Toen de communistische leider Xi Jinping in november 2022 een ontmoeting had met president Joe Biden, beschouwde China zichzelf als ‘s werelds rolmodel in het beheersen van de COVID-19 pandemie. Het keek toe hoe Amerika worstelde met het inflatierisico. De partij van president Biden had net de meerderheid in het Huis verloren, weliswaar met een veel kleinere marge dan verwacht.
Een jaar later zijn de rollen misschien omgedraaid. De inflatie is wat afgekoeld in de Verenigde Staten, en de Chinese economie hapert nadat de heer Xi in december 2022 een einde maakte aan zijn zero-COVID beleid. De partij van president Biden boekte grote overwinningen in de deelstaatverkiezingen buiten het jaar. Bovendien verscherpte Washington in oktober zijn exportcontroles op halfgeleiders en kondigde het in augustus beperkingen aan op Amerikaanse hightechinvesteringen in China.
Het Amerikaanse bedrijfsleven is zich steeds ongemakkelijker gaan voelen in het huidige geopolitieke klimaat. De Amerikaanse halfgeleiderindustrie maakt zich zorgen over de mogelijke gevolgen voor de inkomsten, aangezien China, de grootste chipmarkt, volgens de Semiconductor Industry Association (SIA) goed is voor 36 procent van de omzet van Amerikaanse halfgeleiders. De invloed van het bedrijfsleven vormt een tegenwicht voor de roep om een hardere houding van Washington tegenover Peking.
Alle krachten convergeren naar de ontmoeting tussen Biden en Chi in San Francisco in november. De uitkomst zal de omvang van de tuin en de hoogte van het hek bepalen in de huidige “kleine tuin en hoog hek”-aanpak van de regering—een uitdrukking die wordt gebruikt door nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan om het plan van Washington te beschrijven om te voorkomen dat cruciale technologie het leger van Peking helpt.
James Lewis, senior vicepresident en directeur van het programma voor strategische technologieën bij het Center for Strategic and International Studies (CSIS), zegt dat het antwoord van de VS op de vraag of China zijn piek heeft bereikt, de volgende stap in hun beleid zal bepalen.
“Als je denkt dat het zijn hoogtepunt heeft bereikt, dan hebben we genoeg gedaan. Als je denkt dat het niet zijn hoogtepunt heeft bereikt, dan hebben we niet genoeg gedaan,” vertelde Lewis aan The Epoch Times. “Er is dus een verschil tussen waar China naartoe zal gaan en wat China aan het doen is.”
De regering van Biden heeft een “impasse” bereikt over de volgende stappen, zei hij. Tijdens de eerste twee jaar van president Biden handelde Washington over consensuspunten zoals exportcontroles en beperkingen op Amerikaanse investeringen in China op bepaalde hightechgebieden.
“Nu blijven de moeilijke kwesties over en is er minder overeenstemming over wat te doen,” zei Lewis.
Washington wil onnodige conflicten vermijden en een stabiele relatie met Peking opbouwen, zei hij. Daarom zal de komende ontmoeting waarschijnlijk niet confronterend zijn.
“Mensen zullen het eens worden over dingen waarvan ze weten dat ze het eens kunnen worden; ze zullen geen ruzie zoeken,” zei dhr. Lewis.
Derek Scissors, hoofdeconoom van onderzoeksbureau China Beige Book en senior fellow bij de in Washington gevestigde denktank American Enterprise Institute, denkt niet dat de ontmoeting tussen Biden en Xi een wezenlijk verschil zal maken in de betrekkingen tussen de VS en China.
“China wil dat de VS gewoon doen wat ze willen: de prioriteiten van de CCP [Chinese Communistische Partij] volgen en het beleid dat wordt uitgevoerd om haar prioriteiten te bereiken,” vertelde hij aan The Epoch Times. “Xi is al 11 jaar aan de macht. We weten wat hij wil.
