Ivermectine is geprezen als een “wondermiddel” en, volgens het UNESCO-wereldwetenschapsrapport, een essentieel onderdeel van “een van de meest triomfantelijke volksgezondheidscampagnes die ooit in de ontwikkelingslanden zijn gevoerd”.
Sinds het begin van de COVID-19 pandemie hebben de National Institutes of Health (NIH) en aangesloten gezondheidsautoriteiten ivermectine echter luidkeels afgeraden als mogelijke behandeling van het virus.
Hoewel de Food and Drug Administration (FDA) ivermectine heeft goedgekeurd voor menselijk gebruik bij de behandeling van aandoeningen veroorzaakt door parasieten, heeft zij er ook op aangedrongen dat van ivermectine “niet is aangetoond dat het veilig of effectief is” bij de behandeling van COVID-19.
In een bericht op sociale media dat viraal is gegaan, bestempelde de FDA het als een geneesmiddel voor paarden en niet geschikt voor menselijke consumptie: “Je bent geen paard. Je bent geen koe. Serieus, allemaal. Stop ermee.”
De post haalde de krantenkoppen en was een van de meest succesvolle social media campagnes van de FDA. Toch lijken onderzoeksresultaten de aanbevelingen van de volksgezondheidsorganisatie tegen te spreken.
Een groeiende hoeveelheid onderzoek toont aan dat ivermectine een essentiële behandeling voor COVID-19 is. Veel artsen hebben het middel geprezen om zijn brede en toch effectieve antiparasitaire, antivirale, antibacteriële, ontstekingsremmende, kankerbestrijdende en autofagische eigenschappen.
Ivermectine: Het begin van antiparasitisme
Ivermectine maakte naam door zijn belangrijke voordelen bij de behandeling van parasitaire infecties.
In 1973 vonden Satoshi Omura en William C. Campbell, die samenwerkten met het Kitasato Instituut in Tokio, een ongewoon type Streptomyces-bacterie in Japanse grond in de buurt van een golfbaan.
In laboratoriumstudies ontdekten Omura en Campbell dat deze Streptomyces-bacterie muizen kon genezen die besmet waren met de rondworm Heligmosomoides polygyrus. Campbell isoleerde de actieve bestanddelen van de bacterie, noemde ze avermectines en de bacterie kreeg zo de naam S. avermitilis.
Ondanks tientallen jaren wereldwijd zoeken, hebben onderzoekers nog steeds geen ander micro-organisme gevonden dat avermectine kan produceren.
Door één van de bindingen van avermectine via een chemisch proces te veranderen, ontstond ivermectine, dat succesvol bleek bij de behandeling van onchocerciasis en lymfatische filariasis, beide slopende ziekten die veel voorkomen in de ontwikkelingslanden.
Hoewel de brede antiparasitaire functies niet goed worden begrepen, is het bekend dat ivermectine het zenuwstelsel van parasieten binnendringt, de werking van hun neuronen uitschakelt en hen mogelijk inactiveert en doodt.
Als onderdeel van een donatiecampagne die in 1988 door Merck & Co, Inc., de fabrikant van ivermectine, werd gelanceerd, werd het geneesmiddel in Afrika gebruikt om rivierblindheid te behandelen. Rivierblindheid, ook wel onchocerciasis genoemd, is een tropische ziekte die wordt veroorzaakt door Onchocerca volvulus wormen. Het is wereldwijd de op één na meest voorkomende oorzaak van besmettelijke blindheid.
De Onchocerca wormen rijpen in de huid van een geïnfecteerd individu (“de gastheer”). Na de paring kunnen de vrouwelijke wormen tot 1000 microfilariën per dag in de huid van de gastheer loslaten; de vrouwelijke wormen leven 10 tot 14 jaar. De aanwezigheid van deze wormen kan leiden tot littekens in de weefsels en, wanneer microfilariae het oog binnendringen, kan dit leiden tot slechtziendheid of volledig verlies van het gezichtsvermogen.
