Bij het woord “onderwijs” denken de meesten van ons aan klaslokalen gevuld met leerlingen die gebogen zitten over hun wiskundeboeken, grammatica en spelling leren, de onderdelen van een cel onderzoeken, lezen over de Slag bij Yorktown of zich verdiepen in “Hamlet”.
Tegen de tijd dat ze hun middelbare schooldiploma behalen, verwachten we van diezelfde jongeren dat ze een zekere kennis hebben van wiskunde en wetenschappen. Na 13 jaar school zouden ze iets moeten weten over de geschiedenis van ons land en de verhalen van de mannen en vrouwen die ons land hebben helpen stichten. Zij moeten tot op zekere hoogte vertrouwd zijn met het beste uit onze literatuur en in staat zijn heldere, goed gestructureerde proza te schrijven zonder verwarring, spelfouten en grammaticale fouten.
Dit zijn de basisprincipes van onderwijs die succesvolle volwassenen en goede burgers voortbrengen. Zonder deze vaardigheden ondervinden veel jongeren nadelen in het leven, niet alleen bij het zoeken naar werk, maar tevens doordat zij niet in staat zijn kritisch na te denken en de wereld om hen heen te begrijpen, of het nu gaat om onze grondwet of de oorzaken van inflatie.
De meeste ouders en leerkrachten willen hun leerlingen terecht deze basiskennis bijbrengen en daarom voeren wij een permanent debat over het vermogen, of het onvermogen, van onze scholen om een dergelijke opleiding te verstrekken. We willen dat onze kinderen het eindexamen verlaten met meer dan een betekenisloos diploma in de hand.
Maar om hen echt op de toekomst voor te bereiden, zouden we onze ideeën moeten verruimen over wat opvoeding en onderwijs inhouden.
Praktische zaken
De science-fiction schrijver Robert Heinlein schreef ooit: “Een mens moet in staat zijn een luier te verwisselen, een invasie te plannen, een varken te slachten, een schip te besturen, een gebouw te ontwerpen, een sonnet te schrijven, de boekhouding op orde te brengen, een muur te bouwen, een been te zetten, een stervende te troosten, bevelen op te volgen, bevelen te geven, samen te werken, alleen te handelen, vergelijkingen op te lossen, een nieuw probleem te analyseren, een computer te programmeren, een lekkere maaltijd te bereiden, efficiënt te vechten, dapper te sterven. Specialiseren is voor insecten.”
De lijst van Heinlein is misschien een beetje te uitgebreid voor de meesten van ons, maar een 18-jarige die naar de universiteit of naar de arbeidsmarkt gaat, moet toch zeker de vaardigheden bezitten om een aantal soortgelijke taken uit te voeren. Hier is mijn lijst, gebaseerd op die van Heinlein:
“Een afgestudeerde van de middelbare school moet in staat zijn een wasmachine en een droger te bedienen, inkopen te doen in een kruidenierswinkel, kleding te zoeken in een kringloopwinkel, een badkamer te schrobben, de uitgaven te balanceren, de grondbeginselen van sparen, beleggen, hypotheken, huurcontracten, kapitaal en rente te begrijpen, een lekke band van zijn auto te verwisselen, kleine reparaties in huis te verrichten, voor een huisdier te zorgen, op tijd op school en op het werk te verschijnen, de gevaren van alcohol, recreatieve drugs en tabak te onderkennen, slechte raad te verwerpen en zich niet door anderen op een dwaalspoor te laten brengen. Hij moet vooral weten dat hij in de ogen van de wet als volwassene de verantwoordelijkheid voor zijn leven en daden op zich moet nemen.
Bouwen vanuit de sterke punten
Misschien heeft uw dochter Samantha een hekel aan hogere wiskunde, maar houdt ze van biologie en anatomie. Misschien woont u in een chique buurt en rijdt u in een Lexus, en verwacht u dat uw 17-jarige Tom zich inschrijft voor een prestigieuze universiteit en een carrière gaat uitbouwen, maar lijkt hij veel meer geïnteresseerd in het aanleren van timmer- en bouwtechnieken na zijn zomerstage bij een bouwploeg.
Terwijl we moeten trachten sommige van de academische tekortkomingen van onze kinderen te verhelpen, moeten we onze kinderen tegelijkertijd aanmoedigen om hun passies te volgen, na te streven waar ze van houden en hun sterke kanten te gebruiken.
In “The Curmudgeon’s Guide to Getting Ahead”, een boek vol advies voor middelbare scholieren en studenten dat ik ten zeerste aanbeveel, schrijft Charles Murray: “Twee doelen zullen, als je ze bereikt, bijna zeker geluk verschaffen: Vind werk dat je leuk vindt, en vind je zielsverwant.”