China wil dat de VS gewoon doen wat ze willen: de prioriteiten van de CCP volgen en het beleid dat wordt uitgevoerd om haar prioriteiten te bereiken
Derek Scissors, China-expert
“De VS zegt dat men zich zorgen maakt over spanningen en de daarmee samenhangende gevaarlijke relatie, maar we doen niets om spanningen te veroorzaken. Dus als er gevaarlijke spanningen worden veroorzaakt door China, maakt het geen verschil om gesprekken met hen te voeren,” zei hij.
De heer Scissors zei dat het enige wat de Verenigde Staten kunnen doen is voortbouwen op de boodschap van minister van Financiën Janet Yellen aan Peking.
Tijdens haar bezoek aan China in juli verwoordde mevrouw Yellen het Amerikaanse standpunt als: geen ontkoppeling van China, gezonde economische concurrentie en gerichte acties om de Amerikaanse nationale veiligheid te beschermen.
Op 2 november herhaalde ze dezelfde punten tijdens een toespraak in de Asia Society in Washington. Sommigen zeggen dat mevrouw Yellen de weg bereidde voor de Biden-Xi-ontmoeting. Ze heeft deze week ook een ontmoeting met haar Chinese collega in San Francisco om de basis te leggen voor de ontmoeting half november.
De regering Biden probeert de bevroren relaties te “ontdooien” sinds minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken zijn bezoek aan China uitstelde nadat er in februari een Chinese spionageballon over het vasteland van de Verenigde Staten vloog. Na de reis van de heer Blinken naar China in juni, brachten de secretarissen van Financiën en Handel de daaropvolgende maanden een bezoek aan China.
Sinds de laatste ontmoeting tussen president Biden en de heer Xi, een jaar geleden, zijn de spanningen tussen de twee landen blijven sudderen, nog gecompliceerder door de economische problemen waarmee beide landen thuis te maken hebben.
Hoe de komende ontmoeting verloopt, kan de toon zetten voor het China-beleid in de tweede helft van de regering Biden. Volgens de heer Lewis zal het China-beleid van de Verenigde Staten niet van koers veranderen; het verschil zit hem in het toekomstige momentum.
The Epoch Times heeft contact opgenomen met het Witte Huis voor commentaar, maar heeft geen reactie ontvangen.
Heeft China zijn hoogtepunt bereikt?
Het idee dat China zijn hoogtepunt heeft bereikt, komt voort uit een samenloop van slechte economische signalen, waaronder de vertraging van de decennialange, door schulden gevoede groei en China’s jeugdwerkloosheid van meer dan 20 procent, die het regime sinds augustus niet meer rapporteert. De vergrijzing van de bevolking zal de toekomstige beroepsbevolking sterk beperken, waardoor de kansen op een mogelijke economische comeback afnemen.
Als gevolg daarvan is het vertrouwen van buitenlandse investeerders gekelderd. In het derde kwartaal waren de netto buitenlandse directe investeringen in China voor het eerst negatief sinds China’s State Administration of Foreign Exchange in 1998 begon met het bijhouden van de cijfers.
Voor John Owen, een professor in de politiek aan de Universiteit van Virginia, is de huidige situatie van de Chinese economie een weerspiegeling van de prioriteiten van de heer Xi.
“Hij wil dat China een grote, onafhankelijke macht wordt en de manier om dat te bereiken moet meer controle van de partij over de economie inhouden en het verminderen van de invloed die westerse actoren op de Chinese economie hebben,” vertelde hij aan The Epoch Times.
“Xi Jinping denkt zeker niet dat China zijn hoogtepunt heeft bereikt. Hij denkt misschien dat het gaat pieken tenzij hij actie onderneemt,” zei de heer Owen.
“Zelfs als China’s economie een hoogtepunt heeft bereikt, betekent dat niet dat China als militaire macht een hoogtepunt heeft bereikt.”
Hij merkte op dat China een alternatief heeft om zijn macht te vergroten door op korte termijn de militaire weg te bewandelen.
“Ik denk dat de mensen van Biden zich niet voor de gek moeten laten houden door te denken dat nu China’s economie misschien zijn hoogtepunt heeft bereikt, het militaire probleem zichzelf oplost,” zei de heer Owen.
