Oppervlakkig gezien leefde Yalan (een pseudoniem) de Amerikaanse droom. Zij en haar man, beiden arts, waren toegewijde ouders die hun kinderen boven hun succesvolle carrière plaatsten. Maar hun ogenschijnlijk rustige gezinsleven werd verstoord toen hun dochter onthulde dat ze transseksueel was.
Als medisch professional was Yalan geschokt dat haar dochter zichzelf onherstelbare schade zou toebrengen.
Bovendien leek het alsof de hele wereld tegen haar was. Yalan moest vechten tegen gevoelens van isolatie en wanhoop toen ze ontdekte dat de mensen om haar dochter heen niet alleen op de hoogte waren van haar bedoelingen, maar haar zelfs aanmoedigden, terwijl ze de ouders van de tiener in het ongewisse lieten.
Yalan deelde haar verhaal onlangs met The Epoch Times.
‘Iedereen is tegen ons’
Yalan en haar man, christelijke immigranten uit China, wonen nu in het Midwesten. Ze zijn de ouders van drie kinderen – twee zonen en een dochter – die in de Verenigde Staten zijn opgevoed. Hun jongste kind, Mary, is onlangs 19 geworden.
Toen Mary werd geboren, nam Yalan een pauze van vijf jaar in haar medische carrière om zich aan haar kinderen te kunnen wijden. Toen al haar kinderen naar school gingen, begon ze een thuiswerkbaan om haar professionele leven in balans te brengen met haar verantwoordelijkheden thuis.
De grootste bron van trots is ons gezin,” vertelt Yalan. Al hun inspanningen waren erop gericht om een gezonde thuisomgeving voor hun kinderen te creëren.
Daarom veroorzaakte de aankondiging van Mary dat ze transgender was en een geslachtsveranderende operatie wilde ondergaan een schokgolf in hun voorheen vredige gezinsleven.
“Mijn dochter in deze toestand zien is schokkend,” zei Yalan. “We staan machteloos in deze strijd tegen de wereld. Iedereen is tegen ons. Het is een wanhopige situatie.” Ze beschreef een ondraaglijke beproeving die haar gezin verscheurde.
Verraden door scholen, artsen
Toen het koppel China verliet, “hadden we zoveel meegemaakt,” zei Yalan. Ze vertrouwden erop dat het in Amerika beter zou gaan. “We hadden nooit verwacht dat zoiets in ons gezin zou gebeuren.”
In plaats daarvan werd Yalan verraden door het schoolsysteem. “Stuur je kinderen nooit naar openbare scholen”, zegt ze. “Het schoolbestuur toont regenboogvlaggen. Ze beschadigen je kinderen op deze manier en keren ze tegen je.”
Mary was “een voorbeeldig kind”, academisch begaafd en bijzonder goed in wiskunde. “Ze is ongelooflijk ijverig, gedisciplineerd en aardig. Ze is zo’n geweldig kind. We hadden nooit gedacht dat ze problemen zou krijgen,” zei Yalan.
Maar twee maanden voor haar 18e verjaardag maakte Mary onverwachts aan haar ouders bekend dat ze transgender was en dat ze van plan was om na haar 18e in transitie te gaan.
Yalan vergeleek de onthulling met een “donderslag bij heldere hemel”. Haar ouders hadden geen idee van Mary’s worsteling met haar genderidentiteit.
Mary zei dat ze rond haar 12e of 13e aan haar genderidentiteit begon te twijfelen. Ze voelde zich ongemakkelijk met haar lichaam en geloofde dat een overgang haar oplossing zou kunnen zijn.
Zowel openbare als privéscholen speelden een cruciale rol in het vormen van Mary’s gevoelens, zei Yalan. Mary had op een particuliere basisschool gezeten waar al in groep vijf over homoseksualiteit werd gesproken.
Yalan ontdekte nu dat Mary zich tijdens haar eerste jaar op de middelbare school op school als man begon te identificeren en een mannelijke naam aannam. Leraren adviseerden haar om haar genderidentiteit voor haar ouders te verbergen en waarschuwden haar: “Je ouders zijn christenen; ze zullen je verstoten als ze erachter komen. Wij houden het geheim voor je.”
Het ontbrekende puzzelstukje
Hoewel Mary’s openbaring een complete verrassing leek, realiseerde Yalan zich met afschuw dat het eigenlijk het ontbrekende puzzelstukje was dat haar al achtervolgde sinds Mary in de 9e klas zat.