De Wereldgezondheidsorganisatie schat dat wereldwijd 18 miljoen mensen besmet zijn en dat 270.000 mensen blind zijn geworden door onchocerciasis.
Toen Merck ivermectine verspreidde in gebieden die het zwaarst getroffen waren door de ziekte, kwam de behandeling de algemene gezondheid van de bewoners ten goede en leidde tot economisch herstel. Ivermectine verving eerdere medicijnen die verwoestende bijwerkingen hadden.
“Ivermectine bleek vrijwel geschikt om Onchocerciasis te bestrijden,” schreef Omura in een studie waar hij in 2011 medeauteur van was.
Ivermectine is ook effectief gebleken tegen lymfatische filariasis, bekend als elephantiasis. Parasitaire wormen die door de beet van een besmette mug worden overgebracht, kunnen groeien en zich ontwikkelen in lymfevaten, die de waterhuishouding van het lichaam regelen. Als bepaalde vaten verstopt raken, kunnen de gebieden—meestal de benen en geslachtsorganen—opzwellen, waarbij de benen uitgroeien tot olifantachtige stompjes.
Wereldwijd zijn meer dan 120 miljoen mensen besmet, waarvan 40 miljoen ernstig arbeidsongeschikt en verminkt zijn.
De Wereldgezondheidsorganisatie heeft ivermectine als essentieel geneesmiddel aangemerkt en vele landen geadviseerd jaarlijkse campagnes te voeren om de mensen van deze parasieten te verlossen. Dergelijke aanbevelingen zijn een solide bewijs van de veiligheid van ivermectine.
Voor hun werk, waaronder de ontdekking van avermectine, behoorden Omura en Campbell in 2015 tot de drie ontvangers van de Nobelprijs in de Fysiologie of Geneeskunde.
Het is een onmisbaar geneesmiddel voor de onderontwikkelde wereld, met ongeveer 3,7 miljard doses toegediend als onderdeel van wereldwijde campagnes in de afgelopen 30 jaar. Tot op heden blijft ivermectine een onmisbaar geneesmiddel in tropische gebieden en een essentieel middel bij de behandeling van onchocerciasis, lymfatische filariasis, strongyloidiasis en schurft.
Ivermectine en COVID-19
Analyses van studies over ivermectine hebben aangetoond dat het doeltreffend is als preventie, als behandeling van acute COVID-19, en in gevorderde stadia van infectie door het virus.
1. Ivermectine als profylaxe
Profylaxe grijpt in in de eerste fasen van de COVID-19-infectie, die voornamelijk asymptomatisch is, wanneer het virus zich vermeerdert om de virale belasting te verhogen—symptomen treden op na een piek in de virale belasting.
Ivermectine kan doeltreffend zijn in de vroege stadia van de infectie. Buiten de cellen kan ivermectine zich hechten aan delen van het virus, waardoor het immobiliseert en voorkomt dat het menselijke cellen binnendringt en infecteert.
Ivermectine kan ook de cel binnendringen om te voorkomen dat het virus zich vermeerdert. SARS-CoV-2 heeft celreplicatie nodig om meer van het virus te maken; ivermectine hecht zich aan een eiwit dat cruciaal is voor dit proces en blokkeert het, waardoor de virusproductie wordt verhinderd.
Bovendien kan ivermectine uit de huid worden opgenomen en lange tijd in vetcellen worden opgeslagen.
“Omdat het in vet oplosbaar is, wordt het opgeslagen en komt het langzaam vrij, [dus] als je eenmaal een profylactische dosis hebt genomen, en ik denk dat het een cumulatieve dosis van ongeveer 400 mg is, is je risico om COVID te krijgen bijna nul en kun je er eigenlijk een tijdje mee stoppen,” zei Dr. Paul Marik, een veel gepubliceerde specialist in kritieke zorg met 500 collegiaal getoetste artikelen op zijn naam, in een interview met The Epoch Times.