Volgens de heer Owen zou een China met militaire macht en een vastgelopen economie gevaarlijker kunnen zijn omdat het de Chinese leiders zou stimuleren om meer dwang uit te oefenen op de buurlanden.
Tosh Minohara, een professor in internationale betrekkingen en veiligheidsstudies aan de Universiteit van Kobe in Japan, is het daarmee eens.
“Xi Jinping heeft zijn piek nog niet bereikt,” zei hij tegen The Epoch Times.
Beide professoren hebben een veranderend China waargenomen, waardoor westerse economische maatstaven een minder relevant criterium worden om de koers van het land te meten. Of China economisch op zijn hoogtepunt is, bepaalt niet het niveau van de dreiging die van het land uitgaat.
De toegenomen controle van de Partij-staat is er één van.
Chinese functionarissen geven nu alleen nog hun visitekaartjes van de Communistische Partij, heeft de heer Minohara opgemerkt. Dat is in tegenstelling tot vroeger. CCP-functionarissen hebben twee visitekaartjes, één met hun regeringstitel en de andere met hun CCP-titel, omdat een functionaris meestal een dubbele rol heeft in een overheidsinstantie en de partijcel in die instantie.
“Het was zo dat de regeringstitel het belangrijkste was en de titel van de Communistische Partij het nevenaspect, maar nu niet meer,” zei hij. “Het lijkt mij dat de partijtitel veel belangrijker is. Dat is de weg naar succes.”
In China zijn de prestaties van een overheidsfunctionaris binnen de CCP altijd een kritieke factor geweest voor succes. Maar nu is het spel nog meer gericht op de partij. Dhr. Minohara zei dat dit een opmerkelijke trend was, omdat het laat zien dat persoonlijke belangen en ambities de nationale belangen overtroeven.
De heer Owen merkte een daarmee samenhangend fenomeen op: “Xi Jinping probeert nu de economie meer te commanderen door miljardair CEO’s en ondernemers onder druk te zetten, door te eisen dat raden van bestuur een bepaald aantal partijleden hebben, door te eisen dat het management van bedrijven partijleden heeft en door de staatsbedrijven op zeer vastberaden manieren te beschermen.”
Volgens dhr. Minohara koopt dhr. Xi tijd omdat “dit niet het moment is voor China om toe te slaan of agressief te zijn”. Hij zei dat Xi wacht op de verkiezingsuitslag in Taiwan in januari en op de ontwikkeling van de wereldwijde situatie in Oekraïne en het Midden-Oosten om het juiste moment te vinden om in actie te komen.
In een dergelijke context zal de heer Xi “veel werkbaarder” en minder vijandig overkomen tijdens zijn ontmoeting met de heer Biden volgende week, voorspelde hij.
“China wint door de status-quo te veranderen. De Verenigde Staten gaan door met de status quo. Dus daarom denk ik dat Xi op een gegeven moment de beslissende stap moet nemen,” zei hij, waarbij hij opmerkte dat de beslissende stap Taiwan zou zijn.
In een rapport van het Pentagon uit oktober staat dat China zijn kernwapens sneller opbouwt dan verwacht en “vrijwel zeker” lessen trekt uit de Oekraïense oorlog om overwegingen mee te nemen in een invasiescenario in Taiwan.
Van de Grote Oceaan tot de planeet aarde
Piek of niet, dhr. Xi is consistent geweest met zijn “China-droom”. Hij heeft hetzelfde idee geopperd als tien jaar geleden.
Nog geen paar maanden nadat hij de CCP had overgenomen, bracht Xi in juni 2013 een bezoek aan de Verenigde Staten.
“Toen ik vorig jaar de Verenigde Staten bezocht, zei ik dat de uitgestrekte Stille Oceaan genoeg ruimte biedt voor de twee grote landen China en de Verenigde Staten,” zei hij tegen toenmalig president Barrack Obama in het Sunnylands-retraiteoord in Californië. “Dat geloof ik nog steeds.”