Yalan herinnerde zich dat het gedrag van Mary was veranderd toen ze naar de middelbare school ging. Mary werd steeds afstandelijker en zocht nauwelijks contact met haar ouders.
In eerste instantie deed Yalan dit af als typisch tienergedrag en besloot geduldig te zijn. De geestelijke gezondheid van Mary begon echter snel achteruit te gaan. Ze leed aan ernstige slapeloosheid, vertoonde emotionele instabiliteit en begon zelfs te proberen zichzelf te verwonden.
Yalan raakte gealarmeerd door de toenemende problemen van haar dochter. “Nacht na nacht van slapeloosheid, zelfbeschadiging, emotionele instabiliteit en het onvermogen om normaal te communiceren – het was duidelijk dat ze vocht met interne onrust,” zei Yalan.
Maar ondanks haar pogingen om de worstelingen van haar dochter te begrijpen, raakte Yalan op een dood spoor. Haar navraag op school leverde geen inzichten op. Telkens als ze contact opnam met de school, werd haar verzekerd dat het goed ging met Mary en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Bovendien gingen de goede cijfers van haar dochter niet meteen achteruit.
‘De hele wereld wist het, behalve mijn man en ik’
Yalan ontdekte dat Mary’s leraren, haar klasgenoten en waarschijnlijk ook hun ouders allemaal op de hoogte waren van Mary’s hachelijke situatie. Mary had zelfs haar naam op school veranderd.
Maar, zei Yalan, “Niemand had het ons verteld.” Ze was getuige van de pijn van haar dochter zonder te begrijpen waar die vandaan kwam.
“Mijn man en ik zagen ons kind elke dag worstelen, het was zo pijnlijk.” Maar ze hadden geen idee wat er werkelijk achter het leed van hun dochter zat.
Het verzwijgen ging verder dan het schoolterrein. Zelfs Mary’s broers, onder invloed van het schoolmilieu, verzwegen de waarheid voor hun ouders. Ze waren al jaren op de hoogte van Mary’s situatie en hadden haar geadviseerd dit niet aan haar ouders te vertellen.
Dit gebrek aan een gedeeld perspectief op genderkwesties leidde tot een ernstige communicatiestoornis binnen het gezin.
“In wezen luistert geen van onze kinderen meer naar ons,” bekende Yalan.
Schokkend genoeg hield Mary’s kinderarts niet alleen de informatie achter, maar plande ze ook proactief een afspraak voor haar in een genderkliniek.
“Het is beangstigend hoe artsen zich tegenwoordig gedragen. Sinds wanneer maken artsen poliklinische afspraken voor [minderjarige] patiënten?” vroeg Yalan.
Te laat
In oktober 2021 onthulde Mary, nu een laatstejaars op de middelbare school en net twee maanden voor haar 18e verjaardag, eindelijk haar transgenderidentiteit aan haar ouders.
De onthulling werd ingegeven door de angst dat haar moeder per ongeluk haar nieuwe naam en mannelijke identiteit zou ontdekken tijdens een aanstaande ouderbijeenkomst op school.
Als medisch professional legde Yalan haar dochter uit dat iemands geslacht wordt bepaald door de genen en niet kan worden veranderd door chirurgie of andere methoden. Ze sprak haar overtuiging uit dat zogenaamde transgenderzorg aanzienlijke schade toebrengt aan gezonde lichamen.
“Artsen worden verondersteld levens te redden, niet het lichaam van gezonde tieners te beschadigen met medicijnen en operaties. Het is volstrekt immoreel en verkeerd,” betoogde Yalan.
Ondanks de smeekbeden van haar moeder bleef Mary ervan overtuigd dat ze in het verkeerde lichaam was geboren. Toen Yalan beweerde dat Mary van jongs af aan gezond was geweest en dat het probleem eerder psychologisch was, antwoordde Mary: ” Dit is hoe ik denk, dus ik wil mijn lichaam veranderen”.
In een wanhopige poging om de transitie van haar dochter te stoppen, zocht Yalan hulp bij elke denkbare bron, maar de deuren vielen voor haar neus dicht.
‘Alsof we tegen de hele wereld vechten’
“Iedereen spoort haar aan om van geslacht te veranderen; iedereen steunt haar,” merkte Yalan op. “We probeerden overal hulp te vinden, van de kerk, van onze vrienden, maar we vonden geen steun. Niemand kwam naar ons toe om ons te helpen; iedereen steunde de transitie.”
