Veel mensen, waaronder ondergetekende, mopperen tegenwoordig over de staat van onze cultuur.
Bij ons kopje koffie ‘s morgens in de keuken, in onze huiskamers en op onze veranda’s en terrassen besteden we een deel van de tijd aan het klagen over het verval van de beschaving, de omgangsvormen en de moraal in ons land. Het dagelijkse nieuws uit onze kranten en van het internet levert het meeste voer voor deze ontvlammingen en we schudden ons hoofd in ontzetting, betreuren de richting die het land en de cultuur op lijken te gaan en vragen ons af hoe hard de klap zal zijn als we op de bodem van de afgrond belanden.
Deze klaagzangen zijn niet noodzakelijkerwijs misplaatst of verkeerd. Mensen uit alle politieke hoeken kijken vaak vol verbijstering naar sommige radicale ideeën die de mainstream proberen binnen te dringen. Velen van ons, waaronder ikzelf, wijzen dan met een beschuldigende vinger naar één of andere entiteit – de regering, Hollywood, de universiteiten, de tijdgeest zelf – en houden hen verantwoordelijk voor extremistische ideeën zoals het onderwijzen van seksualiteit op openbare scholen aan zesjarigen, het vinden van klein racisme in vragen als “Waar kom je vandaan?” of het verkondigen dat we onze medeburgers moeten beoordelen naar de kleur van hun huid.
Wij klagen, maar de meesten van ons voelen ons hulpeloos om weerstand te bieden aan deze orkanen van verandering, die door hun kracht en omvang op hol geslagen zijn. Wat kunnen wij doen, vragen we ons af, wij die zo weinig middelen hebben, om de tradities en juweeltjes van onze vrijheden en onze manier van leven te verdedigen en te behouden?
Hier zijn enkele mogelijkheden.
Leef met de waarheid
Waarheid en relativisme kunnen niet naast elkaar bestaan. “Jouw waarheid is niet mijn waarheid” is een onmogelijkheid. Echte waarheid heeft maar één versie en die bestaat buiten meningen om.
“Zoek de waarheid”, luidt het oude gezegde, “en de waarheid zal u bevrijden.”
Laten we onze verdediging van de beschaving beginnen met het zoeken naar de waarheid, waar die zoektocht ons ook brengt.
Waardeer schoonheid
Schoonheid is nauw verbonden met waarheid.
“Schoonheid is waarheid, waarheid is schoonheid”, schreef de dichter John Keats. “Dat is alles wat je weet op aarde en alles wat je moet weten.”
En hij heeft gelijk. De schaterlach van mijn kleindochter Caroline bij een flauwe grap, het lieve karakter van een kleinzoon, het zien van Venus aan de hemel voor zonsopgang, het zien van de vreugde van een vriend toen Randolph-Macon het NCAA Division III basketbaltoernooi won, en de glimlach van een vrouw in de kerk die ze geeft aan de peuter die ze verzorgt: Dit zijn maar een paar van de schoonheden van de wereld die mij omringen.
Ze zijn even waar en reëel als de aprilzon die mijn tuin overspoelt terwijl ik schrijf en ze helpen mijn ziel fris te houden. In zijn boek “Geluk en Contemplatie” merkte de filosoof Josef Pieper wijselijk op: “Wie van ons heeft niet onverwachts in het gezicht van zijn kind gekeken, te midden van de kwellingen en problemen van het dagelijks leven, en op dat moment ‘gezien’ dat alles wat goed is, geliefd en beminnelijk is, geliefd door God!”
Dat is wat ik bedoel.
Pure goedheid
Je bent in een koffiebar. De barista heeft net je wisselgeld geteld voor je bestelling. Mompel je je waardering, stop je de munten in je zak, wacht je tot de koffie komt en loop je dan de winkel uit? Of kijk je de jonge dame in de ogen – en als je durft, complimenteer je haar Franse manicure – bedank je haar, gooi je een euro in de fooienpot en zeg je: “Nog een prettige dag”?
Doe het eerste en je vermindert de beschaving. Doe het tweede en je hebt bijgedragen aan het behoud ervan, gewoon door die euro in de fooienpot te gooien.