Marik is medeoprichter van de Front Line COVID-19 Critical Care Alliance (FLCCC), een groep artsen die in de eerste dagen van de pandemie is opgericht en zich toelegt op de behandeling van COVID-19. Volgens interviews hebben veel artsen van de groep COVID-19 met succes behandeld met ivermectine. De andere medeoprichter van de organisatie, Dr. Pierre Kory, heeft een boek geschreven over het gebruik van ivermectine en de controverse tijdens de pandemie.
Dr. Sabine Hazan, een gastro-enteroloog met 22 jaar ervaring in klinisch onderzoek, vertelde The Epoch Times dat zij het gebruik van ivermectine slechts korte tijd bij kritieke patiënten zou adviseren in plaats van het gebruik ervan als profylaxe aan te bevelen.
Voortdurend gebruik van ivermectine—zoals met alle geneesmiddelen—kan het lichaam afhankelijk maken van het geneesmiddel in plaats van zichzelf te herstellen.
2. Ivermectine voor vroege en acute COVID
Uit vele collegiaal getoetste studies is gebleken dat ivermectine, wanneer het alleen of in combinatie met andere therapieën wordt gebruikt bij symptomatische patiënten, de beademingstijd, de hersteltijd en het risico van progressie naar ernstige ziekte vermindert. (pdf 1, pdf 2, pdf 3)
Dit is waarschijnlijk te danken aan de ontstekingsremmende rol van ivermectine in meerdere gebieden, door het opruimen van de virale deeltjes door ze te immobiliseren, de ontsteking te verminderen en de mitochondriale werking te verbeteren.
Stel dat de vroege virale replicatie niet snel genoeg wordt gecontroleerd en opgeruimd door het immuunsysteem van het lichaam. In dat geval kan de infectie ernstig of zelfs hyperinflammatoir worden, met mogelijk systemisch orgaanfalen tot gevolg.
Ivermectine kan ook rechtstreeks samenwerken met immuunsystemen, waardoor ontstekingen worden onderdrukt en de kans op een cytokinestorm wordt verkleind. Een cytokinestorm treedt op wanneer het immuunsysteem hyperactief en hyperinflammatoir is. Hoewel ivermectine kan helpen het virus en zijn deeltjes op te ruimen, kan de ontstekingstoestand van de weefsels en de organen vaak meer schade aanrichten dan het virus zelf.
Ivermectine verbetert waarschijnlijk ook de darmgezondheid, die een essentiële rol speelt in de immuniteit door te voorkomen dat bacteriën en virussen mensen via de darm besmetten.
In een gepubliceerd onderzoek stelde Hazan de hypothese dat ivermectine COVID-19 patiënten helpt door de niveaus van Bifidobacteriën—gunstige bacteriën—in de darmen te verhogen.
Als CEO en oprichter van haar eigen onderzoekslaboratorium voor genetische sequencing, ProgenaBiome, merkte Hazan dat de Bifidobacterieniveaus in haar ontlasting stegen nadat ze ivermectine had genomen. Kritische COVID-patiënten zouden “nul Bifidobacteriën” hebben, wat vaak een teken van slechte gezondheid kan zijn.
In haar collegiaal getoetste studie over hypoxische patiënten merkte zij op dat COVID-patiënten met lage zuurstofniveaus door de cytokinestormen in hun longen binnen enkele uren na toediening van ivermectine verbeterden.
“Als mensen sterven aan COVID, sterven ze aan de cytokinen—ze konden niet meer ademen. Het is bijna een anafylactische reactie. Dus als je ze ivermectine geeft op het moment dat ze op het punt staan te sterven, stimuleer je de Bifidobacteriën [en verhoog je hun zuurstof],” zei Hazan.
Zij legde uit dat ivermectine een gefermenteerd product is van Streptomyces bacteriën. Streptomyces behoren tot dezelfde groep als de Bifidobacteriën, wat kan verklaren waarom ivermectine de Bifidobacteriën tijdelijk versterkt.