Yalan vond de stilte van de ouders wiens kinderen met Mary waren opgegroeid oorverdovend. Eén ouder stelde zelfs voor: “Laat het kind doen wat ze wil; zolang ze gelukkig is, moet je haar steunen.”
In plaats daarvan wijdden Yalan en haar man hun energie aan het vinden van een gekwalificeerde hulpverlener om hun dochter te helpen met mogelijke geestelijke gezondheidsproblemen. Hun inspanningen bleken echter vruchteloos.
Yalan vertelde dat de American Psychological Association, de American Pediatric Association en de American Medical Association gendertransitie allemaal ondubbelzinnig ondersteunen en bekrachtigen.
“Deze instellingen versterken je genderidentiteit als je beweert genderdysforie te hebben, door je onder druk te zetten en te dwingen medicijnen te slikken en een transitieoperatie te ondergaan,” zei ze.
Yalan merkte op dat niet alleen artsen en leraren zwegen, maar dat haar pogingen om hulp te zoeken bij kerken in haar woonplaats ook niets opleverden, omdat pastoors vermeden om over de kwestie te praten.
De hele samenleving, inclusief de kerk, lijkt zwijgzaam over de transgenderkwestie, merkte ze op. Erger nog, veel kerken hijsen nu de regenboogvlag.
“We dwalen in het duister, niet in staat om met iemand te praten,” klaagde ze.
‘Een enorme leugen’
Yalan herinnert zich dat ze zich steeds hulpelozer voelde naarmate Mary haar 18e verjaardag naderde. “Ik kan niets doen. Iedereen moedigt haar aan en ze is oud genoeg dat ik me er niet mee kan bemoeien. Elke dag voelen we ons in het nauw gedreven, zonder uitweg; onze enige toevlucht is bidden.”
Mary’s geestelijke gezondheid verslechterde na haar openbaring en haar slapeloosheid nam toe. Het leidde tot zoveel gemiste schooldagen dat ze bijna niet kon afstuderen.
In mei 2022, na haar afstuderen, verliet Mary het huis omdat haar ouders weigerden hun zegen te geven aan haar transitie. Yalan was er kapot van.
Ze dacht boos terug aan hoe haar dochter, ondanks haar geestelijke problemen, tienen had gehaald tot aan haar eerste jaar op de middelbare school.
“Ons geweldige kind is door de maatschappij in deze toestand gebracht. Ze kan zich niet ontspannen, kan niet slapen, doet aan zelfbeschadiging, heeft zelfmoordneigingen en slaagde er bijna niet in om af te studeren,” zei ze. “We konden op geen enkele manier begrijpen waarom ze zo is geworden.”
“Mensen houden vol dat ze in transitie moet om beter te worden,” zei Yalan, “Wat een enorme leugen.”
Yalan had de leraren van Mary verteld dat de tiener zichzelf pijn deed, maar ze leken het als een normale gebeurtenis te beschouwen. Ze speculeerde dat er misschien veel kinderen in soortgelijke situaties waren en dat scholen misschien een geslachtsverandering voorstonden als een manier om psychologisch leed te verzachten.
De nieuwe rode garde
Yalan en haar man hebben de Chinese Culturele Revolutie meegemaakt. Ze zeggen dat er parallellen zijn tussen wat er in Amerika gebeurt en die nachtmerrieachtige tijd in de geschiedenis van China.
Voor Yalan zijn voorstanders van een radicale genderideologie vergelijkbaar met de Rode Gardes uit die tijd, die erop uit waren om de traditionele cultuur te ontmantelen en familiebanden te verbreken.
“Het is een vorm van pseudoreligie voor kinderen geworden,” zei Yalan. Ze vergeleek het met het beeld dat de Chinese Communistische Partij (CCP) schetst van het communisme als een ideaal van gelijkheid, broederschap en acceptatie – een ontsnapping uit een onderdrukkende samenleving.
Volgens haar lijkt het eigenlijke doel echter te zijn om van iedereen leden van de LGBT-gemeenschap te maken. “Het gaat niet om gelijkheid; het gaat om controle.”
“In werkelijkheid zit er een kracht achter dit alles, die er macht door verkrijgt, die al deze mensen controleert, die het meest kritieke fundament van de samenleving vernietigt – familie en morele ethiek. Dit gebeurde in China.”