Tien jaar later komt dhr. Xi terug op deze opmerking, maar voegt er een nieuwe draai aan toe—de Stille Oceaan is nu de planeet Aarde. “De planeet aarde is groot genoeg voor de ontwikkeling en gemeenschappelijke welvaart van China en de Verenigde Staten,” zei hij in juni tegen Blinken in Peking.
Xi haalde herinneringen op aan zijn tien jaar oude droom: de wereld verdelen met de Verenigde Staten. Obama verwierp het idee van een Groep van Twee, of G2, van de Verenigde Staten en China, en de regering Biden zal het vandaag waarschijnlijk nog minder omarmen.
De tijden zijn nu anders dan toen de heer Xi voor het eerst aantrad.
Terwijl de CCP diplomatiek wereldleiderschap probeert te verwerven, werkt ze ook hard om hogerop te komen in de mondiale productiewaardeketen door meer hightechonderdelen in te nemen. Een groot deel daarvan werd bereikt via commerciële spionage en oneerlijke handelspraktijken.
De ambitie van de partij voor wereldwijde dominantie werd duidelijk toen ze in mei 2015 haar industriebeleid “Made in China 2025” aankondigde.
Twee maanden later hoorde het Amerikaanse publiek dat China in 2014 en 2015 herhaaldelijk het Office of Personnel Management (OPM) had gehackt. De gegevens van meer dan 21 miljoen Amerikaanse federale overheidsmedewerkers en hun gezinsleden werden gekraakt.
Het OPM-incident volgde op een reeks commerciële spionagehacks die in voorgaande jaren aan het licht kwamen.
In augustus 2014 klaagde een jury in Los Angeles een Chinees aan die Chinese militaire hackers hielp bij het stelen van meer dan 630.000 bestanden van Boeing met betrekking tot een strategisch transportvliegtuig en gevechtsvliegtuigen die tussen 2008 en 2014 werden geproduceerd voor het Amerikaanse leger. In 2016 pleitte hij schuldig en werd hij veroordeeld tot 46 maanden gevangenisstraf.
De impact was ernstig genoeg voor Obama om in de zomer van 2015 sancties tegen China te overwegen, voordat hij een paar maanden later met Xi overeenkwam om de commerciële spionage te vertragen. De overeenkomst was van korte duur. In april 2016 beschuldigde U.S. Steel Chinese overheidshackers van het stelen van handelsgeheimen voor Chinese staalproducenten. In 2018 waren de cyberaanvallen van de CCP weer helemaal terug.
2015 was het kritieke jaar dat een stemmingsverschuiving inluidde in de manier waarop Washington met het regime omging. Voor die tijd dachten veel mensen dat China op weg was naar een marktdemocratie of meer internationale normen aannam.
“Het OPM-incident maakte de president [Obama] echt boos. En hij onderhandelde over een overeenkomst met Xi Jinping, waarbij China beloofde het tempo van commerciële spionage te verlagen. En de overeenkomst duurde maar zes maanden voordat de Chinezen er op terugkwamen,” zei Lewis. “En ik denk dat mensen zeiden, kijk naar wat deze jongens doen. We kunnen dit niet langer tolereren. Dat was 2015 voor de VS.”
Jon Bateman, een senior fellow bij de Carnegie Endowment for International Peace, wees ook op de ontmoeting tussen Obama en Xi in september 2015 in Washington.
“Dat was een soort moment waarop er nog steeds een tweesprong was in de technische kwesties van China, waarbij Obama in feite aan China kon overbrengen dat er twee wegen voor je liggen: Je hebt één weg waarbij er meer sancties en druk komen omdat we dit niet meer aankunnen,” zei Bateman in mei tijdens een seminar aan het Massachusetts Institute of Technology. “Maar je hebt ook een andere weg waarbij dat niet het geval zal zijn. En als we tot een soort werkbare regeling tussen ons beiden kunnen komen, kan een onderhandelde oplossing de voortzetting en groei van de banden tussen de VS en China mogelijk maken.”