Ivermectine helpt ook bij de mitochondriale functie. Tijdens ernstige COVID-19 krijgen patiënten vaak te maken met longdisfuncties als gevolg van longontsteking, waardoor de zuurstofstroom vermindert. Dit kan stress veroorzaken bij de mitochondriën, wat leidt tot vermoeidheid en, indien ernstig, kan leiden tot cel- en weefseldood. Van ivermectine is aangetoond dat het de energieproductie verhoogt, wat erop wijst dat het gunstig is voor de mitochondriën.
Bovendien kan ivermectine binden aan het spike-eiwit—een kenmerkend structureel kenmerk van het COVID-virus dat een cruciale rol speelt in de pathogenese ervan. Bij systemische ziekte kan het spike-eiwit in de bloedbaan terechtkomen en zich binden aan rode bloedcellen om bloedklonters te vormen. Ivermectine kan de vorming van bloedstolsels in het lichaam voorkomen.
3. Ivermectine voor long COVID en symptomen na vaccinatie
Het aantal studies ter ondersteuning van ivermectine voor de behandeling van lange COVID- en post-COVID-19-vaccinsymptomen is beperkt. Artsen die deze aandoeningen behandelen hebben echter succesvolle resultaten waargenomen met ivermectine.
Een Argentijnse studie gepubliceerd in maart 2021 is de enige collegiaal getoetste studie die ivermectine evalueert voor long COVID.
Onderzoekers ontdekten dat bij patiënten die long COVID-symptomen rapporteerden—waaronder hoesten, hersenmist, hoofdpijn en vermoeidheid—ivermectine hun symptomen verlichtte.
Mechanistisch gezien kan ivermectine de autofagie verbeteren. Dit proces wordt gewoonlijk uitgeschakeld tijdens COVID-19 infecties. Door autofagie weer in te schakelen, kan ivermectine de cellen helpen restanten van virale eiwitten op te ruimen, waardoor de cel weer stabiel wordt.
Net als bij acute en ernstige COVID-19 veroorzaakt chronisch spikeiwit ontstekingen, en ivermectine kan dergelijke reacties verminderen door ontstekingswegen te onderdrukken en de schade aan weefsels en bloedvaten te verminderen.
De veranderde volksgezondheidsboodschap over Ivermectine
Het standpunt van de NIH over ivermectine is meermaals gewijzigd.
Vroeg in de pandemie was er weinig informatie over ivermectine als mogelijke behandeling van het virus.
De eerste studie waarin ivermectine als mogelijke behandeling van COVID-19 werd genoemd, kwam in april 2020 uit Australië. Onderzoekers dienden ivermectine toe aan met SARS-CoV-2 geïnfecteerde apen niercellen in het laboratorium en vonden het middel in zeer hoge doses heilzaam. De onderzoekers concludeerden echter dat verdere studie nodig was. Veel gezondheidsinstanties, waaronder de NIH, de CDC en andere regelgevende instanties voor de wereldgezondheid, concludeerden dat ivermectine het virus alleen bij toxische niveaus kon doden.
Zelfs nu luidt de verklaring van de NIH over ivermectine voor COVID-19: “Van ivermectine is aangetoond dat het de replicatie van SARS-CoV-2 in celculturen remt. Uit farmacokinetische en farmacodynamische studies blijkt echter dat voor het bereiken van de plasmaconcentraties die nodig zijn voor de in vitro vastgestelde antivirale werkzaamheid, doses nodig zijn die tot 100 maal hoger zijn dan die welke voor gebruik bij de mens zijn goedgekeurd.”
In oktober 2020 werd de eerste klinische studie die de voordelen van ivermectine aantoonde, gepubliceerd door het tijdschrift CHEST. De studie toonde aan dat ivermectine het sterftecijfer bij COVID-19-patiënten vermindert en trok onmiddellijk de aandacht.
De hoofdauteur van de studie, Dr. Jean-Jacques Rajter, is een arts gespecialiseerd in longgeneeskunde.
Rajter gaf een getuigenis van zijn bevindingen aan de Senaatscommissie voor Binnenlandse Veiligheid en Overheidszaken in december 2020.