Verbonden met dit idee van goedheid is natuurlijk de persoonlijke moraal – de beginselen van goed en kwaad. Wat ook onze religieuze overtuigingen zijn, de meesten van ons kennen en aanvaarden deze principes en proberen zich eraan te houden.
Zoals de Romeinse keizer Marcus Aurelius zei: “Verspil geen tijd meer aan discussies over wat een goed mens zou moeten zijn. Wees er een.”
Wanneer we doen wat juist is – een werkgever een eerlijke dag werk geven, onze ouders eren met een wekelijks telefoontje, of in de drukte van het leven even pauzeren om een vreemdeling de weg naar een hotel te wijzen – voegen we weer een kleine steen toe aan de fundamenten van de beschaving.
Romantiseer je leven
In haar artikel “Hoe de trend ‘romantiseer je leven’ een afwijzing is van het postmodernisme”, vindt Evita Duffy enkele positieve punten in een groeiende beweging onder de leden van Gen Z die elkaar aanmoedigen om schoonheid en doel in hun leven te vinden en te erkennen dat ze spelers zijn in het drama van het leven en niet slechts betekenisloze klompjes materie.
Een stortvloed van dagelijkse verplichtingen en gebeurtenissen sleurt ons voort, maar we moeten even stilstaan bij onszelf en niet vergeten, zoals Duffy schreef: “Dat wij deel uitmaken van een groots plan – belangrijke personages in Gods levensverhaal.” Ongeacht onze positie in deze wereld, draagt ieder van ons bij aan dit allergrootste toneelstuk.
Op deze manier naar onszelf kijken geeft diepte aan ons mens-zijn en daarmee aan onze cultuur.
Zoek naar vreugde, traditie en verrukking
Een cultuur zonder plezier is helemaal geen cultuur. Denk aan de grauwe, troosteloze samenleving in George Orwell’s “1984” of in totalitaire landen wereldwijd en we zien vreugde en plezier verpletterd onder de hiel van een dictator.
Als we dus een rol willen spelen in het behoud van de beschaving, moeten we onze huizen en bedrijven omvormen tot vestingen van geluk en vrede.
Om de twee of drie maanden word ik uitgenodigd door een jong stel hier in de stad met wie ik bevriend ben geraakt – ouders van drie kleine kinderen en een vierde op komst – om te komen eten. Telkens als ik door de voordeur kom, word ik begroet door knuffels van de kinderen en mam, een handdruk van Sam, de geur van een speciaal gerecht dat uit de oven of van het fornuis komt en een gevoel dat alles goed is met de wereld. Hier is een huis dat een thuis is, een eiland van hoop en gezelligheid.
Andere gezinnen die ik ken hebben soortgelijke bolwerken van cultuur gebouwd. Sommigen hebben eens per week een filmavond, waarbij mamma, pappa en de kinderen naar oudere films kijken, zoals “Shane” of “The Wizard of Oz”. Anderen lezen elke avond een half uur hardop voor uit boeken als “Lord of the Rings” of “Little House on the Prairie”. Sommigen maken een wandeling door de buurt of bidden ‘s avonds samen.
Degenen die zich met dergelijke activiteiten bezighouden, beseffen dat zij de ontwikkeling van hun kinderen helpen en een gezinsleven opbouwen. Wat zij misschien niet zien is dat zij ook onze cultuur en beschaving versterken. Het gezin, niet de staat, is het fundament van de beschaving. Houd het gezin levend en wel en de cultuur mag dan aan de beademing liggen, maar ze zal in leven blijven.
Het langdurige spel
Mijn vriend John en ik behoren tot de voorportaalstrijders waar ik het eerder over had, die klagen over de toestand van het land en één voor één alle idiote details van het nieuws van de dag opnoemen. Deze kreun-en-klaag sessies eindigen vaak met een van ons die zijn handen in de lucht gooit en zegt: “Nou, wat ga je er aan doen?”
Er is een pasklaar antwoord op die vraag: Wees een beschermer van manieren en moraal. Hanteer de gouden regel. Maak van onze huizen oases van vreugde en comfort. Geef de schatten van onze beschaving door aan onze kinderen.
Doe die dingen, blijf hoopvol en we kunnen onze cultuur en onszelf redden.
Origineel gepubliceerd op The Epoch Times (12 april 2022): How to Save Western Civilization
