van familiefavorieten tot het verwisselen van een autoband. We herinneren ons een leraar die ons door een moeilijke periode loodste, of een werkgever die ons inspireerde om harder te werken en te streven naar uitmuntendheid.
Voorbeelden van zulke mentoren zijn er in overvloed in de literatuur en de film. In de roman “A Soldier of the Great War” van Mark Helprin bijvoorbeeld deelt een oudere professor in de esthetica de lessen van zijn leven met een Italiaanse monteur van 20 jaar. In de film “Secondhand Lions” nemen twee chagrijnige oude avonturiers een jong neefje onder hun hoede en voeden hem op tot man.
En de jongeren? Zij betalen de ouderen terug voor hun lessen en hun vriendschap met een munt die nergens anders te krijgen is. Toen ik begin 50 was, heb ik 12 jaar voltijds les gegeven aan seminaries van thuisonderwijzers. Ik vond vreugde in het horen van de lach van mijn studenten, het kijken naar hun vriendschappen en flirten, het luisteren naar hun dromen, en hen te helpen leren en groeien. Velen van hen volgden vier of vijf jaar lang lessen bij mij, bijvoorbeeld van een schrijfcursus op de middelbare school tot een cursus Engels voor gevorderden. In die tijd raakte ik goed bekend met hen en hun gezinnen. Die jaren van werken met tieners waren de gelukkigste en spannendste van mijn werkzame leven.
Bij het leggen van deze verbanden treden jong en oud op als leraren en leerlingen. De jongeren geven les door hun onschuld en idealisme, de ouderen door hun ervaring en wijsheid. Zet ze samen, en je zou kunnen ontdekken dat je de beste klas ter wereld hebt gebouwd, zelfs als die samenkomt aan de keukentafel of in een plaatselijke koffieshop.
Samenkomen: Enkele opmerkingen voor de oudere bende
Stel, je bent op zoek naar gezelschap, of je wilt gewoon genieten van het gezelschap van jonge mensen. Een manier om te beginnen is door online te zoeken naar “programma’s die oud en jong met elkaar verbinden“, waar je sites vindt die variëren van mentorschap op lagere en middelbare scholen tot het werken met vrijwilligersorganisaties die zich richten op relaties tussen generaties.
Lokale organisaties kunnen je ook in contact brengen met jongeren. Een kennis van mij, 69 jaar, geeft zondag school voor tieners in een kleine kerk en vindt dat werk heerlijk. Een docente van middelbare leeftijd begeleidt mannen van 20 en 30 jaar, meestal via internet, bij het opbouwen van sterkere relaties met hun leeftijdsgenoten.
Natuurlijk liggen dergelijke mogelijkheden ook dichter bij huis. Tienerkleinkinderen, neven en nichten op de universiteit, die 30-jarige die je net hebt aangenomen in de boekhouding, of die nieuwe man in de bouwploeg die er een beetje verloren uitziet – vriendschap sluiten en begeleiden kan je wereld verlevendigen.
Het gaat om de relatie
Interactie met een 5-jarig kleinkind is meestal vrij eenvoudig. Je geeft ze wat lekkers, je leert ze fietsen en je zegt dat je van ze houdt. Het is lief, makkelijk en leuk.
Om tieners en jongvolwassenen aan je te binden heb je andere vaardigheden nodig. Je moet eerst hun respect verdienen, en dat kan alleen door middel van een relatie.
Stel dat je kleindochter, een studente die met vakantie thuis is, in de problemen is geraakt. Haar cijfers zijn laag, ze ziet eruit alsof ze wel wat zon kan gebruiken, en op familiebijeenkomsten zit ze meestal in een hoekje op de bank, met haar telefoon te prutsen. Je kunt haar vragen of het goed met haar gaat, maar tenzij die relatie sterk is, krijg je waarschijnlijk alleen maar een schouderophalen en een gemompelde: “Het gaat wel.”
Gooi die directe benadering overboord. Nodig in plaats daarvan die kleindochter uit in je keuken om te bakken en te koken. Neem haar mee uit winkelen of uit eten in een restaurant. Bel haar regelmatig op als ze weer naar school gaat.
Deze tactiek van het opbouwen van vertrouwen en wederzijds respect geldt over de hele linie. Als u bijvoorbeeld een leidinggevende bent en u wilt invloed hebben op een jongere werknemer, toon dan interesse in hem. Vraag naar zijn ambities en zijn leven buiten het werk. Indien mogelijk, werk samen in plaats van te dicteren.
Aanwezigheid is alles bij het opbouwen van relaties. Het vertrouwen komt later en op een natuurlijke manier.
Luisteren komt op de eerste plaats
Een vriendin van mij ontdekte dat al haar jongere collega’s vrienden hadden die in therapie waren. Nu hebben sommige van die vrienden ongetwijfeld diepgewortelde problemen, maar de meesten van hen zijn waarschijnlijk op zoek naar een luisteraar, iemand die naar hen luistert zonder oordeel of afwijzing. We leven dan wel in het grote tijdperk van de communicatie, maar gezien de hierboven genoemde omvang van de eenzaamheid hebben blijkbaar heel veel mensen, zowel oud als jong, niemand die naar hen luistert.
Dus nogmaals: Wees aanwezig. Luister. Onderbreek niet en oordeel niet. Stel vragen. Denk na voordat je spreekt.
Ons land heeft veel muren op dit moment. Senioren, millennials en de Gen Z ploeg kunnen een aantal van deze barricades neerhalen, samen leren en groeien, en plezier hebben op de koop toe.
Jeff Minick heeft vier kinderen en een groeiend peloton kleinkinderen. Twintig jaar lang gaf hij geschiedenis, literatuur en Latijn aan seminars van thuisstudie studenten in Asheville, N.C. Hij is de auteur van twee romans, “Amanda Bell” en “Dust on Their Wings”, en twee non-fictie werken, “Learning as I Go” en “Movies Make the Man”. Tegenwoordig woont en schrijft hij in Front Royal, Va.
Gepubliceerd door The Epoch Times ( 1 februari 2023): Building Bridges: Adults Young and Old Are Natural Allies