De dag nadat hij de Australische studie had gezien, verslechterde een van zijn COVID-patiënten dramatisch van een normale ademhaling op kamer zuurstof niveau tot een noodzaak tot intubatie. De zoon van de patiënt smeekte Rajter zijn moeder te redden met alle beschikbare opties. Rajter zag in dat hydroxychloroquine niet effectief zou zijn in de gevorderde stadia van COVID. Na veel wikken en wegen probeerde hij ivermectine.
“De patiënt verslechterde nog ongeveer 12 uur zoals verwacht, maar stabiliseerde na 24 uur en verbeterde na 48 uur. Hierna hadden nog twee patiënten soortgelijke problemen en werden behandeld met het op ivermectine gebaseerde protocol. Op basis van ervaring zouden deze patiënten het slecht hebben moeten doen, maar ze hebben het allemaal overleefd,” luidde de verklaring.
Er werden meer klinische studies gepubliceerd die de voordelen van ivermectine als profylactische behandeling aantoonden. (pdf 1, pdf 2).
De bevindingen moedigden het gebruik van ivermectine aan bij artsen die wanhopig op zoek waren naar een remedie.
Ondertussen was in oktober 2020 het onderzoek naar COVID-19 vaccins en het gebruik van remdesivir om het virus te behandelen al in volle gang.
Volgens de FDA moet aan specifieke criteria worden voldaan om de EUA (Emergency Use Authorization) voor vaccins en medicijnen te verlenen, waaronder dat er “geen adequate, goedgekeurde en beschikbare alternatieven” zijn.
Sommige artsen zeggen dat als het gebruik van ivermectine voor COVID was goedgekeurd, dit de EUA’s voor vaccins en remdesivir ongeldig zou hebben gemaakt.
Na de Australische studie publiceerde de FDA een verklaring, “FAQ: COVID-19 and Ivermectin Intended for Animals”, waarin het gebruik van ivermectine bij dieren wordt benadrukt en het gebruik van ivermectine voor COVID-19 wordt afgeraden.
De NIH ontraadde ook het gebruik van ivermectine, zij het kortstondig. Op 14 januari 2021 veranderde de NIH haar verklaring en schreef dat er geen bewijs was om het gebruik van ivermectine aan te bevelen of af te keuren. In april 2022 veranderde de verklaring echter in het sterk afkeuren van het gebruik van ivermectine.
“Wij [Marik, Kory en Dr. Andrew Hill, een viroloog en adviseur van de WHO] hadden een conferentie met de NIH in januari 2021. We presenteerden onze gegevens, en Andrew Hill presenteerde de gegevens die hij had gedaan…er waren toen een aantal studies, die zeer positief waren,” zei Marik.
Overschrijding door de gezondheidsautoriteit
Ondanks de neutrale verklaring van de NIH over ivermectine gedurende het grootste deel van 2021, voerde de FDA actief campagne tegen het gebruik van ivermectine bij COVID-19 patiënten. Op 26 augustus 2021 stuurde de CDC een noodwaarschuwing tegen het gebruik van ivermectine; enkele weken later riepen de American Medical Association en aangesloten verenigingen op om het gebruik van ivermectine te staken.
Veel artsen werden daardoor ontmoedigd om ivermectine te gebruiken, en apotheken weigerden het voor te schrijven. Staatsgezondheidsinstanties waarschuwden tegen het gebruik van ivermectine, en medische commissies schrapten de medische vergunningen van artsen die ivermectine voorschreven, op grond van onjuiste informatie.
Maar de verklaring van de FDA tegen ivermectine gebruiken om het gebruik ervan in COVID-19 gevallen te verbieden zou beschouwd worden als een te grote stap. Aangezien de FDA ivermectine goedkeurde in 1996, maakte dit het middel aanvaardbaar voor off-label gebruik.