Hij zei dat een soortgelijke regeling nu geen basis meer zou hebben.
Tijdens de jaren van de Trump-regering toonde Washington zichtbare grote verschuivingen in hun visie op China. Hoge ambtenaren op het gebied van nationale veiligheid en de hoogste diplomaat definieerden de ondertoon van de betrekkingen tussen de VS en China rond de bedreiging die de CCP vormt met haar “marxistisch-leninistische en mercantilistische visie op de wereld.”
Daarnaast stelde de Amerikaanse regering voor het eerst openlijk een propagandapunt van de CCP ter discussie waarop het regime zich baseerde toen het werd aangesproken op zijn vele misstanden: dat kritiek op de partij hetzelfde is als een aanval op het Chinese volk.
In de loop der jaren hebben ook de Europeanen zich aangesloten bij de tijdgeest. Een beleid voor 2019 betekende een consensus om China te zien als “een economische concurrent en een systemische rivaal,” een belangrijke verschuiving. Daarvoor organiseerde de Europese Unie zich rond economische betrokkenheid met China en zag ze China al meer dan tien jaar als een strategische partner.
China’s agressieve handelsbeleid, spionage en wolf warrior diplomatie, die rond 2017 begon, leidde tot de nieuwe Europese consensus, aldus de heer Lewis.
“Het gedrag van China heeft de Europeanen in onze richting bewogen,” zei hij.
Voorwaarts gaan
In zijn laatste essay, gepubliceerd in het tijdschrift Foreign Affairs, definieerde nationaal veiligheidsadviseur dhr. Sullivan de uitdaging van het Amerikaanse buitenlands beleid als “concurrentie in een tijdperk van onderlinge afhankelijkheid.” Hij zei dat de Verenigde Staten aan het begin staan van een “derde tijdperk,” na de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog.
“We krijgen vaak vragen over het einde van de Amerikaanse concurrentie met China. We verwachten dat China in de nabije toekomst een belangrijke speler op het wereldtoneel zal blijven,” schreef hij. “We streven naar een vrije, open, welvarende en veilige internationale orde die de belangen van de Verenigde Staten en haar vrienden beschermt en wereldwijde collectieve goederen levert. Maar we verwachten geen transformerende eindtoestand zoals die voortvloeide uit de ineenstorting van de Sovjet-Unie.
“Washington moet een evenwicht vinden tussen een gevoel van urgentie en geduld, en begrijpen dat het gaat om de som van zijn acties, niet om het winnen van één nieuwscyclus.”
Washington moet een evenwicht vinden tussen een gevoel van urgentie en geduld, en begrijpen dat het gaat om de som van zijn acties, niet om het winnen van één nieuwscyclus.
Jake Sullivan, Amerikaans nationaal veiligheidsadviseur
De heer Sullivan verdedigde de “kleine tuin en hoog hek” aanpak tegen de kritiek dat het protectionistisch zou zijn: “Dit zijn stappen die genomen zijn in samenwerking met anderen en gericht op een smalle set van technologieën, stappen die de Verenigde Staten moet nemen in een meer omstreden wereld om haar nationale veiligheid te beschermen en tegelijkertijd een onderling verbonden wereldeconomie te ondersteunen.”
De grondgedachte achter de “intensivering van de Amerikaanse diplomatie met China” is het “managen van concurrentie om spanningen te verminderen,” schreef hij, waarbij hij erkende dat het een open vraag was of de bestaande en nieuwe communicatiekanalen tijdens conflicten stand zouden houden.
Of de opleving in de diplomatie ertoe zal leiden dat de Verenigde Staten de druk op China zal verlichten, valt ook nog te bezien.
Maar als Amerika ervoor kiest om de sancties te versoepelen, is China bereid om dit te omarmen. Eind oktober heeft het alle beperkingen op inkomende directe buitenlandse investeringen in de verwerkende industrie opgeheven.
Gepubliceerd door The Epoch Times (10 november 2023): A Weaker China to Meet With a More Wary US