Net als de enorme maatschappelijke omwenteling van de Culturele Revolutie, holt deze kracht de fundamenten van de samenleving uit. “Traditionele concepten, familie, orde – alles ligt aan diggelen.”
‘Ze hebben echte zorg en liefde nodig, iemand die ze de waarheid vertelt’
“Wie weet niet dat het geslacht mannelijk en vrouwelijk is?” vraagt Yalan retorisch.
De huidige drang om niet alleen mannetjes en vrouwtjes te erkennen, maar ook een heleboel andere genders, is in wezen hersenspoeling, vindt ze. Voor haar is het een politieke beweging die iedereen probeert te dwingen om een leugen in stand te houden.
“Het is angstaanjagend; precies zoals de communistische partij.” Mensen worden op grote schaal misleid, vindt Yalan.
Toch heeft de pijn van het zien worstelen van haar dochter haar veel empathie gegeven voor degenen die ze “slachtoffers” noemt: kinderen en tieners die zich identificeren als transgender. “Zij zijn een zeer, zeer gepijnigde groep mensen,” zei ze.
Jongeren met genderproblemen zijn “vaak erg gevoelig van binnen; ze zijn intelligent, houden vooral rekening met de gevoelens van anderen en zijn vol mededogen. Misschien zijn ze ooit diep gekwetst geweest.”
Yalan vraagt zich ook af of een of ander trauma de beslissing van haar dochter kan hebben beïnvloed. Misschien zal ze het nooit weten.
Wat ze wel weet is dat transgenderjongeren “echt worstelen in duisternis en pijn”. Ze zijn ervan overtuigd dat een transitie hun problemen zal oplossen.
In plaats daarvan hebben ze “echte zorg en liefde nodig, iemand die hen de waarheid vertelt.”
Valse liefde: Zoals een drugsverslaafde zijn gang laten gaan
Het geval van haar dochter is een goed voorbeeld, zegt ze, met familieleden en vrienden die haar transitie goedkeuren door het met haar eens te zijn: “Ja, je bent een jongen.”
Voor Yalan is het idee dat je in het verkeerde lichaam geboren bent inherent misleidend; niemand wordt in het verkeerde lichaam geboren. Beweren dat een meisje een jongen is terwijl ze biologisch gezien een meisje is, is een “enorme leugen” die hun verwarring vergroot in plaats van hen te helpen.
Deze “valse liefde” is als het aanbieden van drugs aan een verslaafde, zegt ze.
Yalan erkent dat jongeren met genderproblemen inderdaad te maken kunnen hebben met pijn en mogelijk psychologische problemen. Het antwoord is volgens haar echter om hen te helpen die psychologische problemen op te lossen in plaats van misbruik te maken van hun kwetsbaarheid.
Voor Yalan is het afschuwelijk en onbegrijpelijk om hen te begeleiden naar behandelingen zoals hormoontherapie of operaties, die volgens haar ongepast en schadelijk zijn.
Leef niet met leugens
“Bedenk hoe angstaanjagend en gevaarlijk deze leugen is. Niemand vertelt haar de waarheid en dit is nu de situatie in heel Amerika.”
De maatschappij is medeplichtig aan het voeden van de leugen, zei Yalan: “Wat gezegd wordt, wordt geloofd, niet wat echt is. Dus iedereen liegt en dat is angstaanjagend.”
De leugen wordt gevoed aan kinderen, wat het nog verschrikkelijker maakt. “In hun verwarring ervaart een eenvoudig, gelukkig kind plotseling pijn, en in deze pijn liegen we allemaal tegen hen. Hoe beklagenswaardig is dit kind.”
“Er zal vergelding komen in de toekomst. We zullen hier allemaal een hoge prijs voor betalen,” zei Yalan.
Maar, benadrukte ze, er is iets dat gedaan kan worden, en iedereen kan het doen: “Iedereen heeft de verantwoordelijkheid om een standpunt in te nemen in duidelijke en waarheidsgetrouwe situaties. Als iedereen liegt, wordt de samenleving ongelooflijk slecht. Dit is wat er in China gebeurt.”
In dit artikel worden pseudoniemen gebruikt om de veiligheid en privacy van de familie te beschermen.
Kerry Xue heeft bijgedragen aan dit artikel.
Gepubliceerd door The Epoch Times (18 augustus 2023): Chinese-American Mom: Gender-Confused Children Are Victims of an Enormous Lie