“Het feit dat het niet door de FDA is goedgekeurd voor COVID is irrelevant omdat de FDA het gebruik van off-label geneesmiddelen naar goeddunken van de arts goedkeurt,” zei Marik.
Een ironisch neveneffect van de berichtgeving over ivermectine was dat mensen plotseling geen toegang meer hadden tot ivermectine, en sommigen wendden zich tot ivermectine van veterinaire kwaliteit.
Hoewel veterinaire ivermectine hetzelfde product is als medicinale ivermectine, is de productienorm niet dezelfde als voor geneesmiddelen voor menselijk gebruik.
Tegenstrijdig onderzoek en campagnes
Hoewel het eerste onderzoek in 2020 veelbelovende resultaten liet zien voor ivermectine, meldden gepubliceerde studies het jaar daarop tegenstrijdige bevindingen.
De NIH heeft vele studies naar de doeltreffendheid van ivermectine gefinancierd, waarvan ACTIV-6 de meest recente is.
Personen kunnen aan de studie deelnemen zodra zij COVID ontwikkelen door ivermectine te kiezen uit vier andere geneesmiddelen. Het geneesmiddel werd hen per post toegezonden. Deze methode betekent dat sommige mensen in de studie hersteld kunnen zijn tegen de tijd dat zij de ivermectine ontvangen.
Er zijn enkele controverses over deze studie.
De eerste is dat de auteurs de primaire eindpunten tijdens de studie veranderden, wat sterk wordt afgekeurd omdat het de geldigheid en betrouwbaarheid van de resultaten kan aantasten.
Aanvankelijk was het primaire eindpunt het aantal sterfgevallen, ziekenhuisopnames en symptomen die werden gemeld op dag 14.
Dit werd gewijzigd in het aantal sterfgevallen, ziekenhuisopnames en symptomen op dag 28. In de feitelijk gepubliceerde studie was er nog een wijziging, waarbij het eindpunt de duur van de COVID-19-symptomen was.
Uit een snelle evaluatie door het Massachusetts Institute of Technology (MIT) bleek dat de eindpunten werden gewijzigd omdat er tegen de tijd dat de studie begon veel minder sterfgevallen en ziekenhuisopnames waren; bijgevolg zouden er niet genoeg gegevens zijn voor een betrouwbare vergelijking.
Uit de gegevens bij de ACTIV-6 livestream bleek inderdaad dat de ivermectinegroep slechts één sterfgeval meldde; dit sterfgeval zou niet als relevant voor het onderzoek worden beschouwd omdat de patiënt in het ziekenhuis was opgenomen en was overleden voordat hij ivermectine nam.
Er waren ook andere implementaties in de studie die de waargenomen doeltreffendheid van het geneesmiddel zouden kunnen beïnvloeden.
Gemiddeld kregen de deelnemers aan deze studie de behandeling zes dagen na de eerste melding van de symptomen. De patiënten moesten de symptomen melden en positief testen op COVID-19 voordat zij medicijnen kregen. Door deze extra tijd had ongeveer zeven procent van de deelnemers geen symptomen tegen de tijd dat ivermectine arriveerde.
Ondanks deze negatieve bevindingen voor ivermectine is er nog steeds bewijs dat kan aantonen dat ivermectine nuttig kan zijn bij de behandeling van COVID-19.
In de samenvatting concludeerden de auteurs dat het gebruik van ivermectine “een posterieure waarschijnlijkheid van voordeel van .91” had, wat een andere manier is om te schrijven dat ivermectine een waarschijnlijkheid van 91 procent had om gunstiger te zijn dan placebo.
Het waarschijnlijkheidspercentage is lager dan 95 procent, waardoor het voordeel van ivermectine niet significant is.
Een ander secundair eindpunt toonde aan dat ivermectine op dag 14 al een statistisch significant voordeel van 27 procent had met 98 procent waarschijnlijkheid van werkzaamheid.
De FDA en de NIH hebben bij het ter perse gaan niet gereageerd.
Gepubliceerd door The Epoch Times (21 november 2022): The Truth About Ivermectin