Bij het bespreken van het onderwerp werk, geeft Murray een lijst van overwegingen aan de lezers die zich niet richt op een bepaald beroep, maar op de dingen die ze leuk vinden, zoals “Je houdt ervan om buiten te zijn,” “Je houdt van risico’s,” “Je houdt van alleen zijn, dingen helemaal zelf uitdenken,” enzovoort.
Hij vraagt jongeren met andere woorden om eerst hun passies te identificeren, de dingen die hen het gelukkig maken, en “dan te gaan nadenken over een loopbaan” die bij die interesses past.
Huwelijk en gezin
Murray’s tweede sleutel tot geluk is het vinden van een zielsverwant, en daarmee bedoelt hij een echtgeno(o)t(e).
De basketbalcoach van de middelbare school van mijn zoon, een arts, bracht gewoonlijk enkele spelers van dit thuisteam naar de uitwedstrijden. Onderweg besprak hij allerlei zaken met de jongens, van de actualiteit tot de zin van het leven, een vast onderdeel van deze reisjes dat het team zowel amusant als verhelderend vond. Op een keer vertelde hij ze tijdens de lange rit welke kwaliteiten ze later in hun vrouw moeten gaan zoeken. De bijzonderheden van dat gesprek ben ik nooit te weten gekomen, maar toen ik erover hoorde, realiseerde ik me hoe zelden dat onderwerp ter sprake was gekomen tussen mijn zoons en mij.
Ongeacht onze huwelijkse staat, is dit onderwerp het waard om met onze kinderen te bespreken. Ondanks de daling van het aantal huwelijken in de afgelopen 20 jaar en onze dalende geboortecijfers – we zijn nu ver voorbij het vervangingsniveau van de bevolking – blijven het huwelijk en het gezin de hoekstenen van onze samenleving. Nog belangrijker voor ons als individuen is dat het huwelijk, het gezin en de kinderen ons de grootste en meest diepgaande vreugde van ons leven kunnen schenken.
Veel van onze kinderen gaan het huis uit zonder een echt idee te hebben van wat zij in een toekomstige echtgenoot of echtgenote zoeken, of van de grote verscheidenheid aan geneugten en uitdagingen die aan het huwelijk verbonden zijn. Zelfs als zij ons zien als rolmodellen in ons ouderschap en in onze toewijding aan een echtgenoot, zouden gesprekken over dergelijke onderwerpen, die zeker zo belangrijk zijn voor hun toekomstig geluk als algebra of scheikunde, kunnen leiden tot een breder begrip van het partner-zijn.
Doelen
Ooit was ik leraar. Af en toe, naar aanleiding van een opmerking in de klas over rangen en status, pauzeerde ik het lesonderwerp even om de leerlingen wat uitleg te geven. Op dit moment, vertelde ik ze dan, spelen schoolprestaties een grote rol in je gevoel van slagen, maar in de komende jaren zal dat allemaal voorbij gaan. Je komt in de volwassen wereld, waar werkgevers en collega’s niets geven om je hoge score op jouw examen Latijn. In plaats daarvan zullen ze veel meer geïnteresseerd zijn in je andere kwaliteiten – je persoonlijkheid, je bekwaamheid, je prestaties en je karakter.
Begrijp me niet verkeerd, vertelde ik mijn studenten. Academici zijn belangrijk, en je bent op een leeftijd dat je zoveel mogelijk moet leren als je kunt. Deze kans zal zich waarschijnlijk niet nog eens voordoen, dus maak er gebruik van. Maar vergeet niet dat je vaardigheden en sterke punten hebt die weinig te maken hebben met boeken en cursussen, en dat je toekomstige succes ook afhangt van de ontwikkeling van al die talenten.
Het doel van onderwijs en opvoeden is onze jongeren te helpen hun potentieel te bereiken en al hun gaven te ontwikkelen, niet alleen om academisch te slagen. Om hen de bagage te geven om tot ontplooiing te komen en zo een zo gelukkig mogelijk leven te leiden, moeten we het grote geheel van onderwijs en opvoeden in gedachten houden.
Jeff Minick heeft vier kinderen en een groeiend aantal kleinkinderen. Gedurende 20 jaar gaf hij geschiedenis, literatuur en Latijn aan seminars van thuisleerlingen in Asheville, N.C. Hij is de auteur van twee romans, “Amanda Bell” en “Dust On Their Wings,” en twee non-fictie werken, “Learning As I Go” en “Movies Make The Man.” Tegenwoordig woont en schrijft hij in Front Royal, Virginia. Zie JeffMinick.com om zijn blog te volgen.
Origineel gepubliceerd door The Epoch Times (06 juli 2021): More Than Just the Basics: Educating Our Children for Life
